Ο νεαρός Έλληνας μέσος άφησε πολύ νωρίς την Ελλάδα προκειμένου να... ανοίξει τα φτερά του και να κυνηγήσει το όνειρό του στο εξωτερικό. Είχε την πεπατημένη για να ακολουθήσει άλλωστε, αφού ήδη ο αδερφός του είχε κάνει το ίδιο βήμα ακριβώς στην ίδια ηλικία με προορισμό την ίδια χώρα, απλά σε άλλη ομάδα (Βίρτους Εντέλα). Ο Ηλίας Κουτσουπιάς πλέον ανήκει στην Μπενεβέντο και σκόραρε το προηγούμενο σαββατοκύριακο στο εκτός έδρας ματς με την Βενέτσια.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως η απόφασή του ήταν εύκολη. Το να πάει να ζήσει ένα 16χρονο παιδί σε μία ξένη χώρα, χωρίς να μιλάει την γλώσσα και δίχως τους γονείς του δεν είναι απλό πράγμα. Όμως, ο Φώτης Κουτσουπιάς μέτρησε την κατάσταση κι έκανε την επιλογή ακολουθώντας το μονοπάτι που είχε τις περισσότερες πιθανότητες να τον φτάσει εκεί που επιθυμεί.

Βλέπετε στην Ιταλία μπορεί να του λείπουν πολλά πράγματα (γονείς, φίλοι), όμως έχει, όπως λέει και ο ίδιος, ό,τι χρειάζεται για να πετύχει το όνειρό του. Μπορεί να μην έχει μετακινηθεί σε μία από τις μεγάλες ομάδες της χώρας, όμως η ΣΠΑΛ, μπορεί να προσφέρει σ' ένα παιδί απόλυτα επαγγελματικές συνθήκες είτε βρίσκεται στην πρώτη της ομάδα είτε στις ακαδημίες της. Αλλωστε είναι από τις καλές σχολές στην Ιταλία σε επίπεδο υποδομών.

Στην απόφασή του 16χρονου Έλληνα μέσου κομβικό ρόλο έπαιξε τόσο ο πατέρας του όσο και ο αδερφός του, ο πρώτος γιατί ως γονιός, αλλά και πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, του έδωσε την... άδεια για να φύγει από σπίτι σ' αυτή την ηλικία και ο δεύτερος επειδή είχε κάνει την δύσβατη αυτή διαδρομή και μπορούσε να τον βοηθά σε κάθε δυσκολία με τις συμβουλές του, ώστε να λύσει πολλά προβλήματα, που ο ίδιος αντιμετώπισε, αφού είχε κάποιον να έχει κάνει κάτι ανάλογο.

Οι δύο αυτοί άνθρωποι κατέχουν μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του, όχι μόνο εξαιτίας των δεσμών της οικογενείας, αλλά και επειδή τους συνδέει κάτι ακόμη, η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο και η πορεία που έχουν στο χώρο. Το να βλέπει ένας πατέρας να ακολουθούν τα παιδιά του τον δρόμο που εκείνος χάραξε, επειδή το θέλουν και το αποζητούν έχει ανεκτίμητη αξία και φυσικά και το αντίστροφο. Δύο παιδιά να αρχίσουν να κάνουν και μάλιστα με εκείνα όλα όσα έκανε ο πατέρας τους και τον έβλεπαν και τον θαύμαζαν.

Για όλα αυτά, την αγάπη του για τον ΟΦΗ, την Εθνική ομάδα και τον κρυφό του πόθο να φορέσει την φανέλα της παρέα με τον αδερφό του σ' έναν αγώνα τελικής φάσης Μουντιάλ ο 16χρονος Έλληνας μέσος μίλησε στο Gazzetta...

