Ο Άρης κέρδισε για την πάρτη του!

bwin – Δες τη LaLiga σε live streaming*. |21+ *Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις

Αν αναρωτιέται κανείς, για ποιους λόγους έχει ο Άρης το δικαίωμα να πανηγυρίσει την εμφατική νίκη επί του ΠΑΟΚ, ας φανταστεί τι θα συνέβαινε στην αντίθετη περίπτωση. Κακά τα ψέματα, αυτός που είχε μεγαλύτερη πίεση ήταν ο Άρης, γιατί έλαχε σ’ αυτόν να «υποχρεούται» να βάλει τέλος στο αήττητο σερί του Δικεφάλου σ’ ένα παιχνίδι… κορώνα ή γράμματα.

Γιατί ήξερε επίσης ότι έπρεπε να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό και το σύνολο του οργανισμού ότι αξίζει υποστήριξης, σαν αυτή που είχε στο ντέρμπι. Γι’ αυτό ο Άρης είχε μεγαλύτερη ανάγκη αυτή τη νίκη. Είναι η ισχυροποίηση των σχέσεων μεταξύ ομάδας και κόσμου, η οποία είναι Νο1 συστατικό για να προοδεύσει κάθε σύλλογος. Γιατί αυτή απορροφά κάθε λογής αποτέλεσμα, αυτή μπορεί να διαγράψει, να δώσει κατεύθυνση και να διαχειριστεί κάθε δυσκολία ή αστοχία.

Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Άρης κέρδισε περισσότερο τον κόσμο του και λιγότερο τον ΠΑΟΚ. Τα αήττητα σερί είναι για να ασχολείται η αφεντιά μας, ο κόσμος στα social media και γενικώς… κουβέντα να γίνεται.

Το είπε και ο Ένινγκ μετά το παιχνίδι, μίλησε για το δικό του αήττητο. Ο Άρης κέρδισε όχι γιατί ήταν καλύτερος του ΠΑΟΚ. Ψυχρά, αντικειμενικά και δίχως παρωπίδες και επικοινωνιακές φανφάρες, αν κάποιος ήλεγχε το παιχνίδι στη συντριπτική διάρκειά του αυτός ήταν ο φιλοξενούμενος. Ο Άρης κέρδισε γιατί ήταν έξυπνος και είχε υψηλότατη δόση αυτογνωσίας.

Δεν θα μπορούσε να παίξει στα ίσια μια ομάδα η οποία δουλεύεται εδώ και τρία χρόνια, η οποία έχει αυτοματισμούς στο γήπεδο, η οποία απέδειξε (και χθες) ότι ξέρει να χρησιμοποιεί τον χώρο και το κόστος της είναι πολλαπλάσιο. Γνωρίζοντας ότι η… μάχη σώμα με σώμα θα είχε αρνητικές συνέπειες, ο Γερμανός αξιοποίησε τα πλεονεκτήματα της δικής του ομάδας, πήγε το παιχνίδι εκεί που τον βόλευε. Τα γράψαμε λίγες ώρες πριν το παιχνίδι, εκεί σκιαγραφήσαμε την τακτική που θα ακολουθούσε ο Άρης. Την ταχύτητα και την έκρηξη παικτών όπως οι Ντάνι Λάρσον, Γιάννης Φετφατζίδης, την ικανότητα αρκετών στο transition παιχνίδι και φυσικά, τα λάθη του αντιπάλου.

Γιατί, πέραν του συμπαγούς συνόλου, ο ΠΑΟΚ (σε αμυντικό επίπεδο) δεν είναι η ίδια ομάδα με πέρυσι. Ο Άρης κέρδισε γιατί περίμενε. Άκουγε το παιχνίδι και δεν μιλούσε, όπως κάνει κάθε έξυπνος άνθρωπος. Ήταν επιλογή του να έχει ο ΠΑΟΚ την μπάλα στα πόδια, έχοντας ανώτερη ποιότητα σε ατομικό επίπεδο, ειδικά στον άξονα της μεσαίας γραμμής. Επιδίωξή του δεν ήταν να είναι καλός στους… αριθμούς. Στα παλιά του τα παπούτσια οι αριθμοί, η στατιστική και οτιδήποτε δίνει τροφή για σχολιασμό και όχι ουσία. Ούτε που τον απασχόλησε το ότι ο αντίπαλός του έφτασε να είχε 70% κατοχή. Τον ενδιέφερε να μη δημιουργήσει και ήθελε την μπάλα στην κόντρα επίθεση, αλλά και να βρίσκεται αυτή στα κατάλληλα πόδια.

Κέρδισε επίσης γιατί ήταν η πρώτη φορά που ήταν αποτελεσματικός. Του το χρωστούσε η μοίρα. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Έχει ξαναγίνει σε ντέρμπι. Στις δύο πρώτες επαφές ο Άρης βρήκε δίχτυα. Έγινε και στην 3η, η 4η ήταν ως μη γενόμενη γιατί ο Γιάννης Φετφατζίδης ήταν (ελαχίστως) εκτεθειμένος και στην 5η … ξανά δίχτυα.

Υπάρχουν βέβαια και τουλάχιστον 4-5 φάσεις όπου μία κακή πάσα κόστισε τελική προσπάθεια. Αυτό έγινε όταν ο ΠΑΟΚ υποχρεώθηκε να πάρει περισσότερα ρίσκο απ’ όσα πραγματικά άντεχε. Είχε προηγηθεί ασφαλώς η ηγετική παρουσία του Χουλιάν Κουέστα. Πριν τον Λάρσον, αυτός κράτησε την ομάδα του στη φάση του Μίσιτς.

Το μόνο που δεν κατάφερε να κάνει ο Άρης ήταν να διαχειριστεί την πίεσή του στο ξεκίνημα του αγώνα. Το πρώτο 15πτο ήταν εφιαλτικό, πραγματικό μαρτύριο. Μόνο όμως που κανένα παιχνίδι δεν τελειώνει στο 15πτο. Όπως και καμία διαδρομή δεν έχει μία στάση, όπως η σημερινή. Ασχέτως του εμφατικού 4-2 και της διακοπής του αήττητου του αιώνιου αντιπάλου, της έκρηξης συναισθημάτων που προαναφέραμε.

Ο σοβαρός οργανισμός έχει την υποχρέωση να συνεχίσει. Σήμερα, ο Άρης απλώς προσκόμισε αποδείξεις αγωνιστικής υγείας και δυναμικής. Αυτές οι νίκες απαιτούν συνέχεια. Το είπε σωστά ο Ένινγκ ο οποίος μίλησε για ένα μονοπάτι στο οποίο βαδίζει η ομάδα του. Το τέλος αυτού αργεί ακόμη. Μακάρι να έχει και τίτλο.

Το έχουμε ξαναγράψει. Αυτός είναι η φλόγα που χρειάζεται αυτός ο σύλλογος εδώ και δεκαετίες, κάθε φορά όμως που φτάνει κοντά, λες και μια κατάρα βρίσκεται από πάνω του και του τον στερεί.