Θησαυρός ο Αγκιμπού για τον Ολυμπιακό, αλλά να αρχίσει να βελτιώνεται περισσότερο…

Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι ο Αγκιμπού Καμαρά μπορεί να αποδειχθεί θησαυρός για τον Ολυμπιακό.

Μία μεταγραφή από το πουθενά, που κόστισε στο σύλλογο 120.000 Ευρώ (τα τροφεία που όρισε η ΦΙΦΑ και τα οποία ήδη κατέβαλλε ο Ολυμπιακός στη Λιλ), για ένα 20χρονο παιδί, που ήδη παίζει συνεχώς στη βασική ενδεκάδα σε Ευρώπη κι Ελλάδα, βγάζοντας ενέργεια κι ένταση στο παιχνίδι.

Αν θέλετε την γνώμη μου, ο Αγκιμπού δεν είναι έτοιμος για να παίζει βασικός στον Ολυμπιακό-γιατί έχει πολλά ωραία πράγματα στο παιχνίδι του, αλλά έχει και σοβαρά μειονεκτήματα. Όμως, με τον Φορτούνη στα πιτς, τον Ρόνι Λόπες ντεφορμέ από τότε που ήρθε, τον Κούντε να μην κερδίζει την εμπιστοσύνη του προπονητή και τον Μασούρα ένα μήνα έξω με θλάση, ο πιτσιρικάς συμπατριώτης του Μαντί Καμαρά κέρδισε μία θέση στην ενδεκάδα με τη ζωντάνια, τη μαχητικότητα και φυσικά το ταλέντο του.

Μαγκιά του Αγκιμπού είναι αυτό που έχει κάνει. Απλά μετά από 10 παιχνίδια του στον Ολυμπιακό (αλλαγή στα δύο πρώτα και βασικός στα οκτώ επόμενα), νομίζω ότι θα πρέπει να αρχίσει να βελτιώνεται περισσότερο. Για ένα παίκτη που παίζει στις δικές του θέσεις, δηλαδή εξτρέμ η, πίσω από τον φορ, το πρώτο πράγμα που μετράει είναι το γκολ και η ασίστ. Παίκτης που δεν τα έχει σε αυτές τις θέσεις, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν μπορεί να σταθεί, όσο κι αν διαθέτει άλλα στοιχεία.

Ο Αγκιμπού, λοιπόν, έκανε ένα ιδανικό ντεμπούτο στον Ολυμπιακό, σκοράροντας στο πρώτο του κιόλας σουτ με την «ερυθρόλευκη» φανέλα!!! Σε εκείνο το 1-1 με τη Λούντογκορετς, μπαίνοντας αλλαγή στο 72’ και ισοφαρίζοντας στο 87’. Έκτοτε, έχει κάπου 20 τελικές χωρίς γκολ-να είμαστε ειλικρινείς, εκείνη η σέντρα στο ματς της Τρίπολης, κατέληξε στα δίκτυα μόνο και μόνο λόγω της άτυχης παρέμβασης του γκολκίπερ του Αστέρα, επί της ουσίας αυτογκόλ ήταν.

Τα δε πιο πολλά από τα περίπου 20 αυτά σουτ στα οκτώ παιχνίδια του σε επίπεδο αρχικής ενδεκάδας του Ολυμπιακού δεν ήταν και τα πλέον επικίνδυνα. Συνήθως κοντραρίστηκαν από τους αντίπαλους αμυντικούς (σε ένα από αυτά, όμως, με τον Μαντί να παίρνει το ριμπάουντ και να βάζει γκολ). Στα καλύτερα του σουτ νικήθηκε από τους αντίπαλους γκολκίπερ, μία φορά από του Παναθηναϊκού, δύο από της Φενέρμπαχτσε και μία από του Απόλλωνα (με το Μασούρα να παίρνει το ριμπάουντ και να σκοράρει), ενώ ίσως η καλύτερη του άλλη ευκαιρία για γκολ να ήταν ένα όχι κακό, αλλά άστοχο σουτ, με την Σλόβαν στο 3-0.