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο;

«Η οικογένειά μου είναι στον χώρο του ποδοσφαίρου. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής και τώρα είμαστε κι εγώ και ο αδερφός μου. Εγώ ζω από ηλικία ενός έτους στο Ηράκλειο και από τα τρία μου χρόνια άρχισα να παίζω στις ακαδημίες του ΟΦΗ. Έπειτα μεγαλώνοντας διαπίστωσα πως μου αρέσει και θέλω να ασχοληθώ μ' αυτό. Έβλεπα και τις διακρίσεις που πετύχαινε ο αδερφός μου και μου άρεσε όλο αυτό. Χρόνο με τον χρόνο το 'βλεπα και πιο σοβαρά και σκεφτόμουν τον εαυτό μου σε 10-15 χρόνια να έχει κάνει μια καριέρα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήθελα δηλαδή να ασχοληθώ από μικρός μ' αυτό».

Πότε κατάλαβες, όμως, ότι είσαι πιο «ξεχωριστός» από τα άλλα παιδιά της ηλικίας σου;

«Εγώ από την ηλικία των 10 ετών έπαιζα με παιδιά που ήταν ένα και δύο χρόνια μεγαλύτερα και από τότε είχα καταλάβει πως είμαι σ' ένα καλό επίπεδο. Σ' αυτή την ηλικία όμως δεν μπορείς να διαπιστώσεις τι μπορείς να καταφέρεις. Στα 13 μου πήγα και στην μικτή, όπου ήμουν ο μικρότερος εκεί πέρα, έκανα κάποιες συμμετοχές και συνέλεξα εμπειρίες και μετά ήρθε η κλήση μου στην Εθνική ομάδα, που άρχισε να με κάνει να σκέφτομαι πιο σοβαρά το ποδόσφαιρο, τις προπονήσεις κλπ. Εκεί άλλαξαν πολλά στο μυαλό μου. Μετά την μικτή, ήρθε ο ΟΦΗ με την καινούργια διοίκηση, όπου ενσωματώθηκα στην Κ14. Με βοήθησε να βελτιωθώ αρκετά, παρ' ότι την χρονιά που ήμουν στην Κ15, ήρθε η πανδημία του κορονοϊού και σταμάτησαν τα πρωταθλήματα. Τότε που πήγα στην μικτή είχαμε διακριθεί. Είχαμε πάει στα Χανιά και χάναμε 2-0 μέχρι το 67' (70λεπτοι αγώνες) κι έβαλα από ένα γκολ στο 68' και το 70' κι έγινε 2-2. Η πρώτη μου θεωρητικά διάκριση ή καλύτερα η στιγμή που ξεχώρισα. Περάσαμε στο πανελλήνιο, αλλά δεν έγινε εξαιτίας της πανδημίας».

Πώς βίωσες την κατάσταση με την πανδημία και την παύση των προπονήσεων και των πρωταθλημάτων;

«Είχαμε σταματήσει σαν ομάδα αρκετό καιρό. Εμένα με ωφέλησε όμως αυτό, επειδή δούλεψα πολύ ατομικά με τον γυμναστή μου, τον Νίκο τον Κουνδουράκη. Ένας άνθρωπος στον οποίο οφείλω πολλά. Οπως δούλεψα αρκετά και με τον Αντώνη Μανιδάκη. Αυτό το διάστημα ήταν σημαντικό για μένα, αφού δούλεψα τις ατέλειές μου κι έγινα άλλος παίκτης μέσα σ' έναν χρόνο. Μου βγήκε σε καλό».

Είχε πάρει το αυτί σου διάφορα όταν έπαιζες στον ΟΦΗ, επειδή ήταν πρώην παίκτης του ο πατέρας σου;

«Σίγουρα είχαν ακουστεί πολλά. Αυτό όμως σε κάνει πιο δυνατό. Για να μπει ο άλλος στην διαδικασία να το σκεφτεί αυτό και να το πει το κάνει για κάποιον λόγο. Εγώ το είχα ακούσει αυτό περισσότερο όταν ήμουν με δύο χρόνια μεγαλύτερους, γιατί λέγανε πως δεν είναι με την ηλικία μου, δεν είμαι καλός, άρα βρίσκομαι εκεί λόγω του πατέρα μου. Αλλά όταν ήρθε η νέα διοίκηση, ήμουνα στην αντίστοιχη ηλιακά ομάδα και δεν γινόταν κάποιος να το πει αυτό. Την χρονιά που μας πέρασε ήμουν στην Κ17, αντί για την Κ16 που ήταν η ηλικία μου, όμως κι εκεί δεν γινόταν να πει κανείς κάτι, γιατί είχα αποδείξει πλέον πως αξίζω να παίζω. Περισσότερο ακουγόταν αυτό στις μικρότερες ηλικίες».

