Του Μιχαήλ Τσοκακτσίδη

Ο Μιχάλης Τσοκακτσίδης γεννήθηκε στη Γερμανία και ζει στη Δράμα. Είναι κάτοχος προπονητικού διπλώματος UEFA A’, όπως επίσης και πτυχίου καθηγητή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού με ειδικότητα το ποδόσφαιρο. Έχει γράψει 2 βιβλία προπονητικής ποδοσφαίρου, με το πρώτο να έχει μεταφραστεί ήδη σε 3 γλώσσες κάτι που είναι σε διαδικασία να γίνει και για το δεύτερο. Το βιβλίο ’’Jose Mourinho Attacking Sessions’’, (ελληνικός τίτλος Ρεάλ Μαδρίτης Προπόνηση Επίθεσης) ψηφίστηκε ως το δεύτερο καλύτερο βιβλίο προπονητικής ποδοσφαίρου από την ιταλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου για το 2014. Στο ξεκίνημα της φετινής αγωνιστικής περιόδου ήταν προπονητής της ΔΟΞΑΣ ΔΡΑΜΑΣ.

Σε συνεργασία με την ιστοσελίδα soccerteamtactics.com που ειδικεύεται σε τακτικές αναλύσεις ενώ περιέχει προς ανάγνωση άρθρα και ασκήσεις σχετικά με την προπονητική του ποδοσφαίρου.

Η Γιουβέντους επικράτησε με 2-1 στον πρώτο ημιτελικό του CHL απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, δείχνοντας πλέον ότι εκτός από την αναμφισβήτητη κυριαρχία της τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία έχει επανέρθει δυναμικά και στο υψηλότερο επίπεδο στην Ευρώπη, αποδεικνύοντας παράλληλα ότι μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος στη διοργάνωση.

1ο Ημίχρονο: Η εκμετάλλευση της υπεραριθμίας στον άξονα

ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ: O Massimiano Allegri ξεκίνησε με σχηματισμό 4-3-1-2 (τον έναν από τους δύο σχηματισμούς που χρησιμοποιεί) με τη γνώριμη 4αδα άμυνας, τον Pirlo στη βάση του ρόμβου, τον Marchisio δεξιά του και τον Sturaro στη θέση του τραυματία Pogba στα αριστερά, με τον Vidal πίσω (και όχι μόνο) από τους 2 επιθετικούς Morata και Tevez.

Στη φάση επίθεσης οι κύριοι τακτικοί στόχοι των γηπεδούχων ήταν δύο: α) να βγάλει γρήγορη κάθετη ανάπτυξη και να εκμεταλλευτεί αρχικά τους Morata και Tevez στη σχέση 2v2 με Varane και Pepe προσπαθώντας να παίξουν στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας

ή να μεταφέρουν άμεσα το παιχνίδι στους 2 επιθετικούς και εκεί σε συνδυασμό με την άμεση υποστήριξη σε αυτούς κυρίως του Vidal αλλά και των Sturaro και Marchisio να βγάλουν συνδυαστική κάθετη ανάπτυξη και β) όταν κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, ο στόχος ήταν ο έλεγχος του ρυθμού, δείχνοντας υπομονή, μέσα από την καλή κυκλοφορία και το κράτημα μπάλας και την κατάλληλη στιγμή με μια ξαφνική αλλαγή ρυθμού να πάει και πάλι σε μία κάθετη ανάπτυξη είτε με τον πρώτο είτε με τον δεύτερο τρόπο που αναφέραμε.

Η πρώτη επιλογή ήταν και ο κύριος στόχος της Γιουβέντους στη φάση της μετάβασης από την άμυνα στην επίθεση, όπως έγινε στο ξεκίνημα του παιχνιδιού με την πάσα του Marchisio στον Vidal.

Και για τους 2 αυτούς τακτικούς στόχους η βάση στην οποία στηρίχτηκε για να πετύχει κάτι τέτοιο ήταν η εκμετάλλευση της αρχικής υπεραριθμίας που είχε

στον άξονα 3+1 vs 2 (Pirlo, Marchisio, Sturaro και Vidal vs Kroos και Ramos) με το επιθετικό πλάτος να το δίνουν οι Lichtsteiner και Evra, ή ακόμη και οι Sturaro και Marchisio κατά περίσταση.

Ο Pirlo τοποθετούνταν ανάμεσα στους Ronaldo και Bale για να πάρει μπάλα στην πλάτη τους και αν δεν πιεζόταν μπορούσε να βγάλει εύκολα την κάθετη ανάπτυξη (με εκμετάλλευση αυτής της υπεραριθμίας).

