Aλμπέρτο Μαλεζάνι: Η διπλή ατυχία μιας «παράπλευρης απώλειας» του εμφυλίου που κατασπάραξε τον Παναθηναϊκό

Σπανίως ένας προπονητής μένει τόσο λίγο στη χώρα μας και μνημονεύεται τόσο πολύ και μάλιστα για τόσα πολλά χρόνια στην ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία. Τόσο όσο ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Πολλοί παλαιότεροι ή και νεότεροι οι οποίοι τον θυμούνται ίσως μόνο για τα «cazzo» που έγραψαν ιστορία και έμειναν ανεξίτηλα στο YouTube, μπορεί να έχουν στο μυαλό τους ότι ο Μαλεζάνι έμεινε στον Παναθηναϊκό δύο, τρία, τέσσερα χρόνια. Στην πραγματικότητα έμεινε μόνο για 14 μήνες. Από τον Φεβρουάριο του 2005, όταν ανέλαβε (μετά από Γιτζάκ Σουμ και Ζντένεκ Σκάζνι) τα ηνία μπας και προλάβει να σώσει τη σεζόν, μέχρι τον Μάιο του 2006. Εμεινε, δηλαδή, και πέντε μήνες μετά το ξέσπασμά του και αυτό περιποιεί τιμή στη τότε διοίκηση του Γιάννη Βαρδινογιάννη.

Το προφανές πρέπει να επισημαίνεται. Κι ας είναι προφανές: αδικεί κατάφωρα τον άνθρωπο και προπονητή Μαλεζάνι ότι έμεινε στην ιστορία για τα περίφημα «cazzo» εκείνη την κατάμαυρη βραδιά στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Τη βραδιά της 11ης Δεκεμβρίου, στο 2-2 με τον Ηρακλή, όταν για πρώτη (και τελευταία έως σήμερα) φορά μερίδα οπαδών του αποδοκίμαζαν τον Εκι Γκονζάλες τη στιγμή που εκτελούσε πέναλτι, όταν μερίδα οπαδών τραγουδούσε το ασύλληπτο και «άρρωστο» από κάθε άποψη σύνθημα «Εεε-οοο – Χριστούγεννα θα κάνετε στον Ευαγγελισμό!». Ο εμφύλιος είχε αρχίσει. Από την επόμενη κιόλας σεζόν του νταμπλ.

Ενας εμφύλιος πολυετής, επώδυνος και τελικά καταστροφικός για τον Παναθηναϊκό. Θα μπορούσε να είναι και ιστορικά επωφελής αν στην περίοδο της πολυμετοχικότητας (που αποτέλεσε την πρώτη κατάληξη αυτού του εμφυλίου) ο Παναθηναϊκός λειτουργούσε με ποδοσφαιρική λογική. Δυστυχώς για το κλαμπ επικράτησαν οι προσωπικοί εγωισμοί: ας μην ανοίξουμε τώρα το κεφάλαιο «ευθύνες Βαρδινογιάννη – Γιαννακόπουλου και ευθύνες Πατέρα – Βγενόπουλου» διότι απαιτείται ανάλυση… τόμων. Το πανθομολογούμενο, όμως, είναι ότι αυτοί οι τέσσερις δεν τα βρήκαν ποτέ μεταξύ τους όλοι. Και γι’ αυτό τελικά ο δρόμος που θα μπορούσε να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε μέρες δόξας, τον οδήγησε στη διάλυση.

Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι ήταν μια από τις αμέτρητες παράπλευρες απώλειες αυτού του εμφυλίου. Αυτή ήταν η πρώτη ατυχία του: το timing. H δεύτερη ατυχία του ήταν η απώλεια του πρωταθλήματος του 2005. Τερμάτισε αήττητος από τη στιγμή που ανέλαβε. Αλλά οι δυο εντός έδρας ισοπαλίες (0-0) με Ηρακλή και Αρη πριν από τη νίκη με 1-0 στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (με κεφαλιά του Μιχάλη Κωνσταντίνου, στο ντεμπούτο του Αντώνη Νικοπολίδη με την ερυθρόλευκη φανέλα στη Λεωφόρο) και οι δυο κολλητές ισοπαλίες με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ στην 28η και στην 29η αγωνιστική «χάρισαν» εκείνο το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό του Ριβάλντο, την ίδια ημέρα που στη γειτονιά μας γραφόταν ίσως η πιο λαμπερή σελίδα στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ με την επικράτηση της Λίβερπουλ του Τραορέ και του Ντούντεκ επί της Μίλαν με το καλύτερο ρόστερ στην σύγχρονη ιστορία της. Ηταν το σημαντικότερο χαμένο πρωτάθλημα στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού. Το δεύτερο σερί πρωτάθλημα, το οποίο δεν θα έβαζε απλώς «άνω τελεία», αλλά οριστικό τέλος μετά από επτά χρόνια στην παντοκρατορία του Ολυμπιακού του Κόκκαλη...

