Ο Ρουμάνος τεχνικός του ΠΑΟΚ ήταν καλεσμένος της Ντενίζ Ριφάι, σε μια από τις πιο γνωστές εκπομπές της ρουμανικής τηλεόρασης «40 ερωτήσεις με την Ντενίζ Ριφάι». Ετσι, ο 53χρονος τεχνικός του «Δικεφάλου του Βορρά» απάντησε σε 40 ερωτήσεις, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της ζωής και της καριέρας του.

Μέσα από τις 40 ερωτήσεις, ο Λουτσέσκου αναφέρεται σε μνήμες από τις εποχές που υπερασπιζόταν την εστία της Ραπίντ, κάνει μια πολύ ειλικρινή ακτινογραφία του ρουμανικού ποδοσφαίρου, ενώ παράλληλα μιλάει για τον πατέρα του, τα γούρια του και για άγνωστες πτυχές της ζωής του.

-Θα προτιμούσες ο πατέρας σου να μην είναι διάσημος;

«Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό. Νομίζω ότι το γεγονός ότι ήταν γνωστός μου άνοιξε το δρόμο προς την επιτυχία στον χώρο του ποδοσφαίρου. Κάνω κάτι με αγάπη και πάθος και για να είμαι ευτυχισμένος και επιτυχημένος, αλλά αυτός είναι ο τρόπος. Μου άνοιξε το δρόμο προς την επιτυχία ο πατέρας μου».

-Θα προσπεράσει ο προπονητής Ράζβαν Λουτσέσκου τον Μιρτσέα Λουτσέσκου;

«Δεν το έχω στο μυαλό μου αυτό. Ανακάλυψα το τεράστιο πάθος μου για το ποδόσφαιρο μέσω του πατέρα μου όμως. Ζω με τη σκέψη του επόμενου αγώνα, όχι με αυτό που θα μπορούσα να κάνω ή να συγκρίνω τον εαυτό μου με τον πατέρα μου. Δεν θέλω καν να το ακούω. Είμαι περήφανος που ήμασταν και οι δύο επιτυχημένοι».

-Σε πιέζει καθόλου ο πατέρας σου;

«Πλέον… όχι. Με έχει πιέσει πολύ ειδικά στην εφηβεία και μετά στην αρχή της καριέρας μου ως παίκτης και αργότερα ως προπονητής. Απλώς προσπαθούσα να εκμεταλλευτώ αυτό που είχα, αυτή την σχέση με τον πατέρα μου, αλλά ήταν λιγότερο διασκεδαστικό όταν με πίεζε. Τώρα τα θυμάμαι και χαμογελάω, αλλά έχω περάσει από πολλές απογοητεύσεις».

-Πόσο δύσκολα είναι τα λόγια;

«Τα λόγια σίγουρα είναι πια δυνατά από τις… παλάμες. Παραμένουν βαθιά ενσωματωμένα στη μνήμη τα λόγια, αλλά είναι εκείνες οι λέξεις που προκαλούν και θετικές σκέψεις. Αντίθετα οι παλάμες είναι τραύματα και συχνά παράγουν αρνητικά αποτελέσματα».

-Φοβάσαι τους σεισμούς;

«Όχι! Το έχω συνηθίσει και δεν το αντιλαμβάνομαι καν στην Ελλάδα. Η ιστορία του σεισμού του 1977 σημάδεψε τη ζωή μου. Αναγκαστήκαμε τότε να φύγουμε από το Βουκουρέστι. Ο πατέρας μου δεν ήταν παίκτης με πολλά χρήματα. Η ζημιά στο διαμέρισμα στην οδό Στιρμπέι Βόντα ήταν πολύ μεγάλη. Πήγα στην Χουνεντοάρα για να καλύψω τα έξοδα. Έζησα εκεί πέντε χρόνια. Μου έδωσε η οικογένεια μου την ευκαιρία να ζήσω μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία, κάτι που δεν μπορούσα να έχω στο Βουκουρέστι. Είχα κι εγώ μια ευκαιρία μέσα σε όλη αυτή την τρέλα εκείνης της εποχής».

-Πώς αγαπάει ο Ράζβαν Λουτσέσκου;

«Αγαπάω με πάθος! Είμαι πολύ ρομαντικός, έχω μέσα μου φωτιά ακόμα κι αν κάποιες φορές θέλω να τη σβήσω. Ερωτεύτηκα πρώτη φορά όταν ήμουν στην Χουνεντοάρα. Ήμουν στην πέμπτη δημοτικού και ερωτεύτηκα ένα κορίτσι της έβδομης δημοτικού με το παρατσούκλι «Αφροδίτη». Είχαν περάσει έξι μήνες. Χωρίσαμε στο τέλος της πέμπτης δημοτικού. Δυνατά συναισθήματα, πεταλούδες στο στομάχι, τίποτα παραπάνω. Ούτε ένα φιλί».

