• Ντέιβιντ Μόγιες - Πρωταγωνιστής στο Γουέστ Χαμ Φιορεντίνα
• Οι αντιδράσεις του Ντέιβιντ Μόγιες

Ήταν ένας τελικός αυτός ανάμεσα στη Γουέστ Χαμ και την Φιορεντίνα το βράδυ της Τετάρτης που μας χάρισε πολύ έντονες στιγμές. Η εικόνα της εξέδρας στην «Eden Arena», εντυπωσιακή. Και αν για τους Άγγλους ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενο με βάση και τα δημοσιεύματα των προηγούμενων ημερών που τους ήθελαν να καταφθάνουν κατά δεκάδες χιλιάδες στην Τσεχία για το ματς, οι Ιταλοί μας προκάλεσαν μία μικρή έκπληξη. Μπορεί στην πλευρά των «βιόλα» να υπήρχαν αρκετά κενά καθίσματα, τα οποία και μπορούσε εύκολα κανείς να διακρίνει. Μπορεί να ήταν σαφώς λιγότεροι από τους οπαδούς της Γουέστ Χαμ. Κι όμως, η παρουσία τους κάθε άλλο παρά ανεμική ήταν. Έκαναν αρκετή… φασαρία και σίγουρα έδωσαν το δικό τους υπέροχο χρώμα στον τελικό.

Επειδή, όμως, η δόξα πηγαίνει στον νικητή, το πρόσωπο του τελικού δεν είναι άλλο από τον Ντέιβιντ Μόγιες. Δεν είναι ούτε ο Μπενραχμά που ευστόχησε στο πέναλτι και άνοιξε το σκορ, ούτε καν ο Μπόουεν που το δικό του χρυσό γκολ έκρινε την αναμέτρηση. Ο Σκωτσέζος τεχνικός των «σφυριών» είχε πει την παραμονή του αγώνα πως αυτή είναι η πιο σπουδαία στιγμή της καριέρας του. Και για να το λέει αυτό ένας άνθρωπος που έχει «γράψει» περισσότερα από 600 ματς ως προπονητής στην Premier League, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς τη σημασία αυτού του τελικού.

Ντέιβιντ Μόγιες - Πρωταγωνιστής στο Γουέστ Χαμ Φιορεντίνα

Οι πράξεις του επιβεβαίωσαν τις λέξεις του, λίγες ώρες αργότερα. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα δεν σταμάτησε στιγμή να δίνει οδηγίες στους ποδοσφαιριστές του. Πανηγύρισε έντονα την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Μπενραχμά για το 1-0. Όταν ο Μποναβεντούρα έφερε το ματς στα ίσια και οι Ιταλοί έδειχναν να έχουν το momentum, ο Μόγιες έκανε τα πάντα για να ενθαρρύνει τους παίκτες του. Αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη συνθήκη για τους Άγγλους. Χωρίς, κατά γενική ομολογία, να είναι ανώτεροι στο ματς είχαν καταφέρει να πάρουν το προβάδισμα και λίγα μόνο λεπτά αργότερα, δέχθηκαν την ισοφάριση. Άπαντες στο στρατόπεδο των «βιόλα» αισθάνθηκαν πως αυτή ήταν η ευκαιρία τους. Ξέσπασμα από την μία, μεγάλη απογοήτευση από την άλλη. Το απόλυτο contrast των συναισθημάτων. Κι όμως, ο Μόγιες διατήρησε την ψυχραιμία του περισσότερο από τον καθέναν και κατάφερε να διαχειριστεί την κατάσταση.

Καμια φορά η γλώσσα του σώματος μπορεί να «πει» πολύ περισσότερα. Έτσι, λοιπόν και ο Σκωτσέζος δεν σταμάτησε στιγμή να μεταφέρει την ενέργειά του στους παίκτες του. Πριν ακόμα έρθει ο Μπόουεν να στείλει τους Άγγλους στον… έβδομο ουρανό, είχε φανεί πως ο τεχνικός της Γουέστ Χαμ είχε καταφέρει να πετύχει τον στόχο του. Στο τελευταίο δεκάλεπτο ήταν εκείνοι που πατούσαν καλύτερα, ενώ προειδοποίησαν και με την κεφαλιά του Σούτσεκ, την οποία και έβγαλε δύσκολα ο Τερατσιάνο. Οι Άγγλοι είχαν αρχίσει και πάλι να το πιστεύουν, να το βλέπουν να έρχεται.

