Άγιαξ (Γιόχαν Κρόιφ)

Μέχρι και σήμερα μνημονεύεται το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» του Άγιαξ στις αρχές της δεκαετίας του ’70, καθώς εκείνη η ομάδα θεωρείται μία από τις κορυφαίες όλων των εποχών. Όλοι οι παίκτες είχαν τη δική τους συνεισφορά στις επιτυχίες, όμως μεγάλος αστέρας δεν ήταν άλλος από τον Γιόχαν Κρόιφ. Ο «ιπτάμενος Ολλανδός» οδήγησε το σύλλογο σε τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις κυπέλλου πρωταθλητριών (1971, 1972, 1973) και στη συνέχεια αποχώρησε. Το καλοκαίρι του 1973, η Μπαρτσελόνα δαπάνησε δύο εκατομμύρια δολάρια (παγκόσμιο μεταγραφικό ρεκόρ τότε) και έκανε δικό της τον Κρόιφ. Η δική του αποχώρηση από τον «Αίαντα» σήμανε ένα τέλος εποχής, με την ολλανδική ομάδα να κάνει πολλά χρόνια να έχει ξανά κάποια ευρωπαϊκή επιτυχία.

Νάπολι (Ντιέγκο Μαραντόνα)

Πριν την άφιξη του «Θεού» στο Σαν Πάολο, το 1984, οι Ναπολιτάνοι φίλαθλοι δεν είχαν δει ποτέ την ομάδα τους στην κορυφή της Serie A. Μέσα σε μία επταετία όλος ο ιταλικός νότος έζησε το όνειρο της παρουσίας του Ντιέγκο Μαραντόνα. Σε αυτό το διάστημα, η Νάπολι κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο Ιταλίας και ένα κύπελλο UEFA. Κυρίως, όμως, πήρε θέση ανάμεσα στους «μεγάλους» του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ωστόσο, η αποχώρηση του Αργεντινού σούπερ σταρ, το 1991, έφερε και την αγωνιστική κατάρρευση της ομάδας. Οι «παρτενοπέι» επέστρεψαν στην προ-Μαραντόνα εποχή, με το σύλλογο να φτάνει στο ναδίρ το 1998, όταν και υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία.

Μίλαν (Αντρέα Πίρλο)

Μπορεί η επίδρασή του στο παιχνίδι των «ροσονέρι» να μην ήταν όση είχε ο Μαραντόνα στη Νάπολι ή ο Κρόιφ στον Άγιαξ, όμως ο Ιταλός χαφ ήταν το «μυαλό» της Μίλαν στη μεσαία γραμμή για μία δεκαετία. Ο «μαέστρος» έκανε τη διαφορά με την ποιότητά του, οδηγώντας την ομάδα σε δύο Champions League. Στο διάστημα που αγωνίστηκε ο Πίρλο στη Μίλαν, η ομάδα κατέκτησε όλους τους τίτλους εντός και εκτός συνόρων. Τελευταία επιτυχία του Ιταλού μέσου με τους «ροσονέρι» ήταν το πρωτάθλημα Ιταλίας, το 2011. Εκείνο το καλοκαίρι, η διοίκηση του συλλόγου άφησε τον Πίρλο να φύγει ελεύθερος, επειδή είχε φτάσει 32 ετών. Ο ίδιος συνέχισε την καριέρα του στη Γιουβέντους, «απογειώνοντας» τη μεσαία της γραμμή, ενώ η Μίλαν έχει από τότε να κατακτήσει τον τίτλο.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Σερ Άλεξ Φέργκιουσον)

Πλήγμα σε μία ομάδα δεν μπορεί να φέρει μόνο η αποχώρηση ενός ποδοσφαιριστή, αλλά και ενός προπονητή. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για τον κορυφαίο όλων. Ο Φέργκιουσον έφυγε από το Ολντ Τράφορντ – και τους πάγκους - το 2013, αφήνοντας τη Γιουνάιτεντ στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου. Το «αντίο» του Σκωτσέζου συνδυάστηκε με την κατάκτηση της Premier League για τους «μπέμπηδες» εκείνη τη σεζόν. Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Λίβερπουλ και... Λέστερ έχουν στεφθεί πρωταθλήτριες από τότε, όχι όμως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η αποχώρηση του «Φέργκι» έφερε ανομβρία τίτλων στο σύλλογο, που ελπίζει φέτος με την προσθήκη του Ρονάλντο να πατήσει ξανά στην κορυφή της Αγγλίας.

Ρεάλ Μαδρίτης (Βιθέντε Ντελ Μπόσκε)

Μέσα σε τέσσερα χρόνια παρουσίας στον πάγκο της «βασίλισσας», ο Ισπανός τεχνικός κατέκτησε δύο φορές το Champions League και άλλες τόσες τη La Liga. Τα επιτεύγματα του Ντελ Μπόσκε άφησαν αδιάφορο τον Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος το 2003, λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος, αποφάσισε να λύσει τη συνεργασία με τον επιτυχημένο προπονητή. Το προφίλ του Ντελ Μπόσκε δεν ταίριαζε με τη λάμψη των “galacticos” – σύμφωνα με τον Πέρεθ – όμως «θύμα» αυτής της εξέλιξης ήταν η ίδια η Ρεάλ. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια, οι Μαδριλένοι δεν κατέκτησαν ούτε έναν τίτλο εντός και εκτός συνόρων, ενώ άλλαξαν επτά προπονητές. Η «ανομβρία» έληξε το 2007, ενώ ακόμη περισσότερα χρόνια έκανε η «βασίλισσα» να σηκώσει κεφάλι στο Champions League.