-Τι κομπλιμέντα παίρνετε από τις γυναίκες;

«Η ζωή μου μπορεί να φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα για τους έξω, αλλά είναι αρκετά μονότονη. Δεν πάω πια σε πάρτι, δεν βγαίνω δημόσια για να γνωρίσω πολλές γυναίκες. Είναι η δουλειά, το άγχος και όταν έχω ρεπό προτιμώ να χαλαρώνω με την ησυχία μου. Προτιμώ να πιω ένα ποτήρι κρασί με τη γυναίκα μου, να συναντήσω 2-3 φίλους. Κοιτάζω άλλους άνδρες, γυναίκες με φορέματα αλλά θέλω να είμαι πιο άνετος παρά κομψός».

-Το ύψος σου σε εμπόδισε να φτάσεις στην εθνική ομάδα;

«Με εμπόδισε να φτάσω σε υψηλότερο επίπεδο το ύψος μου. Ήταν ένα εμπόδιο και ένα μειονέκτημα, αλλά είχα ως αντιστάθμισμα την ταχύτητα σκέψης και τα αντανακλαστικά. Είναι μειονέκτημα για έναν τερματοφύλακα το ύψος, σίγουρα. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή και βλέπω τα πράγματα διαφορετικά τώρα. Δεν έκανα μια εξαιρετική καριέρα, αλλά κατάφερα να επιβληθώ με το όνομά μου».

-Έχεις κατασκόπους στα αποδυτήρια;

«Και ναι και όχι! Ανάλογα το πώς εννοεί κανείς την… κατασκοπεία. Έχω τους βοηθούς μου, τους υπεύθυνους στην ομάδα που διατηρούν επαφή με συγκεκριμένους παίκτες. Κάποιοι παίκτες δεν είναι ειλικρινείς και προσπαθούν να φαίνονται διαφορετικά από αυτό που νιώθουν. Πρέπει να μάθω πώς να λύσω το πρόβλημα και να φτάσω στην ψυχή τους. Για να τον καθησυχάσω ή να τον προκαλέσω. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η επίτευξη μιας ομαδικής ενότητας στα αποδυτήρια».

-Πόσο χαρτζιλίκι έχεις πάρει από τους γονείς σου;

«Με περιποιήθηκαν! Δεν είχα ελλείψεις και δεν χαϊδεύτηκα. Ο πατέρας μου, όντας λιγότερο αναμεμειγμένος στη ζωή μου, ένιωθε υποχρεωμένος να με ευχαριστήσει. Επέτρεψα στον εαυτό μου να πάρω ταξί στα 14 μου αν αργούσα στην προπόνηση».

-Έχετε ντροπιάσει ποτέ την οικογένειά σας;

«Εξαρτάται τι εννοείς ντροπή. Ντρέπομαι που χάνω ένα παιχνίδι για μένα. Δεν μπορώ να βγω έξω, οι σάρκες μου καίγονται, δεν μπορώ να κοιμηθώ!

Γενικότερα θυμάμαι ένα περιστατικό πολύ παλιά που ένιωσα ντροπή. Η πρώτη χρονιά στην Ιταλία ως προπονητής ο πατέρας μου. Μάζεψε κάποια χρήματα και ήθελε να επενδύσει μέρος από αυτά και να ξεκινήσει μια επιχείρηση. Μου είπε για τα λεφτά και τα πήρα από εκεί χωρίς να του το πω. Όταν συναντήθηκε με τους φίλους του για να αποφασίσει τι θα κάνει με αυτά τα χρήματα, τηλεφώνησα σε έναν από αυτούς και του είπα πόσα είχα πάρει. Υποσχέθηκα να τα ξαναβάλω αύριο, απλά ήθελα να με βοηθήσουν. Μόνο ένας άλλος φίλος στο τραπέζι κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Και ο πατέρας μου, είπε: "Ράζβαν, υπάρχουν λιγότερα χρήματα εδώ!”. Πάγωσα, ένιωσα απαίσια, ήταν κάτι που δεν περίμενα, ένιωσα φρικτά, απίστευτη ντροπή».

-Έχει προσπαθήσει ποτέ κανείς να σας εξαγοράσει;

«Μια φορά κι έναν καιρό, ναι! Αλλά σίγουρα από εμένα η απάντηση ήταν… όχι! Δεν χρειάστηκε και δεν θα το έκανα ποτέ! Ήμουν 24-25 χρονών και δεν ήθελα καν να το συζητήσω και είναι σαν να μην το έχω ακούσει».

