O αφοπλισμός μεγάλου επιθετικού όπλου του Ολυμπιακού, εξτρά πονοκέφαλος για Μαρτίνς

Μπαρτσελόνα - Ολυμπιακός: Δεκάδες ειδικά για πόντους, ριμπάουντ, ασίστ, εύστοχα τρίποντα. Τα μεγάλα παιχνίδια βρίσκονται εδώ. |21+

Το «χειρουργείο» από το οποίο πέρασε ο Ολυμπιακός στο Βόλο είναι ένα θέμα. Το πιο σημαντικό θέμα, καθότι αν μετρούσε το κανονικό γκολ στο 17’ κατά πάσα πιθανότητα θα είχαμε σκορ από 3-0 έως 5-0 όπως στα τρία αμέσως προηγούμενα παιχνίδια (με Παναιτωλικό, Αστέρα και Λάρισα) στα οποία ο Ολυμπιακός είχε ανοίξει γρήγορα το σκορ. Αλλά, είναι ένα θέμα.

Το άλλο θέμα είναι τα συμπεράσματα τα οποία μπορούμε να δούμε σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο. Κατά βάση, αυτά πρέπει να αναλυθούν από την τεχνική ηγεσία και να δοθούν λύσεις, γιατί πολύ απλά σε διαφορετική περίπτωση θα εμφανιστούν τα ίδια προβλήματα και το πιο πιθανό είναι να επαναληφθούν και τα ίδια αποτελέσματα, με συνέπειες που εύκολα μπορεί να τις αντιληφθεί ο καθένας.

Κι εμείς, οφείλουμε να καταγράψουμε πράγματα που παρατηρήσαμε. Για παράδειγμα, το πώς αφοπλίστηκε στο συγκεκριμένο παιχνίδι ένα από τα μεγαλύτερα επιθετικά όπλα του φετινού Ολυμπιακού, ο Τσιμίκας. Διότι, για όποιον δεν το πρόσεξε, ο διεθνής αριστερός μπακ, που στον αγωνιστικό σχεδιασμό της ομάδας αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά «χαρτιά» στα χέρια του προπονητή, ήταν ουσιαστικά απενεργοποιημένος στον συγκεκριμένο αγώνα.

Η μόνη περίπτωση που είδαμε κάτι καλό από τον Τσιμίκα ήταν εκείνη η καλή πάσα προς τον Αραμπί, στη φάση που ο Μαροκινός πρώτα σούταρε, με την μπάλα να κοντράρεται και στη συνέχεια να του γίνεται το πέναλτι που δεν δόθηκε από τον διαιτητή Φωτιά, παρότι ο VAR Ευαγγέλου του είπε ότι έκανε λάθος κι ότι υπήρξε παράβαση. Μία καλή πάσα σε ένα ολόκληρο 90λεπτο είναι πολύ φτωχός, έως απογοητευτικός απολογισμός για τον φετινό Τσιμίκα.

Θα μου πείτε, γιατί δεν στέκομαι περισσότερο και στον Ομάρ, που δεν πέρασε ουτε…μισή καλή πάσα. Πρώτον, γιατί ο Ομάρ, ατυχώς, έτσι μας έχει συνηθίσει φέτος-ειλικρινά εδώ και πάρα πολλά παιχνίδια, μπορώ να θυμηθώ μόλις μία καλή σέντρα του, για μία κεφαλιά του Ελ Αραμπί, νομίζω στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα. Δεύτερον γιατί αντίθετα ο Τσιμίκας μας έχει συνηθίσει όχι απλά να είναι έμβολο από τα αριστερά (κι ο Ομάρ προωθείται συχνά και βοηθάει σε αυτό το κομμάτι, με τις συνεργασίες που κάνει), αλλά και να βγάζει πολλές κι επικίνδυνες σέντρες και μπαλιές σε κάθε παιχνίδι του Ολυμπιακού.

