Το απόλυτο παράδειγμα και ο... δήθεν πεθαμένος!

Λάρισα - Λαμία με Novi Specials

Για την απόλυτη, μοναδική, επική ανατροπή του Παναθηναϊκού επί της ΑΕΚ, τα είπαμε αμέσως μετά την λήξη του κορυφαίου φετινού ντέρμπι, σε ένα πρωτάθλημα που ίσως είναι ένα από τα καλύτερα της τελευταίας δεκαετίας. Το είχε ανάγκη αυτό το βράδυ η ομάδα, ο προπονητής, ο κόσμος, ο οργανισμός ολόκληρος. Όχι γιατί κατέκτησε κάποιον τίτλο, όχι γιατί πλησίασε στην πρώτη εξάδα και έμεινε ζωντανός στο κυνήγι των πλέι-οφ μετά το τραγικό ξεκίνημα.

Αυτές οι στιγμές Παναθηναϊκής κανονικότητας είναι που θυμίζουν σε όλους, σε εχθρούς και φίλους ποιο πραγματικά είναι το Τριφύλλι, κάτι τέτοιες βραδιές υπενθυμίζουν πως το μέγεθος αυτής της ομάδας είναι πολύ μεγαλύτερο από το στάτους που έχει επιβάλλει τα τελευταία χρόνια ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ.

Πάμε σήμερα να δούμε κάποια πράγματα πέρα από το παιχνίδι, ξεκινώντας από το απόλυτο παράδειγμα επαγγελματισμού και αφοσίωσης. Τον Δημήτρη Κολοβέτσιο.

Πέρυσι ήταν βασικός και αναντικατάστατος. Ο με διαφορά από την δεύτερο πιο σταθερός απόδοση ποδοσφαιριστής σε μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε από έναν φοβερό πρώτο γύρο και έναν καταστροφικό δεύτερο. Εκείνος, όμως, ήταν εκεί. Πάντα εκεί. Σταθερότατος.

Δικαίως υπέγραψε νέο συμβόλαιο πριν τελειώσει η σεζόν. Ένα από τα μεγαλύτερα του ρόστερ. Το άξιζε πέρα για πέρα.

Φέτος έχασε την θέση του στην βασική ενδεκάδα. Ο ερχομός του Μπαρτ Σένκεφελντ και η καταπληκτική προετοιμασία του Πούγγουρα, τον έφεραν εκτός αρχικού σχήματος. Δεν γκρίνιαξε ποτέ. Δεν έσκυψε το κεφάλι ποτέ. Δεν δημιούργησε κανένα θέμα. Ο ορισμός του απόλυτου επαγγελματία, του παίκτη της ομάδας. Ένα παράδειγμα που θα έπρεπε να έχουν όλοι οι πιτσιρικάδες του έμψυχου δυναμικού που κατά καιρούς δημιούργησαν θέματα επειδή δεν είχαν τον χρόνο συμμετοχής που έκριναν εκείνοι ότι αξίζουν.

Ο έμπειρος στόπερ είναι από τα καλύτερα παιδιά που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια από το Κορωπί, κάτι που έχουν να λένε όλοι όσοι τον έχουν συναναστραφεί εντός και εκτός ομάδας.

Χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ, μπήκε αλλαγή στο 86 για να δώσει μεγαλύτερη ασφάλεια και συνοχή στα μετόπισθεν του Παναθηναϊκού. Τελικά έκρινε το παιχνίδι με την καταπληκτική κεφαλιά έπειτα από το κόρνερ του Ζαχίντ. Και αυτή δεν ήταν η μόνη γκολάρα που έβαλε!

Δευτερόλεπτα αργότερα... σκόραρε και στο γήπεδο του σεβασμού και της αναγνώρισης. Και ας μην έφυγε και με τον καλύτερο τρόπο από την ΑΕΚ. Ο Κολοβέτσιος ολοκλήρωσε μια επική ανατροπή στο φινάλε και, όμως, βρήκε το καθαρό μυαλό εκείνη την στιγμή και το σθένος να μην το πανηγυρίσει, σεβόμενος την πρώην του ομάδα, στην οποία αγωνίστηκε για μια τριετία.

Μπράβο του. Μεγάλος μάγκας. Σε όλα.

