Ο Άρης είχε το σχέδιο κυρίως όμως ήταν πιο έξυπνος από ποτέ

• Τώρα είναι καλός ο Κουέστα;
• Πράγματι ο Δεληζήσης είναι για τα δύσκολα
• Στα δύο χέρια πέναλτι
• Ο Ματέο και η ευχάριστη έκπληξη

Αυτή η διαπίστωση αναδύθηκε κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο καθώς από πλευράς απόδοσης, δημιουργίας, ελέγχου της επιθετικότητας του αντιπάλου και κατ’ επέκταση του ρυθμού του αγώνα, δεν ήταν ίδιο με το πρώτο. Εκεί η εμπειρία και η εξυπνάδα χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο από τα τρεξίματα, την ποδοσφαιρική φαντασία και τις συνεργασίες, στοιχεία δηλαδή που τα είχε πλούσια ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου. Εξυπνάδα είναι η ανάγνωση της τοποθέτησης του αντιπάλου από τον Ματέο Γκαρσία στη φάση του τρίτου τέρματος. Δεν μπορείς να προβλέψεις ένα λάθος, μπορείς όμως να το υποψιαστείς και να προσμένεις. Όπως και η διαχείριση του αγώνα στα τελευταία δώδεκα λεπτά του. Αν και χωρίς Αμπουμπακάρ Καμαρά στο γήπεδο, υπήρχε ο τρόπος. Επί τούτου φρόντισε ο Μοχαμάντ Άλι.

Ο Άρης δεν έπιασε τρομερή απόδοση στο Περιστέρι. Συνεχίζει να ψάχνει την ισορροπία, τον τρόπο να εξελιχθεί σε μια ποδοσφαιρική μηχανή που θα λειτουργεί με αρτιότητα. Όταν παίζουν καλά οι μπροστινοί, χωλαίνουν οι πίσω και το αντίστροφο. Αυτό έγινε κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Ήταν από τα καλύτερά του κι ας πήγε στα αποδυτήρια με το ξενέρωτο 1-1, ένεκα του λάθους (που άρχισε από τον Καμαρά) στα τελειώματα του. Δεν έβαλε δύο γκολ ή ακόμη και τρία, αν και το μπορούσε, έτσι είδε τον άγραφο νόμου του ποδοσφαίρου να ξεδιπλώνεται μπροστά του. Έτσι πήγαν στράφι οι συνεργασίες από τη δεξιά πλευρά, το κυριαρχικό παιχνίδι του Μαυριτανού, το δεύτερο καλό παιχνίδι του Κριστιάν Γκάνεα όπως και η αγωνιστική άνοδος του Τζέιμς Τζέγκο.

Πολλές φορές δεν είναι ζήτημα τελικών φάσεων αλλά προϋποθέσεων. Το σχέδιο (ξανά)βγήκε κι ας μην διαφημίστηκε πολύ. Αυτό με τον Μπαντού Ντιαγέ στην πίεση της πρώτης ζώνης αλλά και στο να βγαίνει κρυφός φορ σε καταστάσεις επίθεσης, με τον Αμπουμπακάρ Καμαρά να προσπαθεί να καλύψει το έλλειμμα ποιότητας και τελικής πάσας που προκάλεσε η απουσία του Φακούντο Μπερτόγλιο. Δύο γκολ (σωστά) δεν μέτρησαν για κλάσματα δευτερολέπτου. Το έργο θα είχε τελειώσει νωρίς, έτσι όπως έπρεπε βάσει απόδοσης, της εικόνας του πρώτου ημιχρόνου.

