Όταν o Ολυμπιακός, στερείται από το μεγάλο του επιθετικό όπλο…

Επιστροφή στοιχήματος* στα Προκριματικά του Euro 2020! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Το μεγάλο επιθετικό όπλο του Ολυμπιακού ειδικά μέσα στο Καραϊσκάκη είναι το πολύ δυνατό ξεκίνημα που κάνει στα παιχνίδια του, με στόχο το γρήγορο γκολ.

Προφανέστατα δεν είναι τυχαίο ότι στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός άνοιξε το σκορ στο 6’ με τον Αστέρα Τρίπολης, στο 12’ με τον Βόλο, στο 11’ με τον ΟΦΗ και στο 9’ με την ΑΕΚ, ενώ και στη Λάρισα προηγήθηκε με 1-0 από γκολ στο 7’! Κοινώς, από τα δέκα παιχνίδια του στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός στα μισά πέτυχε το λεγόμενο γρήγορο γκολ-και σε όλα τελικά νίκησε.

Επαναλαμβάνω ιδίως μέσα στο Καραϊσκάκη, ο Ολυμπιακός στο ελληνικό πρωτάθλημα όταν βάλει γρήγορα γκολ έχει ποσοστό νικών 99%!!! Άρα, ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο πολύτιμο είναι γι΄ αυτόν το γρήγορο 1-0. Στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο την Κυριακή, οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν πάλι δυνατά στο παιχνίδι, όπως το συνηθίζουν. Έβγαλαν ένταση στο παιχνίδι τους και μέχρι το 17’ είχαν δημιουργήσει δύο καθαρές ευκαιρίες για γκολ προκειμένου να προηγηθούν-τις καλύτερες ευκαιρίες τους μέχρι να ανοίξουν το σκορ, τελικά στο 60’.

Τη μία την έχασε ο Τσιμίκας και την άλλη ο Μασούρας. Το σχόλιο που μπορούμε να κάνουμε για τη δεύτερη ευκαιρία είναι ότι ο Μασούρας το γκολ αυτό έπρεπε να το βάλει. Από την στιγμή που πήρε ωραία την εσωτερική από τον αμυνόμενο κι έστρωσε την μπάλα στο καλό πόδι του, το δεξί, από τη συγκεκριμένη θέση, έπρεπε να σκοράρει. Το πλασέ του όμως ήταν πολύ κακό.

Το σχόλιο που μπορούμε να κάνουμε για την πρώτη ευκαιρία, του Τσιμίκα, είναι ότι έκανε τεράστιο λάθος, που θα μπορούσε να κοστίσει στον Ολυμπιακό. Η ενέργειά του να πλασάρει και δη όχι καλά, πάνω στον Μέγερι, κι όχι να γυρίσει την μπάλα δίπλα του στον Ελ Αραμπί, που περίμενε παντελώς αμαρκάριστος μια πάσα απλά για να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα, ήταν ποδοσφαιρικά απαράδεκτη. Έδειξε μεγάλη επιπολαιότητα κι υπερβολικό εγωϊσμό.

Με μία δική του πάσα ο Ολυμπιακός θα ήταν μπροστά στο σκορ από το 9’ και μπορούσε όλο το παιχνίδι να αλλάξει. Ο Ατρόμητος να βγει από το καβούκι του, μένοντας πίσω στο σκορ κι ο Ολυμπιακός να έβρισκε περισσότερους χώρους για ευκαιρίες, ώστε τουλάχιστον να μην αγχώνονταν όσο αγχώθηκε. Γιατί μην ξεχνάμε ότι το παιχνίδι έφτασε ως το 60’ κι ήταν στο 0-0. Και είχε προηγηθεί και το 0-0 στην Ξάνθη, που έκανε ακόμη πιο πιεστικό το ματς με το Περιστέρι. Το δε κρίσιμο γκολ, για να είμαστε ρεαλιστές, ήρθε και με αρκετή δόση τύχης, με το κοντράρισμα της μπάλας στο πόδι του Γούτα από το σουτ του Ποντένσε και την ξεκάθαρη αλλαγή στην πορεία της.

Κατανοητό ότι ο Τσιμίκας ήθελε να σκοράρει. Κατανοητό ότι ακόμη δεν έχει βάλει γκολ στην καριέρα του στον Ολυμπιακό και λογικό είναι να θέλει να το βάλει κάποια στιγμή. Όμως, όταν είσαι 0-0 και ξέρεις ότι με μία πασούλα σου μπορεί η ομάδα σου να ξεκλειδώσει ένα παιχνίδι, την κάνεις την πασούλα. Και παίρνεις και τη δόξα της ασίστ. Όπως ακριβώς αποθεώθηκε ο Τσιμίκας, όταν είχε βγάλει τις σέντρες και σκόραραν ο Μασούρας στο Χαριλάου, ο Γκερέρο στο ΟΑΚΑ κι ο Αραμπί με την Μπάγερν, έτσι θα συνέβαινε και τώρα.