-Είσαι εθισμένος στην αδρεναλίνη;

«Ναι, αλλά είναι η αδρεναλίνη που μου δίνει το ποδόσφαιρο. Η συναισθηματική φόρτιση που σου δίνει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι ακατανόητη για κάποιον που δεν ασχολείται με αυτό το άθλημα. Νιώθω ότι το ματς τελείωσε και η πίεση αυξάνεται για τον επόμενο αγώνα και χάνεις τον έλεγχο όταν ξεκινά ο αγώνας. Ακολουθεί μετά η… αναμέτρηση με τα ΜΜΕ. Στην Ελλάδα είναι πολύ πιο σύνθετοι όταν αναλύουν έναν αγώνα. Τα βράδια μετά από τα παιχνίδια δεν κοιμάμαι συνήθως και η αδρεναλίνη σε κρατάει σε μια συνολική δράση».

-Διάλεξες μια γυναίκα που μοιάζει στη μητέρα σου;

«Είναι τελείως διαφορετικές! Έχω πει στη γυναίκα μου ότι μάλλον την αγαπάω τόσο πολύ γιατί μου πρόσφερε στην πραγματικότητα 30 συζύγους σε μια! Είναι μια πολλαπλή προσωπικότητα. Παίζει περισσότερους ρόλους, αλλάζει φυσιογνωμία. Είναι απίστευτο. Έχουν περάσει 31 χρόνια σταθερής… αδρεναλίνης. Είναι πολύ συναρπαστικό αλλά είναι και δύσκολο».

-Γιατί μισείς τη Στεάουα;

«Τώρα μπορώ να πω χαλαρά ότι δεν μισώ τη Στεάουα. Τα συναισθήματα ενός νεαρού δεν μπορούν να ελεγχθούν. Οι νέοι είναι ηλίθιοι και νιώθουν την ανάγκη να κάνουν πράγματα που σοκάρουν. Ήμουν αυτός ο τρελός υποστηρικτής πίσω από τον πατέρα μου που τον υποστήριζε σθεναρά. Κοιτάζω πίσω με ένα χαμόγελο στην άκρη του στόματός μου. Είμαι προπονητής ποδοσφαίρου και πρέπει να υπάρχει σεβασμός για τις άλλες ομάδες. Πρέπει να αφήσουμε αυτά τα πράγματα πίσω μετά το παιχνίδι».

-Πόσο καιρό κράτησε η απόσυρση σου από το ποδόσφαιρο;

«Είχα ήδη έτοιμη την επόμενη κίνηση και δεν με πόνεσε πολύ. Αυτή η πρόταση να γίνω αντιπρόεδρος της Ραπίντ με έκανε να διακόψω την καριέρα μου ως παίκτης. Θα συνεχίσω σε διοικητική θέση ή θα επιλέξω να γίνω προπονητής όπως ο πατέρας μου; Ήταν το δίλημμα για μένα. Ήταν μια εξαιρετική χρονιά, δούλεψα σκληρά και προσπάθησα να κάνω τη σύνδεση μεταξύ της διοίκησης και του προπονητή της ομάδας, αλλά εκεί διαπίστωσα ξανά ότι με ελκύει να είμαι συνέχεια στο γήπεδο. Αποφάσισα το 2003 να ξεκινήσω τον δρόμο της προπονητικής».

-Τι δεν συγχωρεί ο προπονητής Ράζβαν Λουτσέσκου;

«Δεν συγχωρώ την δειλία! Ο παίκτης που μπαίνει στο γήπεδο και φοβάται και εγκαταλείπει λόγω άγχους. Όλα τα άλλα τα δέχομαι. Το βγάζω από το μυαλό μου άθελά μου. Θέλω έναν μαχητή. Η τεχνική και η ποιότητα μετράνε λιγότερο. Είμαι μαχητής».

-Πόσο περήφανος είσαι;

«Αρκετά περήφανος. Αλλά νομίζω ότι έχω μεγάλη δύναμη να ελέγχω τον εαυτό μου. Έχω μια πολύ δυνατή εσωτερική ισορροπία και αυτό με βοηθά να ελέγξω την περηφάνια μου που προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια».

