Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην επίσημη ιστοσελίδα της Μπάγερν, ο Νταγιό Ουπαμεκανό θυμήθηκε τα δύσκολα παιδικά χρόνια που βίωσε στη γαλλική κοινότητα της Νορμανδίας, παίζοντας ποδόσφαιρο σε τσιμεντένια γήπεδα στους δρόμους. Αυτές οι εμπειρίες όμως, όπως τόνισε τον βοήθησαν να αναπτύξει ένα επίπεδο ωριμότητας και τον κράτησαν πάντα ταπεινό, κάτι που μπορεί να είναι δύσκολο να διατηρηθεί για τους νέους ποδοσφαιριστές που δουλεύουν για να φτάσουν σε κορυφαίο επίπεδο.

Ακόμα και σήμερα, ο Ουπαμεκανό αναφέρει ότι εξακολουθεί να έχει σημάδια στο γόνατό του από τότε που έπαιζε στους δρόμους.

«Παίζαμε σε σε τσιμεντένια γήπεδα στους δρόμους ως παιδιά και έφηβοι και πάντα σε παιχνίδια 5Χ5, Δεν υπήρχε διαιτητής κι έτσι το ματς ήταν έντονο. Παίζαμε για ώρες χωρίς να σταματήσουμε. Η μητέρα μου φώναζε από το παράθυρο: "Γύρνα σπίτι τώρα". Και πάντα απαντούσα: "Σε παρακαλώ, άλλα πέντε λεπτά!" Θα μπορούσα να παίζω για πάντα εκεί», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Μάλιστα, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας των Ατόμων με Αναπηρία, ο Ουπαμεκανό μίλησε και στη «Le Parisien» για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε με τον τραυλισμό.

«Ηταν πολύ δύσκολο όταν ήμουν μικρός. Αλλά στη συνέχεια αυτό με βοήθησε περισσότερο. Οταν ήμουν αρχηγός στην Βαλενσιέν, έπρεπε να φωνάζω στο ματς ακόμα περισσότερο, καθώς στη θέση μου απαιτείται πολλή επικοινωνία. Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι έπρεπε να μιλήσω κι έτσι ένιωθα μια μικρή αμηχανία. Ο κόσμος γελούσε, αλλά εγώ συνέχιζα να δουλεύω».