• Η στιγμή του σοκ στο λόμπι του ξενοδοχείου

Eίναι φθινόπωρο του 2001 και ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη με πρόεδρο τον Αγγελο Φιλιππίδη έχει προσθέσει στο παζλ τα τελευταία βασικά κομμάτια του πληρέστερου (ίσως όχι καλύτερου από τον πολυμετοχικό, μα σίγουρα πληρέστερου) Tριφυλλιού της τελευταίας 25ετίας. Εχει κάνει τη δεύτερη ακριβότερη (μέχρι και σήμερα!) μεταγραφή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου αποκτώντας τον 23χρονο Μιχάλη Κωνσταντίνου από τον Ηρακλή αντί 12 εκατ. ευρώ επικρατώντας επί Ολυμπιακού και ΑΕΚ, έχει πάρει τον Γιόνας Κόλκα με 2,3 εκατ. ευρώ από την PSV, τον Γιάν Μικάελσεν με 700.000 ευρώ από την Ακαντέμισκ του Ρενέ Χένρικσεν και τον 22χρονο Σωτήρη Κυργιάκο, ο οποίος από τη Β΄ Εθνική με τον Άγιο Νικόλαο κάνει ντεμπούτο στα play offs του Champions League εναντίον της Σλάβια στην Πράγα!

Το κουαρτέτο προστίθεται στους Σόουζα, Βλάοβιτς, Σάριτς, Ολιζαντέμπε, Σεϊταρίδη, Μπόατενγκ που είχαν αποκτηθεί την προηγούμενη χρονιά, την πρώτη του «Τζίγκερ» στο τιμόνι της ΠΑΕ, αλλά και στους Χένρικσεν, Φύσσα, Βόκολο που είχαν αποκτηθεί στην προτελευταία και τελευταία χρονιά του Γιώργου Βαρδινογιάννη στα ηνία του Τριφυλλιού. Εκείνο το καλοκαίρι του 2001 και μετά από μια δοξασμένη στην Ευρώπη, αλλά πλήρως αποτυχημένη σεζόν σε πρωτάθλημα και Κύπελλο σεζόν με Αγγελο Αναστασιάδη και Στράτο Αποστολάκη στον πάγκο, αποχωρεί εκ των βασικών μόνο ο πολυτάλαντος Πέρσι Ολιβάρες που ακολουθεί τους Μίκλαντ, Ασάνοβιτς, Κ. Κωνσταντινίδη, Κόλα, Σιπνιέφσκι που έχουν φύγει τα προηγούμενα χρόνια: ο Γιάννης Κυράστας τους είχε μαζί του στην εκπληκτική σεζόν 1999-2000, όχι όμως και στην επιστροφή του στον Παναθηναϊκό. Η ομάδα είναι πλέον επιπέδου Champions League, το ξέρουν όλοι. Και το επιβεβαιώνει με τις δυο νίκες επί της Σλάβια.

Η τύχη την οποία έχει χτίσει ο ίδιος με αμέτρητους «ευρωπαϊκούς» βαθμούς, του χαμογελά στην κλήρωση: το μεγαθήριο της Αρσεναλ είναι το φαβορί, αλλά η Μαγιόρκα και η Σάλκε είναι πρωτάρες στη διοργάνωση. Και το πρώτο ταξίδι, στο νεότευκτο τότε «Aufschalke Arena» (όπου το 2004 έπαξε τελικό ο Ακης Ζήκος με τη Μονακό εναντίον της Πόρτο του Μουρίνιο) κουβαλούσε μπόλικα θετικά vibes στα αποδυτήρια μιας ομάδας που ξεχείλιζε από αυτοπεποίθηση και προσωπικότητες εκείνο το φθινόπωρο και τελικά εξελίχθηκε στον πυλώνα της πρωταθλήτριας Ευρώπης τρία χρόνια αργότερα στην Πορτογαλία.

