O «Μου» και η χαρά του φαγανού
Την κλασσική ατάκα τήνε ξέρετε. Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Ψιλοαλήθεια εδώ που τα λέμε. Λέει πολλά μια εικόνα από μονάχη της. Χωρίς ανάγκη λεζάντας, χωρίς τίποτα. Την παρουσιάζεις, σου λέει όλη την ιστορία της οπτικά και μετά σε αφήνει με ένα «αυτά κι άλλα τόσα σου λέω και άσε τους άλλους στο μπλα μπλα».
Αν δεν το πιστεύετε, σας έχω δωράκι. Γιατί η εικόνα που μας έρχεται από το χθεσινό ματς της Τότεναμ με την Μάντσεστερ Γιουνάη τα λέει όλα και συμφέρει. Σε αυτήν βλέπουμε τα εξής: Μια μερίδα θολωμένου Όλε Γκούναρ να μην το χωράει το μπουφάν του από την χαρά του, μετά την νίκη της ομάδας του με 1-3, μισή μερίδα Βίκτορα Λίντελεφ να προσπαθεί να κερδίσει μια χειραψία από ΚΑΠΟΙΟΝ, ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ, αλλά να μένει ρέστος και αυτά τα δύο χωρίς να έχουμε ΚΑΝ ΠΙΑΣΕΙ το ζουμί της εικόνας.
Ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο πρώην Σπέσιαλ Γουαν, νυν ΡΕ-Α-ΚΑΝΤΕ-ΜΟΥ-ΤΗΝ-ΧΑΡΗ Γουάν φεύγει κάπως στραβο-έξαλλος από τον αγωνιστικό χώρο, αλλά βρίσκει απέναντί του τον Λουκ Σο σε κατάσταση έκστασης.
Στραβώνει για το γούρι
Σε περίπτωση που δεν ξέρετε τα δράματα στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει ο Ζοσές, ένα μικρό απντέη. Ο Ζοσές όταν είχε περάσει από της Γιουνάη είχε «στραβώσει» με πολλούς. Είχε στραβώσει με τον Πογκμπά, με τον Μαρσιάλ, με τον Μικιταριάν, με τον Ράσφορντ, αλλά με κανέναν δεν είχε στραβώσει τόσο όσο με τον νυν αριστερό μπακ της ομάδας. Τώρα θα μου πείτε «μα καλά, αυτός δεν τσακώνεται ΠΑΝΤΑ με κάποιους σε ΟΠΟΙΑ ομάδα κι αν πάει;»
Ασφαλώς θα σας πω εγώ. Στην Τσέλσι έβλεπε Σαλάχ και άλλαζε πεζοδρόμιο, έβλεπε Ντε Μπρόινε και έβγαζε σπυριά, έβλεπε Μάτα και καλούσε το 100. Στην Ρεάλ τα έσπασε με τον Κασίγιας, με τον Πέπε, με τον Σέρχιο Ράμος, με τον Οζίλ, με τον Κριστιάνο (λίγο η αλήθεια είναι), με τον Πέδρο Λεόν και κάποιους άλλου που ξεχνάω. Στην Γιουνάη τα είπαμε. Στην Τότεναμ έχει προλάβει ήδη να αλλάξει τα λάδια του Ντομπελέ, να πει ότι ο Ντέλ Άλι δεν κάνει ούτε για την Α.Ο. Σπίθα (περίπου) και όσο μένει θα πλακωθεί και με 3-4 ακόμα δια να μην χαλάσει το γούρι.
Να, έχω και χαηλάητς δηλώσεων:
Όπως και να το κάνουμε, είναι η φάση του. Το επιζητά το συγκρουσιακό, είναι το στυλ του, θέλει το δράμα, είναι λίγο Γιάγκος Δράκος πως το λένε. Απλά η σύγκρουσή του με τον Σο έχει και ένα άλλο περίεργο, ένα άλλο πιπεράτο. Και τούτο διότι μέχρι στιγμής ο «Μου» έχει δείξει μια διάθεση να τσακώνεται με παίκτες ΚΥΡΙΩΣ «τεχνίτες», μιας και αυτοί συνήθως «τικάρουν» τα κουτάκια που ανάβουν τα λαμπάκια του Πορτογάλου. Είναι αυτοί που δεν είναι διατεθειμένοι να «πεθάνουν» για την ομάδα, αυτοί που είναι λίγο περισσότερο αέρας στο γήπεδο και όχι τόσο σίδερο, είναι αυτοί που σε κάθε περίπτωση δεν αγοράζουν τόσο εύκολα το δόγμα που πουλάει ο Ζοσές.
