Κάτω η μπάλα στην Ελλάδα των κορμοράνων, 2019 edition…

Την άνοιξη του 2017, η κυβέρνηση παρουσιάζει ένα σχέδιο για την ανάπλαση της Αθήνας, στο οποίο είχε ξεχωριστή θέση η κατασκευή γηπέδου για τον Παναθηναϊκό στο Γουδί. Σε μία εποχή όπου ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, καλή ώρα όπως τώρα μετά την συντριβή στις Ευρωεκλογές. Τότε σε τούτη την γωνιά κόντρα στο ρεύμα και στους πάσης φύσεως εμπόρους ελπίδας που πούλησαν τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, γράφαμε το αυτονόητο.

Στην Ελλάδα των μνημονίων και των κορμοράνων η μπάλα δεν πρέπει να σηκώνεται ποτέ ούτε εκατοστό από το έδαφος. Η δυσπιστία στην όλη υπόθεση εκφράστηκε από την πρώτη στιγμή. Δεν ήταν, δα, και κανένα ανδραγάθημα. Στην Ελλάδα ζούμε, ξέρουμε πως λειτουργεί το σύστημα. Ειδικά όταν ως σύλλογος είσαι ανύπαρκτος σε όλα τα επίπεδα.

Θυμάμαι, τότε, να με ρωτούν παράγοντες που είχαν άμεση σχέση με την υπόθεση ᾽᾽γιατί παίζετε στο Gazzetta τόσο χαμηλά το θέμα᾽᾽;

Το επόμενο διάστημα ακολούθησαν διάφορα… αποκλειστικά, τα οποία είχαν ως κοινό παρανομαστή την σιγουριά για υλοποίηση του πρότζεκτ. Μία σιγουριά που εξέφραζαν και οι άνθρωποι της κυβέρνησης ενώ ακόμη και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είχε αναφερθεί με αισιοδοξία επί του θέματος. Μέχρι και για μπουλντόζες στο τέλος του χρόνου είχαμε διαβάσει. Ο καθένας, φυσικά, σε τούτη την ζωή έχει το δικό του κριτήριο, το δικό του φίλτρο για να πιστέψει και να αναδείξει κάτι ή να κάνει ένα βήμα πίσω για να μην εκτεθεί. Σημασία δεν έχει μόνο τι λέει κάποιος αλλά κυρίως ποιος είναι αυτός που το λέει. Έτσι δεν είναι;

Πάντως ως πολίτες αυτής της χώρας το φίλτρο μας το λες και λιγάκι… προβληματικό αν κρίνουμε από τις διαχρονικές επιλογές ανθρώπων που έταζαν 10 και έκαναν 1. Εδώ, βέβαια, έγινε πιστευτός ο Βλάσης ο Τσάκας, δεν θα γινόταν ο Τσίπρας;

Τελοσπάντων, ο Παναθηναϊκός τότε, ως όφειλε, το πάλεψε το θέμα αλλά αποδείχθηκε στην πράξη ότι το πρότζεκτ στο Γουδί ήταν ένα… πυροτέχνημα.

Δύο χρόνια μετά, αν περάσεις από την περιοχή, ούτε μπουλντόζες βλέπεις, ούτε και μπετά. Τα λόγια έμειναν λόγια, οι ελπίδες αποδείχθηκαν ψεύτικες και κάποια στιγμή όσοι ασχολούνται με τον Παναθηναϊκό θα πρέπει να σεβαστούν τον κόσμο του και να καταλάβουν ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχει… καεί από πλάνα και αεροπλάνα, από πρότζεκτ και υποσχέσεις φούμαρα. Ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε ο… επενδυτής που θα έβαζε τα λεφτά για να γίνει το γήπεδο, ποτέ δεν μάθαμε τι συνέβη και από την σιγουριά για γήπεδο στο Γουδί πήγαμε στην… εξαφάνιση του θέματος.

Μιας και μιλάμε για σιγουριά κυβερνητικών πηγών, μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που δεν δέχονταν μύγα στο σπαθί τους για την είσοδο του Παϊρότζ στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ακόμη ένα θέμα στο οποίο υπήρχε κυβερνητική εμπλοκή και οδηγήθηκε σε… φιάσκο. Εκτός και αν μετρούν ακόμη τα 47 εκατομμύρια του Ταϊλανδού...

Πάντως, όσοι έπρεπε να ευνοηθούν από το εν λόγω παραμυθάκι, μια χαρά ευνοήθηκαν. Ο Παναθηναϊκός, όμως, πάλι… έκατσε στο παγωτό και επί της ουσίας χρησιμοποιήθηκε για ακόμη μία φορά τα τελευταία χρόνια. Μια ματιά να ρίξει κανείς στο δικαστικό ρεπόρταζ στις αρχές του χρόνου θα το πιάσει το νόημα της ιστορίας.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Εδώ και λίγες ημέρες και ενώ στις 7 Ιουλίου η χώρα οδηγείται σε βουλευτικές εκλογές άρα η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να νομοθετήσει και είναι παντελώς ανίσχυρη, παρουσιάζεται μία ᾽᾽επί της αρχής προφορική συμφωνία᾽᾽με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για τον Βοτανικό. Για να είμαστε ειλικρινείς η προφορική συμφωνία με ένα κυβερνητικό σχήμα που μοιάζει απίθανο να συνεχίσει να κυβερνά την χώρα δεν έχει σημαντική αξία.

