Να μην τυφλωθεί από τη λάμψη

Μετά την επικύρωση του διαζυγίου με τον Σάββα Παντελίδη και αφού η ακτινογραφία των αποδυτηρίων έδειξε την ανάγκη παρουσίας μιας ισχυρής προσωπικότητας η οποία θα υπερκαλύψει τις υπόλοιπες, είναι προφανές ότι στα βασικά κριτήρια του Άρη (στην επιλογή του αντικαταστάτη) ο παράγων «προσωπικότητα» αναρριχήθηκε στην κορυφή της σχετικής πυραμίδας. Αυτό διαπιστώνεται και με την επιβεβαίωση (από την πλευρά της ΠΑΕ Άρης) για το ταξίδι του Άγγελου Χαριστέα στην Ισπανία με απώτερο σκοπό τις κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους Φερνάντο Ιέρο, Γκούτι οι οποίοι πλέον είναι ξεκάθαρα οι δύο βασικές επιλογές για την τεχνική ηγεσία.

Αυτή η επιλογή έδειξε με τον ότι οι επιτελείς του Άρη, έκριναν μεγαλύτερη την ανάγκη συνεργασίας με σπουδαία προσωπικότητα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, δίνοντας ταυτόχρονα λιγότερη σημασία στην προπονητική προϋπηρεσία.

Στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, υπάρχουν παραδείγματα ομάδων οι οποίες επένδυσαν (και δικαιώθηκαν) στην προσωπικότητα του ανθρώπου και λιγότερο στην εμπειρία. Πιο τρανό είναι αυτό του Ζινεντίν Ζιντάν ο οποίος από τη δεύτερη ομάδα της «βασίλισσας» προήχθη στην πρώτη και το μόνο που δεν έκανε ήταν… ριφιφί στην τροπαιοθήκη της Μπαρτσελόνα. Σε βάθος τριετίας κατέκτησε εννιά τίτλους, εκ των οποίων τρία διαδοχικά Champions League. Ενδεχομένως όμως να είναι το ιδεατό σενάριο.

Η περίπτωση του Φερνάντο Ιέρο παρουσιάζει ομοιότητες με την αντίστοιχη του Ζιντάν καθότι ο άλλοτε παίκτης-σημαία της Ρεάλ αλλά και της Εθνικής Ισπανίας έχει να επιδείξει τριετή παρουσία σε πάγκο ομάδας (σ. σ. Οβιέδο), πέρασε για μερικές ημέρες από τον πάγκο της Εθνικής Ισπανίας όταν αυτή ήταν σε κρίση στο τελευταίο Μουντιάλ, ενώ επί σειρά ετών είχε διευθυντική θέση τόσο στην ομοσπονδία της χώρας του όσο και στη Μάλαγα. Παράλληλα, υπήρξε άμεσος συνεργάτης του Κάρλο Ανσελότι, επίσης στη Ρεάλ.

Ο Γκούτι στοιχειοθετεί διαφορετική περίπτωση καθώς ουδέποτε στάθηκε όρθιος μπροστά σε πάγκο επαγγελματικής ομάδας. Πέντε χρόνια ήταν στα τμήματα υποδομής της Ρεάλ για να ακολουθήσει ένας χρόνος στο τεχνικό επιτελείο της Μπεσικτάς.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, ο ρόλος του προπονητή έχει αλλοιωθεί (ή αν θέλετε, διαφοροποιηθεί), υπό την έννοια ότι είναι ο άνθρωπος ο οποίος αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό, η επιτυχία του εξαρτάται από το επίπεδο αποτελεσματικότητας των συνεργατών του. Κάτι σαν τη βιτρίνα ενός καταστήματος η οποία όμως θα πρέπει να είναι και λαμπερή.

Γιατί ο προπονητής θα δώσει την κατεύθυνση βάσει των στοιχείων που θα συγκεντρώσουν οι συνεργάτες του, είτε αυτά αφορούν τους προσεχείς αντιπάλους ή αποτυπώνουν την αγωνιστική κατάσταση της δικής του ομάδας. Είτε επίσης πρόκειται για σκιαγράφηση του αντιπάλου και αξιολόγησης δυναμικού, είτε μεταγραφές, κακά τα ψέματα, η δουλειά γίνεται από αυτούς που δεν φαίνονται.

Αν λοιπόν η εμπειρία και γνώση επί τεχνικών θεμάτων είναι στοιχεία απαραίτητα, η διαχείριση καταστάσεων και η ικανότητα «αναγκασμού» του κάθε παίκτη να παίζει για τον προπονητή, επίσης συμπεριλαμβάνονται στις απαραίτητες προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, ο Παντελίδης έφυγε από τον Άρη γιατί ένιωσε ότι αρκετοί παίκτες δεν έπαιζαν γι’ αυτόν.

Αν τα παραπάνω στοιχειοθετούν κριτήρια επιλογής ενός εκ των Ιέρο, Γκούτι, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Το να λειτουργήσουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σα να πάει του λόγου μου στο διάστημα. Γιατί πολύ απλά δεν έχουν την παραμικρή γνώση της ελληνικής φιλοσοφίας, θα μπουν σ’ ‘ένα περιβάλλον το οποίο ουδεμία σχέση έχει μ’ αυτό στο οποίο συνήθισαν να είναι και γενικώς θα υποστούν ένα… πολιτισμικό σοκ. Αυτή τη στιγμή, ο Άρης δεν έχει τη δυνατότητα παροχής χρόνου για εκπαίδευση γιατί θα κριθεί στους αμέσους επόμενους αγώνες, άρα υπάρχει αναγκαιότητα εξασφάλισης αποτελέσματος.

Καταλήγοντας, ο Άρης δεν θα πρέπει να τυφλωθεί από τη λάμψη των δύο Ισπανών, αλλά εφόσον αποφασίσει να επενδύσει σ’ έναν εξ’ αυτών, να λογαριάσει και τα τεχνικά κριτήρια και όχι τον (προσωρινό) κρότο που θα προκαλέσει ενδεχόμενη πρόσληψη. Αυτό θα φανεί και από τη χρονική διάρκεια της συνεργασίας…