Τώρα είναι η ώρα να ανοίξουμε όλα τα γήπεδα για τους φίλους και των δύο ομάδων

Δεν θα το έγραφα αυτό το κομμάτι αν δεν είχα καταλάβει – βεβαιωθεί, από όσα έχουν πει οι γονείς του 19χρονου Αλκη, ότι και η δική τους επιθυμία είναι να αλλάξει επιτέλους κάτι σε αυτόν τον τόπο σε σχέση με την βία στον αθλητισμό.

Όταν ο ίδιος ο πατέρας ζητεί να γίνει ένα φιλικό ανάμεσα στον Αρη και τον ΠΑΟΚ και να πάνε όλοι οι φίλαθλοι μαζί να το παρακολουθήσουν, αυτός ο πατέρας που θα στερηθεί το παιδί του λόγω της αθλητικής βίας, τότε πλέον όλοι καταλαβαίνουμε σε τι σημείο έχουμε φτάσει. Στο σημείο που πλέον η κοινωνία έχει την ανάγκη και πιθανόν είναι έτοιμη να πάει παρακάτω. Κι’ αν δεν είναι, οφείλουμε να την ετοιμάσουμε εμείς, να την κάνουμε να καταλάβει ότι το «μη με χτυπάτε άλλο» δεν είναι ένα σλόγκαν της εποχής, αλλά μία αντίδραση, μία απορία, ένα μεγάλο γιατί, απέναντι στη βία.

Η αλήθεια είναι ότι για επαγγελματικούς λόγους δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω live τον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ, αλλά προφανώς όπως και εκατομμύρια άλλοι, μπόρεσα να δω φωτογραφίες και βίντεο και να καμαρώσω για μία εικόνα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, αλλά δεν είναι. Για την ακρίβεια είναι η πλέον σπάνια που υπάρχει στα ελληνικά γήπεδα. Ο Βασίλης Σαμπράκος έγραψε εδώ για όλους αυτούς που τόσο καιρό μας κοροϊδεύουν και για την ΕΟΚ και το νέο πρόεδρό της, ο οποίος μας έδειξε πόσο εύκολο είναι να συμβεί αρκεί να το θέλεις. Σωστό.

Αλλά εγώ θα ήθελα να δω και μία άλλη οπτική. Να δω πως αυτή η εικόνα θα εμφανιστεί ξανά και ξανά στα γήπεδα αφήνοντας στην άκρη για λίγο τι έχει συμβεί μέχρι τώρα και τις ευθύνες πολιτείας, κράτους, κυβερνήσεων, Υπουργών, ομοσπονδιών, ΠΑΕ, ΚΑΕ, κ.ο.κ. Ηρθε η ώρα να πάρουμε πρωτοβουλίες για να το αλλάξουμε όλο αυτό και να σταθούμε πάνω από την απώλεια του Αλκη, όχι μόνο με δάκρυα, τα οποία πολλές φορές είναι και υποκριτικά, αλλά με δυναμισμό και με διάθεση η μνήμη του με κάποιο τρόπο να δικαιωθεί, πέρα από την τιμωρία των αυτουργών. Ας μην μείνουμε στο «ας είναι ο τελευταίος» κι’ ας κάνουμε πράγματα για να είναι ο τελευταίος. Η ΕΟΚ και το μπάσκετ έκαναν το πρώτο βήμα. Εδειξαν σε όλους ότι φίλοι του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού μπορούν να κάτσουν δίπλα δίπλα και να δουν ένα τόσο κρίσιμο ματς, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Ας το δούμε να συμβαίνει και στον τελικό του ποδοσφαίρου αυτό. Δεν έχω, είναι αλήθεια εμπιστοσύνη στην ΕΠΟ. Οχι στη σημερινή διοίκηση, διαχρονικά μιλάω, αλλά ας την πιέσουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση. Ας την πιέσουν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Ας απαιτήσουν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές για να κατέβουν να παίξουν σε αυτόν τον τελικό να υπάρχουν οπαδοί και των δύο αντιπάλων, χωρίς διαζώματα, χωρίς χιλιάδες αστυνομικούς να τους χωρίζουν, χωρίς χιλιάδες κενά καθίσματα που γράφουν πάνω τους τη λέξη «μίσος». Η άποψή μου άλλωστε γι' αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά γήπεδα μία δεκαετία τώρα, όπου πηγαίνουν οπαδοί μόνο της μιας ομάδας, είναι ότι πρόκειται για τεράστιο λάθος. Ολο αυτό έγινε με την πρόθεση (ή την δήθεν πρόθεση) να σταματήσει η βία, αλλά έφερε αντίθετα αποτελέσματα και τελικά αυτή η κατάσταση γεννά την βία. Και εξηγώ. Μεγαλώσαμε μία γενιά παιδιών που στην τηλεόραση και τα γήπεδα όλου του κόσμου βλέπουν οπαδούς και των δύο ομάδων και στην Ελλάδα αυτό δεν το βλέπουν ποτέ. Και όταν ρωτούν «γιατί;», η απάντηση που τους δίνουμε είναι «γιατί αν βρεθούν οπαδοί και των δύο ομάδων, θα γίνουν επεισόδια, θα πέσει ξύλο, θα σκοτωθούν». Μάθαμε τα παιδιά μας να πιστεύουν ότι αν πάνε Παναθηναϊκοί στο Καραϊσκάκη ή το ΣΕΦ, ή Ολυμπιακοί στο ΟΑΚΑ ή τη Λεωφόρο, «θα έχουμε νεκρούς…». Γιατί; Γιατί τους το κάνουμε αυτό; Γιατί τα μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι αυτός που φοράει άλλο χρώμα φανέλας είναι εχθρός και δεν μπορεί να συνυπάρξει μαζί μας στο ίδιο γήπεδο γιατί θα γίνει χαμός.

