• Το «καταραμένο» χάδι και το μάθημα σεβασμού

Ήταν το πρώτο από τα πέντε λεπτά των καθυστερήσεων. Η Μπιλμπάο έπαιζε με 10 παίκτες και βρισκόταν πίσω στο σκορ στο ντέρμπι των Βάσκων. Έστησε την μπάλα στο σημείο που του υπέδειξε ο ρέφερι. Περισσότεροι από 37.000 οπαδοί στο Σαν Σεμπαστιάν, που έφτυσαν στο χορτάρι τις φωνητικές τους χορδές για 90 λεπτά, κρατούσαν τώρα την ανάσα τους. Ο Ίκερ Μουνιαΐν κοίταξε τον Αλεξ Ρεμίρο και την εστία. Σούταρε... Στα επόμενα δευτερόλεπτα χάθηκε στις αγκαλιές του προπονητή και των συμπαικτών του.

Η αυτόνομη κοινότητα της Χώρας των Βάσκων περιτριγυρίζεται από τον Βισκαϊκό κόλπο, την Γαλλία, την Καστίλλη, την Ναβάρρα, την Λα Ριόχα και την Κανταβρία. Πρόκειται για μια κυρίως ορεινή περιοχή της οποίας τα όρη θεωρούνται γεωμορφολογική μετάβαση μεταξύ της οροσειρά των Πυρηναίων και των Κανταβρικών ορέων. Σε εκείνη το σημείο της βόρειας Ιβηρικής, η σχέση των ανθρώπων με το ποδόσφαιρο, των οπαδών με τις ομάδες της χώρας και των παικτών με τους συλλόγους τους είναι κάπως διαφορετική. Κάπως ξεχασμένη στο old school football ακόμα. Αν απορρίψεις την Μπιλμπάο για την Σοσιεδάδ ή το αντίστροφο είναι αμάρτημα εφάμιλλο του προπατορικού.

Για τον Ίκερ Μουνιαΐν δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ως φευγαλέα σκέψη, αυτό το δρομολόγιο. Αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του θα δει ένα και μόνο όνομα: Αθλέτικ Μπιλμπάο. Γεννήθηκε στην Παμπλόνα, ιστορική πρωτεύουσα της Ναβάρρας, τον Δεκέμβριο του 1992. Εντάχθηκε στις φημισμένες ακαδημίες της Μπιλμπάο όταν ήταν μόλις 12 ετών.

Με την Μπιλμπάο έκανε το ντεμπούτο του όταν ήταν 16 ετών και κάτι ημερών, με τη δεύτερη ομάδα στην Segunda. Με την Μπιλμπάο και το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο, σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Γιουνγκ Μπόις. Με την Μπιλμπάο το πρώτο του γκολ. Με την Μπιλμπάο το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Ο πρώτος τραυματισμός, το πρώτο τρόπαιο, η πίκρα της ήττας, η έκσταση της νίκης, όλα με την Μπιλμπάο.

Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί. Υπήρξε ένας από τους δεκάδες «νέους Μέσι». Η μπάλα ακολουθούσε ό,τι πρόσταζαν τα πόδια του. Είχε τολμηρή ντρίμπλα, ωραία κίνηση χωρίς την μπάλα, ποδοσφαιρικό θράσος να τα βάλει με αντιπάλους διπλάσιου διαμετρήματος από το δικό του στο ένας προς έναν. (Εντάξει 1,69 είναι δεν ήταν και δύσκολο να βρεθεί κάποιος πιο ογκώδης).

Ήδη από τη σεζόν 2009/10 ο 16χρονος τότε Μουνιαΐν εδραίωσε τη θέση του ως ένα από τα στολίδια του «Σαν Μαμές» και δεν ήταν τα γκολ που έκαναν τον «λάκκο των λεόντων» να κοχλάζει. Ήταν ο τρόπος που κινούνταν στο γήπεδο, μοιάζοντας με ένα πλάσμα που έφτιαξε η φαντασία για να πρωταγωνιστήσει σε ταινία σούπερ ηρώων. Ήταν ο χτύπος της καρδιάς της αριστερής πτέρυγας της ομάδας. Ποτέ δεν εξελίχθηκε στον παίκτη που περίμεναν όλοι. Κατάφερε ωστόσο να γίνει ένας καλός και σταθερός παίκτης που έχει ορκιστεί αιώνια αγάπη σε μια φανέλα, γεγονός που κάνει την αξία του ανεκτίμητη.