Μόνο που στόχος μου δεν είναι να αναδείξω την μέτρια εμφάνιση του Τσιμίκα, αλλά την αιτία της. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο κύριος λόγος είναι τυχόν κόπωση που έβγαλε από τα οκτώ σερί παιχνίδια που έπαιξε μέσα σε ακριβώς ένα μήνα, από την ώρα που ο Μαρτίςν έχει μόνιμα στα πιτς τον Κούτρη. Γιατί δεν μου φαίνεται να έβγαλε κόπωση ο Τσίμι. Αυτό που εγώ είδα είναι ότι εξουδετερώθηκε από την έξυπνη τακτική του Βόλου.

Για όποιον δεν το πρόσεξε, οι γηπεδούχοι έπαιξαν με δεξί εξτρέμ ένα δεξί μπακ, τον Λύρατζη. Και πίσω από αυτόν ένα άλλο δεξί μπακ, τον Ντεντάκη. Κι αυτό που συνέβαινε ήταν κάθε φορά που έβγαινε μπροστά ο Τσιμίκας, να έχει μπροστά του δύο αντιπάλους, τόσο τον Ντεντάκη, όσο και τον Λύρατζη. Σε συνέπεια να του είναι πολύ δύσκολο όχι μόνο να μπουκάρει, αλλά έστω να βγάζει σέντρα-του έκλειναν το καλό του πόδι, το αριστερό κι ούτε σέντρα δεν περνούσε. Κι όταν πήγαινε την μπάλα στο άλλο πόδι, το δεξί, οι σέντρες ήταν εντελώς ακίνδυνες.

Παράλληλα, η όλη κατάσταση δημιούργησε εκνευρισμό στον Τσιμίκα, τον οποίο π.χ. είδαμε να κάνει λάθος πάσες και σε μία στιγμή να χάνει την μπάλα μέσα από τα πόδια του από τον Λύρατζη λίγο έξω από την περιοχή του Ολυμπιακού, με ό,τι αυτό μπορούσε να επιφέρει. Πάνω απ΄ όλα, όμως, είδαμε τον διεθνή μπακ του Ολυμπιακού χάνοντας την ηρεμία του να αντιδράει πολύ άσχημα στη μοναδική ίσως περίπτωση που βρήκε χώρο για να εκδηλώσει πιο ελεύθερα μία επίθεση.

Ήταν στις καθυστερήσεις του α΄ ημιχρόνου, όταν τον έβγαλε μπροστά ο Γκερέρο, με τη μοναδική του ίσως καλή ενέργεια στα 50 και πλέον λεπτά που έπαιξε. Ο Τσιμίκας βρέθηκε σε θέση μέσα αριστερά, με τον Λοβέρα μόνο του από αριστερά και τρεις συμπαίκτες του (Μασούρα, Γκερέρο, Ελ Αραμπί) στην περιοχή του Βόλου κόντρα σε επίσης τρεις αντίπαλους αμυνόμενους. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές γα παιχνίδι τόσο…στριμόκωλο για τον Ολυμπιακό. Κι ο Τσιμίκας επέλξε το χειρότερο: να σουτάρει πάνω στον πρώτο αμυντικό που βρήκε μπροστά του. Ο ορισμός της απογοητευτικής απόφασης σε έναν αγώνα, που κι ο πιο άπειρος παίκτης καταλαβαίνει ότι ελάχιστες τέτοιες ευκαιρίες θα σου παρουσιαστούν να τελειώσεις μία επίθεση με μόνο τρεις αμυντικούς μπροστά σου.

