Το έξυπνο σχέδιο, αλλά κι η αδυναμία του Ολυμπιακού στο 4-4-2!

bwin – Δες τη Euroleague σε live streaming*. |21+ *Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις

Δεν αμφιβάλλει κανείς, ούτε καν οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού, ότι η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς παίζει καλό ποδόσφαιρο.

Γενικά αρέσει σε ένα φίλαθλο να βλέπει τον Ολυμπιακό, ειδικά στο Καραϊσκάκη, με τον πολύ καλό αγωνιστικό χώρο και την επιθετικότητα που βγάζει. Ευχαριστιέσαι ποδόσφαιρο είτε με αντίπαλο τον ΟΦΗ (το περασμένο Σάββατο), είτε με αντίπαλο την Μπάγερν (την περασμένη Τρίτη).

Από εκεί και πέρα, είναι ένα ζητούμενο κατά πόσο τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού ανταποκρίνονται στο ποδόσφαιρο που παίζει, υπό την έννοια ότι δεν είναι ανάλογα αλλά κατώτερα της ποιότητας του παιχνιδιού του, όμως εδώ μπορείς να πεις πολλά και να παραδεχθείς ίσως ότι είναι συνάρτηση αρκετών πραγμάτων.

Αυτό που κατά την γνώμη μου πρέπει να φέρει αυτοκριτική είναι η διαφαινόμενη αδυναμία να βελτιώσει κάποιες αδυναμίες του σε διάφορα επίπεδα. Για παράδειγμα, όταν τρως συνεχώς τα ίδια γκολ, σημαίνει ότι κάτι κάνεις λάθος και δεν το φτιάχνεις. Ένα άλλο παράδειγμα μας φέρνει πάλι το τελευταίο παιχνίδι, με την Μπάγερν.

Τι έκανε ο Κόβατς κι άλλαξε το παιχνίδι; Με το που προηγήθηκε ο Ολυμπιακός, γύρισε το σύστημα της Μπάγερν από 4-2-3-1 σε καθαρό 4-4-2, με Μίλερ και Λεβαντόφσκι μπροστά, τραβώντας αριστερά τον Κουτίνιο και περνώντας δεξιά τον Γκνάμπρι, από εκεί που ο Μίλερ έπαιζε δεξιά, ο Γκνάμπρι αριστερά κι ο Κουτίνιο δεκάρι. Το έκανε στο 24’ και το αποτέλεσμα το είδαμε μέσα σε 10 λεπτά: στο 34’ κεφαλιά-πάσα Λεβαντόφσκι, σουτ Μίλερ-απόκρουση Σα, γκολ ο Λεβαντόφσκι.

Εάν συνέβαινε για πρώτη φορά, ο Ολυμπιακός να μην μπορεί να αντιμετωπίσει στη διάρκεια του αγώνα τη συγκεκριμένη κίνηση του αντίπαλου προπονητή, να γυρίσει την τακτική του και να παίζει με δύο φορ, το πρόβλημα θα ήταν μικρό, ειδικά λόγω του μεγέθους του αντιπάλου. Ωστόσο, εδώ μιλάμε για κάτι που συμβαίνει ξανά και ξανά.

Στο Βελιγράδι, όταν ο Μιλόγεβιτς πέρασε αλλαγή τον Μποάκι κι έπαιξε με δύο φορ μετά το 61’, η «ερυθρόλευκη» άμυνα δεινοπάθησε. Ο Μποάκι ήταν μέσα σε πέντε φάσεις μέσα σε μισή ώρα συμμετοχής (!) και στο τέλος έβαλε και το 3-1. Να ήταν τότε το θέμα ο παίκτης λιγότερο, που δεν άφησε τον Ολυμπιακό και τον προπονητή του να αντιδράσει στην κίνηση του αντίπαλου πάγκου;

Στο ΟΑΚΑ, όταν ο Δώνης το γύρισε κι αυτός κι έπαιξε με 4-4-2, με Μακέδα και Περέα μπροστά, πάλι το ίδιο είχε συμβεί. Από εκεί που ο Ολυμπιακός κέρδιζε με 1-0, όπως κέρδιζε 1-0 και στο Βελιγράδι, όπως κέρδιζε κι 1-0 την Μπάγερν, πάλι δεν μπόρεσε να «απαντήσει» σωστά. Γλίτωσε το 1-1 με το πρώτο πέναλτι που έπιασε ο Σα, αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει την απώλεια βαθμών με το δεύτερο πέναλτι, στο 90’.

Η ίδια ιστορία από πέρσι, όταν ο Ολυμπιακός κέρδιζε 1-0 στο Μιλάνο κι ο Γκατούζο πέρασε αλλαγή το 54΄ δίπλα στον Ιγκουαίν και τον Κουτρόνε και με το 4-4-2 γύρισε το ματς και το πήγε στο 3-1.

