Όταν «άλλαξε» ο Φορτούνης…Κι όταν το VAR της UEFA βαράει τον Ολυμπιακό…

Όταν «άλλαξε» ο Φορτούνης…Κι όταν το VAR της UEFA βαράει τον Ολυμπιακό…

Όταν «άλλαξε» ο Φορτούνης…Κι όταν το VAR της UEFA βαράει τον Ολυμπιακό…

bet365

Ο Κ. Νικολακόπουλος σχολιάζει στο blog του στο gazzetta με τον δικό του τρόπο το χθεσινό παιχνίδι του Ολυμπιακού.
Πού θα κάτσει η μπίλια στο Αϊντχόφεν - ΠΑΟΚ; Στη bwin το ζεις με Build A Bet κι αμέτρητες επιλογές! |21+

Για να ξεκινήσω από εκεί που άρχιζα χθες το άρθρο μου, ούτε η Λίβερπουλ τελικά άντεξε τις πολλές απουσίες κι έχασε από την Αταλάντα, χωρίς Φαν Ντάϊκ, Άρνολντ, Γκόμεζ, Χέντερσον, Τιάγκο Αλκάνταρα, Σακίρι, Τσάμπερλεϊν και με Φιρμίνιο, Ζότα, Φαμπίνιο και Ρομπερτσον στον πάγκο, να μπαίνουν αλλαγή και να μην μπορεί να αλλάξουν τίποτα…

Για τον Ολυμπιακό το περιμέναμε να επηρεαστεί από τις απουσίες πέντε (!) επιθετικών του (Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά, Χασάν, Μπρούμα, Ραντζέλοβιτς) και του Χολέμπας, με τον αντικαταστάτη του σε θέση αριστερού μπακ Ραφίνια να παίζει οριακά και τον Βινάγκρε ανέτοιμο να προσφέρει έστω ως αλλαγή, με απουσία 25 ημερών από τις προπονήσεις. Ξέρετε, το να έχεις πολλές απουσίες είναι κάτι άσχημο, να τις έχεις όλες στην ίδια γραμμή, είναι το χειρότερο.

Ναι, όλοι λέμε τώρα ότι ο Ολυμπιακός έκανε την πρώτη του τελική χθες στο 88’ και τη δεύτερη, και τελευταία, στο 90’, κάτι που δεν είναι και το πλέον…τιμητικό. Χωρίς, όμως, τους πέντε από τους εφτά πιο βασικούς του επιθετικογενείς παίκτες, πόσο εύκολο ήταν να απειλήσει ουσιαστικά τη Σίτι, που ήρθε κι έπαιξε ξεκάθαρα για να κλειδώσει όχι την πρόκριση, αλλά την πρωτιά στον όμιλο;

Κατ΄ αρχάς, για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί, πρέπει να δεχθούμε ότι ο προπονητής κι οι παίκτες του πρωταθλητή Ελλάδας έδωσαν μία μεγάλη μάχη και το πάλεψαν έως το τελευταίο λεπτό. Ισχύει ότι χάρη στον Σα και την αστοχία των Άγγλων, ο Ολυμπιακός έμεινε ζωντανός ως το τέλος. Ισχύει ότι θα μπορούσε να είχε τελειώσει το ματς εύκολα με μία ακόμη τριάρα, όπως στο Μάντσεστερ. Αλλά ισχύει και ότι έκαναν τη δική τους αξιοπρεπή προσπάθεια οι «ερυθρόλευκοι» κι ότι ήταν μέσα στο παιχνίδι έως το τελευταίο δευτερόλεπτο, με τον Σουντανί να χάνει την τελευταία επίθεση και την τελευταία δυνατότητα για κάτι καλό. Και έμειναν όρθιοι και γιατί έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις.

Από εκεί και πέρα, βλέποντας το «έργο», αυτό που μπορούμε να πούμε τώρα είναι ότι μάλλον ο Μαρτίνς έπρεπε να κάνει νωρίτερα την κίνηση που έκανε στο 77’, αλλάζοντας τον σχηματισμό της ομάδας από το 3-4-3, που κατά βάση ήταν το αμυντικογενές 5-4-1, στο πιο επιθετικό 3-5-2, με την παρουσία του Σουντανί αντί του Μασούρα. Και θα μπορούσε να το κάνει και νωρίτερα, ακόμη κι αν δεν έβαζε τον (ακόμη ανέτοιμο για χρησιμοποίηση πολλών λεπτών) Σουντανί-μπορούσε να περάσει τον Μασούρα επιθετικό δίδυμο με τον Φορτούνη και να έδινε εντολή στα μπακ, σε Βρουσάϊ και Ραφίνια να ανέβουν ψηλότερα, όπως έδωσε εντολή, άλλωστε, κι έγινε από το 77’.

