Η μη βελτίωση του Παναθηναϊκού είναι ανησυχητική

Δεν ήταν το πρώτο παιχνίδι, ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο. Ήταν το υπ’ αριθμόν έξι. Ο αντίπαλος δεν ήταν κάποια καλή ομάδα της Σούπερ Λιγκ, όπως είναι για παράδειγμα ο Αστέρας Τρίπολης. Ο Παναθηναϊκός είχε απέναντί του τον Λεβαδειακό, ένα σύνολο της SL2, το οποίο ξεκινά το πρωτάθλημα, τις επίσημες υποχρεώσεις του σε ένα μήνα από τώρα και είναι ακόμη σε στάδιο προετοιμασίας.

Όταν, λοιπόν, το σύνολο του Ντάνι Πογιάτος δημιουργεί όλη κι όλη μία ευκαιρία σε ολόκληρο το παιχνίδι και σκοράρει από ένα χαζό ποδοσφαιρικά πέναλτι με κράτημα σε στημένη φάση, τότε έχουμε ακόμη ένα… καμπανάκι για το δημιουργικό κομμάτι του φετινού Παναθηναϊκού. Η ομάδα του Ισπανού προπονητή έχει σκοράρει 1 γκολ στα 4 τελευταία παιχνίδια, έχει δημιουργήσει ελάχιστες ευκαιρίες και με κριτήριο αυτά τα πρώτα παιχνίδια, «φωνάζει» από μακριά πως κάτι δεν λειτουργεί σωστά στο επιθετικό κομμάτι.

Το γεγονός πως δεν παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός την παραμικρή βελτίωση σε αυτόν τον τομέα του παιχνιδιού είναι το λιγότερο ανησυχητικό. Ναι θέλει χρόνο, ναι θέλει υπομονή, αλλά για να έχει σίγουρη θέση στην Ευρώπη (υπό πιθανές προϋποθέσεις εισιτήριο δίνει και η τέταρτη), το «τριφύλλι» θα πρέπει να βγει τουλάχιστον στην τρίτη θέση. Δεν υπάρχει χρόνος αλλά άμεση ανάγκη για αποτελέσματα.

* Όταν ο Παναθηναϊκός έσπαγε την πίεση του Λεβαδειακού στο αμυντικό του τρίτο (υπήρχαν διαστήματα που ο Διούδης ή οι στόπερ αναγκάζονταν να παίξουν με μακρινές μεταβιβάσεις) κυκλοφορούσε καλά την μπάλα αλλά όταν έφτανε έξω από την περιοχή, είτε από τον άξονα είτε από τα άκρα… βραχυκύκλωνε. Συνηθισμένη εικόνα, δεν ήταν πρώτη φορά. Η μόνιμη εντολή του πάντα ομιλητικού Πογιάτος (δίνει οδηγίες σε ολόκληρο το ενενηντάλεπτο θυμίζοντας προπονητή μπάσκετ) ήταν το «move the ball». Να κυκλοφορήσει δηλαδή η μπάλα και με υπομονή να βρεθεί ο χώρος για την τελική πάσα.

Σε εκείνο το σημείο οι «πράσινοι» είτε θα έχαναν την μπάλα σε κάποια ατομική προσπάθεια, είτε θα είχαν πολύ κακή επιλογή μεταβίβασης, με αποτέλεσμα να σπαταλούν την μία επίθεση μετά την άλλη.

Δεν είναι μόνο ευθύνη του προπονητή να δουλέψει πάνω στην αδυναμία αλλά είναι και ευθύνη των ποδοσφαιριστών που δεν έχουν τις κατάλληλες επιλογές. Να είμαστε δίκαιοι.