Εκείνο το πρωινό, το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου, όλα κυλούσαν… κανονικά. Η αποστολή και οι δημοσιογράφοι είχαν καταλύσει σε δυο διαφορετικά ξενοδοχεία στο Ντύσελντορφ, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το καταπληκτικό γήπεδο, το οποίο είχαν επισκεφτεί την προηγουμένη. Ο Κυράστας είχε έτοιμο το 4-2-3-1, μετά το πρωινό ακολούθησε σύντομη βόλτα στην… εξοχή του προαύλιου του ξενοδοχείου χώρου την ίδια ώρα που οι διοικούντες και εμείς κάναμε τη βόλτα μας για ψώνια στην πόλη μετά από το πλουσιοπάροχο γερμανικό πρωινό και δυο – τρεις καπουτσίνο και γαλλικούς για προθέρμανση και καύσιμα.

Είμαστε κοντά σε τέλος εποχής: το κάπνισμα ακόμα επιτρέπεται στο λόμπι του ξενοδοχείου και στα δωμάτια, οι συναλλαγές γίνονται σε δραχμές (και μάρκα), τα μικροσκοπικά κινητά της Νοkia και της Ericsson μοιάζουν θαυματουργά στα χέρια μας, το κόστος περιαγωγής στις συνομιλίες είναι πανάκριβο, αλλά και το έθιμο είναι… έθιμο: θα γυρίσουμε Ελλάδα με δώρα για όλους! Ετσι πάει φίλε που θέλεις αποστολές με την Πανάθα στας Ευρώπας!

Η στιγμή του σοκ στο λόμπι του ξενοδοχείου

Τα κινητά χτυπούν μόνο για παραγγελιές και συνομιλίες με αγαπημένα πρόσωπα, η βόλτα για ψώνια στη συννεφιά είναι απολαυστική, με το που μπαίνουμε στο ξενοδοχείο η εικόνα ξενίζει. Είναι περίπου 15.30, 16.00; Ούτε που θυμάμαι ακριβώς. Αυτό που θυμάμαι είναι περίπου 30 αμίλητους ανθρώπους μπροστά σε μια οθόνη. Σε μια άκρη του λόμπι, μακριά από άδειους καναπέδες και κενά καθίσματα. Ολοι όρθιοι, δεν βγάζει άχνα κανένας! Πλησιάζουμε διστακτικά, δυσκολευόμαστε να δούμε την τηλεοπτική εικόνα. Και μετά από ένα – δυο λεπτά δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε το «ποιος» και το «γιατί». Το βλέμμα γυρίζει τριγύρω, ψάχνει να καταγράψει αντιδράσεις. Ενστικτωδώς σχεδόν, λες και έχει δοθεί σχετική εντολή από κάποιον άγνωστο προστάτη, μέσα σε πέντε λεπτά σχεδόν όλοι οι Ελληνες απεσταλμένοι είναι με το κινητό στο αυτί και συνομιλούν με την πατρίδα. «Το είδατε, τι γίνεται εκεί, όλα καλά;». Κάποιοι τηλεφωνούν, μα οι περισσότεροι δέχονται τηλεφωνήματα. Το εξωτερικό είναι πάντα άγνωστο και το άγνωστο είναι και επικίνδυνο για την μητέρα, τον πατέρα και τη σύζυγο καθενός μας. Περνά ένα ημίωρο με τηλεφωνήματα και συζητήσεις.

Την ίδια ώρα οι παίκτες έχουν γευματίσει και οι περισσότεροι κοιμούνται στη σύντομη μεσημβρινή ανάπαυση πριν από το απογευματινό σνακ και την τελευταία ομιλία του κόουτς! Και στο λόμπι, μια φωνή του «αμερικανοαναθρεμμένου» Αγγελου Φιλιππίδη που έχει σπουδάσει οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στη Νέα Υόρκη, σπάει τη σιωπή και ανοίγει την κουβέντα: «Παιδιά, να δείτε που αυτό το έχει κάνει ο Μπιν Λάντεν!». Τον Μπιν Λάντεν, τότε, ελάχιστοι Ελληνες τον είχαν ακουστά...