Αν πραγματικά θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τη βία, θα πρέπει από αύριο το πρωί κιόλας να ανοίξουμε τα γήπεδα για όλους. Αλλά να τα ανοίξουμε με τον τρόπο που το έκανε ο Λιόλιος. Όχι για να στείλουμε τους… οργανωμένους στρατούς, αλλά τους κανονικούς ανθρώπους, αυτούς που δεν θέλουν να πάνε στο γήπεδο του αντιπάλου για να του το σπάσουν, να το κάψουν και να πλακωθούν, αλλά σε αυτούς που θέλουν να πάνε να δουν το παιχνίδι. Να ξέρουμε το ονοματεπώνυμο τους, τη θέση που θα κάτσουν, να ξέρουν ότι υπάρχουν κάμερες που τους παρακολουθούν και θα έχουν συνέπειες ακόμη κι’ αν πετάξουν χάρτινο ποτήρι καφέ. Ας ξεκινήσουμε με 1000 φιλοξενούμενους σε κάθε ματς για να μπορέσουμε να σιγουρευτούμε για την συμπεριφορά τους και τον έλεγχό της, αλλά ας το κάνουμε.

Ας στείλουμε το μήνυμα στα παιδιά μας, τα οποία εδώ και μία δεκαετία μεγαλώνουν με το μίσος, ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να δούμε το ματς μαζί πράσινοι και κόκκινοι, κίτρινοι και ασπρόμαυροι κ.ο.κ.

Ας είναι ο τελικός του Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο το επόμενο μεγάλο ματς που θα γίνει αυτό. Ας πάρει την πρωτοβουλία το ίδιο το ποδόσφαιρο, αν δεν την πάρει η ΕΠΟ για να συμβεί. Ο πρόεδρος του ΠΣΑΠ, ο Γιώργος Μπαντής, είναι ο ιδανικός άνθρωπος για να αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία. Δεν αμφιβάλει ουδείς για το ήθος του, για την ακεραιότητά του, για τον χαρακτήρα του και τις προθέσεις του, άλλωστε τόσα χρόνια τα έχει καταθέσει όλα σε κάθε περίπτωση και με κάθε καλή ή κακή αφορμή. Ας επισκεφτεί λοιπόν τα γραφεία της ΕΠΟ και ας τους ενημερώσει ότι οι Ελληνες ποδοσφαιριστές και όχι μόνο, θέλουν να παίξουν σε αυτόν τον τελικό μέσα στο ίδιο υπέροχο σκηνικό που έπαιξαν και οι μπασκετμπολίστες τον δικό τους τελικό. Με οπαδούς και των δύο ομάδων να κάθονται δίπλα δίπλα. Εν ανάγκη ας τους εξηγήσει ότι αν αυτό δεν συμβεί θα σκεφτούν αν θα πάρουν μέρος σε αυτόν τον τελικό, αν θα δεχτούν να παίξουν σε ένα ακόμη ματς που δεν θα είναι γιορτή όπως πρέπει, αλλά πόλεμος με χιλιάδες αστυνομικούς, νεκρές ζώνες και την βία να κυριαρχεί. Ας γίνει τώρα και το δεύτερο βήμα, μετά το πρώτο του μπάσκετ, κι’ ας γίνει τη νέα σεζόν το επόμενο, το μεγάλο, όπου σε κάθε ματς, σε κάθε γήπεδο, θα μπορούν να πάνε με τις προϋποθέσεις που προανέφερα φίλοι και των δύο ομάδων. Το μίσος δεν θα το καταργήσουμε με λόγια και τη βία δεν θα την νικήσουμε, αν την πάρουμε μέσα από τις κερκίδες και την στείλουμε απ’ έξω ή στα πεζοδρόμια, εκεί που τόσο άδικα έχασε τη ζωή του ο Αλκης…