Πόσο σημαντικό είναι για σένα και πόσο σε έχει βοηθήσει που ο πατέρας σου ήταν κι αυτός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (έπαιξε στον ΟΦΗ, στον Άρη, στην Στουρμ Γκρατς);

«Θεωρώ πως αν δεν είχα τον πατέρα μου και τον αδερφό μου δεν θα είχα ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Ευγνωμονώ τον Θεό που τους έχω, γιατί με έχουν βοηθήσει και με έχουν στηρίξει. Σε όποια δυσκολία έχω, είναι αυτοί εκεί να με συμβουλεύουν. Πόσο μάλλον ο πατέρας μου που γνωρίζει καλύτερα απ' όλους αυτά τα πράγματα και σε όποιο πρόβλημα έχω μου δίνει την κατάλληλη λύση. Το ίδιο ισχύει και για τον αδερφό μου. Εγώ είμαι πιο τυχερός από τον αδερφό μου, γιατί αυτός έχει κάνει το ίδιο πράγμα με μένα πρώτος και μου δίνει λύσεις, γιατί πολλά προβλήματα που παρουσιάστηκαν σε μένα, τα έχει ήδη αντιμετωπίσει εκείνος».

Ποιος είναι πιο σκληρός κριτής από τους δύο;

«Είναι δύσκολη η απάντηση. Είναι και οι δύο αυστηροί μαζί μου. Τους έχω πολύ ψηλά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον».

Πώς είναι η σχέση σας με τον αδερφό σου; Σε βοηθάει που αυτός έχει κάνει την ίδια διαδρομή κι έχεις μία πεπατημένη να ακολουθήσεις;

«Πάντα είχα τρομερή σχέση με τον αδερφό μου. Είναι κολλητός μου και αδερφός μου μαζί. Τον βλέπω σαν πρότυπο από μικρός, έκανα ό,τι έκανε. Μιλάμε καθημερινά, με συμβουλεύει και με βοηθάει σε όποιο πρόβλημα έχω. Τώρα που είχαν έρθει οι γονείς μου και είχα ρεπό, κάναμε ταξίδι οδικώς έξι ώρες και τέσσερις ώρες επιστροφή με το τραίνο για να πάμε να τον δούμε για τρεις ώρες. Επειδή ο Ηλίας είναι στην Βόρεια Ιταλία κι εγώ στην Νότια είναι πιο γρήγορο για μένα να έρθω στην Ελλάδα, παρά να πάω εκεί, αλλά αξίζει τον κόπο, γιατί το χρειαζόμαστε να βρισκόμαστε κι έχουμε πει πως όποτε έχουμε ρεπό θα συναντιόμαστε».

Ήθελες να ακολουθήσεις τα χνάρια του αδερφού σου όταν πήρε την μεταγραφή στην Ιταλία, το σκέφτηκες;

«Ήμουν μικρός τότε, αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου να τον χαιρετάει στο αεροδρόμιο και να μου δημιουργείται η επιθυμία να κάνω το ίδιο πράγμα κι εγώ, γιατί ήθελα από μικρός να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Όταν με ρωτούσαν στο σχολείο σε ηλικία 4-5 ετών τι θέλω να γίνω, τους έλεγα 'θέλω να σπουδάσω το ποδόσφαιρο'. Μετά, μεγαλώνοντας, σε ηλικία 13-14 ετών και με τον πατέρα μου από πάνω μου να με βοηθάει συνέχιζα να έχω την ίδια επιθυμία».

