Νίκο Κόβατς: Για πρώτη φορά ήταν προπονητής επιπέδου Μπάγερν

Μέχρι εδώ ο Νίκο Κόβατς δεν έχει πείσει κανένα από τα μέλη της κοινωνίας της Μπάγερν για την επάρκειά του, την αποτελεσματικότητά του και κατ' επέκταση την προοπτική της εξέλιξης ενός project μέσα από το οποίο θα προκύψει μια έκδοση της Μπάγερν που θα είναι απολύτως ανταγωνιστική στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο και ικανή στις προδιαγραφές για να ξανακατακτήσει το Champions League. Δεν είχε πείσει κανέναν ότι έχει νόημα η παράταση της παραμονής του στο Μόναχο για ακόμη μια σεζόν. Ολα αυτά μέχρι το βράδυ της Τρίτης. Μέχρι την επίσκεψη στο Anfield, κατά της οποίας τη διάρκεια ο 47χρονος προπονητής έδειξε το καλύτερο σημάδι της δουλειάς που κάνει εδώ και περίπου επτά μήνες, το πρώτο δείγμα που δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι ικανός να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από μια ιστορική αναφορά στη λίστα των προπονητών που εργάστηκαν στην Μπάγερν.

Η στρατηγική του Κόβατς ήταν ευδιάκριτη εξαρχής: να βγάλει το ματς με “μηδέν” ώστε να παίξει τη ρεβάνς η Μπάγερν με τη συνείδηση ότι θα της αρκεί μια νίκη με οποιοδήποτε σκορ για να προκριθεί στους 8 του Champions League. Το αγωνιστικό σχέδιο που θα υπηρετούσε αυτή τη στρατηγική ήταν επίσης σαφές και ευδιάκριτο από την αρχή: όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κατοχή της μπάλας, μέσα από την ασφαλή κυκλοφορία της με υψηλή ακρίβεια στις μεταβιβάσεις προκειμένου η Μπάγερν να σιγουρεύεται, στον βαθμό του δυνατού, ότι δεν θα υποφέρει από τη Λίβερπουλ. Ο σχηματισμός και η επιλογή των παικτών ήταν, όπως απέδειξε η βραδιά και ειδικά το β' ημίχρονο, πολύ καλές επιλογές από τον προπονητή στις δεδομένες συνθήκες, δηλαδή με τις δεδομένες απουσίες, στις οποίες προστέθηκε την τελευταία στιγμή ο Γκορέτσκα. Ο Κόβατς είχε την ιδέα να παίξει με 4-2-3-1, με μια ενδεκάδα γεμάτη από ενέργεια. Απόντων των Ριμπερί, Μίλερ από το βασικό σχήμα δεν υπήρχε “στατικός” ή ανενεργός στη φάση της άμυνας ποδοσφαιριστής. Στην πραγματικότητα ο Γκορέτσκα ήταν η μόνη απουσία που “πονούσε” τον προπονητή της Μπάγερν, διότι οι έντεκα του αρχικού σχήματος μαζί με τον Γκορέτσκα και τον – εδώ και καιρό – τραυματία Τολισό είναι το καλύτερο μέρος του ρόστερ της Μπάγερν.

Είναι σκληρό να το συνειδητοποιεί η Μπάγερν, αλλά αυτή είναι η αλήθεια του τελευταίου εξαμήνου: ο Ρόμπεν, ο Ριμπερί, ο Μπόατενγκ και ο Μίλερ δεν μπορούν να προσφέρουν πλέον παρά μόνο δόσεις και στιγμές ποιότητας και όχι ποιοτικό 90'λεπτο. Η Μπάγερν χωρίς αυτούς, όταν έχει στο τερέν τον Τιάγκο, τον Κομάν, τον Γκνάμπρι, τον Γκορέτσκα, τον Χάμες Ροντρίγκεζ, και όταν είναι καλά οι Χούμελς και Αλάμπα είναι μια πολύ καλύτερη ομάδα συγκριτικά με αυτή που σχηματίζει όταν υπάρχουν στην ενδεκάδα της οι τέσσερις προαναφερθέντες. Ναι, είναι οι πρωταγωνιστές χρυσών κεφαλαίων στην ιστορία της, αλλά η πορεία των τελευταίων μηνών φωνάζει ότι δεν μπορούν πλέον να στηρίξουν το project του 2019, πόσο μάλλον του μέλλοντος.

Η Μπάγερν ήταν πολύ καλά προετοιμασμένη για να αντέξει στην πίεση που της ασκούσε η Λίβερπουλ κάθε φορά που οι πρωταθλητές Γερμανίας επιχειρούσαν να ξεκινήσουν το χτίσιμο μιας επίθεσης. Ηταν τέτοια η συγκέντρωση του Νόιερ (76% ακρίβεια) και – κυρίως αυτών – των Ζούλε (96%) Χούμελς (89%), Κίμιχ (89%), Τιάγκο (86%), Χάμες (93%) που οδήγησε σε ασφαλές παιχνίδι κατά τη διάρκεια του β' ημιχρόνου, σε όλο το διάστημα που η Λίβερπουλ άντεχε να πιέζει με πέντε ποδοσφαιριστές (Μανέ, Φιρμίνο, Σαλάχ και Βαϊνάλντουμ, Κεϊτά) την άμυνα και την μεσαία γραμμή της Μπάγερν για να κλέψει και να αντεπιτεθεί.

