Το δικαιούνται (από πέρυσι) το θέλουν, το πλησιάζουν, αλλά (ακόμη) δεν το πανηγυρίζουν!

Ο ΠΑΟΚ έπαιζε με τον Παναθηναϊκό ερχόμενος από ματς 120 λεπτών που έγινε την Τετάρτη! (Κάποιοι πολύ σημαντικοί παίκτες δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλουν το χθεσινό 90λεπτο).

Κατέβηκε σε αυτό το στάδιο της Αθήνας που παραδοσιακά δεν τον «θέλει», να παίξει πιεσμένος μετά την γκέλα με τον Άρη, έχοντας εκτός τον Πέλκα και τον Ελ Καντουρί, αλλά και τον Ζαμπά χωρίς προπονήσεις.

Τι έγινε στο τέλος;

Γράφοντας λίγες ώρες μετά το 0-2 του ΠΑΟΚ επί του Παναθηναϊκού, έχω την αίσθηση ότι όλα, ή σχεδόν όλα, πήγαν τέλεια για την ομαδάρα του Λουτσέσκου.

Ο ΠΑΟΚ μπήκε καλά στο γήπεδο.

Οι στημένες μπάλες του και η σεμιναριακού επιπέδου δουλειά του Κριστιάνο Μπάτσι (συνεργάτης Λουτσέσκου) που κάθε εβδομάδα βάζει νέα πράγματα στις εκτελέσεις, τον δικαίωσαν και πάλι.

Η αμυντική λειτουργία σε αγώνα 11 με 11 ήταν εξαιρετική. Όλες οι φάσεις του Παναθηναϊκού έγιναν κόντρα σε 10 ΠΑΟΚτσήδες. Και αυτές δηλαδή στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, ήταν με τον Βιεϊρίνια πεσμένο-χτυπημένο στην επίθεση. Η εμφάνιση Κρέσπο-Βαρέλα, αλλά και η απόλυτη σοβαρότητα του Μάτος, έπαιξε τεράστιο ρόλο, όπως και όλη η συνοχή της ομάδας.

Ο ΠΑΟΚ διαχειρίστηκε την ώρα, το γήπεδο, τους χώρους και τον αντίπαλο, με εξαιρετικό τρόπο. Με σοβαρότητα, με πλάνο και με υπομονή.

Μπορεί για πρώτη φορά ο αντίπαλος να πήρε την κατοχή, αλλά… ακόμη και έτσι αυτό βόλευε τον ΠΑΟΚ για να φεύγει γρήγορα μπροστά και να κάνει τις μεγάλες του φάσεις.

Ο Πασχαλάκης έκανε τη δουλειά του εκεί που έπρεπε. Λίγες φορές πρέπει, αλλά εκεί οφείλει να φωνάζει «παρών».

Ο Μαουρίσιο παρέδωσε σεμινάρια απλού ποδοσφαίρου. Ο Σάκχοφ έκανε τη βρώμικη δουλειά.

Ο Λημνιός ήταν ο πιο πειθαρχημένος από όλους. Ο Μπίσεσβαρ έδωσε όσα είχε.

Ο Ζαμπά ήταν ο πιο ποιοτικός στο γήπεδο! Δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν. Αυτός έκανε τη διαφορά στην επίθεση. Ο Άκπομ έδωσε τις μάχες του και έπαιξε για την ομάδα.

Μια χαρά τα κατάφεραν και οι αλλαγές.

Με αυτά και με αυτά δεν πιστεύω ότι υπήρχε τομέας που δεν λειτούργησε σωστά σε αυτό το πολύ σπουδαίο και κρίσιμο παιχνίδι για την ομαδάρα του κορυφαίου προπονητή στη χώρα την τελευταία διετία. Ομαδικά και ατομικά, ο ΠΑΟΚ λειτούργησε εξαιρετικά και πήρε ένα τεράστιο διπλό που σημαίνει πάρα πολλά για την πορεία του.

Άντε να μην τελείωσαν σωστά μερικές κόντρες… Άντε να χάθηκαν μερικές κεφαλιές στο τέλος. Άντε να έγινε και ένα μικρό φραστικό επεισόδιο με Μπίσεσβαρ και Κρέσπο και αυτό πάνω στην ένταση για να δώσουν ό, τι παραπάνω έχουν. (Εξάλλου με τον Μπίσεσβαρ δεν μπορεί να μαλώσει κανείς).

Λεπτομέρειες και… μικρά πράγματα δηλαδή, που δεν μπορούν να μειώσουν στο παραμικρό και αυτό τον ΠΑΟΚτσήδικο θρίαμβο!

Της ομάδας που… παρά την επίθεση στον Τζήλο (έχει πλάκα να αναρωτιέται κανείς γιατί το αναφέρω) παρά τα δεκάδες στραβά και ανάποδα σφυρίγματα (και χθες ο Δανός δεν έπαιξε 50-50 και αυτό σχετίζεται με την αποβολή και πολλά ακόμη φάουλ) παρά το κυνηγητό που δέχεται σε επικοινωνιακό επίπεδο, έχει πετύχει 20 πεντακάθαρες νίκες σε 23 αγώνες, πλησιάζοντας στην κατάκτηση του πιο αντρίκειου και πιο μάγκικου πρωταθλήματος ΟΛΩΝ των εποχών.

Το πολύ καλό είναι ότι εντός ομάδας ΚΑΝΕΙΣ δεν πανηγυρίζει. Έτσι πρέπει. Εξάλλου ένας από τους βασικούς λόγους που ο ΠΑΟΚ μετράει 20 νίκες σε 23 ματς είναι και αυτός…

Όλοι θα πανηγυρίσουν όταν αυτός ο παικταράς που μας ήρθε από την Πορτογαλία το 2008 και τον έφερε ξανά πίσω ο Σαββίδης το καλοκαίρι του 2017, θα σηκώσει το τρόπαιο στον ουρανό της Τούμπας.