Πόσο επιδραστική ήταν η αλλαγή της διοίκησης που επήλθε στον ΟΦΗ με την έλευση του Μιχάλη Μπούση;

«Εννοείται πως φάνηκε. Όταν ήρθε η νέα διοίκηση και ενσωματωθήκαμε στην ΠΑΕ άλλαξαν πολλά. Κάναμε προπονήσεις με στόχους και κίνητρο. Ειδικά μετά τον δεύτερο και τρίτο χρόνο που έγιναν αλλαγές στις εγκαταστάσεις. Το «Βαρδινογιάννειο» όπου προπονούμασταν, πριν έρθει η διοίκηση αυτή, ήταν πραγματικά... χωράφι. Μετά όμως μπήκαν αυτοί οι άνθρωποι και το έφτιαξαν».

Πώς είναι να είσαι σε μία ομάδα που οι άνθρωποι της διοίκησης (Γιάννης και Γιώργος Σαμαράς, Ηλίας Πουρσανίδης), αλλά και ο προπονητής της (Νίκος Νιόπλιας) υπήρξαν μεγάλοι ποδοσφαιριστές;

«Εγώ προσωπικά έχω ζήσει μόνο τον Γιώργο Σαμαρά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν στο σπίτι μου κι έβλεπα με τον αδερφό μου και τον πατέρα μου το παιχνίδι της Ελλάδας με την Ακτή Ελεφαντοστού και θυμάμαι ακόμα το γκολ που είχε βάλει. Όταν αυτόν τον άνθρωπο που τον βλέπεις από μικρός στην τηλεόραση να κάνει περήφανη τη χώρα του, τον ζεις καθημερινά μετά από 3-4 χρόνια, σου δίνει το κίνητρο να φτάσεις εκεί που έχει φτάσει κι αυτός. Μόνο με την παρουσία του και τις συμβουλές του. Είναι μόνο όφελος για τον καθένα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στις ομάδες, οι οποίοι σε συμβουλεύουν και σε βοηθούν».

Είδα το συναισθηματικό ποστ σου για την αποχώρησή σου από τον ΟΦΗ. Πώς ένιωσες που η ομάδα δεν «έκοψε» τον δρόμο σου και συναίνεσε στην αποχώρησή σου;

«Κάλλιστα ο ΟΦΗ μπορούσε να πει πως δεν με παραχωρεί και πως θέλει να με κρατήσει για να υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο και να παίξω στην πρώτη ομάδα και άλλα τέτοια. Όμως δεν δημιούργησε κάποιο πρόβλημα, γιατί ήρθε μια πρόταση η οποία το καλύτερο για εμένα εκείνη τη στιγμή. Αυτό που μου προσέφερε η ΣΠΑΛ ήταν κάτι πολύ καλό για το μέλλον μου. Θα μπορούσε ο ΟΦΗ να αρνηθεί και να με κρατήσει στην Κ19, δεν το έκανε κι ευχαριστώ πολύ την ομάδα γι' αυτό. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δύσκολα προωθεί παιδιά της. Απλά δεν είμαι ακόμη σε θέση να κρίνω ποιος είναι καλύτερος και ποιος όχι».

Όταν ήρθε η πρόταση από την Ιταλία δίστασες καθόλου;

«Είχα πάει για δοκιμαστικά στην Τορίνο και η ΣΠΑΛ με είχε δει σε παιχνίδι με τον ΟΦΗ και δεν χρειάστηκε να περάσω νέα δοκιμαστικά κι αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε, γιατί μου έδωσε μια σιγουριά, πως με θέλουν. Απ' όταν έφυγε ο αδερφός μου οπότε και ήμουν στην έκτη δημοτικού, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα το κάνω κι εγώ αυτό, γιατί το ήθελα. Συνειδητοποίησα τι πάω να κάνω μία εβδομάδα πριν φύγω. Ήξερα πως είναι όλα καλά μεταξύ των δύο ομάδων, πως τα είχαν βρει και είχα στο μυαλό πως θα φύγω τέλη Ιουλίου για την Ιταλία. Όμως, με πήρανε τηλέφωνο από την ΣΠΑΛ στις 7 εκείνου του μήνα και μου είπαν πως μία μέρα μετά τα γενέθλιά μου, που ήταν στις 13 του Ιούλη, έπρεπε να πάω στην Ιταλία, να υπογράψω και να ξεκινήσω προετοιμασία. Άρα εκεί που νόμιζα πως είχα τρεις εβδομάδες ακόμα, έμαθα πως έχω σκάρτη μία. Συνειδητοποίησα το τι ακριβώς θα κάνω μόνο όταν πήγα στην Ιταλία».