Πίσω στο ξενοδοχείο των δημοσιογράφων και αφού έχει περάσει περίπου μία ώρα και από τη δεύτερη επίθεση στους Πύργους, αρχίζουν τα τηλεφωνήματα από τις εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς/ραδιοφωνικούς σταθμούς. «Πώς είστε;», «Θα γίνει το ματς;» «Βγες να δώσεις ατμόσφαιρα από την ομάδα», «Μάθε αν έχει κάποιος συγγενείς ή φιλικά πρόσωπα στη Νέα Υόρκη» και άλλα, πολλά. Κάποια εξ’ αυτών παράλογα: πώς να συζητήσεις με παίκτη τούτες τις ώρες; Ψάχνεις το γραφείο Τύπου κι αν έχεις τις άκρες να μιλήσεις και με κάποιο «διοικητικό», μπορείς να μεταφέρεις και κάποια λεπτομέρεια παραπάνω.

Η UEFA για περίπου δύο ώρες έχει τους πάντες stand by. Συγκαλείται επιτροπή εκτάκτων θεμάτων και αποφασίζει τη διεξαγωγή των αγώνων εκείνη την Τρίτη. «Ελλειψη σεβασμού» είπαν κάποιοι, «τρομερά επικίνδυνο» κάποιοι άλλοι οι οποίοι σκέφτονταν το ενδεχόμενο τρομοκρατικών επιθέσεων σε διαφορετικά μέρη της γης την ίδια μέρα, σε μια επίδειξη δύναμης της Αλ Κάιντα. Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία παίρνει ρίσκο. Είναι η πρεμιέρα της φάσης των ομίλων, η πρώτη αγωνιστική, τα εισιτήρια έχουν πωληθεί, οι αποστολές έχουν ταξιδέψει. Περίπου στις 18.30 το απόγευμα ο τότε υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του Παναθηναϊκού, Σοφοκλής Πιλάβιος, μεταφέρει τα νέα στην ομάδα και η UEFA το ανακοινώνει επίσημα: τα ματς θα διεξαχθούν το ίδιο βράδυ κανονικά και με το νόμο!

Ο εύστροφος Κυράστας έχει πιάσει τα vibes της ανησυχίας. Βλέπετε, δυο χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 1999, η μισή ομάδα με τον ίδιο και τον Στράτο Αποστολάκη και όλο το προπονητικό τιμ, ήταν πάνω σε εκείνους τους Πύργους! Ο Παναθηναϊκός συμμετείχε με τον Αγιαξ του Νίκου Μαχλά, τη Φιορεντίνα των Μπατιστούτα – Μπάλμπο και την Αστον Βίλα των Μέρσον, Ντάμπλιν, Βασέλ και… Κόλιμορ, στο εξωτικό ως άκουσμα «Gotham Cup» της Νέας Υόρκης. Και, ναι, είχαν ανέβει στους Δίδυμους Πύργους τους οποίους τώρα έβλεπαν να καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα παρασύροντας στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους ! Το τσιπάκι αλλάζει, οι περισσότεροι περίμεναν αναβολή. Η ομιλία του προπονητή είναι πια διαφορετική. Το αγωνιστικό πλάνο είναι έτοιμο και έχει αναλυθεί προ πολλού. Εστιάζει στο πεδίο της συγκέντρωσης, της μαχητικότητας, της αγωνιστικότητας. Και όλοι μπαίνουν στο πούλμαν για το γήπεδο με ελαφρά ανασφάλεια για τις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα, αλλά με τρομερή πίστη στις δυνατότητές τους!