Κυριολεκτικά...

Όταν υπέγραψε την τελευταία του επέκταση συμβολαίου αρνήθηκε να τοποθετηθεί ρήτρα για να μην θεωρηθεί 'ποδοσφαιριστής προς πώληση'. Ήταν από πριν κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα αφιερώσει όλη του την καριέρα σε αυτόν τον σύλλογο, σε αυτούς τους οπαδούς, σε αυτή την πόλη, όμως εκείνη η κίνηση το επισφράγισε.

Ο Άλεξ Ρεμίρο δεν έχει την ίδια άποψη. Γεννήθηκε κι αυτός σε πόλη της Ναβάρρας. Εντάχθηκε το 2009, όταν ήταν 14 ετών, στις ακαδημίες της Αθλέτικ Μπιλμπάο και αφού αγωνίστηκε για κάποια χρόνια στις μικρότερες κατηγορίες, προβιβάστηκε το 2014 στην Β' Ομάδα που αγωνίζεται στην Segunda. Μετά την αποχώρηση του Κέπα Αριθαμπαλάγα, έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα το 2015.

Ακολούθησαν κάποιοι δανεισμοί σε Λεβάντε και Ουέσκα και όταν επέστρεψε στο «Σαν Μαμές», με τον Κέπα να έχει αποχωρήσει για την Τσέλσι, διαπραγματεύτηκε τους νέους όρους στο συμβόλαιό του. Οι εκπρόσωποί του δεν τα βρήκαν με τον σύλλογο και ο ίδιος δεν ήθελε να είναι δεύτερη επιλογή πίσω από τον Ουνάι Σιμόν. Έτσι τον Ιούνιο του 2019 αποχώρησε. Και ίσως τα πράγματα να ήταν καλά ως εκείνο το σημείο. Όμως αποφάσισε να υπογράψει τετραετές συμβόλαιο με την άσπονδη γειτόνισσα, Ρεάλ Σοσιεδάδ.

Το βράδυ της Κυριακής στο ντέρμπι των Βάσκων στο «Σαν Σεμπαστιάν», η γηπεδούχος και πρωτοπόρος του πρωταθλήματος Σοσιεδάδ ήταν έτοιμη να πανηγυρίσει τη νίκη. Την κρατούσε στα χέρια της για περισσότερα από 90 λεπτά χάρη στο γκολ του Ίσακ από το σημείο του πέναλτι στο 58ο λεπτό. Η ατμόσφαιρα στο «Ανοέτα» ήταν μαγική. Θορυβώδης, άγρια, με παλμό, όπως ταιριάζει σε ένα τέτοιο ντέρμπι. Στο 84΄ ο Μαρτίνεζ αποχώρησε δεχόμενος δεύτερη κίτρινη κάρτα και η ιστορία έμοιαζε να επαναλαμβάνεται.

Το «καταραμένο» χάδι και το μάθημα σεβασμού

Το σκηνικό θύμιζε κόπια του τελικού του Copa Del Rey τον περασμένο Απρίλιο στη Σεβίλλη όταν μετά από ένα σκληρό, κλειστό παιχνίδι, η Σοσιεδάδ πανηγύρισε τον τίτλο σκοράροντας από το σημείο του πέναλτι. Σε εκείνον το παιχνίδι, ο Μουνιαΐν είχε διαπράξει ύβριν προς τους άγραφους κανόνες ενός τελικού, αγγίζοντας το τρόπαιο κατά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο. Είτε ως τιμωρία από τη μοίρα, είτε ως απόφαση της τύχης, τα «λιοντάρια» ηττήθηκαν και εκείνο το 1-0 έτρωγε τα σπλάχνα του αρχηγού.

