Η μέρα που έφυγε ο Θεός...

Το κλάμα του Ζοτς...

Τα δακρυσμένα πρόσωπα χιλιάδων μικρών και μεγάλων στην Μητρόπολη που το έβλεπες στα μάτια τους, ένιωθαν πως είχαν χάσει έναν πολύ δικό τους άνθρωπο, τον Παναθηναϊκό τους Πατέρα...

Τα βήματα μέχρι το τελευταίο αντίο, το δέος μπροστά στην σωρό και το «ευχαριστώ» σε έναν άνθρωπο που μας χάρισε κάποιες από τις μεγαλύτερες χαρές στην ζωή μας. μας έκανε περήφανους που ήμασταν Παναθηναϊκοί και κράτησε όρθιο τον σύλλογο στην πιο δύσκολη εποχή του...

Ο Στέφανος με το καροτσάκι του να είναι εκεί, να θυμίζει σε όλους τι σημαίνει αγάπη για τον Παναθηναϊκό. Άδολη 100%...

Τα χιλιάδες στεφάνια από όλη την Ελλάδα, όλες τις μεγάλες ομάδες, τους πιο σπουδαίους αθλητές, όλους τους σημαντικούς παράγοντες της χώρας. Εξάλλου για όλους ο Παύλος Γιαννακόπουλος θα έπρεπε να είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ανθρώπου, επιχειρηματία, παράγοντα.

Η εικόνα του δακρυσμένου Δημήτρη, του συντετριμμένου Θανάση, της συζύγου του Παύλου, του μικρού Παύλου και της μικρής Δέσποινας την ώρα που κατευθύνονται προς την Μητρόπολη. Ανατριχίλα...

Το «Παναθηναϊκός, Παναθηναϊκός» που δόνησε την ατμόσφαιρα την ώρα που η σορός του Παύλου του Θεού όδευε προς την τελευταία της κατοικία...

Η συγκλονιστική πορεία προς το πρώτο νεκροταφείο, όπου τα «παιδιά» του, τον συνόδευσαν μέχρι το τέλος. Δεν τους άφησε ποτέ, δεν τον άφησαν ποτέ...

Η συγκλονιστική στιγμή που ο Δημήτρης πηγαίνει προς τον κόσμο έξω από το νεκροταφείο, πέφτει στην αγκαλιά τους, τους ευχαριστεί και τους μιλά για την αμοιβαία αγάπη του πατέρα του με εκείνους...

Οι σημερινές στιγμές είναι από εκείνες που σου μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό και την ψυχή για μια ολόκληρη ζωή. Η μέρα που έφυγε ο Θεός. Του Αγίου Τριφυλλίου...

Είμαστε τυχεροί που ζήσαμε στην εποχή του Παύλου Γιαννακόπουλου, είμαστε τυχεροί που τα όσα έκανε θα στέκουν εκεί, αιώνια, σαν φάρος φωτεινός για τον Παναθηναϊκό, θα είμαστε ακόμη πιο τυχεροί αν τα όσα ζήσαμε αυτές τις ημέρες, αν αυτή η τραγωδία και η θλίψη, μας οδηγήσει στην απόλυτη Παναθηναϊκή ενότητα, μας κάνουν να αντιληφθούμε το ποσό σημαντικό είναι το «ενιαίος και αδιαίρετος» που τόνιζε σε κάθε ευκαιρία ο Πατριάρχης του συλλόγου!

Παύλο Θεέ καλό παράδεισο, σε ευχαριστούμε για όλα και άνθρωποι σαν εσένα δεν πεθαίνουν ποτέ, γιατί κανείς, ποτέ, δεν τους ξεχνά...