Λίγη ώρα μετά, ο Πέτρος Μάνταλος κατάφερε να βάλει το αυτογκόλ του τρίτου ημιχρόνου. Από την στιγμή που αποφάσισε να βγει στις κάμερες μετά από μία μεγάλη ήττα της ομάδας του, θα μπορούσε να μιλήσει για ένα εκατομμύριο πράγματα. Για το πως η ΑΕΚ από το 2-0 βρέθηκε να χάνει 3-2, από το πως και το γιατί σπατάλησε η ομάδα του αρκετές κλασσικές ευκαιρίες, από το πως και το γιατί ο Παναθηναϊκός έκανε πάρτι στην άμυνα της Ένωσης και εκμεταλλεύθηκε στον απόλυτο βαθμό το τραγικό βράδυ του Τσιγκρίνσκι που έχει ευθύνη σε όλα τα τέρματα του Τριφυλλιού. Θα μπορούσε να ζητήσει συγγνώμη από τους οπαδούς του συλλόγου που ως αρχηγός εκπροσωπούσε εκείνη την ώρα.

Εκείνος, όμως, προτίμησε να μιλήσει για την ΑΕΚ που δήθεν... ανέστησε τον πεθαμένο Παναθηναϊκό! Προτίμησε να μην δείξει ούτε το μίνιμουμ του σεβασμού σε έναν σύλλογο που ναι μεν δεν περνάει τις καλύτερες στιγμής της ιστορίας του αλλά παραμένει ένα τεράστιο μέγεθος.

Σε τούτη την γωνιά κατά καιρούς είχαμε αναφερθεί με μεγάλη συμπάθεια για το δράμα που έζησε η ΑΕΚ με τον υποβιβασμό στην Γ’ Εθνική, πληρώνοντας σε μεγάλο βαθμό την σαπίλα και το σύστημα που έκανε ότι γούσταρε στο ελληνικό ποδόσφαιρο για μια εικοσαετία. Γιατί αν είχαν πάρει το πρωτάθλημα του 2008, η ιστορία θα είχε γραφτεί πολύ διαφορετικά.

Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του Παναθηναϊκού περίμενε την ΑΕΚ να επιστρέψει στην Σούπερ Λιγκ και δεν χλεύαζε έναν μεγάλο αντίπαλο στα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής του.

Ο Μάνταλος, λοιπόν, και ο κάθε Μάνταλος θα έπρεπε να σέβεται τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του.

Και στην τελική, ποιον πεθαμένο ανέστησε η ΑΕΚ; Αυτόν που εδώ και πέντε παιχνίδια τον έχει κερδίσει όλη και όλη μια φορά; Γιατί αν δεν το ξέρει ο Μάνταλος, τρεις ισοπαλίες, μια ήττα και μια νίκη έχει με τον... πεθαμένο η ομάδα του.

Ποιον πεθαμένο ανέστησε η ΑΕΚ; Αυτόν που πήγε στην Τούμπα και θα έσπαγε το αήττητο του ΠΑΟΚ αν δεν ήταν ο διαιτητής να δώσει λανθασμένα έξι λεπτά έξτρα χρόνο; Ή μήπως εκείνον που ισοφάρισε στο φινάλε τον Ολυμπιακό και δεν είχε χάσει φέτος κανένα μεγάλο παιχνίδι, όντας καλύτερος και στα δύο που είχε δώσει μέχρι χθες το βράδυ;

Κανέναν πεθαμένο δεν ανέστησε η ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός από την συμπλήρωση μίας ώρας παιχνιδιού, το ήθελε περισσότερο, το ήθελε σαν τρελός, το πίστεψε και το έκανε, απέναντι σε μια ομάδα που ξεκίνησε να κάνει πρωταθλητισμό και βρίσκεται ήδη εννιά πόντους από την κορυφή.

Καλό το παραμύθι, λοιπόν, αλλά δεν έχει δράκο.

Υ.Γ1: Του έχω μεγάλη αδυναμία και το ξέρει. Ήταν ο πρώτος προπονητής που είχα ποτέ στην ζωή μου, σε ηλικία έξι ετών στις ακαδημίες του Χουάν Ρότσα. Είναι ένας άνθρωπος που τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό, κανείς δεν έχει να του προσάψει το παραμικρό. Μόνο να στάξει μέλι. Γρηγόρη, μην δακρύζεις. Αργά ή γρήγορα ο Παναθηναϊκός θα ξαναγίνει αυτός που πρέπει. Και μακάρι να είσαι εκεί για να ζεις τις χαρές από πρώτο χέρι, όπως ζεις τις λύπες τα τελευταία χρόνια...