Όταν το σχέδιο (Παναθηναϊκός) κάνει πλάκα στα φράγκα (ΠΑΟΚ)...

Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα με πολύ χαμηλό μπάτζετ ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα την τελευταία διετία. Ο Αναστασίου διαχειρίζεται μία ομάδα που έχει την δυνατότητα να ξοδεύει για το αγωνιστικό τμήμα, λιγότερα χρήματα και απ' όσα ξόδευε επί εποχής Ζαγοράκη και Βρύζα ο ΠΑΟΚ.

Κι' όμως δύο χρονιές όχι απλώς τερμάτισε πιο ψηλά από τον ΠΑΟΚ, (του Σαββίδη, όχι του Ζαγοράκη) όχι απλώς κυριάρχησε με ευκολία στις μεταξύ τους αναμετρήσεις, όχι απλώς του πήρε τίτλο σε μπραντ ντε φερ δια περιπάτου (το περσινό Κύπελλο), αλλά σήμερα είναι και σε πολύ καλύτερο αγωνιστικό σημείο από τον ΠΑΟΚ και ένα βήμα πιο μπροστά σε σχέση με την επόμενη σεζόν.

Πώς τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός; Επιτρέψτε μου να σας πω ότι μεγαλύτερο κατόρθωμα από αυτό του Παναθηναϊκού είναι το “κατόρθωμα” του ΠΑΟΚ.

Μόνο τις δύο τελευταίες χρονιές ο ΠΑΟΚ για το αγωνιστικό τμήμα πρέπει να έχει ξοδέψει συνολικά ένα ποσό της τάξης των 25 – 30 εκατ. ευρώ. Συμβόλαια που δεν γνώρισε ποτέ στην ιστορία του ο ΠΑΟΚ για παίκτες όπως ο Νάτχο, ο Νομπόα, ο Μαντούρο, αλλά και για Ελληνες παίκτες όπως ο Σαλπιγγίδης για παράδειγμα ή ο Κλάους τώρα. Χρήματα για προπονητές που δεν είχε καν ονειρευτεί ο ΠΑΟΚ ότι θα μπορέσει να προσφέρει ποτέ. Ο Στέφενς για κάποιους μήνες δουλειάς πρέπει να εισέπραξε κοντά στο 1,5 εκατ. ευρώ. Ο Δώνης για άλλους λίγους μήνες δουλειάς κάπου 1 εκατ. ευρώ μαζί με τις αποζημιώσεις. Ο Αναστασίου με βάση τα χρήματα που παίρνει στον Παναθηναϊκό για να πάρει τα λεφτά που πήραν ο Στέφενς και ο Δώνης μαζί από τον Σαββίδη θα πρέπει να μείνει στον Παναθηναϊκό για πάνω από 10 χρόνια και βλέπουμε.

Καταλήγει κάποιος λοιπόν στο συμπέρασμα: Τα λεφτά στο ποδόσφαιρο δεν φέρνουν την ευτυχία. Εγώ λέω ότι την φέρνουν ΠΑΝΤΑ, αρκεί τα λεφτά να τοποθετούνται και να πέφτουν στην ομάδα βάση σχεδίου. Και στον ΠΑΟΚ δεν υπήρξε τέτοιο ποτέ, τα τέσσερα χρόνια που “κυβερνά” ο Σαββίδης.

Ο Νίνης στον ΠΑΟΚ έπαιρνε πάνω από μισό χαρτί ως δανεικός και δεν έκανε τίποτα. Στον Παναθηναϊκό παίζει με συμβόλαιο που στον ΠΑΟΚ πλέον έχουν οι νεαροί παίκτες που φέτος ανέβηκαν στην πρώτη ομάδα και στα πλέι οφ τα έκανε όλα. Τα έκρινε υπέρ του Παναθηναϊκού και σε βάρος του ΠΑΟΚ. Μέσα σε έξι μήνες ο Νίνης του ΠΑΟΚ και ο Νίνης του Παναθηναϊκού είναι τελείως διαφορετικός παίκτης. Λογικό. Ο ΠΑΟΚ τον Νίνη τον πήρε, όχι γιατί υπήρχε αγωνιστικό σχέδιο, αλλά γιατί ο Σαββίδης είχε φάει κόλλημα με τους Ελληνες διεθνείς. Οταν παίρνεις έτσι παίκτη δεν υπάρχει περίπτωση να παίξει ποδόσφαιρο.