Αυτόν τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι που καταλάβατε από τη συνέντευξή του στο Gazzetta.gr ο Παναθηναϊκός δεν μας τον παρουσίασε ποτέ. Ο «Μάλε» ίδιος έχει μείνει. Ιδιος και απαράλλακτος! Εξωστρεφής, ενθουσιώδης, παθιασμένος. Ενας άνθρωπος με τον οποίο λόγω κουλτούρας, ιδιοσυγκρασίας, ταμπεραμέντου, παιδείας και φιλοσοφίας μπορούσες να μιλάς ατελείωτες ώρες για το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς, όμως, για τον ίδιο και για τον Παναθηναϊκό, με ευθύνη του κλαμπ και των τότε διοικούντων, αυτός ο Μαλεζάνι που καταλάβατε σήμερα από τη συνέντευξη στο ησυχαστήριό του στη λατρεμένη του Βερόνα, ελάχιστες φορές εμφανίστηκε στο κοινό μέσω των media.

H «άμυνα» του συλλόγου τότε απέναντι στην πολεμική από συγκεκριμένη μερίδα οπαδών η οποία φούντωσε μετά την απώλεια του τίτλου το 2005 και από τις αρχές της επόμενης σεζόν ήταν το «ή μαζί μας, ή απέναντί μας». Ηταν μια τελείως λανθασμένη πολιτική, η οποία σταδιακά άρχισε να τρώει τα σωθικά της ομάδας και δίχασε τους πάντες: δημοσιογράφους, φιλάθλους, ακόμα και παίκτες! Μια πολιτική η οποία παρότι η ομάδα στεκόταν σταθερά σε υψηλό για τα τωρινά δεδομένα επίπεδο και δαπανούσε χρήματα για μεταγραφές (2 εκατ. ευρώ ο Σέριτς, τρομερό συμβόλαιο ο Φλάβιο Κονσεϊσάο, τεράστιο για τα δεδομένα της εποχής ποσό για τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη κάτι… εκατομμύρια για Ιβανσιτς, Ρομέρο, Μάτος, Νίκο Σπυρόπουλο από τον Πανιώνιο) έκανε δυο χρόνια για να βρει το δρόμο της, να μπει σε ποδοσφαιρική τροχιά και να διεκδικήσει με το δίδυμο Πεσέιρο – Βέλιτς το πρωτάθλημα του 2008.

Στο πλαίσιο αυτού του εμφυλίου και αυτής της πολιτικής, αυτός ο Μαλεζάνι που καταλάβατε σήμερα, περιχαρακώθηκε πλήρως. Εγινε φοβικός και ταυτόχρονα επιθετικός, διότι έβλεπε γύρω του παντού εχθρούς. Κι’ όσο άστοχα, γελοία ή και πραγματικά ντροπιαστικά για τον κλάδο των δημοσιογράφων ήταν τότε τα υποτιμητικά και χλευαστικά σχόλια για το περίφημο «πενταετές πλάνο», άλλο τόσο άστοχη, παράλογη και τελικά αναποτελεσματική αποδείχθηκε η επιλογή των τότε διοικούντων να προχωρήσουν με το διχαστικό «ή μαζί μας ή απέναντί μας» μότο. Ένα μότο που «τσουβάλιαζε» τους πάντες σε κατηγορίες «φίλων και εχθρών», που πυροδότησε αντί να αποκλιμακώσει την ένταση, που δίχασε ακόμα περισσότερο το σύλλογο. Ενα μότο το οποίο πέρασαν τρία χρόνια για να καταλάβει πόσο λανθασμένο ήταν και να επιχειρήσει την επανασυσπείρωση στη σεζόν 2007-2008, με τον άξιο Γιάσμινκο Βέλιτς στο τιμόνι ενός οργανισμού που είχε αρχίσει και πάλι να λειτουργεί με ποδοσφαιρικά κριτήρια.

Ο αληθινός Μαλεζάνι ήταν και παραμένει αυτός που είδατε, διαβάσατε και προσωποποιήσατε σήμερα, στη συνέντευξή του στο Gazzetta. Ενας άνθρωπος και προπονητής για τον οποίο δύσκολα θα ακούσεις κακή κουβέντα από πρώην παίκτες και συνεργάτες του. Σε ανθρώπινο και επαγγελματικό επίπεδο. Μα δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό και τον ίδιο τον «Μάλε» αυτό το αληθινό πρόσωπό του το είδαμε πολύ λίγες φορές στην Ελλάδα. Μια εξ’ αυτών ήταν και εκείνη η βραδιά στην αίθουσα Τύπου του ΟΑΚΑ, στην οποία ο κόουτς είχε προσπαθήσει με λανθασμένο τρόπο (όχι λόγω της οξύτητάς του, αλλά επειδή «τσουβάλιασε» τους πάντες) να υποστηρίξει το σωστό και δίκαιο: την προσπάθεια του ιδίου, των παικτών και του μεγαλομετόχου, τουλάχιστον όπως εκείνος την αντιλαμβανόταν.