Δημήτρης Πέλκας: Πράγματι, το όνειρο που είχα από μικρό παιδάκι, πήρε σάρκα και οστά. Ήρθε η στιγμή να το ζήσω με όλη μου την ψυχή.

Η αλήθεια είναι πώς, όσο και να το ήθελα, μου ήταν αδύνατο να το κάνω εικόνα. Δεν τολμούσα… Αυτό που κατάλαβα όμως, είναι πως τελικά η πραγματικότητα είναι πολύ ομορφότερη και πιο δυνατή από τα όποια φανταστικά σενάρια δημιουργεί το μυαλό. Οι εικόνες που έζησα την ημέρα της φιέστας ήταν πέρα από κάθε φαντασία και θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου.

Όταν έφυγα δανεικός από τον ΠΑΟΚ για να πάω στον Απόλλωνα Καλαμαριάς το 2013, κι έπειτα στην Πορτογαλία στη Σετούμπαλ και αναγκάστηκα να αφήσω τη φανέλα με το 10, είχα βάλει πείσμα και στόχο να επιστρέψω, να την ξαναφορέσω και να κατακτήσω το πρωτάθλημα. Είμαι ευγνώμων που τα κατάφερα.

Πανηγύρισα με την ψυχή μου και τις δύο προηγούμενες επιτυχίες της ομάδας μου. Παρόλα αυτά, το συναίσθημα που βίωσα την Κυριακή, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ήταν ξεχωριστό. Έβλεπες στα μάτια του κόσμου, την υπομονή που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Τη λαχτάρα που είχαν για ζήσουν αυτή τη στιγμή. Και αντιλαμβανόσουν πως αυτή η στιγμή τους ανήκει. Ανήκει στον κόσμο, που ήταν όλα αυτά τα χρόνια δίπλα στην ομάδα. Στα καλά και τα κακά. Χάρηκα που συνέβαλα κι εγώ στη χαρά τους. Είναι μοναδικό το συναίσθημα του να κάνεις και τον διπλανό σου χαρούμενο και ευτυχισμένο.

Ήταν ξέσπασμα. Την ώρα που πέρασα στον πάγκο ως αλλαγή και έδωσα το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Αντρέ, αντιλήφθηκα τι είχε συμβεί. Ένα σύμπλεγμα συναισθημάτων. Ήταν χαρά, ήταν συγκίνηση, ήταν το άγχος όλης της χρονιάς που έφυγε από πάνω μου. Ήταν η συνειδητοποίηση της επιτυχίας. Ήταν η ανταμοιβή των κόπων μας.

Είχαμε πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς, σημαντικών μας παικτών, του Μαουρίσιο, του Βέρνμνπλουμ, του Βιεϊρίνια, εγώ έλειπα για αρκετό διάστημα, είχαμε αλλαγές βασικών προσώπων, μην ξεχνάμε πως στα μέσα της χρονιάς αποχώρησε από την ομάδα ο πρώτος μας σκόρερ, ο Πρίγιοβιτς. Παρόλα αυτά, καταφέραμε και βρήκαμε λύσεις. Προσαρμοστήκαμε στις όποιες ανάγκες και συνεχίσαμε με απόλυτη προσήλωση στον στόχο μας. Αυτό δείχνει την ποιότητα μας, όχι μόνο ως ποδοσφαιριστές αλλά και ως άνθρωποι. Είμαστε μια οικογένεια.

Μας είπε πως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με υπευθυνότητα και σοβαρότητα από την αρχή, γιατί ήταν το ματς το οποίο θα μας εξασφάλιζε και μαθηματικά το πρωτάθλημα, και θα μας αντάμειβε για τους κόπους όλης της χρονιάς. Πως πρέπει να το διασκεδάσουμε, γιατί το χρωστάμε στους εαυτούς μας.

Στους δικούς μου ανθρώπους, που ήταν δίπλα μου στα καλά και που με στήριξαν στα δύσκολα. Στην οικογένειά μου και στην κοπέλα μου. Στον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη, γιατί χωρίς εκείνον το όνειρό μου, πιθανότατα, θα παρέμενε όνειρο, και φυσικά στον κόσμο για την υπομονή του και την αγάπη που μας έδειξε.

Την επόμενη ημέρα, όταν ξύπνησα, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. Νομίζω πως θα χρειαστεί πολύ καιρός για να το πιστέψω. Μέρες… Μήνες… Όχι χρόνια όμως, γιατί έχω βάλει στόχο να το ξαναζήσω σύντομα!