Τώρα, εάν ο Τσιμίκας δεν είδε τον Αραμπί δεξιά του, συγνώμη αλλά κι αυτό καλό δεν είναι! Γιατί θα έπρεπε να σηκώσει το κεφάλι του και να δει τις επιλογές του κι όχι να σουτάρει. Κι αυτό σημαίνει ότι ακόμη δεν έχει μάθει να κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα-όταν πατάει περιοχή, να βλέπει που είναι ο συμπαίκτης του. Δεν έχει μάθει να σηκώνει το κεφάλι κι όχι να πηγαίνει ντουγρού στην αντίπαλη εστία…

Θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή κι αυτή η κίνηση του Τσιμίκα, να πάει για γκολ, εάν είχαμε στο παρελθόν καλά τελειώματα του παίκτη. Ατυχώς, έχουμε δει μόνο μέτρια η, άσχημα τελειώματα του, τουλάχιστον με τα ‘ερυθρόλευκα’, γιατί στην Ολλανδία και στη Δανία είχε σκοράρει συνολικά οκτώ φορές (κάποιες με απευθείας φάουλ). Δεν ξέρω αν είναι θέμα άγχους που στον Ολυμπιακό τελειώνει πολύ άσχημα τις φάσεις και δεν έχει βρει ένα γκολ σε περίπου 50 εμφανίσεις, αλλά όπως κι αν έχει, πρέπει να το δουλέψει πολύ περισσότερο. Γιατί πολύ απλά πρέπει να βελτιώσει πάρα πολύ την τελική του προσπάθεια.

Προσέξτε, όλα αυτά δεν ακυρώνουν ούτε την πολύ καλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Τσιμίκας από την αρχή της σεζόν, ούτε την καλή παρουσία του και στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Όπου κι αρκετές επικίνδυνες σέντρες πέρασε (σε μία από αυτές δεν ήθελε πολύ ο Σουντανί να κάνει γκολ), και βοήθησε στη φάση του 2-0 με μία πολύ έξυπνη κάθετη πάσα, με το δεξί κιόλας, στον Αραμπί, και έκανε και μία σωτήρια επέμβαση στην άμυνα αμέσως μετά την αποβολή του Αβραάμ, και με ένα αρκετά καλά χτυπημένο φάουλ-σέντρα έδειξε ότι δικαιωματικά έπρεπε ο προπονητής να δώσει σε αυτόν περισσότερες εκτελέσεις στημένων φάσεων κι όχι τόσες πολλές στον Μασούρα.

Ο Τσιμίκας τα πάει μια χαρά, τόσο καλά που ο Μαρτίνς δεν τον αλλάζει πλέον ούτε για ροτέϊσον με τον Κούτρη! Δεν είμαι βέβαιος αν είναι η καλύτερη διαχείριση, γιατί αφενός μεν ο Τσίμι παίρνει μεγάλα φορτία (και στο Μόναχο έδειξε από κάποια στιγμή του αγώνα και μετά ότι δεν τα άντεξε), αφετέρου δε ο Λεονάρντο βγαίνει πολύ από το ρυθμό του. Όμως, υπάρχει και μία λογική του προπονητή, «εγώ θέλω να βάζω τους καλύτερους σε κάθε παιχνίδι κι ο Τσιμίκας είναι καλύτερος αυτή την στιγμή». Και δεν μπορείς να το πεις παράλογο το σκεπτικό.

Στέκομαι πολύ στη λάθος αντίδραση του Τσιμίκα στη φάση του 9’, γιατί είτε το έκανε από κακή νοοτροπία (για να γίνει αυτός ο ήρωας του 1-0), είτε το έκανε γιατί δεν είδε τον Αραμπί (που κι αυτό θέμα είναι), εν τέλει στέρησε τον Ολυμπιακό από το μεγαλύτερο ίσως επιθετικό όπλο του στο Καραϊσκάκη, το γρήγορο γκολ που θα μπορούσε να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση στην οποία τον έφερε ο Ατρόμητος επί μία ώρα παιχνιδιού.

Κι η πραγματικότητα είναι ότι το ίδιο ακριβώς πράγμα έχουμε δει να κάνουν επανειλημμένως κι ο Ποντένσε κι ο Μασούρας, στο δε Μόναχο, για να μην πάμε μακριά, το έκαναν κι ο Γκερέρο κι ο Καμαρά. Αυτό που έχω πει, ότι τελικά καταλήγει και γίνεται μία αλυσίδα…