Το Μουντιάλ, ως παγκόσμια διοργάνωση, είναι δομημένο εθνο-κεντρικά. Ο εθνικός ύμνος, η σημαία, η συμβολική αναπαράσταση του έθνους από τους ίδιους τους θεατές παραπέμπουν σημειωτικά στο ποιος είναι ο Βραζιλιάνος, ο Γάλλος κ.ο.κ. Με όρους εμπορικού μάρκετινγκ, εμφανίζονται τα εθνικά brands και τα στερεότυπα που τα συνοδεύουν. Η ταύτιση φιλάθλων και παικτών του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος κάθε χώρας είναι υψηλή.

Θυμηθείτε τα λόγια του σχολιαστή: «Μια φάση-μια στιγμή-μια πρόκριση!»

Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης δράσης, το ποδόσφαιρο, και ο αθλητισμός γενικότερα, είναι ένας παράγοντας που επηρεάζει την πρόσληψη της εθνικής ταυτότητας. Ως γνωστόν, οι νίκες στον αθλητισμό δρουν καταλυτικά ως αντιστάθμισμα σε άλλου τύπου αδυναμίες των κρατών, π.χ στην οικονομία. Η πρόσκαιρη ανάταση του ηθικού από νίκες σε παγκόσμια τουρνουά βελτιώνει την καθημερινότητα των πολιτών που έχουν ανάγκη να νιώσουν εθνικά και ατομικά υπερήφανοι.

Είναι εντυπωσιακά οξύμωρο, ότι από το θρίαμβο του 2004 έως και σήμερα, διανύσαμε μια πορεία αθλητικής ωρίμανσης τόσο σε επίπεδο αθλητών όσο και σε επίπεδο φιλάθλων, παρ΄ ότι σε εθνικό επίπεδο σαν χώρα «χάσαμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας».

Αποκτήσαμε “εισαγόμενη” αθλητική Παιδεία, τουλάχιστον στην διεθνή μας παρουσία. Είναι μια τρομερή κατάκτηση σε σύγκριση με την επικρατούσα κοινωνική παραζάλη.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr