Μήπως χρειάζεται μια pre season διοργάνωση στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

Φαντάζομαι δεν υπάρχει φίλαθλος που να είναι ευχαριστημένος από το ευρωπαϊκό ξεκίνημα των ελληνικών ομάδων. Ακόμα και ο κόσμος του ΠΑΟΚ αντιλήφθηκε, ότι πέρασε ξυστά από έναν επώδυνο αποκλεισμό με αντίπαλο μια ημιεπαγγελματική ομάδα. Για κάποιον μυστήριο λόγο μπροστά σε ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν φαίνεται να θορυβούνται ιδιαίτερα, όχι πάντως σε βαθμό να πράξουν κάτι ριζοσπαστικό.

Το πρόβλημα είναι προφανές. Εκεί που έχει κατρακυλήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο στο ranking, οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις ξεκινούν πολύ νωρίς στο καλοκαίρι, όταν ακόμα οι ομάδες μας είναι ανέτοιμες, αγουροξυπνημένες θα έλεγα από την προετοιμασία φυσικής κατάστασης, όπου πολύ συχνά συναντιούνται πρώτη φορά πολλοί από τους αθλητές. Ομοιογένεια μηδέν, ρυθμός μηδέν, μυϊκοί τραυματισμοί και νεοφερμένοι απροπόνητοι βάζουν σε μεγάλο ρίσκο έναν ολόκληρο ευρωπαϊκό προγραμματισμό και προϋπολογισμό πρέπει να συμπληρώσω.

Οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού μπορούν να ελπίζουν σε αποκλεισμό του για να μην βάλει στα ταμεία του πακτωλό εσόδων, οι αντίπαλοι του ΠΑΟΚ μπορούν να ελπίζουν σε αποκλεισμό του για μειωμένα έσοδα κι αυξημένη γκρίνια, οι αντίπαλοι της ΑΕΚ για να μην επιτευχθεί ένας στόχος και να βυθιστούν οι κίτρινοι στην εσωστρέφεια, όπως επίσης και του Άρη και πάει λέγοντας εις το διηνεκές. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Η ήττα του αντιπάλου έχει τη γεύση της νίκης.

Φανταστείτε μια σεζόν που θα ξεκινάει με έναν θεσμό, όπου θα μετέχουν μόνο οι ομάδες με υποχρεώσεις στην Ευρώπη. Κάτι σαν ένα εναρκτήριο super cup που δε θα ρισκάρουν οι ομάδες βαθμούς που θα υποθηκεύσουν τη συνέχειά της σεζόν, έναν θεσμό που θα προσφέρει μόνο γόητρο και δυνητικά πρόσθετα έσοδα μια που η καλοκαιρινή πιάτσα διψά για θέαμα από νωρίς. Αντιλαμβάνομαι απολύτως ότι κάποιοι μπορεί να ξεσπάσουν σε τρανταχτά γέλια στη σκέψη, ότι θα συναντηθούν κάπου στην Ελλάδα οι ομάδες Ολυμπιακού, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Άρη μαζί με τους «διακεκριμένους» φιλάθλους τους και πιθανώς τους οπαδούς τους. Συνεχίζω λοιπόν τη σκέψη μου.

Αυτός ο επίσημος πρώιμος θεσμός προτείνω να λαμβάνει χώρα στο εξωτερικό, κατά προτίμηση στην κεντρική Ευρώπη. Για να αποφύγουμε τις εικόνες ντροπής που θα εξελιχτούν με μαθηματική βεβαιότητα στο ελληνικό έδαφος αλλά και γιατί αυξάνεται έτσι η προοπτική των δυνητικών εσόδων. Στη Γερμανία για παράδειγμα υπάρχει το πλήθος των συμπατριωτών μας, που θα ενδιαφέρονταν να παρακολουθήσουν τους αγώνες, υπάρχει το πλήθος των επιχειρήσεων ελληνικών συμφερόντων για να τοποθετηθούν χορηγικά, υπάρχει και η γερμανική αστυνομία που είναι μια σταλίτσα πιο αποτελεσματική από τη δική μας σε θέματα αθλητικής βίας.

Ok αναγνωρίζω ότι θα δημιουργήσει μεγάλη εσωστρέφεια μια ήττα από τον μεγάλο αντίπαλο σε ένα τέτοιο τουρνουά αλλά ας αποφασίσουν οι ομάδες μας τι θυσιάζουν. Την ευρωπαϊκή τους σεζόν πηγαίνοντας ανέτοιμοι στα ... αγγούρια ή τα μεταξύ τους αποτελέσματα που αργότερα δεν θα θυμούνται καν; Και στο κάτω ας μη δώσουν μια φορά σημασία στα αθλητικά πρωτοσέλιδα και στα αθλητικά ραδιόφωνα, ας ρωτήσουν τα προπονητικά και ιατρικά team τους τι βοηθά περισσότερο, ώστε να βρεθούν οι σύλλογοι πιο έτοιμοι στις νοκ άουτ υποχρεώσεις τους, που κρίνουν την προοπτική διάκρισης στην Ευρώπη πασπαλισμένη με τα απαραίτητα έσοδα.

Εγώ μια πρόταση διατύπωσα, μπορεί να είναι και ολότελα λανθασμένη αλλά τουλάχιστον βάζω το μυαλό μου να δουλέψει χωρίς αθλητική μισαλλοδοξία, μήπως και καταφέρουμε να ξανασηκώσουμε κεφάλι στο ευρωπαϊκό ranking. Ακούσατε κάποιον εκ των παραγόντων να προτείνει κάτι παρόμοιο ή διαφορετικό; Άλλοι κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα κι άλλοι επιχαίρουν με την αποτυχία του εχθρού. Πανωλεθρίαμβος!

Και να σκεφτείτε ότι σαν φίλος του Παναθηναϊκού, δεν έχω και κανένα έννομο συμφέρον να ασχολούμαι με την Ευρώπη. Με την ίδια διοίκηση, πανομοιότυπο ρόστερ και ένα προπονητή να προσπαθεί να εμφυσήσει τα αυτονόητα μπορώ μόνο να ζητοκραυγάζω: δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι αποκλεισμένος.