Μόνο αν της χαλάσει το μυαλό

Βασικός κανόνας των ομάδων μπάσκετ στους διπλούς αγώνες είναι… «δεν κοιτάζεις το ταμπλό». Παίζεις, προσπαθείς και προς τα τελειώματα του αγώνα αξιολογείς την κατάσταση που δημιούργησες και αποφασίζεις για τη διαχείρισή της. Το πιθανότερο είναι, απόψε, ο Άρης να αφομοιώσει αυτή τη φιλοσοφία. Δεν έχει την πολυτέλεια να ρίξει πολλές ματιές στο matrix του θρυλικού Χαριλάου, αλλά να παίξει, να μοχθήσει και να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα ανατροπής. Αν το νόμισμα έχει δύο όψεις, στην περίπτωση του, η ίδια όψη βρίσκεται και στις δύο πλευρές. Στον πρώτο αγώνα ηττήθηκε με 3-0 από μια σοβαρή αλλά όχι πολύ ποιοτική ομάδα.

Η λογική λέει ότι το πλάνο περιλαμβάνει διαφύλαξη του μηδέν στην άμυνα και περιορισμού της σπατάλης των φάσεων στην επίθεση. Στη Νορβηγία δεν έκανε τίποτε από τα δύο. Επιπολαιότητα και τσαπατσουλιά στην άμυνα και το μηδέν είχε να κάνει με το επίπεδο επικινδυνότητάς του στην επίθεση. Ο δεύτερος αγώνας στοιχειοθετεί ξεχωριστή ιστορία, αρκεί να έχουν κέφια οι συγγραφείς. Ο Παντελίδης δε συνηθίζει να ανοίγει τα πλάνα του, λατρεύει να διατηρεί άπαντες στη σφαίρα του άγνωστου, για να μη κρυβόμαστε όμως δεν έχει δα και την πληθώρα των επιλογών. Γιατί το ενδεχόμενο να «ρισκάρει» με τον Ντουάρτε τον οποίον δεν έβαλε δευτερόλεπτο στους προηγούμενους αγώνες, προφανώς δε συγκεντρώνει πιθανότητες. Να κάνει το ίδιο με τον Μαρτίνες ενώ επίσης τον χρησιμοποιεί ελάχιστα, επίσης δε φαντάζει πιθανό, αν και προσωπικά θεωρώ ότι τον αδικεί. Οπότε, η λογική λέει ότι θα πάει μ’ αυτούς που εμπιστεύεται.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, την ιστορία δεν τη γράφουν οι προπονητές αλλά οι παίκτες. Το είπε και ο ίδιος ο προπονητής του Άρη όταν έμαθε για την τιμωρία του από την ΟΥΕΦΑ την παραμονή του πρώτου αγώνα. Για ένα 15% μίλησε. Αν λοιπόν σε ατομικό επίπεδο δεν δούμε ανατρεπτικές αλλαγές, η επιχείρηση ανατροπή θα γυρίσει μπούμερανγκ για τον Άρη. Αν δηλαδή ο Ιντέγε δεν φτάσει στο σημείο της… προφανούς θέσης για γκολ, οι ακραίοι (Λάρσον-Φετφατζίδης) διατηρήσουν την εικόνα ενός ανούσιου παιχνιδιού και ο Ματίγια παραμείνει «άγνωστη προσωπικότητα», οι «κίτρινοι» δεν θα φτάσουν στο σημείο δημιουργίας συνθηκών ανατροπής. Το φιλότιμο δεν είναι αρκετό.

Το μεγάλο ερωτηματικό για τον Άρη είναι η διαφύλαξη του μηδέν στην άμυνα δίχως τον Φραν Βέλεθ στο κέντρο της άμυνας. Γιατί ο Ροζ παρουσιάζεται ασταθής και ο Γιώργος Δεληζήσης δεν έχει τα αγωνιστικά στοιχεία του Ισπανού. Οι δε ακραίοι μπακ (Σούντγκρεν, Κόρχουτ) θα πρέπει να παρουσιάσουν κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με ό,τι είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν. Ο Κόρχουτ είναι σε κακό φεγγάρι και ο Σούντγκρεν δεν έχει σταθερότητα και συνέπεια.

Υπάρχουν όμως και τα λεγόμενα mind games. Αγώνες σαν τον σημερινό έχουν μια ιδιαιτερότητα κι ένα ισχυρό πλεονέκτημα για την ομάδα που βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Τη θεωρούν τελειωμένη. Δεν την πιστεύει κανείς, ειδικά αυτός που εξασφάλισε σκορ πρόκρισης στον πρώτο αγώνα καθώς θέλοντας και μη, νιώθει ανώτερος . Αν ο Άρης καταφέρει να χαλάσει το μυαλό των Νορβηγών και το γεμίσει με φόβο και ανασφάλεια, κάτι μπορεί να γίνει. Γιατί, ένα 3-0, ασφαλώς προσφέρει ισχυρό credit αλλά αν το παιχνίδι δεν πάει καλά, δεν είναι τόσο εύκολο να το διαχειριστείς. Δεν σηκώνεις εύκολα κεφάλι, αν σε πάρει η κάτω βόλτα. Ειδικά όταν νιώθεις ότι χάνεται κάτι «εξασφαλισμένο».

Είναι οι «στιγμές» που είπε ο Παντελίδης στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου. Είναι πολλά τα παραδείγματα των ομάδων που εξιλεώθηκαν ή καταστράφηκαν μέσα σε 10-15 αγωνιστικά λεπτά. Ο Άρης ένιωσε το δεύτερο στη Νορβηγία, ίσως ήρθε η στιγμή να αισθανθεί το ακριβώς αντίθετο. Αρκεί να το προκαλέσει.