Όταν ανέβαινε ένας εκ των Kroos και Ramos να τον πιέσει η επόμενη κίνηση εξαρτιόταν από το πώς ενεργούσαν οι πλάγιοι Isco και James. Έτσι αν ο Isco για παράδειγμα έκλεινε προς τον εσωτερικό μέσο (στην εικόνα είναι ο Vidal) έμενε αμαρκάριστος ο πλάγιος αμυντικός (Lichtsteiner), ενώ και ο άλλος κεντρικός μέσος (Ramos) ήταν ανάμεσα σε 2 τουλάχιστον αντιπάλους. Ενώ αν ο Isco έκλεινε προς τον πλάγιο αμυντικό, ο εσωτερικός μέσος ήταν αυτός που έμενε αμαρκάριστος και μπορούσε να πάρει μπάλα και να γυρίσει άμεσα με επιθετικό μέτωπο.

Στην περίπτωση που ένας εκ των πλάγιων Isco και James έπεφτε πάνω στον Pirlo και οι Ramos Kroos στους 2 εσωτερικούς μέσους του ρόμβου, ο παραπάνω παίκτης κλειδί ήταν ο Κεντρικός Επιθετικός μέσος (Vidal). Ενώ αν ένας εκ των Kroos και Ramos προσαρμοζόταν πάνω στον Vidal με παράλληλη μετατόπιση προς τα μέσα του αντιστοίχου πλάγιου (Isco ή James), είναι φανερό ότι έμεναν ελεύθεροι για να πάρουν μπάλα οι πλάγιοι αμυντικοί ή και μέσοι όπως φαίνεται στην εικόνα στην όποια ο Tevez έχει χαμηλώσει και έχει γίνει ο δεξιός μέσος του ρόμβου με τον Marchisio και Lichtsteiner να δίνουν το επιθετικό πλάτος.

Τέλος όταν ο Pirlo χαμήλωνε στο κέντρο της άμυνας για να δημιουργήσει μια σχέση 3v2 και να ξεκινήσει την ανάπτυξη από πίσω, o Vidal ήταν αυτός που επίσης χαμήλωνε με την σειρά του για να δώσει στην 3αδα μια έξτρα επιλογή, να δημιουργήσει ένα νέο 3v2 στο κέντρο αλλά και μια συνολική κατάσταση 5v4 μεταξύ των Lichtsteiner, Evra, Sturaro, Marchisio, Vidal vs Ramos, Kroos, James και Isco.

Αυτή η τακτική προσέγγιση της Γιουβέντους της έδωσε την δυνατότητα να είναι καλύτερη στα πρώτα 15-20’, να δημιουργήσει 3-4 καταστάσεις στην αντίπαλη εστία και να προηγηθεί πολύ νωρίς στο σκορ, ενώ κάτι τέτοιο έλαβε

χώρα ακόμη και κάτω από έντονη πίεση αντίπαλου, όταν η Ρεάλ ανέβαζε την πίεση της πολύ ψηλά (και ειδικά μετά το 1-0).

Σε αυτή την περίπτωση οι παίκτες της Γιούβε με αυτοπεποίθηση πήραν μπάλες για να αναπτυχτούν από πίσω, θέλοντας να εξουδετερώσουν το pressing, παίζοντας κάθετα και βγάζοντας εκτός μπάλας όσους περισσότερους παίκτες της Ρέαλ (τουλάχιστον 6) μπορούσαν.

Χαρακτηριστική η φάση με το ψηλοκρεμαστό πλασέ του Morata στο 7’ μετά από μεγάλη πάσα του Bonucci

Μια επίσης χαρακτηριστική κίνηση στη φάση επίθεσης ήταν το να έρχεται πιο χαμηλά ο Tevez φεύγοντας από το μαρκάρισμα και τον χώρο δράσης των Pepe και Varane και στην πλάτη της μεσαίας γραμμής της Ρέαλ (στο μεσοδιάστημα) για να παίρνει μπάλες να βγάζει εκτός την 4αδα της μεσαίας γραμμής και να ξεκινά άμεση κάθετη επίθεση.

Στη φάση άμυνας, στην οποία η Γιουβέντους αμύνθηκε κατά κύριο λόγο στη μεσαία ζώνη, ο αρχικός σχηματισμός ήταν επίσης το 4-3-1-2 με στόχο ο ρόμβος να δημιουργεί συνοχή και αριθμητική υπεροχή στην περίπτωση που η μπάλα ήταν στον άξονα.

