Όταν παίζεις να μη χάσεις, δεν κερδίζεις!

Πολύ δύσκολη η επιστροφή από την Λαμία. Όχι φυσικά για το τελικό αποτέλεσμα αποκλειστικά, αλλά από τη συνολική εικόνα του αγώνα, μεταξύ δύο ομάδων που τακτικά και σε επίπεδο ανασταλτικής λειτουργίας, τα πήγαν περίφημα. Για την ΑΕΚ όμως που ήταν η ομάδα που (υποτίθεται πως) ήθελε τη νίκη, αυτό δεν είναι αρκετό!

Καταλαβαίνω πως ο Μάσιμο Καρέρα είναι προπονητής που θυσιάζει τα πάντα για το αποτέλεσμα. Είμαι απόλυτα υπέρ αυτής της λογικής. Ότι και να λένε, όσα και αν μπορεί να θέλει να βλέπει κανείς, στο ποδόσφαιρο και για κάθε ομάδα η οποία θέλει και έχει στόχο να πρωταγωνιστεί, στο τέλος της ημέρας θα υπάρχει και θα έχει αξία μόνο το αποτέλεσμα... Όταν αυτό δεν έρχεται σημαίνει ότι απέτυχε το πλάνο.

Η ΑΕΚ ξεκίνησε την αναμέτρηση με σκοπό να μη χάσει, τη συνέχισε με αυτή τη ποδοσφαιρική λογική και όπως συμβαίνει εννιά φορές στις δέκα σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν κέρδισε! Διότι πολύ απλά όταν παίζεις να μη χάσεις, δεν κερδίζεις! Ξεκάθαρο αυτό σε απόλυτο βαθμό τουλάχιστον στα δικά μου μάτια...

Ο Μάσιμο Καρέρα προσωπικά με καλύπτει απόλυτα διότι στη δουλειά του, σε όσα λέει και πράττει, είναι ειλικρινής. Προτιμάει να κερδίζει πέντε ματς με σκορ στο 1-0 από το να έχει μια, δυο νίκες με 4-0 αποτέλεσμα και να μην κάνει σε 5 αναμετρήσεις ισάριθμες νίκες. Το πρόβλημα είναι όταν δεν έρχεται η νίκη, επειδή πολύ απλά αυτό που μένει είναι η πικρή γεύση του κακού αποτελέσματος και της μέτριας έως κακής απόδοσης επιθετικά.

Η επιλογή 4αδας στην άμυνα με τον Παουλίνιο να βγάζει όλο το 90λεπτο σε θέση δεξί χαφ εξτρέμ αποδεικνύει ότι βασικό μέλημα του Καρέρα είναι να μη χαλάσει το κομμάτι της αμυντικής του τακτικής και να κρατάει το μηδέν πίσω. Γεγονός που δεν συνέβαινε στην ΑΕΚ όλο το προηγούμενο διάστημα. Κακώς δεν έγινε έστω και στο 80' η τρίτη αλλαγή και δεν είδαμε τον Βέρντε που προφανώς δεν υπολογίζει ιδιαίτερα.

Σε μερικά ματς θα της αρκεί η ποιότητα μεσοεπιθετικά για να πάρει ένα παιχνίδι όπως αυτό με την Ξάνθη, σε άλλα πάλι δεν θα βρίσκει το γκολ και δεν θα κερδίζει. Το ερώτημα είναι αν θα το αντέχει και αν θα το ανέχεται ο οργανισμός ΑΕΚ... Σε βάθος χρόνου το βλέπω δύσκολο, όχι απίθανο, αλλά σίγουρα πολύ δύσκολο, ειδικά αν δεν έρχονται και τα αποτελέσματα.

Πάντως σε ότι αφορά την αναμέτρηση, με τον τρόπο που αγωνίστηκε η Ένωση, προφανώς και δεν μπορεί να ζητάει κάτι περισσότερο από τον βαθμό της ισοπαλίας. Αυτό είναι το δεδομένο... Διότι δεν παρήγαγε φάσεις, έδειξε να μη ψάχνει με μεγάλη επιθυμία το γκολ, αν εξαιρέσουμε το τελευταίο 20λεπτο που το προσπάθησε, όχι ότι έκανε κάποιες κλασικές φάσεις για γκολ εκτός από το δοκάρι του Γιακουμάκη, έμοιαζε εγκλωβισμένη στο "να μη δεχτώ τέρμα"!

Στη φάση με τον Αλμπάνη που η ΑΕΚ ζητάει πέναλτι, προφανώς και ο καθένας έχει την άποψή του. Προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να τιμωρείται η χαζομάρα του ποδοσφαιριστή (στην περίπτωσή μας του Ρόμανιτς) να χρησιμοποιεί τα χέρια του, αντί για το σώμα του. Δέχομαι ότι μπορεί και να μην είναι παράβαση, άλλωστε δεν γνωρίζουμε αν θα το μετέτρεπε δεδομένα σε γκολ όποιος το εκτελούσε για να μιλάμε και για αλλοίωση αποτελέσματος.