-Ο μπαμπάς σου σε άφησε να κερδίσεις (σ.σ στο μεταξύ τους παιχνίδι ανάμεσα στην Σαχτάρ και την Ραπίντ) ;

«Ο παρατηρητής της UEFA μας κάλεσε και τους δύο και μας είπε ότι υπάρχουν πολλά στοιχήματα για την νίκη της Σαχτάρ. Αυτή η ήττα έκανε τη Σαχτάρ να πέσει στη δεύτερη θέση και να συναντήσει μια ομάδα του Champions League και στη συνέχεια έχασε από τη Λιλ. Μάλλον θα είχαν διαφορετική ευρωπαϊκή πορεία αν νικούσαν τη Ραπίντ. Δεν μιλήσαμε μετά το παιχνίδι για έναν μήνα. Δεν με άφησε να κερδίσω! Δεν έχει καμία σχέση με αυτό».

-Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος άντρας στην οικογένεια Λουτσέσκου;

«Δεν ξέρω! Υπάρχει και ο Ματθαίος… μάλλον εγώ όμως! Νομίζω ότι κάπου είναι φυσιολογικό. Είναι η μητέρα όμως, είναι η γυναίκα, είναι το κορίτσι. Έχω πολλά άτομα σε επαφή πάρα πολύ άμεσα. Μου φαίνεται κάτι πολύ φυσιολογικό και αυτό έρχεται φυσικά».

-Τι σου έμαθε η μητέρα σου;

«Το να αγαπάς! Που είναι και το πιο σημαντικό. Με έμαθε να σέβομαι, να λυπάμαι τους ανθρώπους και να τους βοηθάω. Έχω και ένα παράπονο να κάνω. Δεν με έμαθε να λέω όχι και να αρνούμαι όταν έπρεπε, και μου είναι δύσκολο να πάρω μια απόφαση γιατί ξέρω ότι θα πληγώσω τον άλλον. Μου δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα μέσα μου όλο αυτό».

-Έχετε καταγωγή Ρομά;

«Όχι! Δεν θέλω να σχολιάσω κάτι που δεν υπάρχει και δεν μπορώ να απαντήσω».

-Χρειάζεστε ακόμα την έγκριση του Μιρτσέα Λουτσέσκου;

«Όχι. Αλλά χρειάζομαι τον πατέρα μου, την παρουσία του, να τον ξέρω ότι ανησυχεί για μένα και πώς ζω και ποια είναι η κατάστασή μου. Δεν μιλάω πολύ συχνά με την υπόλοιπη οικογένεια. Είμαι πιο περίεργος τύπος από τους άλλους στην οικογένεια, δεν είμαι τόσο κοσμικός. Δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ στο τηλέφωνο και θέλω να είμαι μόνος. Βρίσκω ευχαρίστηση σε απολύτως πεζά πράγματα, στο διάβασμα ή μπροστά στην τηλεόραση. Όταν μιλάμε στο τηλέφωνο, μιλάμε μόνο για την ηλικία του και αυτό πονάει πολύ».

-Μήπως γίνατε προπονητής της Ρουμανίας πολύ νωρίς;

«Ίσως έχουμε φτάσει σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για το ρουμανικό ποδόσφαιρο. Ίσως ήταν πολύ νωρίς για μένα. Ήταν μια κακή στιγμή από κάθε άποψη. Τι άλλο να πω και τι νόημα έχει να αναλύεις στιγμές από το παρελθόν; Εκείνη η περίοδος έδωσε ένα σήμα.

Η εμπειρία στην εθνική ομάδα με δίδαξε ότι η ζωή μου είναι καθημερινά στο γήπεδο, για να φτιάξω ομάδα και να ξεπεράσω όλες τις στιγμές τεράστιας πίεσης και να τις διαχειριστώ διαφορετικά, να ξεπεράσω τις απογοητεύσεις. Το πιο σημαντικό για έναν προπονητή και έναν επιτυχημένο άνθρωπο».

-Είναι ο Άντριαν Μούτου ικανός για να αναλάβει προπονητής της εθνικής ομάδας;

«Δεν ξέρω! Μένει να αποδειχτεί! Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Ο καιρός περνά και πρέπει να ληφθεί μια γρήγορη απόφαση. Έχω συμβόλαιο τριών ετών και δεν μπορώ να φύγω από τον ΠΑΟΚ. Δεν μπορώ καν να μιλήσω για άρνηση».

-Γιατί το ποδόσφαιρο βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση;

«Το ποδόσφαιρο είναι η εικόνα της κοινωνίας. Η κοινωνία μας καταρρέει με κάθε τρόπο. Οι άνθρωποι που είναι τώρα στο ποδόσφαιρο καταρρίπτουν το ρουμανικό ποδόσφαιρο και δεν αναφέρομαι εδώ μόνο σε ηγέτες και παίκτες. Δεν υπάρχουν στρατηγικές και οι παίκτες δεν έχουν πλέον μαχητικό πνεύμα.

