«Επειδή είναι μια μέρα προσωπικής χαράς, θέλω να αφιρώσω αυτή την επιτυχία, όπως κάθε επιτυχία και χαρά στη ζωή μου, στην οικογένειά μου, στους γονείς μου, στη γυναίκα μου, στο παιδί μου. τραβάνε περισσότερες αγωνίες από ό,τι εγώ. Την αφιερώνω και σ' έναν άνθρωπο που εδώ και χρόνια δεν έχω δίπλα μου, αλλά τον κουβαλάω μέσα μου. Είναι ο αδερφός μου ο Ιδομενέας». Με αυτές τις λέξεις έκλεισε την πρώτη του δήλωση μετά την κατάκτηση της ανόδου στη Super League Interwetten με τον Λεβαδειακό ο Γιάννης Ταουσιάνης. Σε ηλικία 50 ετών, έστεψε υπερπρωταθλήτρια την ομάδα της Βοιωτίας, η οποία μέσα σε ένα εξάμηνο, αν συνυπολογιστούν οι αγώνες Κυπέλλου, έδωσε σχεδόν 40 παιχνίδια! Και να που τα έφερε έτσι η -ποδοσφαιρική- μοίρα, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει στα μπαράζ για τον προβιβασμό τον άνθρωπο ο οποίος τον μύησε στην προπονητική.

Όταν ο Παύλος Δερμιτζάκης ανέλαβε τον Ατσαλένιο, ο Ταουσιάνης ήταν ακόμα παίκτης της ομάδας. Τότε ο πρώτος του ζήτησε να γίνει ο άμεσος συνεργάτης του και τον παρότρυνε να παρακολουθήσει σχολές προπονητικής. «Είναι τιμή μου που έχω αυτή τη φιλία στη ζωή μου» λέει για τον τεχνικό της Βέροιας ο Ταουσιάνης, ο οποίος αναδείχθηκε νικητής στο γήπεδο, σε μια ιδιαίτερη στιγμή και για τους δύο...

Η άνοδος στη μεγάλη κατηγορία, όμως, ήταν -και- για τον αδερφό του που έχασε τη ζωή του στα 36 του. «Δεν τον ξεχνάω ποτέ. Ο αδερφός μου ήταν ο άνθρωπος που εμπιστευόμουν, που συμβολευόμουν, ο άνθρωπος στον οποίο έβγαζα τα εσώψυχά μου. Ο Ιδομενέας ήταν ο άνθρωπος που στεναχωριόταν διπλά με τη στεναχώρια μου και χαιρόταν διπλά με τη χαρά μου. Όταν τον έχασα, ξεριζώθηκε ένα κομμάτι από μέσα μου. Επειδή πιστεύω στον Θεό, τον κρατώ ζωντανό μέσα μου. Γι' αυτό του αφιέρωσα την επιτυχία μου. Και εν ζωή αν ήταν, πάλι σ' αυτόν θα την αφιέρωνα» λέει συγκινημένος.

Μετά τον προβιβασμό μίλησε για τους γονείς του. «Ο γονιός που βλέπει το παιδί του να περνάει μια στιγμή χαράς, χαίρετα σε πολλαπλάσιο μέγεθος. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου δεν έλειψαν ούτε στιγμή από τη ζωή μου, δεν υπήρξε στιγμή που να μην ήταν δίπλα μου. Γι' αυτό όλοι μας πού και πού πρέπει να τους λέμε ότι τους αγαπάμε. Σκέψου κι εσύ πόσο πολύ θα ήθελες να το ακούσεις από τα παιδιά σου». Καθημερινή σκληρή δουλειά, πολλές ώρες αφιερωμένες στον στόχο, που εξ' αρχής ήταν η άνοδος. Και παράλληλα οικογένεια. Η σύζυγός του και η κορούλα του, η Τόνια. «Πολλές φορές εκείνοι βιώνουν τις αγωνίες μας περισσότερο από ό,τι εμείς. Είναι αυτοί που σε αγαπούν, που σε στηρίζουν στα εύκολα και στα δύσκολα, γι' αυτό τους οφείλουμε πολλά που είναι δίπλα μας».

