Η εφιαλτική κανονικότητα δεν θα επιστρέψει

Το ποδόσφαιρο ανέκαθεν ήταν η προέκταση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που τελευταίως δεν σε ενθαρρύνει να δώσεις μάχες για να πετύχεις το καλύτερο, αλλά σε πετά στο καναβάτσο της ματαίωσης.

Σ’ οδηγούν εκεί με τις πράξεις τους, με τις αποφάσεις τους με την έλλειψη δικαιοσύνης, ζούμε σε μια κοινωνία όπου ένας υφυπουργός Αθλητισμού, ο Λευτέρης Αυγενάκης, έχει προκαλέσει ασφυξία στο ποδόσφαιρο, κι όμως παραμένει στη θέση του, σα να μην συμβαίνει τίποτα γύρω του, ζούμε μια εφιαλτική «κανονικότητα».

Εδώ θα μου πείτε, ζούμε σε μια χώρα όπου φτάσαμε στο σημείο μας μιλάνε για ηθική -ποιοι;- ο Ολυμπιακός της (θρυλικής) παράγκας και της «συμμορίας», αλλά και η ΑΕΚ που έβαλε στην τροπαιοθήκη της ένα πρωτάθλημα κερδισμένο στις δικαστικές αίθουσες, αφού πρώτα ακυρώθηκε ένα καθαρό γκολ των αντιπάλων της, που αρχικά είχε μετρήσει.

Αυτοί, λοιπόν, εκπέμποντας τελευταία στο ίδιο μήκος κύματος, μας «κουνάνε το δάχτυλο» για διαιτητικές αποφάσεις σ’ ένα παιχνίδι ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός, στην εποχή των ξένων διαιτητών και του VAR, που στην προκειμένη περίπτωση συμφώνησαν και έδωσαν το πέναλτι στον Πέλκα, ξεχνώντας πολύ εύκολα το παρελθόν τους και τα όργια των οργίων στα χρόνια του πάλαι ποτέ Π.Ο.Κ.

Όταν θα μας μιλάτε για αξιοπρέπεια, θα πρέπει πρώτα να την έχετε κερδίσει εσείς για τους εαυτούς σας και τις ομάδες σας. Μαθήματα ηθικής, όχι στον ΠΑΟΚ. Από κανέναν... Ειδικά, από αυτούς που έπαθαν αμνησία ενώπιον του δικαστηρίου, ξεχνώντας πρόσωπα, ονόματα και διευθύνσεις.

Την ίδια στιγμή, σφυρίζουν όλοι αδιάφορα μπρος στα πρωτοφανή σκάνδαλα με σημείο αναφοράς την ΕΕΑ.

Τους διορισμένους καθηγητές από τον Πειραιά λίγο πριν την ακρόαση, το δημόσιο ξεκατίνιασμα Μαρούπα-Αρκούδη, με μπηχτές για υπαγορευμένες γνωμοδοτήσεις.

Και κάτι για τον Αμπέλ Φερέιρα τον οποίο όλοι (μας) στήσαμε στο εκτελεστικό απόσπασμα, λόγω της τραγικής εικόνας που είχε η ομάδα στο γήπεδο το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ την περασμένη Κυριακή.

Ο αρχαίος Έλληνας ποιητής, Μένανδρος είχε πει: «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», δηλαδή, «το να κάνει κανείς το ίδιο λάθος δύο φορές δεν είναι γνώρισμα σοφού άνδρα». Αυτό το ίδιο λάθος, αν και στην περίπτωση του το δις έγινε τρις μη πούμε τετράκις, δεν το επανέλαβε ο Πορτογάλος τεχνικός. Και το κυριότερο; Είχε το θάρρος να το παραδεχθεί, «κάποιες φορές πετυχαίνω σε αυτά που σκέφτομαι, κάνω τα δικά μου λάθη και κάποιες φορές κερδίζω, ενώ άλλες μαθαίνω» είπε, βάζοντας φρένο στην έντονη αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του.

Δεν ήταν μόνο η λάθος τοποθέτηση του Μίσιτς στο γήπεδο, η οποία «φώναζε», ήταν κι άλλα πράγματα που την κρίσιμη στιγμή, ευτυχώς για τον ΠΑΟΚ, τα είδε και τα διόρθωσε. Ακόμη και αυτό που είπε στην συνέντευξη Τύπου (πχ. «δε θα ξαναμιλήσω ατομικά για έναν παίκτη, θα το κάνω μέσα στα αποδυτήρια») δείχνει ότι έχει αντιληφθεί τη λανθασμένη προσέγγιση του απέναντι στους ποδοσφαιριστές του. Αυτό φαίνεται να αλλάζει…

Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι ο Δημήτρης Πέλκας, τον οποίο έσπευσε ο Φερέιρα και αγκάλιασε την ώρα της αλλαγής. Ο Έλληνας μεσοεπιθετικός μπορεί να μην πήρε το πολύ ζεστό χειροκρότημα της εξέδρας, αλλά ήταν αυτός που έδωσε το σύνθημα για να επιστρέψει η ομάδα στις εμφανίσεις με υψηλή ένταση και πάθος. Στοιχεία που τα είχε πέρσι καθ’ όλη τη διάρκεια της αήττητης πορείας προς το πρωτάθλημα και την κατάκτηση του πρώτου νταμπλ της ιστορίας του, στοιχεία που έβγαζε σ’ όλα τα ντέρμπι της περσινής σεζόν. Φέτος, χρειάστηκε να φτάσουμε στις αρχές Φλεβάρη, να γίνουν ατελείωτες συζητήσεις και κουβέντες για να μπει η ομάδα με το μαχαίρι στο στόμα.

Το ότι έκανε λάθη ο Πέλκας όλοι το είδαν, λόγω ενδεχομένως της θολούρας που είχε παίζοντας «στα κόκκινα» από το πρώτο δευτερόλεπτο (γλιτώνοντας μια κίτρινη κάρτα μόλις στο 3^ο λεπτό) αυτό που δεν είδαν πολλοί ήταν η ένταση που έδινε σ’ ολόκληρη την ομάδα.

ΥΓ: Αποδείχθηκε περίτρανα πως στα 34 του ο Αντρέ Βιεϊρίνια, μετά από δύο χιαστούς, πρέπει να μονιμοποιηθεί ως μπακ σ’ ένα καθαρό «4-2-3-1». Γιατί αυτό έπαιξε ο ΠΑΟΚ στον πρώτο προημιτελικό απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ειδικά, την ώρα που ο Χοσέ Κρέσπο λείπει, ο Πορτογάλος αρχηγός έρχεται να προσθέσει μια λύση στην άμυνα και κυρίως στο χτίσιμο των επιθέσεων από πίσω.

Αγαπώ, εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα τον Αντρέ, γνωρίζω την τρέλα του να παίξει μπροστά, αλλά με την χτεσινή συγκλονιστική εμφάνισή του (απ)έδειξε ότι ως μπακ έχει άνετα δύο-τρία χρόνια μπροστά του μπάλας σε υψηλό επίπεδο. Όλα τα άλλα, όπως και η φάση του 86^ου λεπτού, όπου εκτός περιοχής η μπάλα δεν βρίσκει στο χέρι του, είναι λόγια για λαϊκή κατανάλωση.