Η Ρεάλ Σοσιεδάδ είχε νικήσει τον πρώτο βασκικό τελικό της Ιστορίας. Μετά το σφύριγμα της λήξης, ο ηγέτης των «λιονταριών» προχώρησε μόνος, προς τον αγωνιστικό χώρο. Ανάμεσα σε εκστασιασμένους παίκτες της Σοσιεδάδ, ακούραστα κορμιά που πανηγύριζαν την κατάκτηση εκείνη της κούπας. Συνεχάρη κάθε έναν από τους αντιπάλους. Πέρασε ανάμεσα από δακρυσμένα από χαρά πρόσωπα, αγκαλιές λύτρωσης και ενθουσιασμού.

Παρέμεινε στο χορτάρι μόνος, ως το τέλος, με θλιμμένη έκφραση, το βραβείο των ηττημένων περασμένο με τέτοιον τρόπο κάτω από το σώμα του, ώστε τα χέρια του να είναι ελεύθερα, να μπορεί να χειροκροτά. Έμεινε εκεί, αδρανής ανάμεσα σε γαλανόλευκα κομφετί, απομονωμένος από τη γιορτή που εξελισσόταν μπροστά του.

Έξι μήνες μετά θα είχε αυτός τον τελευταίο λόγο...

Στο 91ο λεπτό του αγώνα, κάτι σκοτεινό «μαγειρεύτηκε» από τους άρχοντες του αθλήματος. Η Μπιλμπάο είχε κερδίσει ένα φάουλ στο όριο της μεγάλης περιοχής. Η Σοσιεδάδ αγκαλιά με ένα ακόμα τρίποντο, ήταν μεθυσμένη με την προοπτική μιας ακόμα εβδομάδας στην κορυφή του πρωταθλήματος. Ο Ίκερ Μουνιαΐν έστησε την μπάλα στο σημείο που του υπέδειξε ο ρέφερι. Κοίταξε απέναντί του ένα πρώην «λιοντάρι», τον Ρεμίρο και την εστία. Σούταρε...

Late drama in the #BasqueDerby.

Leading 1-0, Real Sociedad goalkeeper Remiro - who used to play for Athletic Club - almost in tears after conceding this 91st-min free-kick to Muniain.#RealSociedadAthletic

pic.twitter.com/rLc3QdktjP

— Sacha Pisani (@Sachk0) October 31, 2021

Ήταν ένα σουτ δυνατό στο κέντρο της εστίας, αλλά μάλλον μια απόκρουση ρουτίνας για τους περισσότερους τερματοφύλακες. Για κάποιον λόγο ο πορτιέρε της Σοσιεδάδ δεν υπολόγισε σωστά, επέλεξε να διώξει την μπάλα στα πλάγια, στέλνοντάς την στo δοκάρι και στη συνέχεια στα δίχτυα. Μετά το λάθος του στην εκπνοή του ματς, ήταν συντετριμμένος, απαρηγόρητος. Έκρυψε το πρόσωπό του στα γάντια. Τα εναπομείναντα λεπτά φάνηκαν για αιώνες.

Μόλις ο ρέφερι σφύριξε τη λήξη του αγώνα, ο 26χρονος κίπερ είδε κάποιον να τον πλησιάζει. Πρώτος, πριν από τους ίδιους τους συμπαίκτες του, όπως προστάζει το πνεύμα αυτής της αντιπαλότητας του βασκικού ποδοσφαίρου και σε μια γνήσια ακόμα στιγμή μεγαλείου, ο Μουνιαΐν έσπευσε να τον αγκαλιάσει και να τον παρηγορήσει. Αντίθετα σε ό,τι θα έκαναν οι περισσότεροι, ιδίως απέναντι σε έναν «προδότη», εκείνος γνήσιο τέκνο των Βάσκων παρέδωσε ακόμα μια φορά μαθήματα σεβασμού!

Few rivalries show greater sportsmanship than @LaLiga’s Basque Derby.

Iker Muniain consoling @RealSociedad goalkeeper Álex Remiro, moments after Muniain’s goal (and Remiro’s injury time gaffe) earned 10-man @AthleticClub a draw in San Sebastián.

Class pic.twitter.com/0IL85tFcbA

— Keegan Pierce(@KeeganPierce) October 31, 2021