Δίπλα του στη μεγάλη προσπάθεια να οδηγήσει τον Λεβαδειακό στην επάνοδο στη Super League Interwetten ήταν διαρκώς ο Γιάννης Κομπότης. «Τεράστια προσωπικότητα, ένας άνθρωπος με οξυδέρκεια. Είχαμε εξαιρετική συνεργασία κι αυτό που αισθάνθηκα είναι ότι δεν υπάρχει Λεβαδειακός χωρίς Κομπότη, ούτε Κομπότης χωρίς Λεβαδειακό. Διαχειριστήκαμε ψύχραιμα όλες τις καταστάσεις, είτε εύκολες είτε δύσκολες. Από την αρχή πίστευα στη δουλειά που θα κάναμε και γνώριζα ότι έχουμε ρόστερ με δυνατότητες, αλλά κανείς δεν σου προδιαγράφει την επιτυχία. Αυτή ήρθε μέσα από το τρίπτυχο της σκληρής δουλειάς, του καλού ρόστερ και της εξαιρετικής διαχείρησης από όλο τον οργανισμό των ευχάριστων και των δυσάρεστων στιγμών».

Γιατί υπερπρωταθλητής ο Λεβαδειακός; Γιατί τερμάτισε πρώτος στον Νότιο όμιλο της Super League 2, μετά από 32 παιχνίδια, κι αντί να εξασφαλίσει άνοδο έπρεπε να παίξει τον προβιβασμό με τον πρώτο του Βορείου ομίλου. «Περιμένουμε μήπως βγει κανένας από καμιά γωνία και μας πει ότι έχετε κι άλλο παιχνίδι για να πάτε στη Super League» είπε στην ΕΡΤ μετά το 1-0 εναντίον της Βέροιας. Αυτή ήταν και η πιο δύσκολη εφετινή στιγμή, τα παιχνίδια μπαράζ. «Ήμασταν μπροστά από την 5η αγωνιστική, αλλά η συγκέντρωση και η προσήλωσή μου δεν άλλαξε ποτέ, ούτε καν μετά τη νίκη στο πρώτο ματς των μπαράζ. Δαπανήσαμε ενέργεια για να βγούμε πρώτοι και μετά έπρεπε να αντιμετωπίσουμε μια εξαιρετική ομάδα. Γι' αυτό λέω πως ήταν πολύ σπουδαίο αυτό που καταφέραμε εφέτος». Γνωρίζει ότι δεν ήταν μόνος του στο κατόρθωμα των Βοιωτών, γι' αυτό και εξηγεί πως πίσω του κρύβεται ένα ολόκληρο επιτελείο που τον βοήθησε σε μέγιστο βαθμό. Από τον στενό του συνεργάτη, τον προπονητή τερματοφύλακων, τον προπονητή αποκατάστασης και το ιατρικό επιτελείο.

Ο Ταουσιάνης, με πατέρα από τη Θεσσαλονίκη και μητέρα από την Κρήτη, είχε πάντα το ποδόσφαιρο στο μυαλό του. Αυτό ήταν που τον γέμιζε, που τον έκανε χαρούμενο. Γι' αυτό και ποτέ δεν σκέφτηκε να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Όταν μάλιστα ήρθε η ώρα να γίνει προπονητής, όπως παραδέχεται, «σκότωσε» αμέσως από μέσα του τον ποδοσφαιριστή. «Νιώθω πως ποτέ μου δεν υπήρξα ποδοσφαιριστής».

Θα κοουτσάρει τον Λεβαδειακό και στη μεγάλη κατηγορία; Περιμένει. «Η αίσθηση που έχω είναι ότι υπάρχει καλή διάθεση, σίγουρα από τη μεριά μου. Είμαι αρκετά ευχαριστημένος από τη συνεργασία. Θα τελειώσουμε τις προπονήσεις και σίγουρα θα κάνουμε ραντεβού. Δεν μπορούμε να πούμε κάτι με σιγουριά. Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να ευχαριστήσω τον κόσμο που ήταν στο γήπεδο, αλλά και τους φίλους και γνωστούς που μου ευχήθηκαν για την άνοδο. Τους ευχαριστώ για τα συναισθήματα που μου χάρισαν».