Όπως αποδείχθηκε από την εικόνα του Ολυμπιακού από το 77’ έως το 94’, όλη τη διαφορά την έκανε ο Φορτούνης, που επί 77 λεπτά ήταν εντελώς απενεργοποιημένος παίζοντας σε ρόλο «μοναχικού σέντερ φορ». Κι ήταν εκτός αγώνα, πολύ απλά γιατί έπαιζε με την πλάτη στους δύο αντίπαλους στόπερ. Κι ο Φορτούνης όταν παίζει με την πλάτη είναι η πιο εύκολη λεία για τον αμυνόμενο, ιδίως όταν του έρχονται μπαλιές στον αέρα, που αναπόφευκτα στον φορ θα πάνε πάσες από τον αέρα.

Ο Φορτούνης θέλει την μπάλα στα πόδια του και να βλέπει μπροστά του τους αμυντικούς. Όταν πέρασε σε ρόλο δεύτερου κυνηγού, μαζί με τον Σουντανί, έχοντας πίσω του τον Καμαρά και τον Μπουχαλάκη σε ρόλο εσωτερικών μέσων και τους μπακ Βρουσάϊ, Ραφίνια πιο ψηλά, είδαμε τον Ολυμπιακό να κάνει επιτέλους κάτι-την δε Σίτι να μην έχει καμία τελική μετά το 75’, ενώ έως τότε είχε 21…

Με κινητήριο μοχλό τον Φορτούνη, ο Ολυμπιακός στα 17 αυτά τελευταία λεπτά που άλλαξε φιλοσοφία και σχηματισμό, είχε το επικίνδυνο σουτ του ίδιου του Έλληνα διεθνή, την συνεργασία του με τον Καμαρά που έφερε τη σέντρα του Μαντί και την κεφαλιά άουτ του Σισέ από καλή θέση, μία κίτρινη στον Γκουντογάν για τράβηγμα στον Φορτούνη, αλλά και μία ακόμη καλή δική του ενέργεια, έστω κι αν δεν είχε αποτέλεσμα. Ακόμη κι η κίνηση να πάει ο Σισέ μπροστά στο τελευταίο πεντάλεπτο, ήταν ενδιαφέρουσα, έβγαλε ένα θάρρος της ομάδας κάτι να κάνει. Απλά νομίζω ότι χρειάζονταν πιο νωρίς, εκεί γύρω στο 65 με 70’ να τολμήσει πιο πολύ ο Πέδρο.

Κι έστω κατόπιν εορτής, θεωρώ ότι δεν βοηθήθηκε η ομάδα παίζοντας με τρεις στόπερ. Ευκαιρίες είχε πολλές η Σίτι για να κάνει γκολ, και μάλιστα πιο καθαρές σε σχέση με το 0-3 του πρώτου αγώνα! Ήταν δύσκολο να παίξει ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, σε τέτοιο επίπεδο. Φάνηκε από την αρχή, όταν ο Σίλβα κι ο Ζεζούς στο πρώτο δεκάλεπτο πήραν κεφαλιές μέσα στην περιοχή ανάμεσα σε Μπα και Σεμέδο, που δεν μπορούσαν να βρουν τις σωστές θέσεις τους στην άμυνα των τριών. Φάνηκε ακόμη πιο έντονα στη φάση του μοναδικού γκολ, όπου ο τρίτος στόπερ, ο Σισέ, έχασε ουσιαστικά τη φάση, αφού αυτός έπρεπε να πάει να μαρκάρει τον σκόρερ, αλλά πήρε εντελώς καθυστερημένα πάνω του.

Με αυτό το 5-4-1 ο Ολυμπιακός όχι απλά ξεκίνησε πολύ παθητικά το παιχνίδι, όπως είχε συμβεί και στο Μάντσεστερ, αλλά αυτή τη φορά το συνέχισε και πολύ παθητικά, για 77 ολόκληρα λεπτά. Στο πρώτο ματς, είχαμε δει τον Ολυμπιακό από το 46’ έως το 81’ (που έγινε το 2-0) να είναι κανονική ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ, με δυνατότητες για σημαντικά πράγματα. Σίγουρα, υπάρχει η παράμετρος ότι τότε έπαιζαν ο Ελ Αραμπί, ο Βαλμπουενά, ο Χολέμπας, ο Ραντζέλοβιτς κι υπήρχε κι η δυνατότητα να μπουν αλλαγές οι Χασάν, Μασούρας, Μπρούμα. Αλλά εξίσου σίγουρο είναι ότι η ομάδα χθες άργησε πολύ να τολμήσει να ζητήσει «κάτι».

