Προκριματικά Μουντιάλ 2026, Εθνική Ελλάδας: Η χρυσή φουρνιά ετοιμάζεται ν' απογειωθεί

Μουντιάλ 2026. Πόσο ωραίο θα είναι η Ελλάδα να είναι παρούσα;

Πόσο σημαντικό θα είναι για όλους να βρεθεί η Εθνική ομάδα στα γήπεδα των ΗΠΑ, του Μεξικού και του Καναδά; Πρώτα απ' όλα για τους παίκτες. Η Ελλάδα ενώ από το 2014 έως το 2021 έδειχνε στα χαμένα, ξαφνικά βρέθηκε να έχει ταυτόχρονα παίκτες που κοστίζουν δεκάδες εκατομμύρια, σε ιδανική ηλικία. Ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε μεγάλα πρωταθλήματα, σε σπουδαίους συλλόγους. Φυσικά έχει κι έμπειρους, «ψημένους». Ξαφνικά έχουμε ένα σύνολο με πολλά «διαμαντάκια» που λάμπουν στα χέρια ενδεχομένως του πλέουν κατάλληλου. Του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Οι νεαροί παίκτες γνωρίζουν ότι θα απογειωθεί η καριέρα τους με μία παρουσία σε ένα Μουντιάλ. Κέρδος θα είναι φυσικά και για τους συλλόγους τους. Οι ελληνικές ομάδες έμαθαν να πουλάνε και μάλιστα ακριβά. Κάθε συμμετοχή, κάθε λεπτό θ' ανεβάζει τη μετοχή των περιουσιακών τους στοιχείων.

Κέρδος θα είναι για τον Γιοβάνοβιτς. Η ικανότητά του είναι δεδομένη, αλλά για τον ίδιο η παρουσία σε μία μεγάλη διοργάνωση, ανάμεσα σε κορυφαίες εθνικές ομάδες, όπου θα βρίσκεται η αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, θα είναι η απόλυτη επιβράβευση. Θα είναι πιθανότατα κι αυτό που θα τον ολοκληρώσει ως προπονητή.

Η ΕΠΟ με τη σειρά της θα γεμίσει τα ταμεία της. Σημαντικό από άποψη. Μία ομοσπονδία που προσπαθεί και το έχει πετύχει μέχρι στιγμής να λειτουργεί σε σωστά πρότυπα, ανάλογα των μεγάλων ξένων ομοσπονδιών. Ο πρόεδρος Μάκης Γκαγκάτσης με το «καλημέρα» έδωσε λύση σε ένα μεγάλο θέμα με την αγορά του προπονητικού κέντρου «Γιώργος Βαρδινογιάννης», που θα είναι το σπίτι των Εθνικών ομάδων.

Πριν φτάσει εκεί έσπευσε να κλείσει πρώτα τον Γιοβάνοβιτς. Έναν προπονητή, ο οποίος εκτός του ότι είναι ικανός, γνωρίζει άριστα την ελληνική νοοτροπία και είχε την αποδοχή όχι μόνο της πλειονότητας των φιλάθλων, αλλά και των οπαδών κάθε συλλόγου. Κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά φάνταζε ο κατάλληλος, στην κατάλληλη ομάδα, την κατάλληλη στιγμή.

Πήρε στην ομάδα τους Τοροσίδη, Σαλπιγγίδη, Παπαδόπουλο. Παίκτες που έγραψαν ιστορία με την Εθνική. Ο τελευταίος ήταν και πρωταθλητής Ευρώπης στο έπος του 2004. Κυρίως γνωρίζουν τα αποδυτήρια, τις ανάγκες μία εθνικής ομάδας, ενός διεθνούς παίκτη.

Με τη σειρά τους άνοιξαν τα μάτια τους και στράφηκαν στο εξωτερικό. Στα ελληνόπουλα που διαπρέπουν εκτός συνόρων. Έπεισαν τον Ζαφείρη. Στη συνέχεια τον Καρέτσα. Ακολούθησε ο Νόα Άλεν. Και θα γίνει ό,τι χρειαστεί με όποιον κριθεί ότι αξίζει να φοράει το εθνόσημο.

Η πρόκριση θα είναι σημαντική φυσικά και για τους φιλάθλους. Σπουδαία η Βραζιλία, λατρεία για πολλούς η Αργεντινή. Αγγλία, Ιταλία και Γερμανία έχουν οπαδούς στη χώρα μας, η Ισπανία και η Γαλλία έχουν παικταράδες. Αλλά δεν είναι προτιμότερο να βλέπεις τη γαλανόλευκη εναντίον τους από τη Δανία και τη Σκωτία που είναι στον όμιλό μας; Από τις Σουηδία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Νορβηγία, Πολωνία, Τουρκία, Ουκρανία, Τσεχία; Τις αναφέρουμε αυτές, επειδή βρίσκονται στο ίδιο γκρουπ δυναμικότητας με την Ελλάδα.

Όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε το έπος του 2004, θυμόμαστε το κλίμα στη χώρα. Πολύ πριν φτάσει η Εθνική στον τελικό. Έβλεπαν οι Έλληνες τους Καραγκούνη, Δέλλα, Νικοπολίδη, Κατσουράνη, Ζαγοράκη, Μπασινά, Σεϊταρίδη, Γιαννακόπουλο και τα υπόλοιπα παιδιά του Ρεχάγκελ και για δύο ώρες ξεχνούσαν τα προβλήματά τους. Τα οποία δεν ήταν βουνό, όπως είναι τώρα... Τελικά τα ξεχάσαμε για έναν μήνα μέχρι να γραφτεί η ιστορία με χρυσές σελίδες! Το ίδιο και στις επόμενες διοργανώσεις. Ο αγώνας της Εθνικής ήταν το μοναδικό που απασχολούσε, είχαν όλοι μεγάλη προσμονή.

