• Η τελευταία κακή συνήθεια του «από ημίχρονο σε ημίχρονο»

Το κομμάτι της διαιτησίας αποτελεί την ανίατη ασθένεια της όλης υπόθεσης και χρησιμοποιείται αυτός ο προσδιορισμός διότι για τον Άρη αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα. Ουδέποτε διαδραμάτισε ρόλο ρυθμιστή εξελίξεων ή εκείνου που κινεί τα νήματα στην ανάδειξη προέδρων στους θεσμικούς φορείς του ποδοσφαίρου. Καλά-καλά δεν ρωτήθηκε ποτέ για τον επικεφαλής της διαιτησίας. Αν λοιπόν ταιριάζει πραγματικά σε κάποιους το «μοτό»… «φτιάξτε ομάδα να κερδίζετε και τους διαιτητές», σίγουρα μέσα σ’ αυτούς είναι και ο Άρης.

Πέραν τούτου όμως, οι «κίτρινοι» είναι υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σε ενδοσκόπηση και να απαντήσουν στο βασικό αγωνιστικό ερώτημα για να βρουν και τις αιτίες. Στην περασμένη διετία ήταν από τις πιο αποτελεσματικές ομάδες στα μεγάλα παιχνίδια (με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ), φέτος όμως επιδεικνύουν τρομακτική δυσκολία στην εξασφάλιση των αυτονόητων. Το αρνητικό σερί διευρύνθηκε μετά την ήττα της περασμένης Κυριακής (19/3) στο παραδοσιακό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης και ο μέχρι στιγμής απολογισμός είναι 1-1-9! Είναι η νίκη επί του Ολυμπιακού στο «Κλ. Βικελίδης», η ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ στο ίδιο γήπεδο και στη συνέχεια οι ήττες από ΑΕΚ (2), Παναθηναϊκό (2), ΠΑΟΚ (2) και Ολυμπιακό (3) συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων του Κυπέλλου. Μένοντας στα παιχνίδια για τη Stoiximan Superleague από τους 27 διεκδικίσιμους βαθμούς οι «κίτρινοι» πήραν μόλις τους τέσσερις.

Η τελευταία κακή συνήθεια του «από ημίχρονο σε ημίχρονο»

Τα παιχνίδια δεν χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο, απλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την αδυναμία στη μετουσίωση ευκαιριών και την αγωνιστική πτώση στα τελευταία 20-25 λεπτά των αγώνων. Η τελευταία κακή συνήθεια του Άρη είναι ότι άλλη ομάδα παρουσιάζεται στο πρώτο ημίχρονο κι άλλη στο δεύτερο. Πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι οι αγώνες με ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό. Αντί να εξασφαλίσει ισχυρό προβάδισμα στο πρώτο ημίχρονο, στο τέλος βγήκε και «γδαρμένος» και μάλιστα με το ίδιο σκορ (1-2).

Το προβληματικό δεύτερο ημίχρονο αναδείχθηκε και σε άλλα παιχνίδια σαν αυτό με την ΑΕΚ στο «Κλ. Βικελίδης» όπου το τελικό 0-2 δεν ήταν αντιπροσωπευτικό της εικόνας του αγώνα καθώς η «Ενωση» θα μπορούσε να είχε φύγει από τη Θεσσαλονίκη με ευρύ σκορ. Αγωνιστική διπροσωπία υπήρξε και στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό όπου και πάλι ο Άρης ήταν εξαιρετικός στο πρώτο ημίχρονο χάνοντας κλασικές φάσεις με τον Χουάν Ιτούρμπε και στο δεύτερο έχασε μέτρα στο γήπεδο πριν έρθει το γκολ του Σπόραρ. Αυτές οι αγωνιστικές μεταπτώσεις εμπεριέχουν βαρύ τίμημα για τους Θεσσαλονικείς, σαν αυτό που πλήρωσαν και στις δύο από τις τρεις ήττες από τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης». Κι εκεί βέβαια υπήρξε (εις βάρος του) ερμηνεία φάσεων από διαιτητές και VARίστες αλλά είπαμε, μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια.

Μένοντας περισσότερο στις αγωνιστικές μεταπτώσεις και στις συγκρίσεις επιδόσεων από ημίχρονο σε επίπεδο, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι στο ντέρμπι της περασμένης Κυριακής. Οι «κίτρινοι» έχασαν στο β' μέρος ολοκληρωτικά την κατοχή της μπάλας – όσο παίχθηκε ποδόσφαιρο – μόλις τρεις φορές επιχείρησαν να κάνουν high pressing για να ανακτήσουν την κατοχή της μπάλας αλλά καμία δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το συντριπτικό μέρος των κερδισμένων μονομαχιών των δύο κεντρικών αμυντικών (Φαμπιάνο, Μπράμπετς) σημειώθηκε στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα καθώς στο δεύτερο, ειδικά ο Τσέχος έριξε το ποσοστό αποτελεσματικότητάς του στο 50% ενώ ο Πίτερ Ετέμπο στον άξονα έχασε σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες του.

Εν τέλει, είσαι σαφές ότι αν ο Άρης θέλει να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων μαζεύοντας νίκες στα play-offs είναι τουλάχιστον υποχρεωτική η σταθεροποίηση της απόδοσής του και να μην περιορίζει τα καλά αγωνιστικά λεπτά του στη διάρκεια ενός ημιχρόνου.