Νομίζω ότι θα ήταν τελικά καλύτερα να μην άλλαζε τίποτα ο Πέδρο και να έπαιζε όπως με τον Παναθηναϊκό, το κλασικό του 4-2-3-1, βάζοντας στη θέση του αναγκαστικά απόντα Ραντζέλοβιτς τον Ανδρούτσο (που είχε μπει αλλαγή στο ντέρμπι στα τελευταία λεπτά) η, τον Βρουσάϊ (που μπήκε χθες αλλαγή και το παιδί έδειξε πράγματα). Όπως επίσης αποδείχθηκε δεν κέρδισε τίποτα η ομάδα ούτε από την επιλογή του Πέπε αντί του Μπουχαλάκη, με την συνακόλουθη αλλαγή να πάει ο Καμαρά σε ρόλο έξω αριστερά-μόλις στο 25’ ο Μαρτίνς είδε πόσο έλειπε από τον άξονα ο Μαντί και τον μετέφερε στην κανονική του θέση, περνώντας τον Πέπε στα πλάγια, με συνέπεια η ομάδα να δυναμώσει μεν στον άξονα, αλλά να γίνει ακόμη πιο αδύναμη επιθετικά, καθώς ο Πέπε μόνο παίκτης για τα άκρα δεν είναι.

Κοιτάξτε, υψηλή κριτική σε ένα τέτοιο παιχνίδι δεν μπορείς να κάνεις. Ιδίως με την απουσία τόσων παικτών. Ωστόσο, κάποια πράγματα, μπορούν και πρέπει να επισημανθούν, πολύ απλά γιατί είναι τόσο ευδιάκριτα. Όπως τόσο ευδιάκριτο ήταν και το καθοριστικό λάθος της διαιτησίας. Διότι, αν δεν είναι φάουλ αυτή η αγκωνιά στον Ντρέγκερ, ποιο είναι; Και όντως το χειρότερο είναι ότι δεν το υπέδειξε ούτε ο VAR, με συνέπεια να αναρωτηθούμε, ατυχώς για μία ακόμη φορά σε παιχνίδι της UEFA, “τότε, ποιο νόημα έχει το VAR».

Προσέξτε, μπορεί ο Ολυμπιακός στο β΄ ημίχρονο να έτρωγε πέντε γκολ από τη Σίτι, ακόμη κι αν το α΄ ημίχρονο έληγε 0-0. Και δεν αμφιβάλλει κανένας ότι η Σίτι ήταν σε άλλο επίπεδο από τον Ολυμπιακό και δικαιούταν να κερδίσει και δη με αρκετά γκολ. Όμως, έτερον εκάτερον. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα δίκαιο. Αν πήγαινε ο Ολυμπιακός με 0-0 στο ημίχρονο, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συνέβαινε στο β’. Άλλη ψυχολογία θα είχε ο Ολυμπιακός, ακόμη κι η Σίτι.

Δυστυχώς, για άλλη μία φορά ο Ολυμπιακός κόντρα σε αγγλική ομάδα δέχθηκε κτύπημα από τη διαιτησία. Όπως είχε συμβεί και στη ρεβάνς με Γουλβς, με την ακύρωση του γκολ του Καμαρά, που θα πήγαινε την πρόκριση στην παράταση-ενώ να θυμίσουμε ότι στο πρώτο ματς με τη Γουλβς είχε αποβληθεί ο Σεμέδο από το 30’.

Κατά την άποψη μου ο χθεσινός ρέφερι, ο Ιταλός Μάσα, έπαιξε επηρεασμένος από την γκρίνια που είχαν βγάλει οι Άγγλοι για τη διαιτησία του στο Άρσεναλ-Ολυμπιακός 1-2. Γενικά, όμως, η Σίτι έχει σούπερ διαιτησίες στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, όπως είδαμε και από το Σίτι-Πόρτο 3-1, που ισοφάρισε με ένα πέναλτι που ήταν επιθετικό φάουλ…

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Κώστας Νικολακόπουλος
Κώστας Νικολακόπουλος

Ο Κώστας Νικολακόπουλος έγινε δημοσιογράφος από…σπόντα. Από τη Νομική και τη δικηγορία η, το επάγγελμα του δικαστικού, που υποτίθεται ότι ήταν στα πλάνα του (εξ ου κι οχαρακτηρισμός «ανακριτή» από τον Γ. Λούβαρη!), βρέθηκε ξαφνικά στον ΦΙΛΑΘΛΟ, όταν πρωτογεννήθηκε η ιδέα αυτής της εφημερίδας από τους Ν. Καραγιαννίδη και Ι. Μαθιουδάκη. Ένα χρόνο ρεπορτάζ Πανιώνιου και Αιγάλεω (μαζί), ένα χρόνο ΑΕΚ και από την άνοιξη του 1984 έως και σήμερα ρεπορτάζ Ολυμπιακού, όπου τα έχει δει όλα. Πρώτα τα λεγόμενα πέτρινα χρόνια και μετά πρωταθλήματα το ένα μετά το άλλο. Του αρέσει να γράφει για μεταγραφές, αλλά ο ίδιος τις αποφεύγει. Σε 40 χρόνια έχει κάνει δύο! Το 1992 στο ΦΩΣ του Θ. Νικολαϊδη και μετά στον ΓΑΥΡΟ που στη συνέχεια έγινε ένα με τον Κόκκινο Πρωταθλητή. Πάνω από μία δεκαετία καλύπτει το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού στον Σπορ FM.