Οι οπαδοί της Σάλκε δεν είναι τίποτα… «παιδάκια». Από τους πιο φανατικούς στη Γερμανία, σχεδόν κατάμεστο το γήπεδο στην πρεμιέρα του! Στο ολοκαίνουριο «Aufschalke Arena» η γηπεδούχος του Χουμπ Στέφενς δεν έχει την υποστήριξη που περίμενε από το παγωμένο κοινό. Την αφουγκράζεσαι την παγωμάρα, όλα είναι διαφορετικά… Μέχρι την έναρξη του αγώνα! Σ’ ένα πέταλο, ψηλά, δεξιά, περίπου 2.000 Ελληνες σηκώνουν τα χέρια ψηλά στο άκουσμα του ονόματος κάθε παίκτη. Σ’ ένα ματς ισορροπημένο και φτωχό σε φάσεις μέχρι το 60’, ο Κυράστας αλλάζει τα πάντα με μια λογική κίνηση στο 68’: έξω ο Κόλκα, στην πτέρυγα ο Καραγκούνης, μέσα ο Βλάοβιτς ως δεύτερος επιθετικός για να στηρίζει τον Κωνσταντίνου που είχε ταλαιπωρήσει αφάνταστα Βάλντοχ και Χάιτο, αλλά δεν είχε συμπαραστάτη. Η έμπνευση του Γκόραν στο 75’ γράφει το 0-1, η έξοχη ενέργεια του «Μιχαλάκη» και η κίνηση στο χώρο του Αγγελου Μπασινά φέρνει το 0-2 στο 80’, όλοι γίνονται ένα κουβάρι στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός χάνει στο τελευταίο πεντάλεπτο ευκαιρίες για 0-4!

Οι πανηγυρισμοί είναι έντονοι αλλά αμήχανοι. Κατευθύνονται όλοι προς την ελληνική κερκίδα και ο Στέφανος Κοτσόλης πρώτος με τον Αντώνη Νικοπολίδη και τον Τάκη Φύσσα να ακολουθούν, τους πιάνουν όλους χέρι – χέρι: τα «όλε- όλε» καθιερώθηκαν ως πανηγυρισμός σε όλα τα ομαδικά σπορ και σε όλες τις κατηγορίες του ελληνικού αθλητισμού εκείνη την τραγική για την υφήλιο και πανηγυρική για τον Παναθηναϊκό βραδιά στο Γκελζενκίρχεν, σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια!

Και δεν κόπασαν ούτε στα αποδυτήρια αυτοί οι πανηγυρισμοί! Είναι η δύναμη του ποδοσφαίρου τόσο ισχυρή; Είναι η ηδονή της σπουδαίας νίκης, είναι η ατμόσφαιρα της ομάδας; Οι Δίδυμοι Πύργοι είχαν ξεχαστεί για μια ώρα στα πράσινα αποδυτήρια. Ο Κυράστας δεν μιλά καθόλου για το παιχνίδι στις δηλώσεις του, στο πούλμαν της επιστροφής προς το ξενοδοχείο τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά για τα «μπράβο» και τα «συγχαρητήρια», όχι για την επίθεση των τρομοκρατών.

Ο κόσμος είχε ήδη αλλάξει, αλλά οι παίκτες δεν το είχαν συνειδητοποιήσει. Την επόμενη μέρα, πηγαίνοντας προς το αεροδρόμιο, η κουβέντα είχε αλλάξει. Ουδείς μιλούσε για το ματς. Να ταξιδεύεις με αεροπλάνο περίπου 18 ώρες μετά από το σοκ της Νέας Υόρκης, δεν είναι το πιο «εύκολο». Κάποιοι (παίκτες, διοικούντες, δημοσιογράφοι) φοβούνται και δεν το ομολογούν, κάποιοι προσπαθούν να «απομονωθούν» στις σκέψεις τους, κάποιοι μιλούν χαμηλόφωνα με τους συγγενείς στην Αθήνα. Μα όλοι δείχνουν ήρεμοι, σοβαροί, σκεπτικοί, χωρίς τα αστεία, τα γέλια, τις πλάκες που πάντα συντροφεύουν στην επιστροφή τις σπουδαίες εκτός έδρας νίκες.

Όταν παίρνουν χαμπάρι από τα παράθυρα τα γερμανικά μαχητικά σε εναέρια «περιπολία» σχεδόν να συνοδεύουν την πτήση προς Αθήνα 10-15 λεπτά μετά την απογείωση, κατάλαβαν μια και καλή ότι για μια βραδιά εκείνοι είχαν ζήσει σ’ έναν δικό τους, διαφορετικό κόσμο, την ίδια ώρα που ο κόσμος άλλαζε…