Α ρε Λουκ τι άκουσες κι εσύ
Με τον Λουκ Σο, το πράγμα απέκτησε μια πιο ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΘΕΣΟΜΕ ΚΟΣΜΙΑ, διατροφική χροιά. Είναι άλλης δεκαετίας σκαρί ο Λουκάς όπως και να το δει κανείς, περισσότερο αναγεννησιακός αν μου επιτρέπετε, πιο Μποτιτσέλις, πιο τρώγω το φαγί μου κανονικά, απλά έχω βαριά οστά. Αντιλαμβάνεστε.
Ο «Μου» βέβαια ποτέ δεν επιτέθηκε ανοιχτά στα κάπως Weight Watchers κυβικά του αριστερού του μπακ, απλά εξέφραζε παράπονα συχνά-πυκνά για ΟΛΑ τα υπόλοιπα, αφήνοντας τις «ενστάσεις» του για τα κιλά του να βγαίνουν προς τα έξω κυρίως παρασκηνιακά. Τι άμυαλο τον έλεγε, τι «ελα τώρα έχει περάσει καιρός από τον τραυματισμό σου» του έσουρνε, τι «ρε 21 χρονώ μαντράχαλος έφτακες, ακόμα τα βασικά δεν ξέρεις» του πέταγε, γενικά μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα είχε φτιαχτεί, σε μια υπόθεση έντασης παίκτη-προπονητή που φάνταζε unfair ακόμα και για τους πλέον ένθερμους φίλους του Πορτογάλου.
Ρηβέντζ το λένε και είναι απλό
Η χθεσινή λοιπόν αποτύπωση της χαράς του Άγγλου μπακ μπροστά στον εμφανώς ξενερωμένο Ζοσέ φαντάζει ως μια υπέροχη εικόνα εκδίκησης του φαγανού. Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που συναντιούνται ως αντίπαλοι, αλλά σίγουρα μέχρι στιγμής οι ποδοσφαιρικοί θεοί δεν είχαν καταφέρει να συνθέσουν ένα τόσο άρτιο κάδρο. Ένα κάδρο που δείχνει την κατακόρυφη άνοδο του Σο και την συνεχόμενη πτώση του Μουρίνιο στην ίδια εικόνα. Μια εικόνα που ο πρώην παίκτης της Σαουθάμπτον ΕΥΚΟΛΑ θα μετατρέψει σε κοντομάνικα, αφίσες και μπίλμπορντ με την επιγραφή «ΕΙΔΕΣ Ο ΦΑΓΑΝΟΣ;»
Και εδώ που τα λέμε, με βάση τις φετινές του επιδόσεις θα έχει και τα δίκια του. Για τον Ζοσέ πάλι, είναι τόσες οι εικόνες απόλυτης και παραδομένης ξενέρας από την μέχρι στιγμής παρουσία του στην Τότεναμ που φτάνουν για να συνθέσουν συλλεκτικό άλμπουμ με τον τίτλο «Δεν υπάρχει ομάδα Τότεναμ: ένας Πορτογάλος εξομολογείται».
Το μόνο που μένει είναι να γίνει και μια ξεχωριστή αναφορά στον Βίκτορα τον Λίντελεφ, ίσως τον πιο «άοσμο» κεντρικό αμυντικό που έχει περάσει ποτέ από τον αγαπημένο μου αγγλικό σύλλογο, αλλά μετά σκέφτομαι την λέξη «άοσμος», από κάπου πετάγεται ο Ντέηβιντ Μέη σε έξαλλη κατάσταση οπότε και λέω «ναι σπουδαίε Άγγλε σέντρε μπακ, έχεις δίκιο, το παράσημο αυτό ανήκει σε σένανε».
Καλή εβδομάδα νάχομε, για την ΑΕΚ δεν θα πω τίποτα. Το τρια γκολ από ημίχρονο, στον συγκεκριμένο αγώνα, στην συγκεκριμένη έδρα το λες και δείγμα σχιζοφρένειας και αρκετά έχω τραβήξει με αυτήν την ομάδα διαχρονικά. Δεν θα με στείλει ΚΑΙ για ψυχοφάρμακα.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