Τι σου είπε ο πατέρας σου όταν κατάλαβε πως θα φύγει και ο δεύτερος γιος του στο εξωτερικό και την Ιταλία για να κυνηγήσει το όνειρό του;

«Ο πατέρας μου είναι ψυχρός σ' αυτά τα θέματα. Είναι συναισθηματικός, αλλά δεν το βγάζει. Γιατί ξέρει ότι αυτό είναι κάτι που θα κάνει η μάνα μου, που την... παίρνουν τα ζουμιά σ' αυτές τις καταστάσεις. Εκείνος μου μίλησε μόνο ποδοσφαιρικά και μετά όταν αποχαιρετιστήκαμε μου μίλησε σαν πατέρας. Μου είπε πως αν δεν ήμουν έτοιμος, θα ήταν ο πρώτος που δεν θα με άφηνε να φύγω και πως αυτή είναι η στιγμή που περίμενα για να ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω αυτό που αγαπάω».

Πώς ήταν τα πράγματα εκεί τις πρώτες μέρες, που δεν ήξερες κανέναν και είχες και μία δυσκολία επικοινωνίας λόγω της γλώσσας;

«Τις πρώτες τρεις μέρες έμενα με την οικογένειά μου. Τότε ήμουν καλά. Μετά που πήγα στις εγκαταστάσεις, η πρώτη εβδομάδα ήταν πολύ δύσκολη. Τα άλλα παιδιά δεν μιλούσαν αγγλικά. Πήγαινα για φαγητό και προπόνηση και μιλούσα λίγο εκεί και μετά γυρνούσα σπίτι και ήμουν μόνος μου. Δεν είχα καμία επικοινωνία κι αυτό με δυσκόλεψε περισσότερο. Όμως μετά μέρα τη μέρα, προπόνηση με την προπόνηση με έμαθαν. Μετά από πέντε μέρες φύγαμε και για προετοιμασία σε άλλο μέρος, όπου ήμασταν όλοι μαζί και ήρθαμε πιο κοντά. Θεωρώ πως έπειτα από την προετοιμασία τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Με έχουν μάθει τα παιδιά, μαθαίνω κι εγώ ιταλικά, είμαι ακόμη σε περίοδο προσαρμογής, αλλά μέρα με τη μέρα τα πράγματα είναι καλύτερα».

«Θα ξεκινήσω και μαθήματα ιταλικών που θα μου κανονίσει η ομάδα, όταν τελειώσει η προετοιμασία. Είχα ξεκινήσει να κάνω κάποια μαθήματα από το Ηράκλειο, όταν έμαθα πως θα φύγω, που αφορούσαν περισσότερο λέξεις που θα χρησιμοποιούσαμε στο γήπεδο για να μπορώ να δουλέψω καλύτερα στην προπόνηση. Τώρα έχω πάρει κι ένα βιβλίο που έχει πιο καθημερινές εκφράσεις και διαβάζω κάθε μέρα ένα μισάωρο. Και από άλλους ξένους που είναι στην ομάδα μιλάω τα καλύτερα ιταλικά αυτή τη στιγμή».

Εσύ εκεί μένεις σε ξενοδοχείο ή έχει ξενώνες για τα παιδιά της η ομάδα;

«Στην Φεράρα η ομάδα έχει φτιάξει καινούργιες εγκαταστάσεις διαμονής. Εγώ είμαι από τους πρώτους που μπήκαν την 1η του Αυγούστου. Αλλά έχω προλάβει να μείνω λίγες μέρες εκεί πέρα λόγω της προετοιμασίας και των διαφόρων τουρνουά που συμμετέχουμε».

Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου εκεί; Μπορείς να φεύγεις και να πηγαίνεις καμία βόλτα ή λόγω ηλικίας δεν είναι τόσο εύκολο να σας αφήνουν να κυκλοφορείτε μόνοι σας;

«Στους χώρους μέσα στους ξενώνες έχει πράγματα για να κάνεις και να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου. Έχει πινγκ πονγκ, μπιλιάρδα κλπ. Απλά επειδή είμαστε πιο μικροί δικαιούμαστε μεν κάποιες εξόδους, αλλά μπορούμε να μείνουμε έξω μόνο μέχρι τις 23:00. Φυσικά την μέρα του αγώνα είμαστε πιο περιορισμένοι».

Έχεις ταιριάξει περισσότερο με τους Ιταλούς συμπαίκτες σου ή κάποιους ξένους;

«Από ξένους εδώ έχουμε δύο Σουηδούς, οι οποίοι μιλάνε αρκετά καλά αγγλικά και μπορούσα να συνεννοηθώ ευκολότερα. Όμως, για δικό μου καλό προσπαθώ να δεθώ περισσότερο με τους Ιταλούς, γιατί θα με βοηθήσει να μάθω την γλώσσα γρηγορότερα κι έτσι να μπω κι ευκολότερα στο κλίμα».

Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Ιταλία όσον αφορά τα τμήματα υποδομής;

«Οι εγκαταστάσεις είναι πολύ καλές. Η κάθε ηλικιακή ομάδα έχει τα δικά της αποδυτήρια και τους δικούς της φυσιοθεραπευτές. Από την Κ17 μάλιστα είσαι στον ίδιο χώρο με την πρώτη ομάδα. Εκεί υπάρχουν τέσσερα γήπεδα, δύο φυσικά που κάνει προπόνηση η πρώτη ομάδα και δύο πολύ καλά με πλαστικό χόρτο. Έχει γυμναστήριο μόνο για την ακαδημία, το οποίο έχει πραγματικά τα πάντα και μπορείς πραγματικά αν έχεις όρεξη να κάνεις σοβαρή δουλειά εκεί. Γενικά είναι πολύ οργανωμένα».

Ποιοι είναι οι στόχοι σου και οι βλέψεις σου για φέτος;

«Έκανα προετοιμασία με την Κ18 και μετά πήγα σ' ένα τουρνουά με την Κ17, όπου μάλιστα φτάσαμε μέχρι και τον τελικό. Είμαι ακόμα σε περίοδο προσαρμογής και δεν με νοιάζει σε ποια ομάδα θα είμαι, αλλά να βελτιώνομαι καθημερινά. Ευελπιστώ όλο αυτό να βγει σε καλό. Είναι πολύ σημαντικό που κάθε ηλικία έχει το δικό της πρωτάθλημα και δεν πάει ανά δύο χρόνια όπως είναι στην Ελλάδα, γιατί έτσι τα παιδιά δεν χάνουν ένα χρόνο παιχνίδια, επειδή πέφτουν στους μεγαλύτερούς τους».

Πώς σου φάνηκε η προετοιμασία με τους μεγαλύτερους (Κ18) στην ΣΠΑΛ;

«Θυμάμαι μιλούσα στο τηλέφωνο με τον αδερφό μου και του έλεγα ''τι κάνω εδώ πέρα'', πολύ τρέξιμο, πολύ κούραση, διπλές προπονήσεις κάθε μέρα. Είναι διαφορετικός ο τρόπος που προπονούνται εδώ. Μέρα με την μέρα, όμως, που βλέπεις ότι αντεπεξέρχεσαι στην προπόνηση αυτή έχεις μία ικανοποίηση μέσα σου. Μετά τελειώνει η διπλή προπόνηση το απόγευμα και θες απλά να φας και να ξεκουραστείς για να δουλέψεις πάλι αύριο. Το επίπεδο είναι πολύ ανταγωνιστικό. Σε κάθε θέση διεκδικούν 3-4 παίκτες να παίξουν».

