Επαγγελματίες στα λόγια

Ξεκινάμε από το ποδόσφαιρο. Προφανώς, η ισοπαλία παρομοιάζεται με ήττα γιατί ο Άρης αντιμετώπισε τη χειρότερη και πλέον προβληματική ομάδα του Πρωταθλήματος. Για περίπου 80 αγωνιστικά λεπτά έδωσε χείριστη αγωνιστική παράσταση, δίχως ξεκάθαρο σχέδιο δράσης με ευθύνη των παικτών και του προπονητή. Στο τελευταίο δεκάλεπτο ουσιαστικά χαρακτηρίστηκε από την (ύστατη και ανθρώπινη) προσπάθεια επιβίωσης, οδηγώντας στην ψευδαίσθηση ότι άξιζε κάτι περισσότερο από αυτό που πήρε. Μύθος. Ο Άρης στη Νέα Σμύρνη δεν άξιζε τίποτε περισσότερο με την αγωνιστική νοοτροπία που τον χαρακτήρισε. Προσωπικά δέχομαι την άποψη ότι το ποδόσφαιρο έχει τις καλές αλλά και τις κακές στιγμές του, αλλά για να βρει κανείς την τελευταία πειστική εμφάνιση αυτής της ομάδας θα πρέπει να γυρίσει τον χρόνο αρκετά πίσω, στον εντός έδρας αγώνα με τον Παναθηναϊκό.

Αντιμετώπισε μια ομάδα η οποία ταλανίζεται από τρομερά εσωτερικά προβλήματα και σα να μην έφταναν αυτά, παρουσιάστηκαν ακόμη περισσότερα τόσο πριν όσο και στη διάρκεια του αγώνα. Προσωπικά βγάζω το καπέλο στους παίκτες του Πανιωνίου γιατί αν αυτοί του Άρη είχαν αντίστοιχο επίπεδο αυταπάρνησης και αυτοθυσίας, το παιχνίδι θα είχε τελειώσει από το πρώτο ημίχρονο.

Πριν τον αγώνα, ο Μίκαελ Ένινγκ ένιωσε και δήλωσε σίγουρος για τη νοοτροπία των παικτών του, εμφανίστηκε απόλυτος για το επίπεδο συγκέντρωσης των τελευταίων αλλά και τη γνώση τους για τον βαθμό δυσκολίας του παιχνιδιού. Τα συμπεράσματά του διαψεύστηκαν πανηγυρικά στη διάρκεια του αγώνα, ο οποίος προφανέστατα του έδειξε ότι αυτός ο Άρης σε επίπεδο νοοτροπίας είναι βαριά άρρωστος και χρειάζεται ισχυρή δόση φαρμάκων για να γιάνει.

Πάμε στο μπάσκετ όπου τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Είναι επικίνδυνο να λειτουργείς σα να βρίσκεσαι σε παράλληλο σύμπαν και να αρνείσαι πεισματικά να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα και την αλήθεια της κάθε κατάστασης. Ο Άρης έχει τη λιγότερο αθλητική ομάδα της Basketleague, στάθηκε τρομερά άτυχη με τους δύο τραυματισμούς (σ. σ. Μποχωρίδης, Μόρις) με συνέπεια να εξελιχθεί και στην πιο άδεια ομάδα του Πρωταθλήματος. Συνέπεια αυτής της κατάστασης ήταν να φτάσει στο σημείο ο Μαρκόπουλος να διαχειρίζεται έναν… άδειο οπλοβαστό. Το πρόβλημα θα μπορούσε να είχε λυθεί με την απόκτηση του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς καθώς αυτή η επιπλέον λύση (ποσοτικά και ποιοτικά) σίγουρα θα είχε αποτρέψει (τουλάχιστον) δύο ήττες και ο Άρης θα ένιωθε περισσότερο ασφαλής. Παρότι ο Μαρκόπουλος τον ήθελε, ο Σανικίντζε ήταν κάθετα αντίθετος και ο Δημήτρης Γουλιέλμος «καλύφθηκε» πίσω από την άρνηση του τζένεραλ μάνατζερ. Σήμερα, βάσει των όσων έγιναν, ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο; Δεδομένου του ότι θα χρειαστούν λεφτά για να γίνουν διορθωτικές κινήσεις…