όπως επίσης και με την άμεση μετατόπιση του, όταν η μπάλα μεταφερόταν στα πλάγια.

Όταν όμως η Ρεάλ λόγω της δίκης της υπεραριθμίας στα πλάγια και στην προσπάθεια της να εκμεταλλευτεί αυτό το γεγονός μετέφερε γρήγορα και αποτελεσματικά την μπάλα από τη μια πλευρά στην άλλη, οι πλάγιοι Marchisio και Sturaro μετατοπίζονταν γρήγορα για να μην αφήσουν τους Lichtsteiner και Evra αντίστοιχα σε κατάσταση 1v2. Σε αυτή την περίπτωση και για να μην δημιουργηθούν χώροι και αποστάσεις μεταξύ της 4αδας ο Pirlo πήγαινε στην εσωτερική κάλυψη και το κενό που δημιουργούνταν ανάμεσα στον Pirlo και τον αντίθετο μεσαίο το κάλυπτε με την γρήγορη επιστροφή του ο Vidal, με τον σχηματισμό να μετατρέπεται ουσιαστικά σε 4-4-2 σε ευθεία.

Κατά περίσταση η πίεση της Γιουβέντους ανέβηκε και πιο ψηλά, ενώ οι παίκτες πάνω στους οποίους στόχευαν περισσότερο την πίεση όταν η Ρέαλ ξεκινούσε ανάπτυξη από πίσω ήταν κυρίως οι Pepe και Carvajal (χαρακτηριστική η φάση στο 18 με το κλέψιμο του Sturaro και το σουτ του Tevez).

Συνολικά αυτό που χαρακτήρισε την Γιουβέντους στη φάση άμυνας, ήταν η πολύ καλή ατομική και υποομαδική τακτική συμπεριφορά με έντονη πίεση, καλές καλύψεις και τοποθετήσεις των παικτών της

Διπλομαρκαρίσματα και δημιουργία υπεραριθμιών

Ενώ στην πρώτη ουσιαστικά λανθασμένη αμυντική συμπεριφορά των παικτών της δέχτηκε την ισοφάριση, Ο Chiellini με υπέρμετρο ενθουσιασμό, μετά την πρώτη πίεση που ασκεί συνεχίζει και βγαίνει να πιέσει τον James στα πλάγια με τον Evra να μη προλαβαίνει να του δώσει την κάλυψη, η μπάλα να περνάει στον Carvajal πάνω στον οποίο βγαίνει ο Bonnuci, αλλά στον Ronaldo που μένει αμαρκάριστος δεν πηγαίνει ο Lichtsteiner (που μένει με τον Bale) και σημειώνει αμαρκάριστος το γκολ.

ΡΕΑΛ: O Carlo Ancellotti ξεκίνησε με ένα σχηματισμό 4-4-2 (σε ευθεία) το οποίο λόγο των ελλείψεων των Modric και Benzema και με την τοποθέτηση του Bale στην επίθεση, δεν είχε την ευελιξία και την ιδιαιτερότητα που μας είχε συνηθίσει σε αλλά παιχνίδια να το μετατρέπει επιθετικά σε 4-3-3. Στο κέντρο όπως και με την Ατλέτικο ο Ramos με τον Kroos και πλάγια οι Isco και James. H μόνη διάφορα, η τοποθέτηση όπως αναφέραμε στην επίθεση του Bale στη θέση του Hernandez, ενώ και στα αριστερά της άμυνας ο Marcelo προτιμήθηκε αντί του Coentrao, o όποιος είχε κάνει πολύ κάλο παιχνίδι απέναντι στην Ατλέτικο.

Στη φάση άμυνας η πίεση ξεκινούσε αρχικά στη μεσαία ζώνη με τους Bale και Ronaldo τοποθετημένους στα 10-15 μέτρα κάτω από την γραμμή του κέντρου, ενώ στην εξέλιξη της φάσης αλλά και στη συνέχεια του παιχνιδιού η πίεση ανέβηκε στην υψηλή ζώνη.

Αυτό όμως που την χαρακτήριζε τις περισσότερες φορές ήταν η μέτρια ένταση με την οποία ασκούνταν η πίεση καθώς και η έλλειψη συγχρονισμού στην εφαρμογή της, με αποτέλεσμα η Γιουβέντους όπως αναφέραμε πιο πριν να επιβάλει το ρυθμό της και να καταφέρει να προηγηθεί νωρίς στο σκορ με το γκολ να αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την παραπάνω εικόνα, στην οποία ναι μεν 8 παίκτες (+ΤΦ) είναι πίσω από την μπάλα, αλλά με κακές τοποθετήσεις των Varane και Marcelo και την έλλειψη πίεσης στον κάτοχο της μπάλας Marchisio.