Σχέδιο ήταν και η επιλογή τοποθέτησης του Ντάνιελ Μαντσίνι στην αριστερή πτέρυγα. Δεν ξύπνησε ένα πρωινό ο Άκης Μάντζιος και είπε να τους αλλάξει πτέρυγες με τον Μπρούνο Γκάμα. Θυμόταν την περσινή δράση του Βασιλαντωνόπουλου (όταν έπαιζε στην ΑΕΚ) στα Playoffs, ήξερε ότι τα ανεβάσματα θα γίνουν από εκεί και όχι από την πλευρά του Καστεγιάνο, έτσι ήθελε ένα δυνατό πνευμόνι για βοήθειες στον Κριστιάν Γκάνεα. Μια χαρά το πήγε μέχρι το 23’, όταν ο Αργεντίνος έφυγε από το γήπεδο λόγω τραυματισμού.

Τώρα είναι καλός ο Κουέστα;

Στον Άρη, οι διαχωρισμοί είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Αν λοιπόν πρέπει να διαλέξω πλευρά, πάω με τον Ισπανό. Τα σοβαρά και ολέθρια λάθη που έχει κάνει στην τριετία του στην ομάδα δεν λένε να διαγραφούν από τη μνήμη αλλά διάβολε, είναι καλύτερος από τους υπόλοιπους. Όχι τόσο καλός όσο η εικόνα που παρουσίασε χθες, ούτε όμως και χειρότερος από εκεί που έχει καταταχθεί στις συνειδήσεων άλλων. Σίγουρα είναι τερματοφύλακας ψυχολογίας. Αν του πάνε οι δύο πρώτες φάσεις, νιώθει άτρωτος. Αυτό έγινε χθες. Στην κυριαρχία του Ατρόμητου από το 60’ έως και το 80’, κάθε φορά που ο Εύθυμης Κουλούρης προσπαθούσε απελπισμένα να σκοράρει τον έβλεπε μπροστά του. Δεν ήταν άσχημα τα τελειώματα του φορ του Ατρόμητου, ήταν εξαιρετικός ο Κουέστα. Για να είμαι ειλικρινής, τον χάρηκα τον Κουλούρη. Άρεσε το πείσμα του, η ποδοσφαιρική τσατίλα που αποτυπωνόταν στο πρόσωπό του κάθε φορά που εστίαζε ο τηλεοπτικός φακός έπειτα από μια χαμένη φάση, η αδιάκοπη προσπάθειά του. Όπως και η ποιότητα του χαρακτήρα του, όταν έδωσε συγχαρητήρια στον Κουέστα για μια απόκρουση. Ποδοσφαιρικό ήθος. Θα τα βρει τα γκολ ο Κουλούρης γιατί και ο Ατρόμητος, χθες, ήταν άλλη ομάδα σε σχέση με ό,τι είχε παρουσιάσει στις πρώτες αγωνιστικές. Καμία σχέση με την κακοτεχνία των πρώτων παιχνιδιών η οποία δεν συνάδει με την ποιότητα του ρόστερ του. Γι’ αυτό είναι σπουδαία η νίκη του Άρη, συνυπολογίζοντας και τις αναγκαστικές αλλαγές. Η μία βέβαια θα μπορούσε να γίνει δίχως τραυματισμό.

Πράγματι ο Δεληζήσης είναι για τα δύσκολα

Κάτι συμβαίνει με τον Φαμπιάνο. Δεν πατάει καλά στο γήπεδο, δεν είναι το ίδιο σταθερός σε σχέση με την εικόνα που παρουσίασε στα δύο πρώτα παιχνίδια. Θαρρώ ότι παίζει με πρόβλημα. Δεν ανοίγει τον διασκελισμό του, πάει σε προσεγμένες κινήσεις, δε νιώθει άνετα στο γήπεδο. Ο Άκης Μάντζιος που σκλήρυνε τη λογική του, κατέληξε σ’ αυτό που θέλει ξεπερνώντας τους όποιους ενδοιασμούς, θα τον αντικαθιστούσε στο ημίχρονο ακόμη κι αν (από υγεία) ήταν καλά. Παρόντος του Δεληζήση πήρε περισσότερα, κυρίως στις ψηλές μπαλιές τις οποίες καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες. Ταίριαζε περισσότερο ο Δεληζήσης στο πώς εξελίχθηκε στο παιχνίδι. Η φάση της διπλής απόκρουσης είναι η ανταπόδοση της τύχης, σου δίνει πίσω αυτό που σου χρωστά. Ο ίδιος εκτίμησε ότι πάντα είναι για τα δύσκολα. Δεν έχει άδικο. Ακόμα όμως κι όταν δεν παίζει, όταν βλέπει το 90λεπτο από τον πάγκο, έχει τον σεβασμό και κυρίως του προπονητή του. Στο build up παιχνίδι δεν μπορεί να ανταποκριθεί κι αυτό χρειάζεται ο Άρης στα περισσότερα παιχνίδια. Αλλά σε καταστάσεις άμυνας αντίστοιχες των χθεσινών, κανείς από τους στόπερ δεν είναι καλύτερός του.