Εσένα σε τι θέση σε χρησιμοποιούν εκεί;

«Στον ΟΦΗ έπαιζα ως αμυντικό χαφ, που δεν μου πολυαρέσει σαν θέση. Στην ΣΠΑΛ με έχουν σαν οκτάρι και σαν δεκάρι, που εμένα μου αρέσει περισσότερο. Είμαι ένας παίκτης που μου αρέσει το επιθετικό ποδόσφαιρο. Θέλω να τρέχω, να πιέζω, να βάζω γκολ και να βγάζω ασίστ. Στον ΟΦΗ ο ρόλος μου ήταν να κλέβω την μπάλα και να την δίνω μπροστά, που αυτό δεν με γέμιζε πολύ. Εδώ, λοιπόν, παίζω στην θέση που μου αρέσει και μου βγαίνει κιόλας, αφού στα τέσσερα πρώτα φιλικά, που ήταν αρκετά δυνατά, είχα βάλει τρία γκολ».

Είναι στους στόχους σου να κληθείς στην Εθνική Ελλάδος;

«Είχα κληθεί στην Εθνική Παίδων και ναι θέλω να κληθώ και πάλι. Είναι όνειρό μου να παίξω συμπαίκτης με τον αδερφό μου στην Εθνική ομάδα σε Μουντιάλ».

Θα ήθελες να παραμείνεις όλη σου την καριέρα στο εξωτερικό;

«Ναι, θα ήθελα παρ' ότι μου λείπει η Ελλάδα και η οικογένειά μου. Διαπιστώνω όμως μέρα με τη μέρα πως ο στόχος που έχω θέσει είναι πιο εύκολο να τον πετύχεις στο εξωτερικό. Οι εγκαταστάσεις, η δουλειά, το επίπεδο είναι όλα πολύ καλύτερα στο εξωτερικό. Αυτό σου δίνει ένα κίνητρο να μείνεις εδώ για να εξελιχθείς. Στην Ιταλία ακόμη και το επίπεδο της Serie B είναι εξαιρετικό. Μόνο και μόνο οι ιστορικές ομάδες που παίζουν φέτος, όπως η Κάλιαρι, η Μπενεβέντο, η ΣΠΑΛ, η Πάρμα, η Παλέρμο. Είναι δεύτερη κατηγορία και σε κάθε παιχνίδι έχει 10-15.000 κόσμο».

Θέλω να μου έναν παίκτη που έχεις ως είδωλο κι έναν παίκτη που θεωρείς πως μοιάζεις αγωνιστικά.

«Ο Μέσι είναι ο αγαπημένος μου παίκτης. Στην θέση μου μου αρέσει πολύ ο Μπαρέλα της Ίντερ και ο Κέβιν Ντε Μπρόινε, ενώ μοιάζω λίγο αγωνιστικά με τον Πογκμπά».

Αν σου έλεγα να κάνεις το ίδιο με Έλληνες παίκτες;

«Ο Φορτούνης είναι πολύ καλός. Νομίζω μοιάζω περισσότερο με τον Τάσο Μπακασέτα. Δεν παρακολουθώ πολύ ελληνικό ποδόσφαιρο. Βλέπω σίγουρα τον ΟΦΗ».

Πώς σου φαίνεται η ομάδα του ΟΦΗ μετά την αλλαγή της διοίκησης; Έχει προοδεύσει αρκετά;

«Πλέον ο κόσμος του ΟΦΗ δεν έχει να φοβάται για χρέη, μην υποβιβαστεί η ομάδα κλπ. Οι στόχοι της ομάδας έχουν αλλάξει τα τελευταία πέντε χρόνια, αφού από κει που ήταν απλώς να μένει στην κατηγορία, τώρα κυνηγάει την Ευρώπη. Όταν έχεις φτάσει στο σημείο που ο κόσμος δυσαρεστείται, γιατί αυτή δεν βγαίνει στην πεντάδα, θεωρώ πως αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο ΟΦΗ είναι η ομάδα της καρδιάς μου και χαίρομαι που προοδεύει».

Video edited on Kapwing