Ο Μαρτίνς πλέον έχει ένα ακόμη πονοκέφαλο: ο Βόλος έδειξε ένα δρόμο και σε άλλους προπονητές, για το πώς μπορεί να αφοπλιστεί ο Τσιμίκας. Κι ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι έτοιμος να έχει απάντηση όταν θα ξαναγίνει-γιατί θα ξαναγίνει. Προπονητής δεν είμαι, αλλά σίγουρα ξέρω ότι κάτι πρέπει να αλλάξει-να βελτιώσει ο Τσιμίκας το δεξί του πόδι; Να είναι πιο κοντά συμπαίκτης του και να γίνονται έτσι πιο εύκολα συνεργασίες (γιατί ο Μασούρας συνηθίζει να μπαίνει στην περιοχή και να πλασάρεται σαν κρυφός φορ, κάθε φορά που παίρνει την μπάλα στα πόδια του ο Τσιμίκας);…Να παίξει η ομάδα με εξτρέμ γραμμής, ώστε να είναι δύο επιτιθέμενοι κόντρα σε δύο αμυνόμενους;

Ήδη, αν κατάλαβα καλά, ο προπονητής του Ολυμπιακού προσπάθησε μέσα στο παιχνίδι να βρει μία λύση, ζητώντας από τον Μπουχαλάκη να κινείται πιο κοντά στον Τσιμίκα και να βγάζει αυτός τις σέντρες με το αριστερό, αλλά από θέση μέσα αριστερά κι όχι έξω αριστερά. Η ιδέα δεν είναι κακή (θυμηθείτε τις δύο μπαλιές του, μία στον Μασούρα, που δεν πρόλαβε και μία στον Γκερέρο, που αστόχησε στην κεφαλιά του), ωστόσο αποτελεί μία πραγματικότητα ότι οι πιο επικίνδυνες σέντρες έρχονται από θέση εξτρέμ και δη όσο πιο κοντά στην περιοχή.

Η ουσία είναι ότι χρειάζεται να το «δουλέψει» ο Ολυμπιακός αυτό το θέμα με τα ντουμπλαρίσματα των αντίπαλων αμυντικών πάνω στον Τσιμίκα, γιατί η ομάδα χρειάζεται τις επιθετικές βοήθειες που βγάζει. Συν τοις άλλοις, όμως, να αναλυθεί και το πώς ο Ολυμπιακός από την πλευρά του Τσιμίκα έφαγε και τις δύο πιο «δύσκολες» για την εστία του σέντρες, από τον Λύρατζη, που τη μία φορά ταλαιπώρησε τον ίδιο τον Τσιμίκα και την άλλη τον Λοβέρα, που από κάποια στιγμή και μετά έπαιζε μπροστά από τον αριστερό μπακ του Ολυμπιακού.

Το ότι δεν βγήκε κάποιο γκολ από αυτές τις δύο μπούκες από την αριστερή πλευρά της άμυνας, δεν σημαίνει ότι δεν προκλήθηκαν σοβαρά ρήγματα. Στο ένα ο Σεμέδο πήγε να κάνε αυτογκόλ αλά Βούκοβιτς μετά από πολύ κακή έξοδο του Σα και στο άλλο μάλλον εκ τύχης δεν σκόραρε ο Τόρες με κεφαλιά ψαράκι, στην οποία η μπάλα βρήκε πάνω στον Ομάρ, για να διώξει τελικά ο Σεμέδο.

Κατά την γνώμη μου, καθαρά αγωνιστικά κι εξωδιαιτητικά, το παιχνίδι (οι δύο βαθμοί) για τον Ολυμπιακό χάθηκε κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό ακριβώς στην καλή άμυνα που έπαιξε ο Βόλος πάνω στον Τσιμίκα, καθότι από την άλλη πλευρά δεν υπήρχε ο κατ΄ εξοχήν διεμβολιστής της ομάδας, ο Ποντένσε.

Παρεμπιπτόντως, ακόμη να καταλάβω πώς ο Ποντένσε (με μυϊκό τραυματισμό) ήταν στον πάγκο τέσσερις ημέρες πριν, με τη Λάρισα, έτοιμος μάλιστα να παίξει άμα χρειάζονταν, ενώ στο Βόλο βρέθηκε εκτός 18άδας, παρότι ήταν στην αποστολή. Την στιγμή μάλιστα που κι ο άλλος καθαρόαιμος εξτρέμ, ο Ραντζέλοβιτς, δεν ήταν ούτε καν στην αποστολή, κι αυτός λόγω μυϊκού τραυματισμού…