Το παρακάτω σημείωμα που αφορά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ θα μπορούσε να έχει ως κεντρικό θέμα το πόσο σημαντικό θα είναι για το Τριφύλλι να μπορέσει να βρει αντίδοτο στην πίεση ψηλά που ασκεί σε στιγμές το σύνολο του Αργύρη Γιαννίκη, μέσα από μηχανισμούς στον άξονα αλλά και άμεσο παιχνίδι προς τα άκρα για να μπορέσει να δημιουργήσει προϋποθέσεις στο επιθετικό τρίτο.

Θα μπορούσε να έχει ως αντικείμενο το πόσο κομβικό θα είναι για την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να λειτουργήσει όπως στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, η άμεση επανάκτηση της κατοχής και η απαγόρευση στον αντίπαλο να βρει χώρους στο επιθετικό τρανζίσιον. Θα μπορούσε ακόμη να είναι μια αναφορά στη ζωτικής σημασίας εμφάνιση των δημιουργικών παικτών σε ένα παιχνίδι όπου πιθανότατα η Ένωση θα περιμένει πίσω από την μπάλα στο μεγαλύτερο διάστημα και θα είναι καλά τακτοποιημένη πάνω στο χορτάρι. Οπότε η ατομική ποιότητα θα είναι εκείνη που θα κρίνει πολλά.

Όταν, όμως, οι Πράσινοι πηγαίνουν σε αυτό το ματς για να παίξουν έναν αγώνα ποδοσφαιρικής επιβίωσης, όλα τα παραπάνω μικρή σημασία έχουν στο να φωτιστούν πριν το παιχνίδι. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουν άπαντες μέσα στον οργανισμό το πόσο άδικο, αφελές και βλακώδες είναι να παραμένει ακόμη ανοιχτή η είσοδος της ομάδας στα play offs, στην προτελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας.

Από έναν συνδυασμό διαιτητικών αδικιών και ηλίθιων ατομικών λαθών που κόστισαν αρκετά. Η φετινή ομάδα έχει αδικήσει κατάφορα τον εαυτό της, έχει πέσει ᾽᾽θύμα᾽᾽ απίθανων διαιτητικών αποφάσεων και αντί να βρίσκεται απόψε τουλάχιστον στην τρίτη θέση, προετοιμάζεται στους 36 βαθμούς για δύο ματς χωρίς αύριο, δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε πιθανό και απίθανο να μιλά για παρωχημένο ποδόσφαιρο και προφανώς η αναφορά αυτή δεν έχει να κάνει με τον κόσμο της ομάδας που από την οργή και την αγανάκτηση του, μπορεί να λέει ό,τι θέλει.

Όσοι πατήσουν το χορτάρι της Λεωφόρου το βράδυ της Κυριακής είναι υποχρεωμένοι να βρουν κίνητρο μέσα από τον θυμό και την οργή που έχουν μέσα τους από τον τρόπο που έχει στραβώσει η χρονιά. Τα ψέματα τελείωσαν, περιθώρια δεν υπάρχουν για νέα απώλεια και επιτέλους ο Παναθηναϊκός πρέπει φέτος να πάρει ένα ντέρμπι, να κάνει το αυτονόητο και να μπει στο μίνι πρωτάθλημα, όπου είναι υποχρεωμένος να πάρει την τέταρτη θέση και να επιστρέψει στην Ευρώπη. Οποιοδήποτε άλλο σενάριο θα ισοδυναμεί με... αυτοκαταστροφή, με φωτιά που θα κάψει οτιδήποτε καλό χτίστηκε φέτος και έμοιαζε να αποτελεί μια βάση για του χρόνου.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό τόσο σε ποδοσφαιρικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο να γίνεται αυτή η συζήτηση, αυτή η κουβέντα αλλά δυστυχώς τούτη είναι η σκληρή πραγματικότητα. Όχι μόνο η φετινή αλλά συνολικά των τελευταίων ετών. Τσάμπα καίει η λάμπα, δεν έχει νόημα να την ανοίξουμε πάλι αυτή την συζήτηση. Τα κείμενα της τελευταίας πενταετίας να έμπαιναν κάθε ημέρα, θα ταίριαζαν 100% σε αυτό που ζει ο Παναθηναϊκός στο σήμερα. Ούτε σημείο στίξης δεν χρειάζεται να αλλάξεις. Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα, η ζωή συνεχίζεται, τα χρόνια περνάνε και όσοι ασχολούνται ακόμη με αυτή την ομάδα, θα μπορούσαν να κυκλοφορούν σαν ζόμπι στους δρόμους από την παράνοια.

Σε αγωνιστικό επίπεδο η απουσία του Λούκας Βιγιαφάνιες είναι μεγάλο πλήγμα τόσο δημιουργικά όσο και ανασταλτικά. Από κει και πέρα η ενδεκάδα-εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- δεν θα έχει κάποια έκπληξη. Διούδης κάτω από τα δοκάρια, Χουάνκαρ αριστερός μπακ, Σάντσες δεξιός, Σένκεφελντ και Βέλεθ οι δύο στόπερ. Ρούμπεν, Γκατσίνοβιτς, Αλεξανδρόπουλος(χρωστά ένα μεγάλο παιχνίδι), Αϊτόρ, Παλάσιος στα άκρα και στην κορυφή ο Ιωαννίδης αν και σε αυτά τα παιχνίδια δεν γίνεται να μην ξεκινά ο πιο αποτελεσματικός, ο πιο killer επιθετικός της ομάδας, ο Καρλίτος, όπως επίσης δεν γίνεται να μην αποκτήθηκε ακόμη ένας σέντερ φορ από την στιγμή που ήταν γνωστό από τα τέλη Ιανουαρίου πως ο Φεντερίκο Μακέντα θα έμπαινε για επέμβαση και θα έχανε το υπόλοιπο της χρονιάς. Κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα...

Και κάτι ακόμη για το φινάλε. Ένα ρητορικό ερώτημα. Σε ποια μεγάλη ομάδα που θα έπαιζε την αγωνιστική της επιβίωση σε δύο ματς: ο μεγαλομέτοχος, ο πρόεδρος και οι αντιπρόεδροι δεν θα έκαναν τίποτα για να αλλάξουν την ψυχολογία της ομάδας, να δώσουν ένα κίνητρο παραπάνω και ας μην χρειάζεται, να πώρώσουν, να τσιτώσουν, να μιλήσουν, να είναι κοντά, να ΠΡΑΞΟΥΝ, να κάνουν κάτι ρε αδελφέ. Σωστό ή λάθος ποδοσφαιρικά δεν έχει σημασία. Η ομάδα παίζει ΟΛΗ την χρονιά σε δύο ματς. Το έχουν καταλάβει, άραγε;