Η ελπίδα του ΠΑΟΚ απέναντι στη Μαρσέιγ και του Λουτσέσκου κόντρα στον Σαμπάολι

Ξεκινάμε και πάλι από τα βασικά και τα αυτονόητα, τα οποία πρέπει να επαναληφθούν μπας και καταλαγιάσει αυτός ο ανόητος λαϊκισμός που κατέκλεισε μέρος των ΜΜΕ μετά το πρώτο ματς Μαρσέιγ-ΠΑΟΚ που έληξε με νίκη των Γάλλων.

• Η Μαρσέιγ ήταν φαβορί από την κλήρωση. Έγινε ακόμη μεγαλύτερο μετά το 2-1 του πρώτου αγώνα, αφού παίζει πλέον για δυο αποτελέσματα.
• Η γαλλική ομάδα είναι καλύτερη από την ελληνική. Πιο ποιοτική, πιο ακριβή, πιο γρήγορη. Ήταν εμφανώς καλύτερη και στο μεγαλύτερο διάστημα του πρώτου αγώνα.
• Η Μαρσέιγ παίζει καλύτερα και είναι πιο αποτελεσματική εκτός έδρας.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τα αυτονόητα: Οι Γάλλοι είναι καλύτεροι, έχουν προβάδισμα, αλλά επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο ο ΠΑΟΚ έχει τις ελπίδες του για να κάνει την έκπληξη και θα διεκδικήσει την πρόκριση μέσα στο γήπεδό του.

Πώς θα γίνει αυτό; Πώς εγώ το βλέπω… Ποιο είναι για εμένα το μεγάλο και ίσως μοναδικό πλεονέκτημα του ΠΑΟΚ απέναντι στη Μαρσέιγ; Το μυαλό! Η πνευματική αντιμετώπιση μίας μεγάλης αναμέτρησης. Επί της ουσίας, η Μαρσέιγ έχει ένα μειονέκτημα σε αυτό τον τομέα και ο ΠΑΟΚ πρέπει να το εκμεταλλευτεί, ΑΝ βέβαια οι Γάλλοι πράγματι εκνευριστούν και τα χάσουν γι άλλη μια φορά.

Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου είναι δυνατός σε νοοτροπία και η Μαρσέιγ του Σαμπάολι είναι σύνολο το οποίο ΑΝ του στραβώσει το παιχνίδι, χάνει την αυτοκυριαρχία του. ( Όπως παρατηρείτε υπάρχουν αν και προϋποθέσεις για να φέρει ο ΠΑΟΚ το ματς στα μέτρα του). Εκεί -κατά τη γνώμη μου- ποντάρει ο Δικέφαλος του Βορρά. Να ξεκινήσει το παιχνίδι και μέσα από την εξέλιξή του να γίνουν πράγματα που θα θολώσουν το μυαλό των Γάλλων, κάτι το οποίο γίνεται συχνά-πυκνά, γεγονός που ξεκινάει από και από τον ίδιο τον Σαμπάολι.

Πέρα λοιπόν από όλα τα αγωνιστικά πλεονεκτήματα της δεύτερης γαλλικής ομάδας, η ψυχοσύνθεσή τους είναι πολλές φορές αυτοκαταστροφική και ο ΠΑΟΚ αυτό πρέπει να περιμένει. Πώς όμως… Προχθές στο πρωτάθλημα η Μονπελιέ βγήκε να παίξει επιθετικά απέναντι στη Μαρσέιγ. Πίστεψαν ότι θα τους βρουν απροετοίμαστους. Για πλάκα η Μαρσέιγ βρήκε τους χώρους, έκανε το 2-0 στο 15΄ και… χαιρετίσματα. Πολλές φορές κατά το παρελθόν, ο ΠΑΟΚ επέστρεφε από καλό εκτός έδρας αποτέλεσμα και έμπαινε να παίξει στην κατάμεστη Τούμπα απέναντι στον Άγιαξ, στην Μπενφίκα, στη Σάλκε, στην Ουντινέζε και σε άλλους. Κάποιες στιγμές μέσα σε αυτά τα ματς η ομάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ορμή που έδινε ο κόσμος, έβγαινε μπροστά και… χαιρετίσματα.

