Όταν κανένας δεν θα πληρώνει για να δει μπάλα

Μπορεί ο Ολυμπιακός να έβαλε πούλμαν μπροστά στην περιοχή του για να μη χάσει στη Λεωφόρο. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να το φοβήθηκε το ματς περισσότερο απ όσο έπρεπε ή…μέχρι εκεί μπορεί. Μπορεί η ΑΕΚ να κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω ή στον ΠΑΟΚ να συζητάμε (συζητάνε) για το πόσο πέναλτι ή όχι είναι αυτά που κερδίζουν. Από κουβέντες και απόψεις, ακούμε και διαβάζουμε πολλές. Το ερώτημα όμως είναι αν, τελικά, εστιάζουμε στα πέντε-έξι δέντρα που έχουν απομείνει σε ένα «δάσος» που αποψιλώνεται με γοργούς ρυθμούς.

Δεν ξέρω αν και εσείς, όπως εγώ, τυχαίνει να κάνετε κουβέντα για μπάλα με ηλικίες από 17 μέχρι 22 ετών(χοντρικά). Περιστασιακά έστω λόγω υιών, ανηψιών κλπ. Δεν μιλάω για έναν σκληρό οπαδικό πυρήνα που «φτιάχνεται» και με τον συγκρουσιακό χαρακτήρα της εξέδρας άρα θεωρεί ότι έτσι ασοχλείται και με το ποδόσφαιρο, αλλά με τον μέσο όρο των ποδοσφαιρόφιλων σε αυτές τις ηλικίες. Συγκρίνοντας με τον αντίστοιχο μέσο όρο, όχι τόσο ημών των 50άρηδων, αλλά των σημερινών 35-40 ετών όταν αυτοί ήταν στην εφηβεία τους. Τι ενδιαφέρον είχε για τη μεγάλη μάζα των σημερινών 20άρηδων το χθεσινό Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός; Το ελληνικό classico, για το οποίο (θυμίζω) άλλες εποχές γέμιζε το ΟΑΚΑ.

Μπορώ να πω με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, ότι για όσους σε αυτή την ηλικία κάθονται ακόμα να δουν μπάλα (γιατί είναι και αυτή μια μεγάλη κουβέντα) το Αστον Βίλα – Μαν Γιουνάιτεντ του Σαββάτου (ένα παράδειγμα), ίσως και το Λίβερπουλ – Μπρένφορντ ήταν πολύ πιο ελκυστικό ποδοσφαιρικό θέαμα, από το ντέρμπι των «αιωνίων». Πριν καν αυτό ξεκινήσει και όχι εκ του αποτελέσματος και του…μη θεάματος που το συνόδευσε. Μετά τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα!

Όπως και σε πολλά άλλα θέματα σε αυτή τη χώρα, έτσι και στο ποδόσφαιρο ζούμε στον συκλονιστικό μικροκοσμό μας, που είναι η…κοσμάρα μας. Όσοι ασχολουνται με αυτό, παράγοντες, δημοσιογράφοι, οπαδοί (όλο και λιγότεροι θεωρώ) κυρίως πιστεύουν πως η κουβέντα για τον Κλάντεμπεργκ, τα πέναλτι, τις σφαίρες επιρροής, την ΕΠΟ και τους βλαχοπροέδρους αφορούν και την ελληνική κοινωνία. Η αλήθεια είναι ότι αφορούν όσους συναδέλφους καταφέρνουν ακόμα να βγάζουν μεροκάματο από αυτό, παρωχημένες εκπομπές στιλ ερωτοδικείου και παράγοντες που θεωρούν ότι είναι το κέντρο του κόσμου.

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά βέβαια. Δεν είναι κακό όμως να επαναφέρουμε και τη διαπίστωση ότι όσοι ασχολούνται με το άθλημα στην Ελλάδα, δεν ενδιαφέρονται για «πελάτες» με την καλή έννοια του όρου. Για καθαρό, ελκυστικό προϊόν, με σύγχρονες προδιαγραφές, σε όλους τους τομείς, που θα δημιουργήσει τις επόμενες γενιές. Αυτές που θα πληρώνουν για να μπαίνουν στο γήπεδο ή για να το παρακολουθήσουν με συνδρομή για αυτό, στην τηλεόραση. Αν τα θεωρούμε αυτονόητα, με τέτοια διαδρομή δεν είναι!

Η φάση και εδώ είναι (αναλογικά) όπως η κατάστροφή του περιβάλλοντος. Αφού σε καμιά πενηνταριά χρόνια δεν θα είμαστε σε αυτόν τον πλανήτη… «να κι εμάς» τι θα παραλάβουν οι επόμενοι. Αν πάρουμε εμείς τώρα ότι περισσότερο μπορούμε, ας μετρήσουμε ποιος έχει μεγαλύτερη την επιρροή και ας γίνουν όλα ίσιωμα. Και βέβαια όλα αυτά, χρόνο με το χρόνο με αρκετά πιο μαζεμένα μπάτζετ και με «εκπτώσεις» που συνηθίζει το κοινό όλο και περισσότερο.

Ειλικρινά είναι πολύ κουραστικό να βιώνεις μιζέρια χωρίς να το επιθυμείς. Αλλά δεν μπορούν να μην γίνουν οι συγκρίσεις με τις χρυσές (όχι απαραίτητα… «ΠΑΣΟΚ») εποχές όπου στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ήρθαν και δέκα πραγματικά καλά ονόματα. Άσχετα αν και τότε το παιχνίδι είχε να κάνει και πάλι με την επιρροή και το ποιο αφεντικό είναι καλύτερο. Ας πούμε ότι τότε υπήρχε και μια παραπάνω εκτίμηση, στο κριτήριο του οπαδού και ότι δεν μπορείς να τον δουλέψεις τόσο εύκολα.

Αλλά με τον καιρό , όπως και στην πολιτική, τελικά μπορούμε να φτάσουμε να ζούμε έχοντας λιγότερες απαιτήσεις και με ντέρμπι του απόλυτου «κολλύριου» όπως αυτό της Κυριακής. Ή, απλά, να μην ασχολούμαστε όπως οι 20άρηδες που σίγουρα έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να ασχολούνται με παρακμιακά ντέρμπι.