Ο Κίκε Ραμίρεθ αποτελεί παρελθόν εδώ και μερικές ώρες από τον πάγκο της Ξάνθης και ας προσπαθήσουμε να... αποκωδικοποιήσουμε πως φτάσαμε σε αυτή την εξέλιξη. Με μία υποσημείωση. Η συγκομιδή της μέχρι στιγμής δεν προβάλει αρνητική, παρότι το καλοκαίρι ο πήχης ανέβηκε ελέω μεταγραφών. Αντίθετα η εικόνα της ήταν εκείνη που προβλημάτιζε, αλλά «σκεπάζονταν», ως ένα βαθμό, από τα αποτελέσματα. Τα οποία όμως πλέον έπαυσαν να έρχονται.

*Οι ακρίτες ξεκίνησαν «φουριόζοι» τη σεζόν και έκαναν 5 νίκες στα 6 πρώτα ματς. Επίδοση άκρως εντυπωσιακή. Από το 1-0 της Ριζούπολης όμως και μετά πήραν μόλις 1 βαθμό σε 5 σερί αναμετρήσεις τους και η παρουσία τους από τις αρχές Οκτωβρίου και μετά δείχνει... προβληματική.

*Θα πει κάποιος πως το τελευταίο διάστημα κάνουν ως ομάδα μία «κοιλιά» που πάντα υπάρχει και γίνεται. Φαντάζει αδύνατο κάποια να παίζει συνέχεια σε υψηλά στάνταρ. Αλλά παράλληλα σε αυτό το διάστημα βρήκαν μόνο μία φορά δίχτυα, στο 2-1 που έχασαν από τον Πανιώνιο και αυτό σε στατική φάση (Λισγάρας). Το επιμέρους σκορ είναι 1-6.

*Και εδώ ίσως «κρύβεται» το μυστικό. Αν ανατρέξουμε στα πρώτα παιχνίδια της χρονιάς, θα δούμε πως η Ξάνθη είχε ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού. Περίμενε πίσω και «χτυπούσε» στο τρανζίσιον. Στο καλό της σερί κέρδισε 2-1 στο ΟΑΚΑ την ΑΕΚ, με το ίδιο σκορ στο Αγρίνιο τον Παναιτωλικό και εντός τον Αστέρα Τρίπολης, 3-1 τον Βόλο και 1-0 στη Ριζούπολη τον Παναθηναϊκό (ενδιάμεσα έχασε 3-0 στη Λάρισα). Δηλαδή σημείωσε αθροιστικά 10 τέρματα, εκ των οποίων τα 7 ήταν σε αντεπιθέσεις, δηλαδή με 4-5 επαφές έβγαινε στην κόντρα και έβρισκε δίχτυα. Μόνη εξαίρεση αποτελούσαν εκείνα του Εντουάρντο με τον Παναιτωλικό, του Τζουρίσκοβιτς με τον Αστέρα και τον Ντε Αμορίμ με τον Βόλο. Στα υπόλοιπα η ομάδα «χτυπούσε» στην κόντρα.

Στο διάστημα που αγνοεί τη νίκη έχασε από Πανιώνιο, Λαμία, Αρη, ΟΦΗ και έφερε «λευκή» ισοπαλία με τον Ολυμπιακό. Στα δύο πρώτα δεν βρήκε τους κενούς χώρους που ψάχνει, ενώ στα άλλα τρία πλην ελάχιστων εξαιρέσεων δεν τους εκμεταλλεύτηκε ώστε να βγάλει «καθαρή» φάση.

*Αλλωστε δεν είναι τυχαίο πως η Ξάνθη είναι η τελευταία ομάδα της κατηγορίας σε σύνολο τελικών, αφού με την συμπλήρωση της 11ης αγωνιστικής έχει βγάλει μόλις 73! Μάλιστα στα δύο τελευταία της παιχνίδια απέναντι σε αντιπάλους που περισσότερο την... περίμεναν παρά έβγαιναν μπροστά (Πανιώνιος, Λαμία), έβγαλε μόλις 7 μέσα από την περιοχή τους. Την Κυριακή είχε μόνο μία εντός των καρέ του Θεοδωρόπουλου! Αυτόματα γίνεται εύκολα αντιληπτό πως τίθεται θέμα δημιουργίας!

*Την ίδια στιγμή παίκτες της «κλειδιά» έδειχναν «μπλοκαρισμένοι» και πιο συγκεκριμένα οι Στάρτζεον, Εντουάρντο. Μέχρι και την 6η αγωνιστική είχαν αθροιστικά 3 γκολ και ισάριθμες ασίστ. Ομως στα εναπομείναντα 5 (αμφότεροι «έχασαν» από μία αναμέτρηση) όχι μόνο δεν σκόραραν ή δημιούργησαν κάποιο τέρμα (άλλωστε η Ξάνθη σημείωσε μόνο ένα), αλλά μαζί έβγαλαν μόλις 9 τελικές. Κατά μέσο όρο λιγότερες από 2! Είναι και ζήτημα τεχνικής ηγεσίας να τους «φρεσκάρει» και να βρει τον ρόλο τους.

*Επιπλέον ένα ζήτημα για τους Ακρίτες ήταν η διαχείριση. Μέχρι στιγμής έχουν χρησιμοποιήσει 22 ποδοσφαιριστές, εκ των οποίων οι 19 ξεκίνησαν έστω μία φορά βασικοί. Τα νούμερα δεν είναι μεγάλα, αλλά υπάρχουν πολλοί με 6-7 ενδεκαδάτες παρουσίες. Π.χ. στα άκρα έχουμε δει ήδη 6 διαφορετικούς παίκτες (Τζουρίσκοβιτς, Στάρτζεον, Εντουάρντο, Μπαριέντος, Ντε Αμορίμ, Φασίδη), στο «9» έχουν αρχίσει οι Ρενέλα, Φοσέ, Στάρτζεον, όμως στο «6-8» δεν υπήρξε ανάλογο ροτέισον. Ο Καμαρά για παράδειγμα έχει αγωνιστεί μόνο σε 1 ματς και αυτό για λίγο ως αλλαγή (μπήκε στο 81' κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης). Ο 27χρονος «κόφτης» έκανε πέρσι 25 συμμετοχές. Γενικότερα μεσοεπιθετικά υπήρχαν συνεχώς αλλαγές και ορισμένες φορές ξεκίνησε τα παιχνίδια της χωρίς κλασικό σέντερ φορ. Παράλληλα στην πορεία «χάθηκαν» ορισμένοι. Π.χ. ο Μπαριέντος ήταν βασικός μέχρι και την 4η αγωνιστική και έκτοτε έπαιξε μόνο 3 φορές ερχόμενος από τον πάγκο. Από τη μέση και μπροστά ο Ισπανός κόουτς ανακάτευε συνεχώς την τράπουλα.

*Πλέον στην Ξάνθη μπήκαν σε διαδικασία αναζήτησης νέου προπονητή. Από την εγχώρια αγορά «παίζουν» οι περιπτώσεις των Παντελίδη, Πετράκη, όμως τόσο δεν πρέπει να αποδεχθεί το ενδεχόμενο να στραφούν στην ξένη, όσο και εκείνο κάποιας «έκπληξης».