Μπορεί μοναχά να λειτουργήσει ως μέτρο πίεσης για την επόμενη κυβέρνηση(θεωρητικά εκείνη της ΝΔ), στελέχη της οποίας πιστεύετε ότι θα έχουν πρόβλημα να δηλώσουν προεκλογικά πως είναι υπέρ της λύσης του Βοτανικού για τον Παναθηναϊκό; Ποτέ των ποτών. Όλοι θετικοί θα είναι, όλοι θα βρεθούν στο πλευρό του Παναθηναϊκό. Προεκλογικά. Στα λόγια. Το τι θα συμβεί από τον Σεπτέμβριο και μετά εδώ θα είμαστε να το δούμε. Μακάρι να κάνουμε λάθος, μακάρι να αποδειχθούμε περισσότεροι καχύποπτοι απ᾽όσο πρέπει.

Το ζήτημα, όμως, είναι η ουσία και όχι η επικοινωνία.

Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε το εξής:

Αργά ή γρήγορα, ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ και του Ερασιτέχνη θα την βρει την άκρη με το γηπεδικό, ώστε να μπορέσει να γίνει το αφεντικό και στην ΠΑΕ. Είναι ο μοναδικός που ενδιαφέρεται, είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει όραμα και ελπίδα στον σύλλογο και το γεγονός ότι παραμένει ζεστός μετά και το… ναυάγιο με το Athens Alive(άλλο σίγουρο πρότζεκτ για κάποιους και αυτό) αποτελεί σίγουρα μια ακτίδα αισιοδοξίας για τον Παναθηναϊκό.

Από κει και πέρα, το πρότζεκτ του Βοτανικού μπορεί να έχει ένα υπόβαθρο σε σχέση με οποιαδήποτε προσπάθεια για κάτι καινούριο, ωστόσο, όσο εύκολη υπόθεση και αν παρουσιάζεται, δεν είναι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι ξαφνικά… ξημέρωσαν στην Γερμανία, στις ΗΠΑ, στην Ελβετία, στην Αγγλία εκεί όπου τέτοια επενδυτικά σχέδια είναι εύκολα. Το μεγαλύτερο κατασκευαστικό πρότζεκτ της σύγχρονης Ελλάδας στο Ελληνικό παραμένει… βαλτωμένο εδώ και χρόνια ενώ σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη, από την στιγμή που υπήρχαν τα κεφάλαια, θα μιλούσαμε ήδη για γεγονός και όχι για μακέτες.

Ο Βοτανικός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πόσω μάλλον από την στιγμή που στο πλάνο του ΔΠΓ υπάρχει η δημιουργία κλειστού γηπέδου μπάσκετ, ώστε να δημιουργηθεί μία Παναθηναϊκή πολιτεία στην καρδιά της Αθήνας. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να τροποποιηθεί το ήδη υπάρχον πλαίσιο και η ιστορία μας έχει αποδείξει πως στην Ελλάδα η γραφειοκρατία και οι… κορμοράνοι είναι ικανοί να σου κάνουν ζημιά και μάλιστα μεγάλη. Το ξεχάσαμε;

Οπότε η μπάλα πρέπει να παραμείνει χαμηλά. Αυτό μας έχει διδάξει η ιστορία. Το ζητούμενο δεν είναι η επικοινωνία αλλά η ουσία και από ουσία για να… σηκώνεται τόσο ψηλά αυτό το θέμα, δεν έχουμε την παραμικρή. Μόνο λόγια, μόνο δηλώσεις, μόνο υποσχέσεις. Χορτάσαμε…

Το μόνο σίγουρο είναι το εξής: Ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός θα πρέπει να λυσσάξει, ώστε, μέσα στα επόμενα χρόνια να βρεθεί λύση με το γήπεδο. Θα πρέπει να ενωθεί και να παλέψει, ώστε να καταφέρει να αποκτήσει το δικό του σπίτι. Στον Βοτανικό, στο Γουδί, στην Λεωφόρο, δεν έχει σημασία. Όχι μόνος του ο Γιαννακόπουλος.

Ο Γιαννακόπουλος, μαζί με την ΠΑΕ, μαζί με τον κόσμο, τον Ερασιτέχνη. Αυτή η ιστορία αξίξει πολλά παραπάνω από πρωταθλήματα και τρόπαια.

Όπως επίσης είναι σίγουρο και κάτι ακόμη: Το κράτος, η Πολιτεία, από όποιο κόμμα και αν έχει εκφραστεί τα τελευταία χρόνια, δεν έκανε τίποτα για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να φτιάξει το δικό του γηπέδο. Ίσα-ίσα που από την εποχή των… κορμοράνων έμπαιναν εμπόδια που προκάλεσαν σημαντική καθυστέρηση στην διαδικασία. Εξάλλου, αν ο Παναθηναϊκός φτιάξει το δικό του γήπεδο μέσα από την Διπλή Ανάπλαση, όλοι θα είναι κερδισμένοι. Όλοι.

Το θέμα είναι, την ίδια βούληση, την ίδια ζέση για τον Παναθηναϊκό να την δούμε και μετά τις εκλογές, να την δούμε στις πράξεις και όχι στα λόγια…