Που καταλήγουμε με βάσει και τα παραπάνω;

Η αυτοπεποίθηση είναι απαραίτητη, αλλά μέχρι εκεί που δεν θα μετατραπεί σε ποδοσφαιρική αλαζονεία. Ο ΠΑΟΚ λοιπόν χρειάζεται πνευματική συγκέντρωση, έχει ανάγκη την αυτοπεποίθηση που του έλειψε στο πρώτο φοβισμένο ημίχρονό του στο Βελοντρόμ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεπεράσει τα όρια και να δώσει δικαίωμα στην Μαρσέιγ να τον βρει ανοικτό και ανοργάνωτο. Σύνθετο είναι, την τελειότητα αναζητά ο ΠΑΟΚ και πρέπει να κάνει τα πάντα για να χάσουν το μυαλό τους οι αντίπαλοι. Αλλά… ποιος είπε ότι έχει εύκολο έργο ο ΠΑΟΚ; Το λένε μόνο όσοι αναζητούν τον τρόπο να τον διαλύσουν ενόψει της συνέχειας στα ελληνικά ματς, δημιουργώντας ασόβαρες και αστήρικτες προσδοκίες.

Μπορεί να παίξει ρόλο σε όλο αυτό το τέλειο σκηνικό που ψάχνουμε για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, ο κόσμος και η Τούμπα; Κατ αρχάς η Μαρσέιγ είναι συνηθισμένη σε δύσκολες ή καυτές έδρες. Από εκεί και πέρα βέβαια η φωνή και η κάθε έξυπνη αντίδραση, μπορεί να ενισχύσει τους γηπεδούχους στη δύσκολη προσπάθεια να τα κάνουν όλα τέλεια για να κερδίσουν και να προκριθούν.

* Αναφορικά με το κόσμο έγινε το λογικό και το αναμενόμενο, αυτό που εξ αρχής ευχήθηκε ο Λουτσέσκου, που τόσοι πολλοί κατηγόρησαν χωρίς να σκεφτούν τα αυτονόητα. Οι ίδιοι οι Γάλλοι της Μαρσέιγ ήθελαν να βγουν από αυτόν τον μπελά και το μόνο θέμα ήταν πώς θα εξελιχθεί η διαδικασία και ποιος θα την προκαλέσει για να μην εκτεθούν εκείνοι απέναντι στους οπαδούς τους. Έγινε ο τι έγινε χθες, αποφασίστηκαν τα αυτονόητα και τώρα θα έχουμε μια Τούμπα… 100-0 που πρέπει να προσέξει έτσι ώστε να είναι και πάλι γεμάτη. Είτε στον ημιτελικό, είτε στο ξεκίνημα της επόμενης περιόδου, όπου ο ΠΑΟΚ θα πρέπει και θα μπορεί να κάνει ακόμη καλύτερη πορεία.

* Ο Ζαμπά (όπως πολλές φορές έγραψα κατά το παρελθόν) είναι από τους ποδοσφαιριστές που με τη συμπεριφορά τους δείχνουν στην ομάδα ότι… “είναι τιμή σας που σας καταδέχομαι και παίζω για εσάς”. Έχει μόνιμα το… “εγώ” πάνω από το “εμείς“ και έτσι δεν μπορεί να έχει θέση σε σύνολο του Λουτσέσκου. Όπως και ο Ουάρντα. Κρίμα…

* Ο Μακέλι είναι ένας πολύ καλός διαιτητής που εμπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη. Ό τι και αν κάνει η UEFA όμως, όποιον και να βάλει, αυτή την ντροπή με την έλλειψη VAR στη διοργάνωση δεν μπορεί να την ξεπλύνει.