Τον περασμένο Γενάρη, την ίδια ώρα που ο ΠΑΟΚ έπαιρνε τον Κόστα με ένα σκασμό λεφτά, για να την πει στον Ολυμπιακό που τον ήθελε και να για να στείλει μήνυμα στον κόσμο του ότι ο Σαββίδης θα τα σαρώσει όλα, ο Παναθηναϊκός έπαιρνε με το ένα δέκατο των χρημάτων του Κόστα, τον Ταυλαρίδη. Τον Πορτογάλο τον βλέπεις και τον λυπάσαι, τον Ταυλαρίδη τον βλέπεις και λες, αυτός έπαιζε στον Ατρόμητο τόσα χρόνια; Για να μην πω και τα ακραία. Βλέπεις το τελευταίο μεταξύ τους ματς στη Λεωφόρο είσαι σκάουτερ ξένης ομάδας και δεν έχεις ξαναδεί ποτέ στη ζωή σου παίκτη των δύο ομάδων. Σου λένε δες τον Κάτσε είναι πολύ καλό αμυντικό χαφ. Κάθεσαι να δεις το παιχνίδι και όταν τελειώσει λες. “Ναι εντάξει τον είδα τον Κάτσε, αλλά άλλο θέλω να σας ρωτήσω. Αυτόν τον αμυντικό χαφ του Παναθηναϊκού, τον Κουτρουμπή, τον πουλάει η ομάδα του;”.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο; Στον Παναθηναϊκό με τα ψέματα παίρνουν παίκτες που ξέρουν γιατί τους θέλουν. Μπορεί να βγει Μπούρμπος όταν έχεις 60 χιλιάδες ευρώ για να πάρεις βασικό παίκτη, αλλά συνήθως θα βγει Ταυλαρίδης, όταν ξέρεις γιατί την κάνεις τη μεταγραφή. Στον Παναθηναϊκό διαλέγουν ανθρώπους που τρέχουν την ομάδα, γιατί πιστεύουν στις ικανότητές τους. Γιατί τους θέλουν για την τεχνογνωσία τους. Τον Αναστασίου κανείς δεν τον υποδέχτηκε με ανοικτές αγκάλες από τον κόσμο του Παναθηναϊκού, για να μην μιλήσω για τον Νταμπίζα. Ο Φύσσας ή ο Βόκολος δεν έκαναν κανένα γκελ στον κόσμο.

Στον ΠΑΟΚ από την άλλη ο Γκαρσία επέστρεψε για πολλοστή φορά (το έχω χάσει το μέτρημα πλέον) για να πάρει έναν ρόλο που κανείς δεν μπορεί να σου πει ποιός θα είναι; Ο ρόλος Γκαρσία θα έπρεπε να λέγεται. “Τον φέραμε ξανά πίσω και θα τον πληρώνουμε γιατί τον θέλει ο κόσμος, τι θα τον κάνουμε ιδέα δεν έχουμε, πόσο θα μας δημιουργήσει ξανά πρόβλημα εσωτερικά και με ποιούς θα πλακωθεί, πάλι δεν το ξέρουμε...” είναι η μοναδική απάντηση που μπορούν να σου δώσουν με ειλικρίνεια στον ΠΑΟΚ.

Και μετά έρχεται ο Αρνεσεν. Να γράψω ότι είμαι αισιόδοξος ότι επιτέλους θα μπει μία τάξη; Μπα, ας αφήσω τους υπόλοιπους να το κάνουν. Οχι ότι αμφισβητώ τον Αρνεσεν ασφαλώς. Αλλά αμφισβητώ τον τρόπο με τον οποίο θα δουλέψει. Οσο μάλιστα βλέπω ότι ο Ιβάν δεν είναι πλέον ο μόνος Σαββίδης στον ΠΑΟΚ, όσο βλέπω ότι υπάρχει και μικρός Σαββίδης που κάνει μεταγραφές στα social media (π.χ. Σταφυλλίδης) τόσο αμφιβάλλω ότι και με τον Αρνεσεν θα βρεθεί άκρη. Το μόνο που δεν έχω ακούσει ακόμη και το περιμένω για να βεβαιωθώ ότι και ο Αρνεσεν μπορεί να έχει την τύχη του Στέφενς είναι τον Ιβάν να τον παρουσιάζει μαζί με τον όποιο προπονητή επιλέξει και να δηλώνει: “Αν δεν πάρουν πρωτάθλημα τον ερχόμενο Μάιο, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να συνεχίσουν στην ομάδα”.

Εγώ αν ήμουν Σαββίδης δεν θα έπαιρνα ποτέ τον Αρνεσεν. Πρώτον γιατί θα ήξερα πολύ καλά τον εαυτό μου και ότι δεν θα καθόμουν φρόνιμος. Δεύτερον γιατί θα είχα φροντίσει να μάθω ότι ο Αρνεσεν δεν είναι τεχνικός διευθυντής του άμεσου αποτελέσματος (ίσα ίσα), είναι τεχνικός διευθυντής τριετίας και βάλε. Και ο Ιβάν να περιμένει τρία χρόνια για να δει αποτελέσματα είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και πολύ φοβάμαι ότι ο Σαββίδης όλα τα παραπάνω τα ξέρει και τον Αρνεσεν τον πήρε και θα τον πληρώνει κι' ένα σκασμό λεφτά, για να μην μπορεί να του πει κανείς οπαδός τίποτα και όχι γιατί σκοπεύει τρία χρόνια να τον ακούει τυφλά και να τον περιμένει...