“Η μεγαλύτερη αδυναμία μας φέτος είναι ότι δεν καταφέρνουμε να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι σε ολόκληρο το 90'λεπτο”, έλεγε πριν από το παιχνίδι ο Τζόσουα Κίμιχ θίγοντας το μεγαλύτερο πρόβλημα της Μπάγερν, το οποίο είναι και η γενεσιουργός αιτία των περιπετειών της στην Bundesliga. Στο πιο κρίσιμο ματς της σεζόν, απέναντι σε μια εκ των κορυφαίων ομάδων της εποχής στην Ευρώπη, η Μπάγερν έδειξε το πρώτο της 90'λεπτο χωρίς απώλεια συγκέντρωσης. Ακόμη και στα περίπου 22' αγωνιστικά λεπτά της μεγάλης πίεσης από την Λίβερπουλ (24'-45') η Μπάγερν άντεξε κυρίως χάρη στην τακτική προσήλωση των ποδοσφαιριστών της και την έξοχη βραδιά στην οποία βρέθηκαν οι Ζούλε, Χούμελς, Χάβι Μαρτίνεθ, Τιάγκο στην ανασταλτική τους δράση. Ναι, είχε και την τύχη μαζί της η Μπάγερν στην ευκαιρία του Μανέ στο 33' και σε αυτή του Μάτιπ στο 40', αλλά είχε και την ικανότητα να κρατήσει την Λίβερπουλ πιο μακριά από όσο έχει βρεθεί ποτέ από την αντίπαλη εστία μέχρι σήμερα στη σεζόν σε αγώνα στο Anfield.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ένα υπόδειγμα λειτουργίας ενός αποτελεσματικού αγωνιστικού πλάνου άμυνας. Φυσικά αυτό είχε το κόστος της φτωχής δημιουργικής και επιθετικής δραστηριότητας. Για χάρη της οικονομίας των δυνάμεων, οι τρεις μεσοεπιθετικοί δεν βρέθηκαν συχνά κοντά στον Λεβαντόφσκι για να αναπτύξουν επιθέσεις και έδιναν τον χρόνο στους Κεϊτά και Βαϊνάλντουμ να στηρίζουν τον έξοχο Χέντερσον, που ήταν ο μόνος κεντρικός μέσος της Λίβερπουλ με την ευθύνη της υποστήριξης της αμυντικής γραμμής. Αν κάτι δεν έκανε στο Anfield ο Κόβατς ήταν να τολμήσει να φέρει νωρίτερα από το τελευταίο δεκάλεπτο τα φρέσκα πόδια και να ανεβάσει ψηλότερα στο τερέν τον Τιάγκο για να δοκιμάσει να φτιάξει περισσότερες επιθέσεις και να ζητήσει το χρυσό γκολ. Με όσα έχουν δει τα μάτια του στη διάρκεια των προηγούμενων έξι μηνών, και με την Λίβερπουλ απέναντί του, ο Κόβατς δεν ένιωσε ασφάλεια για να πάρει τέτοιο θάρρος.

Εχει πολλά ακόμη να κάνει ο Κροάτης για να πείσει αυτούς που τον επέλεξαν, τον Ούλι Χένες και τον Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε ότι αξίζει να τον στηρίξουν και να του δώσουν την ευθύνη της επόμενης σεζόν και ότι πρέπει να σταματήσουν να αναζητούν τον επόμενο προπονητή. Κυρίως έχει πολλά ακόμη να κάνει για να αποκλείσει την Λίβερπουλ. Αυτό όμως που έκανε το βράδυ της Τρίτης στο Anfield είναι η πιο γερή βάση που έβαλε ποτέ για να στηρίξει πάνω της την ηγεσία του εντός αποδυτηρίων, όπως φάνηκε από τη στάση του αμφισβητία Χάμες Ροντρίγκες απέναντί του κατά την αντικατάστασή του στο 88'. Το πλάνο πέτυχε, η στρατηγική υπηρετήθηκε και το αποτέλεσμα ήταν ένα από αυτά που ζητούσε η Μπάγερν. Κι αυτές οι διαπιστώσεις λειτουργούν υπέρ του Κόβατς, αναγκάζουν τα αποδυτήρια να του δείξουν μεγαλύτερη αναγνώριση και να του δείξουν μεγαλύτερο σεβασμό, να του δώσουν μεγαλύτερη σημασία. Αν δεν αποκλείσει τη Λίβερπουλ, ο Κόβατς δύσκολα θα έχει την τύχη μιας δεύτερης σεζόν στο Μόναχο. Αν όμως τα καταφέρει να βάλει τη Μπάγερν στους “8”, ο δρόμος στο Champions League μπορεί να αποδειχθεί πολύ μακρύτερος συγκριτικά με το αναμενόμενο. Οπως και η διαδρομή του Κόβατς σε αυτή τη δεύτερη θητεία στην Μπάγερν, ως προπονητής της. Στο Anfield ο Κόβατς αγόρασε το δικαίωμα να ονειρεύεται ότι θα στεριώσει στην Μπάγερν. Μένει να δείξει αν ξέρει να υλοποιεί τα όνειρά του.