Βάση σχηματισμών η δύναμη της Ρέαλ ήταν στα πλάγια και αυτό προσπάθησε να εκμεταλλευτεί κυρίως από το 20’ και μετά, ενώ αρχικά δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα των Bale και Ronaldo παίζοντας

στην πλάτη της άμυνας, αφού στις 1-2 περιπτώσεις που προσπάθησε να παίξει κάθετα ή να τους βγάλουν στο 1v1 η άμυνα και οι αμυντικοί της Γιουβέντους είχαν σωστή αντιμετώπιση.

Η μοναδική στιγμή που απείλησε με αυτόν τον τρόπο ήταν στο 23’ με την κάθετη πάσα του Isco στην πλάτη της άμυνας προς τον Ronaldo το πλασέ του οποίου έφυγε άουτ.

Μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την υπεραριθμία της στα πλάγια, μεταφέροντας γρήγορα την μπάλα από την μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη, για να βρει η να δημιουργήσει ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα και κάπως έτσι ξεκίνησε η φάση της ισοφάρισης, αλλά πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η μεγάλη φάση του ημιχρόνου (και ίσως του αγώνα) με την κεφάλια του James στο δοκάρι.

2ο Ημίχρονο: Γκολ στη μετάβαση και 5-3-2 κλείδωσαν το αποτέλεσμα

Τα δεδομένα δεν άλλαξαν στο 2ο ημίχρονο μέχρι την φάση του 57’ στην οποία η Γιουβέντους κέρδισε το πέναλτι χτυπώντας στην κόντρα και εκμεταλλευόμενη σε μία κατάσταση 2v2 σε ανοικτό γήπεδο με τον Carvajal να ανατρέπει τον Tevez και τον τελευταίο να αναλαμβάνει την εκτέλεση κάνοντας το 2-1.

Το γκολ έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ενέργεια στους παίκτες της Γιουβέντους, οι οποίοι έβγαζαν μεγαλύτερη ένταση και ειδικά στις άμυνες τους.

Ο Ancelloti στο 63’ πέρασε στο παιχνίδι τον Hernandez στη θέση του Isco, αλλάζοντας ταυτόχρονα και τον σχηματισμό σε 4-3-3, με την μετατόπιση του Bale στα δεξιά τον Hernantez στην κορυφή της επίθεσης και αριστερά τον Ronaldo. Στη αμέσως επόμενη φάση η Ρεάλ είχε την ευκαιρία να ισοφαρίσει με τον Ronaldo να μην προλαβαίνει να βρει την μπάλα προ της εστίας. Άμεση ήταν η απάντηση και του Allegri με την αλλαγή του Barzagli στη θέση του Sturaro και την αλλαγή επίσης του σχηματισμού σε 5-3-2, με την έμφαση να δίνεται στην αμυντική λειτουργία.

Από το σημείο εκείνο και μετά η Ρέαλ μπορεί να είχε την κατοχή, αλλά ήταν ανούσια δεν μπόρεσε να βρει ρυθμό με τον άξονα της Γιουβέντους να ισχυροποιείται

τους Ronaldo και Bale να εγκλωβίζονται έχοντας να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά 2 παίκτες μπροστά τους + την εσωτερική βοήθεια που ερχόταν από τους μέσους,

ενώ η αμυντική λειτουργία της Γιουβέντους και οι αντιδράσεις των παικτών της στον αέρα ήταν εξαιρετικά αποτελεσματική.

Επιθετικά η Γιουβέντους είχε και πάλι τους ίδιους στόχους που αναφέραμε πιο πριν (με το 5-3-2 να την βοηθάει περισσότερο στην περιφερειακή κατοχή μπάλας εκμεταλλευόμενη τους Evra και Lichtsteiner), ενώ ήρθε πιο κοντά στο γκολ σε φάση μετάβασης στην επίθεση με τον Liorente στο 87’.

Συμπέρασμα: H Γιουβέντους παρουσιάστηκε καλύτερη τακτικά και πνευματικά από την αντίπαλο της και οδήγησε το παιχνίδι εκεί που στόχευε, παίρνοντας την νίκη και ταυτόχρονα ένα μικρό προβάδισμα για τον επαναληπτικό του Santiago Bernabeu. Εκεί όπου περιμένουμε μια διαφορετική Ρεάλ και μια πραγματικά μεγάλη ρεβάνς.