Κανείς δεν θέλει τις Κυριακές του, τις νίκες τους θέλουν όλοι...

ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρακάτω κείμενο βλάπτει σοβαρά την οπαδική υγεία και τα νεύρα της, μην το διαβάσετε μέρες που είναι...

ΕΠΙΣΗΣ: Ζητώ συγγνώμη από τον Αλέξανδρο που σηκώνω αυτό το κείμενο στη δική του βάρδια με τα σχόλια.

Στην πραγματικότητα το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει πλάκα. Εχει πλάκα η ευκολία με την οποία οι ίδιοι άνθρωποι, όποια κι' αν είναι η ιδιότητα τους ή η σχέση τους με το σπορ (παράγοντες, ποδοσφαιριστές, προπονητές, διαιτητές, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι) βλέπουν ακριβώς τα ίδια πράγματα και έχουν εντελώς αντίθετες απόψεις, ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν ή τα χρωματιστά γυαλιά που φορούν.

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ. Ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ για την ακρίβεια, γιατί στην πραγματικότητα η συντριπτική πλειοψηφία όσων είναι μέσα σε αυτόν ή τον παρακολουθούν, αυτό το ποδόσφαιρο θέλουν, αυτόν τον επαγγελματικό αθλητισμό θέλουν.

Σήμερα οι “δανεικοί” ποδοσφαιριστές και οι ομάδες δορυφόροι ενοχλούν τους μεν και όχι τους δε. Αυτοί που τόσα χρόνια τους είχαν, σήμερα βγαίνουν από τα ρούχα τους, εντελώς υποκριτικά, με την διαπλοκή και την κατάντια, αλλά και αυτοί που τόσα χρόνια το βίωναν, σήμερα το απολαμβάνουν που το κάνει η δική τους ομάδα, αρνούμενοι να το δουν ή υποστηρίζοντας ότι δεν δικαιούνται να ομιλούν αυτοί που το έκαναν 20 χρόνια.

Πλησιάζει αν δεν έχει φτάσει η στιγμή που αυτοί που πριν 3-4 χρόνια ζητούσαν επιτακτικά grexit του ποδοσφαίρου μας θα φωνάζουν ότι αυτό θα είναι η ταφόπλακα και αυτοί που υποστήριζαν τότε ότι είναι ταφόπλακα, τώρα θα το επιδιώκουν. Αυτοί που τόσα χρόνια έλεγαν να “κάνετε επενδύσεις για να κερδίζετε και τους διαιτητές”, τώρα βλέπουν αυτούς που έβγαιναν από τα ρούχα τους με αυτό το επιχείρημα να το επικαλούνται ως δικό τους επιχείρημα.

Ο Αχιλλέας Μπέος που έγινε πάλι το πρόσωπο της επικαιρότητας είναι ένα καλό παράδειγμα. Βλέπω και ακούω εδώ και 20 χρόνια πολλούς να λένε ότι οι “Μπέοι είναι το πρόβλημα του ποδοσφαίρου...”. Ψέματα. Ο Μπέος είναι πάντα ο εύκολος στόχος. Ποιος αλήθεια το πιστεύει και πορεύεται με αυτή την πίστη. Κανείς. Ο Μπέος υπήρξε κολλητός και δεξί χέρι του Μαρινάκη, του Πατέρα, του Σαββίδη. Ανάλογα με το ποιον συχνοτιζόνταν, το κοινό θωρούσε ότι είναι πρόβλημα.

Οταν ήταν με τον Μαρινάκη ήταν πρόβλημα για όλους τους υπόλοιπους εκτός από τους φίλους του Ολυμπιακού που τον θεωρούσαν “μάγκα που καλά τους τα λέει...”. Οταν άλλαξε στρατόπεδο και πήγε στον Πατέρα έγινε για τους Ολυμπιακούς το “πρόβλημα του ποδοσφαίρου...” και τώρα που είναι στο άρμα του Σαββίδη έγινε το... κόκκινο πανί. Και ακριβώς το αντίστροφο ισχύει για τους υπόλοιπους οπαδούς, τώρα στη Θεσσαλονίκη ο Μπέος αντιμετωπίζεται ως εξυγιαντής και στα media του Ιβάν Σαββίδη φιλοξενείται σαν ήρωας. Ακόμη και σε αυτά που συστάθηκαν, δημιουργήθηκαν, όπως σας είπαν, για να ρίξουν τους... Μπέους αυτού του κόσμου, ο Αχιλλέας σήμερα λατρεύεται γιατί “δίκασε” τον Μαρινάκη.

Κανένα πρόβλημα δεν είναι ο Μπέος λοιπόν και ο κάθε Μπέος, διότι ως παράδειγμα και μόνο ως τέτοιο τον χρησιμοποιώ.

Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα ο πολίτης είναι αυτός που ποτέ δεν έκλεψε την εφορία, ποτέ δεν ψήφισε ΠΑΣΟΚ, ποτέ δεν προσπάθησε να διοριστεί αυτός ή το παιδί του στο Δημόσιο. Πως διάολο χρεωκοπήσαμε, το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε για σχεδόν 20 χρόνια και οι Δημόσιοι υπάλληλοι λίγο έλειψαν να είναι περισσότεροι από όσους κατοικούν στη χώρα, δεν ξέρω...

Οσο γελοίο ακούγεται λοιπόν όλο αυτό, άλλο τόσο γελοίο είναι να λέμε ότι ο Ελληνας οπαδός ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο, ό,τι το αγαπά. Μόνο τη νίκη αγαπά. Οι Κυριακές του δεν θέλει να έχουν ποδόσφαιρο, θέλει να έχουν νίκες, με κάθε τρόπο! Και ο Μάιος να έχει τίτλους με κάθε τρόπο. Κι' αν του πεις ότι “δεν το βλέπεις ότι βιάζεις το ποδόσφαιρο...”, θα σου απαντήσει “τόσα χρόνια το βίαζαν άλλοι εγώ σε πείραξα...” ή από την άλλη πλευρά “εγώ δεν έκανα ποτέ 20 χρόνια ότι γίνεται σήμερα. ”.

Εσύ λοιπόν θέλεις αυτό το ποδόσφαιρο και κανείς άλλος. Εσύ το επικροτείς, εσύ το χρηματοδοτείς, εσύ το κατευθύνεις προς τα εκεί. Ξέρετε πότε θα αλλάξει κάτι; Μόνο όταν εσείς το αποφασίσετε. Οταν εσείς πείτε όχι στον Μαρινάκη και στον κάθε Μαρινάκη ως φίλοι του Ολυμπιακού για τις πρακτικές του, για όλα όσα κάνει. Οταν εσείς θα συμπεριφερθείτε με τον ίδιο τρόπο στον Σαββίδη ως φίλοι του ΠΑΟΚ όταν γεμίζει τον τόπο δανεικούς, που τόσα χρόνια σας ενοχλούσαν και τώρα το θεωρείται φυσιολογικό. Οταν εσείς δεν θα ανεχτείτε δίπλα στον Μελισσανίδη τους Θωμάδες και τους Γιαννάκηδες Παπαδόπουλους αυτού του τόπου και αυτού του ποδοσφαίρου. Οταν δεν θα σας ενοχλούν τα media και η προπαγάνδα τους, όταν είναι τα media του απέναντι προέδρου, και όχι του δικού σας.

Το ποδόσφαιρο θα αλλάξει όταν έστω και μία φορά, μία Θύρα 7, μία Θύρα 4, μία Θύρα 13, μία Θύρα 21, θα τα βάλει με τον ιδιοκτήτη της ομάδας, όχι “γιατί δεν κάνει μεταγραφές” ή “δεν βάζει λεφτά” ή “δεν προστατεύει την ομάδα από το παρασκήνιο”, αλλά γιατί “έχεις αυτόν δίπλα του...”, ή “ανέχεσαι να παίρνεις υπέρ σου αυτό το πέναλτι...”.

Οταν το “κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη...” θα γίνει σλόγκαν από τους Ολυμπιακούς και θα το αποδοκιμάσουν οι Ολυμπιακοί, όταν το “το γκολ οφσάιντ στον τελικό του Βόλου θα ενοχλήσει τους φίλους του ΠΑΟΚ που θα πουν δεν θέλουμε τέτοιο τίτλο...”, όταν θα τους ενοχλεί ο Ιβάν με το κουμπούρι στη μέση που θα μπουκάρει στο γήπεδο και δεν θα είναι το σχόλιο τους “όλοι έτσι κυκλοφορούν...”, όταν ο Μπέος θα ενοχλεί μονίμως τους φίλους του Παναθηναϊκού και δεν θα κάνουν ένα διάλειμμα στην ενόχληση, τη χρονιά που ο Μπέος θα καθοδηγεί τον Πατέρα και κυρίως όταν θα τους ενοχλεί ότι συμβαίνει και στο μπάσκετ και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, όπου τα πάντα είναι βρώμικα, ενώ στο μπάσκετ είναι όλα καθαρά.

Τότε υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι στο ποδόσφαιρο.

Στην πραγματικότητα για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αλλάξει η ελληνική κοινωνία, η οποία 40 χρόνια τώρα, (ίσως και περισσότερα εγώ για τόσα μπορώ να μιλήσω), μεγαλώνει τα παιδιά της με τη λογική “να είσαι δίπλα στον ισχυρό, στον εκάστοτε ισχυρό που ξέρει να χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους για να πάρει αυτό που θέλει. Μόνο δίπλα σε αυτόν θα πάρεις κάτι...”. Κι ας είναι αυτό το κάτι, ένας διορισμός ή ένα ξεροκόμματο...