Στα δύο χέρια πέναλτι

Πιτσιρικάδες είχαμε το… «στα τρία κόρνερ πέναλτι». Μια μορφή επιβράβευσης για την ομάδα που επιτίθονταν, αλλά και πίεσης στην άλλη για να μη χαλάει το παιχνίδι. Χθες, το είχαμε στα δύο χέρια. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος χρησιμοποίησε την εμπειρία του, περισσότερο την ποδοσφαιρική εξυπνάδα του. Ο διαιτητής Περράκης πήγε με το γράμμα του νόμου, είδε ότι η πρώτη επαφή έγινε με το σώμα του στόπερ του Ατρόμητου και αφού «κατάπιαμε» ένα πεντάλεπτο χρονικά δεν υπέδειξε παράβαση. Δεν ήμουν στο μυαλό του Παπαδόπουλου, αλλά η μπάλα δεν χτύπησε τυχαία στο τεντωμένο χέρι του. Ήταν η ύστατη προσπάθεια αντίδρασης από τη στιγμή που η πρώτη επαφή με την μπάλα δεν ήταν τόσο αποτελεσματική ώστε να αποσοβήσει τον κίνδυνο. Ο Άρης δεν θα πάρει ποτέ τέτοιο πέναλτι. Αυτό το ξέρουμε. Τα πέναλτι υπέρ του Άρη πρέπει να έχουν... αίμα.

Ο Ματέο και η ευχάριστη έκπληξη

Το μυαλό του Ματέο Γκαρσία μπορεί πλέον να λειτουργήσει διαφορετικά, αν δεν το κάνει ήδη. Πέρυσι, επέστρεψε στο «Κλ. Βικελίδης» με την προσδοκία να εξελιχθεί σε ηγέτης της ομάδας. Φέτος δεν υπάρχει αυτή η απαίτηση, λόγω των μεταγραφών που έγιναν. Ενδεχομένως αυτή η αλλαγή να απλοποιήσει και τη σκέψη του, να αποτινάξει όλα όσα ένιωθε στη διάρκεια της περσινής χρονιάς. Μπορεί να του δώσει και κίνητρο για να αποκτήσει θέση στην 11αδα, γιατί αυτή τη στιγμή δεν την έχει, απλά τη διεκδικεί. Χρειάστηκε κοντά στο εικοσάλεπτο για να μπει πλήρως στις συνθήκες του αγώνα. Όταν ένιωσε καλά, έκανε και τις εξεζητημένες ενέργειες, η τελευταία μπροστά στη μεγάλη περιοχή της ομάδας του ήταν αχρείαστη. Έγινε γιατί ο αρτίστας θέλει να δείξει κάτι που δεν μπορούν να παρουσιάσουν οι υπόλοιποι. Στη φάση του γκολ θύμισε τον (προ τριετίας) Ματέο. Τον πιτσιρικά που είχε σπιρτάδα και τη διάθεση να κυνηγήσει και να αξιοποιήσει την κάθε φάση. Η έκπληξη ήταν ο Ιζέτ Χαΐροβιτς. Δεν έκανε πολλά, αλλά τρεις-τέσσερις τοποθετήσεις/κινήσεις του έδειξαν την ποιότητα του. Αυτή περιμένουμε να δούμε γιατί κι αυτή είναι απαραίτητη.