Αν κοιτάξουμε τις κλήσεις, οι μισοί παίκτες δεν έζησαν το έπος του 2004. Οι περισσότεροι ήταν μωρά και οι υπόλοιποι πήγαιναν στο δημοτικό... Οι Μπακασέτας, Πέλκας ήταν 11 ετών, οι Βλαχοδήμος, Σιώπης 10, οι Χατζηδιάκος, Μαυροπάνος, Γιαννούλης, Τσιμίκας κάτι σαν πρωτάκια... Αυτά τα παιδιά θα θυμούνται το 2004. Θα θυμούνται, όμως, ακόμα καλύτερα το 2014. Ήταν η τελευταία φορά που η Ελλάδα πήγε σε Μουντιάλ, στη Βραζιλία και μάλιστα έφτασε μία ανάσα από τα προημιτελικά! Έκτοτε, απουσιάσαμε από δύο Μουντιάλ και τρία Euro... Για κάποια παιδιά η δίψα να βρεθούν στις ΗΠΑ θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Γιατί μπορεί να είναι και η τελευταία ευκαιρία να παίξουν σε μεγάλη διοργάνωση.

Τα υπόλοιπα παιδιά έχουν το μέλλον μπροστά τους. Απλά να θυμίσουμε ότι στη ρεβάνς με τους Σκωτσέζους ο Γιοβάνοβιτς παρέταξε ενδεκάδα με μέσο όρο ηλικίας τα 22,7 χρόνια! Αναλυτικά οι ηλικίες των διεθνών που ξεκίνησαν στη Σκωτία: Τζολάκης 22 ετών, Βαγιαννίδης 23, Μαυροπάνος 27, Κουλιεράκης 21, Γιαννούλης 29, Ζαφείρης 22, Μουζακίτης 18, Τζόλης 23, Κωνσταντέλιας 22, Καρέτσας 17, Παυλίδης 26.

Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτοί οι παίκτες έχουν την ποιότητα να βρεθούν σε ένα Μουντιάλ. Έχουν και άλλα σημαντικά στοιχεία. Πάθος, δίψα, ομοιογένεια. Και κυρίως πίστη. Το πιστεύουν. Δεν το θέλουν απλά. Το ίδιο κι ο Γιοβάνοβιτς. Και η διοίκηση της ΕΠΟ και τα στελέχη της ομοσπονδίας και της Εθνικής. Από τον πρώτο έως τον τελευταίο, το πιστεύουν.
Θα πρέπει, όμως, όλοι να έχουν κάτι στο μυαλό τους. Η αποτυχία είναι κομμάτι της ζωής. Υπάρχει και στο ποδόσφαιρο. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν πιστεύει ότι υπάρχει αποτυχία στον αθλητισμό. Ο καθένας όπως το βλέπει. Πείτε το απογοήτευση. Σαφώς υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Σίγουρα, όμως, υπάρχει απογοήτευση όταν δεν πετυχαίνεις τον στόχο. Η πρόκριση θα φέρει ενθουσιασμό και θα είναι μία μεγάλη ανταμοιβή για τα παιδιά και το τεχνικό τιμ. Αν δεν προκριθεί η Ελλάδα θα υπάρξει πίκρα. Αλλά όλοι, οι πρωταγωνιστές, οι φίλαθλοι, τα ΜΜΕ, θα πρέπει να λειτουργούν σαν να πήρε παράταση το όνειρο. Κι έτσι θα είναι. Όσο απότομα κι αν -τύχει- να προσγειωθεί αυτή η ομάδα, τόσο γρήγορα θα πρέπει να σταθεί στα πόδια της.

Το ότι έχουμε σπουδαία φουρνιά δεν μας εγγυάται και δεδομένα πρόκριση στο Μουντιάλ. Η Δανία δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Ακόμα και η Σκωτία κι ας έκαναν περίπατο οι διεθνείς πριν έξι μήνες. Ούτε και οι παίκτες της Εθνικής θα είναι βέβαια εύκολη λεία. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρει η Εθνική θα έχει λογικά και δεύτερη ευκαιρία, εφόσον πάρει τη δεύτερη θέση. Ούτε εκεί θα είναι φυσικά απλά τα πράγματα. Όπως και να έχει θα είναι ωραίο να πάει η Ελλάδα στις ΗΠΑ ή τον Καναδά, χώρες με μεγαλοπρεπή στάδια και με εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες. Ή στο Μεξικό στη χώρα που έβαλε τη σφραγίδα του ο «βασιλιάς» Μαραντόνα.

Δεν τα κατάφερε; Τότε θα είναι παρούσα στο Euro 2028. Είναι μακριά ακόμα αυτό, αλλά αυτή η φουρνιά παικτών δεν γίνεται να λείψει από μία μεγάλη διοργάνωση. Αν δεν περάσουν τον Ατλαντικό, θα έχουν περισσότερες πιθανότητες, αφού και τα εισιτήρια είναι περισσότερα, για να παίξουν στο Euro που θα γίνει στα βρετανικά γήπεδα. Αλλά ας μην σκεφτόμαστε τόσο μακριά. Η αμερικανική ήπειρος περιμένει τον Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες του.