Μουρίνιο: Ο «γραφικός» που νιώθει υπέροχα με τον εαυτό του

Οι περισσότεροι από εμάς κάποιες φορές στη ζωή μας είμαστε «γραφικοί». Έχουμε δηλαδή αντιδράσεις που μας εντάσσουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Η συχνότητα μας κατατάσσει, από εκεί και πέρα, στους «περιστασιακούς» ή «καθ’ έξιν». Μπορεί να είναι στο γήπεδο, στο τιμόνι, στη σχέση με γείτονες ή συναδέλφους, στην οικογένεια. Δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις που προσεγγίζουν τα «χωρικά ύδατα» του επικίνδυνου, αλλά στο κλασικό «γελάει ο κόσμος». Αν είστε από τους λίγους που έχουν καταφέρει να το αποφύγουν και σας θαυμάζω και σας συγχαίρω. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους η κουβέντα έχει να κάνει με το πόσο πέφτουμε στην παγίδα να…γραφικοποιηθούμε, πόσο καταφέρνουμε να το αποφύγουμε και –τελικά- πόσο μας νοιάζει ή πόση ντροπή νιώθουμε (ή δεν νιώθουμε) μετά από τέτοια περιστατικά. Στην περίπτωση του Ζοζέ Μουρίνιο είναι σαφές πια ότι δεν υπάρχει ούτε ντροπή, ούτε γυρισμός από αυτή την κατάσταση. Και δεν τον νοιάζει και καθόλου!

Μετά τα παραπάνω να διευκρινίσω ότι ο Πορτογάλος δεν μου είναι αντιπαθής. Προφανώς και να μου ήταν, ο ίδιος θα συνέχιζε να πορεύεται πάνω στη γη, χωρίς να το απασχολεί η άποψη μου. Όπως δεν τον απασχολεί και η ανάλογη χιλιάδων άλλων. Αυτών π.χ. που από το βράδυ της Τετάρης και σήμερα (Πέμπτη) τον περνάνε γεννεές δεκατέσσερις στα social media αλλά και στα ΜΜΕ –κυρίως- της Μ. Βρετανίας, για την…ενέδρα και το «μπινελίκι» στον διαιτητή του τελικού του Europa League στο πάρκινγκ του σταδίου «Πούσκας» στη Βουδαπέστη, αλλά και για τη γενικότερη συμπεριφορά του στον αγώνα, την «απόρριψη» του μεταλλίου του μετά την απονομή και την εικόνα της Ρόμα στο ματς. Αλλά να λες ότι ο Μουρίνιο δεν ξέρει να χάνει και πως όταν συμβαίνει αυτό τα ρίχνει πάντα σε κάποιον άλλον, δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο στην κουβέντα. Ο ίδιος είναι σαφές πως (ειδικά σε τέτοια μεγάλα ραντεβού) θέλει πάντα να κερδίζει και θεωρεί πως κάνει τα πάντα, με τον δικό του τρόπο, για να το πετύχει. Και θα πιστεύει πάντα ότι αυτός ο τρόπος είναι και ο σωστός για την περίσταση. Άρα μ ια άλλη ανώτερη (από αυτόν) δύναμη έρχεται να το αποτρέψει, αλλά αφού ο δικός του τρόπος είναι ο σωστός η αντίθετη δύναμη είναι η λάθος.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μουρίνιο είναι επιτυχημένος. Το ξέρει καλά ο ίδιος, το λένε και οι τίτλοι του. Ακόμα και αν το διάστημα μεταξύ των επιτυχιών του έχει μεγαλώσει είναι η πρόκληση της επιτυχίας με ένα αουτσάϊντερ που θα τον θρέφει για πάντα. Επίσης υπάρχει αρκετή αλήθεια στην άποψη πως το γεγονός ότι έχει συμπεριφορά «γραφικού» δεν σημαίνει ότι έχει πάντα άδικο. Αν π.χ. εστιάσουμε στη φάση του 80’ στον τελικό με το χέρι του Φερνάντο και στην μη αποβολή του Λαμέλα, τότε μπορούμε να καταλήξουμε ότι έχει και καντάρια δίκιο. Μετά βέβαια θα ανοίξει η κουβέντα αν το δίκιο σου το κερδίζεις με τέτοια συμπεριφορά. Καθάρα υποκειμενική η κρίση σε αυτό.

Από την άλλη όμως την τύχη σου την φτιάχνεις και μόνος σου σε μεγάλο βαθμό. Και αυτό στο ματς την Τετάρτης ο Special One (που το θυμήθηκα τώρα) το έκανε με δύο τρόπους. Έναν άμεσο, με την ομάδα του να μην παίζει τη μπάλα που θα μπορούσε μετά το (υπέρ της) 1-0 και πηγαίνοντας και πάλι σε σκληρό παιχνίδι και φωνές με κάθε ευκαιρία. Και έναν που έρχεται από το παρελθόν. Όταν ο Μουρίνιο το 2015 και το 2016 ως προπονητής της Τσέλσι πρώτα και μετά της Μάνστεστερ Γιουνάϊτεντ, τα είχε βάλει πάλι «χοντρά» με τον Τέϊλορ για ένα πέναλτι που δεν δόθηκε στον Φάμπρεγας και μετά (ακόμα χειρότερο) αμφισβήτησε την ικανότητα του διαιτητή να διαχειριστεί την πίεση στο Ανφιλντ επειδή κατοικεί στα περίχωρα του Μάνστεστερ. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι ο Τέϊλορ μπήκε στο γήπεδο για να…σφάξει την ομάδα του Μουρίνιο, επειδή είχαν προηγούμενα. Είναι όμως δεδομένο ότι υπάρχουν πολλοί διαιτητές που νιώθουν την πίεση που ασκεί ο Πορτογάλος επάνω τους πριν καν πατήσουν το χορτάρι. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, τα τελευταία χρόνια και έχοντας φύγει από το υψηλό επίπεδο στις ομάδες που κοουτσάρει, έχει δώσει ακόμα μεγαλύτερο βάρος στο να λειτουργεί έτσι όλος ο πάγκος του. Παρ’ ότι λοιπόν όλοι μας είμαστε έτοιμοι να πυροβολήσουμε πρώτα τον διαιτητή, πρέπει να αναλογιστούμε πόσο διαχειρίσιμο είναι το βάρος αυτής της πίεσης και πως οδηγεί σε λάθος. Και το κακό για τον Μουρίνιο είναι πως πολλοί κορυφαίοι διαιτητές είναι Άγγλοι και Ισπανοί.

Αλλά καταλήγουμε πάλι στο ίδιο συμπέρασμα. Κανένας δεν θα πείσει τον Πορτογάλο πως έχει άδικο. Είναι πλέον δεύτερη φύση για αυτόν η πεποίθηση πως είναι καλύτερος από τους περισσότερους παράγοντες του αθλήματος και σίγουρα από τους διαιτητές. Θα συνεχίσει να λειτουργεί παίρνοντας ομάδες από το χέρι, περνώντας σε ολόκληρο τον οργανισμό τους τη δικιά του οπτική για τα πράγματα, υποσχόμενος την επιτυχία μέσα από μια…αντικομφορμιστική προσέγγιση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Μουρίνιο εξελίχθηκε στον πιο «against modern football» προπονητή υψηλού επιπέδου στην Ευρώπη. Αυτό δεν είναι καλό για το θέαμα, αλλά σίγουρα είναι υπέροχο για τον ίδιο. Και είναι καιρός τώρα που νιώθει ότι είναι μεγαλύτερος από όποια ομάδα έχει αναλάβει.