Οικονομικά, το ποδόσφαιρο είναι πολύ φτωχό και επιβιώνει μόνο από την τηλεόραση. Πήραμε την κατηφόρα και δεν είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί σύλλογοι έχουν χρεοκοπήσει. Οι πολιτικοί πρέπει να εξαφανιστούν από το ποδόσφαιρο, αλλά πρέπει να βοηθήσουν στη χρηματοδότηση του αθλήματος από έξω γιατί διαφορετικά δεν έχουμε τρόπο να αναπτυχθούμε. Η εθνική ομάδα υποφέρει επειδή το ρουμανικό ποδόσφαιρο είναι πολύ αδύναμο. Οι παίκτες δεν έχουν νοοτροπία και τα παρατάνε εύκολα».

-Πόσα εκατομμύρια ευρώ κέρδισες από το ποδόσφαιρο;

– Δεν ξέρω! Κάποια στιγμή σταμάτησα να υπολογίζω. Δεν κέρδισα πολλά. Τα ποσά είναι διαφορετικά. Τα χρήματα που κερδίζω κάπου δείχνουν την αξία ενός προπονητή, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικά. Είναι συνέπεια της δουλειάς που κάνω. Θέλω να δείξω ότι χτίζω κάτι με το αποτύπωμά μου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η Σαουδική Αραβία παραμένει η χώρα που μου χάρισε την καλύτερη στιγμή της ζωής μου σε ότι αφορά τον οικονομικό τομέα. Δεν κέρδισα τίποτα στην Ξάνθη και έμεινα τρία χρόνια.

-Τι σε κάνει να κλαις;

«Τα συναισθήματα. Είμαι ένας πολύ συναισθηματικός τύπος. Κλαίω και σκέφτομαι όλα όσα ήταν ωραία και καλά με την ομάδα και τους ανθρώπους εκτός ποδοσφαίρου. Είμαι πολύ συναισθηματικός και αυτό με κάνει να κλαίω».

-Πώς σε ενθαρρύνει η γυναίκα σου όταν χάνεις;

«Μου λέει ότι είμαι ο καλύτερος. Ειδικά τώρα που χάσαμε τα τρία τελευταία παιχνίδια. Στον ΠΑΟΚ υπάρχουν πολύ υψηλές απαιτήσεις και επιχειρούμε μια ανασυγκρότηση. Η γυναίκα μου πάντα μου θυμίζει τα θετικά πράγματα όταν τρέμω».

-Νιώθεις παππούς;

«Όχι, παρόλο που ήρθε ο τέταρτος εγγονός. Είναι πολύ μικρά και δεν ξέρω τον εαυτό μου γιατί δεν ήμουν κοντά τους και δεν έκανα ισχυρούς δεσμούς. Είμαστε σε μια εποχή που προσφέρει ελευθερία. Η ιδέα μου είναι ότι ο άνθρωπος μεγαλώνει αν έχει ελευθερία και περνά από τις δικές του εμπειρίες. Δεν μπορούμε να δώσουμε συμβουλές μέσα από τις εμπειρίες μας».

-Θα ήθελες ο γιος σου να παίξει ποδόσφαιρο;

«Όχι! Ξέρω πόσα βάσανα και δυσκολίες υπήρξαν για μένα. Θα ήταν πέντε φορές πιο δύσκολο για αυτόν με τον πατέρα και τον παππού του. Αν ένιωθα ποτέ ότι είχε πάθος για το ποδόσφαιρο, θα τον είχα πιέσει. Ο πατέρας μου επέμενε γιατί ήθελε τη συνέχιση της παράδοσης της οικογένειας Λουτσέσκου στο ποδόσφαιρο. Ο Ματέι είχε τη Μαριλού, τη μητέρα του που δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και μεγάλωσε σε άλλο περιβάλλον. Επηρεάστηκε κι έτσι έμεινε σπίτι και σπούδασε».

–Πώς συμφιλιώνεται ο Ράζβαν Λουτσέσκου με τη γυναίκα του;

«Δίνοντάς της την ελευθερία να κάνει αυτό που νιώθει. Αν θέλει να είναι νευρική ή να φύγει από το σπίτι ή να κάνει οτιδήποτε για να αποφύγει μια σύγκρουση μαζί μου. Είναι σημαντικό να σεβόμαστε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας και αυτό έρχεται με τον καιρό. Δεν είναι πολύ απλό. Το πρώτο μέρος ήταν νεανικού ενθουσιασμού, μετά ηρεμίας, και ακολούθησε μια πιο δύσκολη περίοδος. Ο σεβασμός μεγάλωσε και η σχέση βάθυνε. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον απελπισμένα!».