Κοινώς, σε τέσσερα μεγάλα παιχνίδια στα οποία ο Ολυμπιακός κέρδιζε, τελικά δεν πήρε τίποτα, γιατί οι δύο πόντοι από τους 12 είναι σαν τίποτα, επειδή ο αντίπαλος του άλλαξε στρατηγική, έπαιξε 4-4-2 κι οι «ερυθρόλευκοι» απέτυχαν να αντιδράσουν-δεν ξέρω αν θα ήταν μία επιλογή ένας τρίτος στόπερ. Ξέρω ότι βλέποντας τώρα ο Κωστένογλου τι έκανε ο Κόβατς την Τρίτη, άμα χάνει την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, κι αυτός το ίδιο πράγμα θα κάνει…

Όλο αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί την γενικά καλή, έξυπνη θα την έλεγα, προσέγγιση του Μαρτίνς στο παιχνίδι με την Μπάγερν. Υποψιάζομαι δε ότι το πιο συντηρητικό παιχνίδι του Ολυμπιακού στο α΄ ημίχρονο ήταν ακριβώς μέσα στο πλάνο του προπονητή, που ήθελε να «κτυπήσει» το ματς περισσότερο στο α΄ ημίχρονο, σε αντίθεση με εκείνο με την Τότεναμ, στο οποίο είχε μπει στο φουλ.

Η τακτική του Πορτογάλου προπονητή απέδωσε, αν σκεφθούμε ότι στο α΄ ημίχρονο της περιοχής των Γερμανών η εστία του Σα κινδύνευσε δύο-τρεις φορές, ο δε Ολυμπιακός με τις καλές αντεπιθέσεις από την αριστερή πλευρά του με Μασούρα και Τσιμίκα (και με τον Ποντένσε τη μοναδική φορά που άλλαξε πλευρά κι έκανε υπεραριθμία) απείλησε δύο-τρεις φορές. Όλα θα ήταν τέλεια στο σχέδιο, εάν οι «ερυθρόλευκοι» εκμεταλλεύονταν την δική τους κυριαρχία στα 15 πρώτα λεπτά του β΄ ημιχρόνου, εκεί που πάτησαν πέντε φορές επικίνδυνα την περιοχή του Νόϊερ, αλλά δεν βρήκαν γκολ, την στιγμή που ο Σα ήταν θεατής.

Η άποψη μου για τη διαχείριση των αλλαγών εκ μέρους του Μαρτίνς; Θεωρώ λάθος ότι η πρώτη αλλαγή, στο 68’, ήταν ο Λοβέρα, ένα παιδί 20 ετών δηλαδή, την ώρα που καίει η μπάλα, με το σκορ 1-2, το βάζεις και δη όχι πλάγια αλλά δεκάρι κόντρα στην Μπάγερν, όταν δεκάρι δεν τον έχεις βάλει ούτε εναντίον της Λαμίας και του ΟΦΗ.... Εκεί βάζεις, είτε σαν δεύτερο κυνηγό, είτε από αριστερά τον Γκερέρο, έμπειρο παίκτη, ο οποίος κι αλλαγή που μπαίνει, σε βοηθάει. Να υπενθυμίσω δε δύο χαρακτηριστικές φάσεις. Μία τον Γκερέρο να δίνει ωραία στον Ποντένσε κι αυτός να μπουκάρει στην ευκαιρία στο 87’ και μία τον Λοβέρα να πάει να περάσει μέσα από τρεις παίκτες και να χάνει, βέβαια, τελικά την μπάλα…

Ο Λοβέρα θα μπορούσε να είναι η δεύτερη αλλαγή στα τελευταία 15-20 λεπτά, από αριστερά αντί του Μασούρα, που μάλλον είχε σκάσει από το τρέξιμο. Κινούμενος από εκεί, από αριστερά, και συγκλίνοντας στον άξονα, ο νεαρός Αργεντίνος πρώτον πάσαρε στον Γκιγέρμε στη φάση του γκολ και δεύτερον βρέθηκε σε θέση βολής και στο 92’, εκεί που σούταρε και βγήκε ο έμπειρος Μπόατενγκ και τον κόντραρε. Ακόμη κι εκεί ο Λοβέρα έδειξε την απειρία του, τόσο γιατί καθυστέρησε να τελειώσει τη φάση, τόσο όσο χρειάστηκε ο έμπειρος αμυντικός να τον προλάβει, όσο και γιατί είχε δεξιά του δύο επιλογές, τον Ραντζέλοβιτς και τον Ομάρ, αλλά δεν έκανε πάσα, προτιμώντας το σουτ.

Έχω μία απορία για να είμαι ειλικρινής γι΄ αυτές τις αλλαγές που κάνει ο Μαρτίνς μετά το…87’ (!), όταν κυνηγάει ένα γκολ ο Ολυμπιακός (όπως εκείνες του Αραμπί, στο 88’ στο Βελιγράδι, στο 93’ στο ΟΑΚΑ και στο 88' με την Τότεναμ). Στο 88' μπήκε την Τρίτη ένας άλλος μικρός, ο Ραντζέλοβιτς και παρότι είχε να παίξει ακριβώς ένα μήνα (από τις 22 Σεπτεμβρίου, που έπαιξε αλλαγή 22 λεπτά με τον Παναθηναϊκό) ήταν ζωντανό στοιχείο έστω σε αυτά τα έξι λεπτά, στα οποία ο Μαρτίνς τα έπαιξε όλα για όλα, με Καμαρά και Λοβέρα κεντρικά χαφ.

Βέβαια, η μεγαλύτερη απορία παραμένει γιατί να μην είχε ο Ολυμπιακός σαν αλλαγή σε αυτό το παιχνίδι και γενικά στο Τσάμπιονς Λιγκ τον έμπειρο Σουντανί και να βάζει αλλαγές με την Μπάγερν δύο τόσα άπειρα παιδιά.

Άσχετο (πραγματικά): Ρε τρέλα! https://twitter.com/nocontextfooty/status/1187430149341548545