Έχει μία πολύ καλή ικανότητα ο Αγκιμπού, για παιδί της ηλικίας του, που δεν είναι σέντερ φορ-μυρίζεται τη φάση. Και χώνεται για να σκοράρει. Θυμηθείτε δύο φορές που κινήθηκε σαν κρυφός φορ, μία με την Άντβερπ και μία με τον ΠΑΟ. οι κινήσεις του ήταν εξαιρετικές, αλλά στη μία περίπτωση το σουτ δεν ανησύχησε τον Βέλγο γκολκίπερ και στην άλλη τον πίεσε πολύ ένας αμυνόμενος και τον εμπόδισε καν να σουτάρει. Αυτή λοιπόν την ικανότητα του, να φτάνει κοντά στο γκολ, πρέπει να μάθει να την διαχειρίζεται καλύτερα ο 20χρονος Αφρικάνος. Κι ο μοναδικός τρόπος είναι να αρχίσει να φτιάχνει τα τελειώματα του, που δε γενικές γραμμές δεν είναι καλά. Είδα και στο τελευταίο παιχνίδι της Γουϊνέας, μία μεγάλη ευκαιρία που έχασε, σουτάροντας πολύ άστοχα από πολύ πλεονεκτική θέση.

Εξίσου σοβαρό, ωστόσο, είναι και το κομμάτι της δημιουργίας. Ο Αγκιμπού ήταν κινείται στα 20-30 μέτρα μακριά από την περιοχή είναι άλλος παίκτης σε σχέση με τον Αγκιμπού όταν πατάει περιοχή. Τον έχουμε δει να βγάζει έξοχες κάθετες πάσες, όπως αυτή στο Μασούρα για το γκολ του Τικίνιο στη Φενέρ η, πάλι στο Μασούρα για την απίστευτη ευκαιρία που είχε χάσει ο Ελ Αραμπί με την Σλόβαν. Όταν όμως είναι μέσα στην αντίπαλη περιοχή η, τις παρυφές της, μοιάζει να έχει μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του-το σουτ. Κι αν μεν ήταν κάποιος δεινός σουτέρ και σκόραρε με ευκολία, αυτό το κουσούρι μπορούσε κάποιος να έκανε πως δεν το έβλεπε-αλλά δεν είναι δεινός σουτέρ, όπως εξηγήσαμε.

Και το να παίρνεις την μπάλα και το πρώτο πράγμα που έχεις στο μυαλό σου είναι να σουτάρεις, δεν είναι νομίζω η καλύτερη επιλογή. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που έχουμε δει τον Αγκιμπού να ψάχνει την ασίστ. Κάποιες φορές προσπαθεί να παίξει το ένα-δύο, αλλά μέχρι εκεί. Και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι απ΄όλα τα γκολ του Ολυμπιακού ως δική του δημιουργία λογίζεται μόνο εκείνο το σουτ εκτός περιοχής του Μπουχαλάκη στη Λαμία, με την μπάλα να κοντράρει και να καταλήγει στα δίκτυα. Είναι η περίπτωση που λέμε ότι του αρέσει να κάνει, να κινείται στα 30 μέτρα και τότε να ψάχνει μία πάσα.

Θα ήταν κακή κριτική αν δεν ξεκαθάριζα ότι ο Αγκιμπού βοηθάει την ομάδα και μάλιστα πολύ σε κάποιες φάσεις του παιχνιδιού της. Και βγάζει και μία θετική αύρα με την ενέργεια του, την οποία καλή αύρα την έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός. Αλλά πρέπει κι ο ίδιος να αντιληφθεί ότι χρειάζεται να φτιάξει αρκετά πράγματα στο παιχνίδι του. Κυρίως στο επίπεδο της σωστής πάσας στην αντεπίθεση, του καλού τελικού σουτ και της καλής τελικής μπαλιάς. Εκτελεί αρκετά καλά κόρνερ κι αυτό σημαίνει ότι «έχει» πόδι. Αλλά διακρίνεται από μία επιπολαιότητα, ενίοτε τσαπατσουλιά στο τέλος της ενέργειας του.

Κάπου πρέπει να το διαχειριστεί καλύτερα το πακέτο του. Κι εν πάση περιπτώσει, φαντάζομαι ότι με τόσο καλό ποδοσφαιρόκοσμο στο Ρέντη (Μαρτίνς, επιλτείο του, Καρεμπέ, Τοροσίδη, Μοντέστο), θα ακούσει πράγματα που θα τον βοηθήσουν προς την κατεύθυνση αυτή.

Άσχετο: Αν είναι υπερβολικά όσα προκύπτουν από την Αγγλία περί Λίβερπουλ και Σισέ; Πιθανόν. Αλλά κάπως έτσι είχε ξεκινήσει και με τον Τσιμίκα κι έγινε τελικά μεταγραφή 15 εκ. Ευρώ…