Ωστόσο το απαράδεκτο για μένα που το μετατρέπει και σε ύποπτο γεγονός σα στάση, είναι ότι ο Τζήλος δεν είπε έστω στον Σκουλά να πάει να ρίξει μια ακόμη ματιά στο VAR. Γι' αυτό υπάρχει το ρημάδι, για μια τέτοια στιγμή, έτσι ώστε να σβήνει κάθε ενδεχόμενο λάθος, ή κάποια σκιά που μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια φάση!

Πάλι γκέλα, λοιπόν, πριν τη διακοπή των Χριστουγέννων για την ΑΕΚ... Κατάρα κι αυτή ρε παιδί μου...

Υγ: Επιτρέψτε μου να εκμεταλλευτώ το χώρο μας για να αφιερώσω ένα υστερόγραφο στον Παναγιώτη Παλλαντζά με τον οποίο συνεργάστηκα στο gazzetta.gr όλα αυτά τα χρόνια και τώρα μας αποχαιρετά για καλύτερα και χαίρομαι πολύ για αυτόν... Οφείλω ένα ειλικρινές και από καρδιάς ευχαριστώ στον Παναγιώτη για όσα έκανε στη δουλειά αυτή και για εμένα... Μαζί του έζησα δύσκολες στιγμές της ζωής μου και ευχάριστες πολύ. Με βοήθησε τόσο πολύ, χωρίς καν να το σκεφτεί, ή το πιο σημαντικό, δίχως να το φωνάξει και να το διαφημίσει. Έβαλε πλάτη το πολύμηνο διάστημα που ο πατέρας μου βρισκόταν σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου έως τη στιγμή του κακού μαντάτου. Μου επέτρεψε να βοηθήσω την οικογένειά μου σε αυτή την πολύ άσχημη φάση της ζωής μας. Να είμαι δίπλα στον πατέρα μου, στη μητέρα μου που υπέφερε και έπειτα να νιώσω και βιώσω όλον τον πόνο,.όλο το πένθος. Σαν πραγματικός αδερφός. Το ίδιο έγινε με το δώρο ζωής για μένα, με τον ερχομό του γιού μου, όπου το έζησα όλο όμως χάρη στη βοήθειά του... Πάλι δίχως να το... διαφημίζει στη δουλειά, απλά το έκανε και πάντα με απόλυτη ευθύνη. Από Παναγιώτη (πατέρα) σε Παναγιώτη (γιο) με πλάτες του Παναγιώτη (Παλλαντζά). Απίστευτο ε; Μαζί βιώσαμε τον υποβιβασμό της ΑΕΚ. Θυμάσαι Παλ; Πόσο δύσκολο διάστημα κι αυτό... Για πόσο καιρό με τα γυαλιά ηλίου στα γραφεία; Δάκρυα και ατελείωτος πόνος. Ο Παναγιώτης εκεί να στηρίζει και να βοηθάει, πάντα ήσυχα, χωρίς να το φωνάζει, καταλάβαινε ακριβώς τι ένιωθα, τι βίωνα, τι χρειαζόμουν. Φτάσαμε να πανηγυρίζουμε τίτλο πρωταθλήματος παρέα στο ρεπορτάζ, σα δίδυμο... Εκείνος λόγω Γιουβέντους το ήξερε και μου το έλεγε πως θα γίνει κι αυτό, θα γυρίσει η ΑΕΚ και θα πάρουμε πρωτάθλημα, το έλεγε και το εννοούσε. Παράλληλα χτίζεται το όνειρό μας, το γήπεδό μας. Όλα όσα ζήσαμε έντονα, τίποτα στο... σβηστό, τίποτα εύκολο. Κι όλα εδώ, στο gazzetta.gr μαζί, στην κορυφαία ιστοσελίδα της χώρας που έγινε τέτοια λόγω της οικογένειας, της παρέας που είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Ήθελα χρόνια πολλά να συνεργαστώ με τον Παναγιώτη, το πετύχαμε και αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο, 100%. Θα μου λείψεις φίλε, χαίρομαι πολύ για σένα και το ξέρεις, αλλά θα μου λείψεις από εδώ, από το δεύτερο σπίτι μας, γιατί αδερφός είσαι ντε, έξω θα τα λέμε συνέχεια και θα αράζουμε. Ήθελα να γράψω κι άλλα υστερόγραφα από το ματς, αλλά όχι ντε, μετά τον Παλλαντζά δεν χωράει τίποτα...