* Για να διασπάσεις μια καλά οργανωμένη άμυνα, θα πρέπει να έχεις είτε συνεργασίες που θα ανοίγουν τους χώρους, θα πρέπει να έχεις κίνηση χωρίς την μπάλα, θα πρέπει να έχεις ατομικές ενέργειες για να δημιουργείς ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα. Για να βρει μια τέτοια συνθήκη ο Παναθηναϊκός έπρεπε να φτάσει το παιχνίδι στο 86’! Χρειάστηκε μία ντρίμπλα του Χατζηγιοβάνη για να φτιάξει χώρο από δεξιά στην μεσαία γραμμή, μια ωραία εναλλαγή της μπάλας με τον Καρλίτος και η περιφερειακή κίνηση του Ισπανού που πάτησε περιοχή και νικήθηκε τελικά από τον Γκέκα.

Αυτές οι στιγμές παιχνίδι με το παιχνίδι πρέπει να αυξάνονται. Αν εμφανίζεται μία ανά παιχνίδι τότε οι στόχοι θα έχουν χαθεί πριν καν φτάσουμε στα Χριστούγεννα…

Ο Βιγιαφάνιες, ο Χουάνκαρ, ο Αϊτόρ όταν βρει ρυθμό, είναι παράγοντες που μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Αν υπήρχαν δύο-τρία καλά νέα σε ατομικό επίπεδο για τον Πογιάτος, αυτά ήταν τα εξής:

* Η εμφάνιση του Γιάννη Μπουζούκη. Έκανε πιο άμεσο το παιχνίδι της ομάδας του, είχε πολύ σωστά ανοίγματα, καλές επιλογές με την μπάλα στα πόδια και έτρεξε πολύ, βοηθώντας και ανασταλτικά. Όπως είναι τώρα ο Παναθηναϊκός, είναι παράλογο να μένει στον πάγκο ο 23χρονος Έλληνας μέσος, ειδικά από την στιγμή που ο Γιασίν Αγιούμπ συνεχίζει να κινείται στην μετριότητα και δεν μπορεί να προσφέρει δημιουργικά.

* Η-έστω και καθυστερημένη- ποδοσφαιρική αντίδραση του Τάσου Χατζηγιοβάνη στο χάσιμο της θέσης του στην βασική ενδεκάδα στο ξεκίνημα της σεζόν. Ο Έλληνας εξτρέμ είχε σχεδόν… εξασφαλισμένη την παρουσία στο αρχικό σχήμα με τον Δώνη στον πάγκο, καθώς δεν υπήρχαν αξιόλογες εναλλακτικές. Ο ανταγωνισμός ανέβηκε, ο Χατζηγιοβάνης πρέπει να παλέψει για κάτι που θεωρούσε αυτονόητο και στα φιλικά της προετοιμασίας ήταν μακριά από τον καλό του εαυτό.

Όταν άφησε την γκρίνια στην άκρη και συγκεντρώθηκε στο παιχνίδι του, έδειξε πράγματα και άλλαξε προς το καλύτερο δημιουργικά την ομάδα του, έστω και στο φινάλε. Αυτή είναι η σωστή αντίδραση, κέρδισε πόντους, «έφτιαξε» δύο φάσεις που ήταν για γκολ, ειδικά η σέντρα προς Μακέντα και Καρλίτος ήταν η τέλεια επαφή, όπως πρέπει.

* Η νοοτροπία του αρχηγού Δημήτρη Κουρμπέλη που έδωσε το παράδειγμα με την μαχητικότητά του και στους υπόλοιπους παίκτες, αν και μιλάμε για φιλικό παιχνίδι.

Υ.Γ1: Από το καλοκαίρι, στο τέλος Αυγούστου, από εκεί στις 20 Σεπτεμβρίου και τώρα στο ερχόμενο διάστημα. Όταν θα σταματήσουν τα πολιτικά λόγια, οι υποσχέσεις και τα επικοινωνιακά παιχνίδια και θα περάσουμε στην ουσία των πραγμάτων, θα ξανασχολιάσουμε το γηπεδικό ζήτημα.