Όσα και αν είχε κάνει ο Ντέιβιντ Μόγιες ως εκείνο το χρονικό σημείο, ωστόσο, έμελλε να αποδειχθούν πολύ λίγα μπροστά σε αυτό που ακολούθησε το νικητήριο γκολ της ομάδας του. Σαν για μία στιγμή να ξέχασε πως δεν είναι δα και κανένα παιδάκι, πως «περπατάει» τα 60 του χρόνια. Σαν να ήθελε να χαρίσει στους φωτογράφους το καλύτερο καρέ της καριέρας τους. Ξεκινώντας από τον χώρο μπροστά στον πάγκο του, έφτασε με ένα απίστευτο σπριντ στην εξέδρα των Άγγλων οπαδών, πίσω από την εστία του Τερατσιάνο, για να πανηγυρίσει. Με υψωμένες γροθιές, ήταν αυτός που έδωσε το σύνθημα. Η ένταση της φωνής του τέτοια που θαρρείς πως προσπάθησε να ακουστεί ως τις γειτονιές του ανατολικού Λονδίνου, εκεί που οι σημαίες με τα σφυριά διακοσμούν τα παράθυρα των σπιτιών.

Οι αντιδράσεις του Ντέιβιντ Μόγιες

Ομολογουμένως, όχι και το πιο σύνηθες να βλέπει κανείς έναν προπονητή με τόσες παραστάσεις από το κορυφαίο επίπεδο, να αντιδρά τόσο έντονα σε γκολ. Ακόμα και αν όλα έδειχναν, πως αυτό θα του χάριζε το πρώτο τρόπαιο της καριέρας του. Η αντίδραση του Μόγιες είναι από μόνη της μία από τις πιο έντονες στιγμές στα φετινά Κύπελλα Ευρώπης. Αποκτά, όμως, ακόμα μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστούμε πως αποτύπωσε τα συναισθήματα ενός ολόκληρου οργανισμού. Μιας ομάδας που είχε να πανηγυρίσει τρόπαιο από το FA Cup του 1980, ενώ η μοναδική της ευρωπαϊκή διάκριση μέχρι το βράδυ της Τετάρτης χρονολογούνταν στο μακρινό 1965.

Το καταλάβαινε κανείς αυτό σε όλη τη διάρκεια της ημέρας περπατώντας στους δρόμους της Πράγας. Οι φίλοι της Γουέστ Χαμ αντιλαμβάνονταν πλήρως το πόσο ιστορική ήταν η μέρα που είχε ξημερώσει για την αγαπημένη τους ομάδα. Ευκαιρίες όπως αυτή δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα. Και όταν αυτό συμβεί, το να φτάσεις στην πηγή δεν είναι ποτέ αρκετό. Πρέπει να πιείς και νερό.

To κεφάλαιο αυτού του τελικού, πάντως, δεν μπορεί να κλείσει χωρίς μία αναφορά στον Τζάροντ Μπόουεν. Γράψαμε πριν την πρώτη σέντρα πως ήταν αυτός που έγινε σύνθημα αρχικά στα χείλη των ίδιων του των συμπαικτών και εν συνεχεία όλων των οπαδών των «σφυριών». Η Πράγα χόρευε επί δύο μέρες στον ρυθμό του «Freed From Desire» για χάρη του ποδοσφαιριστή της Γουέστ Χαμ. Έτσι και εκείνος, βρήκε την ευκαιρία και απάντησε στο γήπεδο. Έδειξε (για μία ακόμα φορά τη φετινή σεζόν) πως μπορεί κι εκεί να τα καταφέρει τόσο… περίφημα όσο εκτός αγωνιστικού χώρου! Έγινε ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στην πρώτη κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου των Λονδρέζων μετά από 58 χρόνια.