Ο Μαρκόπουλος όμως έχει ευθύνη γιατί προπονητής της δικής του εμβέλειας, εμπειρίας και χρόνων στον χώρο, απαγορεύεται να συμβιβάζεται όταν διακυβεύεται η υστεροφημία του και ο καθημερινός ιδρώτας του. Και δεν είναι μόνο η περίπτωση του Γιάνκοβιτς. Όφειλε να είχε στείλει τελεσίγραφο, όπως έστειλαν χθες οι οπαδοί κι αν ο ιδιοκτήτης ή ο τζένεραλ μάνατζερ δεν συμβιβαστούν με τα «θέλω» του προπονητή, να πάρει το καπελάκι του και να αποχωρήσει και να μην είναι μέλος του θεάτρου του παραλόγου. Στις τελευταίες συνεντεύξεις Τύπου του δόθηκαν οι ευκαιρίες να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα της αλήθειας, αλλά δεν το έκανε. Αν εκτιμά ότι έπραξε έτσι προς όφελος της προστασίας της ομάδας, να θυμίσουμε ότι αυτή έχει μία νίκη έπειτα από έξι αγώνες.

Συνεχίζουμε. Ο Βίκτορ Σανικίντζε οφείλει να υποστηρίξει τον προπονητή, είτε τον θέλει είτε όχι, γιατί θα πρέπει να έχει καταλάβει ότι μ’ αυτόν θα πορευτεί στη συνέχεια της χρονιάς και δεν θα βρει καλύτερο υπό την έννοια ότι κανείς καταξιωμένος προπονητής δεν θα δεχθεί να έρθει στον τωρινό Άρη. Και ταυτόχρονα, οφείλει να λειτουργήσει με τρόπο ούτως ώστε να στηριχθεί ο προπονητής από τους παίκτες που ο ίδιους έφερε (σ. σ. Γκετσεβίτσιους, Ντραγκίτσεβιτς).

Ο ιδιοκτήτης Δημήτρης Γουλιέλμος θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο δικός του ρόλος είναι να κατευθύνει, να διοικεί και να χρηματοδοτεί τον οργανισμό και όχι να αποφασίζει για το αν κάνει ο τάδε ή ο δήνα παίκτης διότι δεν διαθέτει τις γνώσεις για να το πράξει. Αν δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την εταιρία του (γιατί αυτό έχουν αντιληφθεί όλοι, λόγω του ότι η ΚΑΕ δεν έχει ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα με συνέπεια να μην μπορεί να εκδώσει δελτίο στον νεαρό Γιάννη Σιδηροηλία ο οποίος απουσίασε από τον χθεσινό αγώνα με τον κολοσσό Ρόδου), ας το πει ξεκάθαρα κι ας αποταθεί στην οικογένεια του συλλόγου για βοήθεια. Ντροπή δεν είναι να παραδεχθείς την αδυναμία σου, ντροπή είναι να διασύρεται ένας σύλλογος της εμβέλειας του Άρη και να διαγράφει μια πορεία προς τα βράχια. Ντροπή είναι επίσης να κατεβαίνει ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ στον πάγκο, 56’’ πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας για να θέλει να δώσει οδηγία (;), συμβουλή (;), προειδοποίηση (;) στον πάγκο.

Καταλήγουμε στους παίκτες. Αυτοί έχουν τη μικρότερη ευθύνη γιατί, τόσα μπορούν, τόσα κάνουν. Ντραγκίτσεβιτς, Γκετσεβίτσιους, Μιλόσεβιτς βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους και δεν γνωρίζω το επίπεδο των φιλοδοξιών τους, υποψιάζομαι όμως κάποια πράγματα. Ο Γκάγκιτς είναι ένα κομμάτι σε… λάθος παζλ και ο Γκάρι Τάλτον δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που θα ήθελε ο Άρης. Ωστόσο, δεν φταίει τόσο ο Αμερικανός, όσοι αυτοί που τον έφεραν στη Θεσσαλονίκη και δέχθηκαν να τον κρατήσουν, παρότι τρόμαξαν ότι είδαν τα εργομετρικά του.

Για να καταλήξουμε, τα αγωνιστικά προβλήματα μπορούν να καλυφθούν μόνο με διορθωτικές κινήσεις. Αν γίνουν, αυτό που σήμερα μοιάζει με ασχημόπαπο, μπορεί να μεταμορφωθεί σε κύκνο. Αρκεί, παράλληλα να αρχίσει να λειτουργεί ο Άρης ως οργανισμός γιατί η οργάνωση που βλέπετε στα παιχνίδια, ουδεμία σχέση έχει με την καθημερινότητα.