Και τώρα φέρτε ξένους δικαστές να δικάσουν!

Ένα από τα πιο χιλιοειπωμένα κλισέ στην Ελλάδα κι από τα πιο αντιπαθή σε μένα είναι το, «να ψηφιστεί ένας νόμος για να εφαρμοστούν οι νόμοι». Προσπαθούμε με κάτι απρόσωπο, «έναν νόμο» να επιβάλουμε την ευνομία, ενώ το πρόβλημα είναι στα πρόσωπα, στους νομοθέτες, στους δικαστές και σε εμάς.

Η εξαγγελία του Πρωθυπουργού για προσφυγή στις διεθνείς αρχές του ποδοσφαίρου έτυχε θετικής αποδοχής απ’ όσα διαβάζω αλλά αυτό δεν είναι και τεράστια έκπληξη. Η αποδοχή μνημονίου για το ποδόσφαιρο είναι πολύ light μπροστά στο μνημόνιο που υπογράψαμε ως κοινωνία και ως οικονομία για να «αποφύγουμε» δήθεν τη χρεωκοπία. Όταν παραδίδεις δημόσια περιουσία, εθνική κυριαρχία, εργασιακές σχέσεις και βάζεις την υπογραφή σου για να υπαχθείς στο αγγλικό δίκαιο, είναι πραγματικά πταίσμα το να παραδώσεις το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα σε ξένη διαχείριση. Το ότι φαίνεται μάλιστα να είναι και η καλύτερη λύση, δείχνει ξεκάθαρα, πως ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε!

Αν πιστεύετε ότι παριστάνω τον αντιμνημονιακό κάνετε λάθος. Απλά δεν καταλαβαίνω, που σταματάει το μνημόνιο και η εξωτερική κηδεμονία και που ξεκινάμε να διαχειριζόμαστε υποθέσεις μόνοι μας. Προφανώς ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες δεν είναι ποδοσφαιρικό θέμα. Είναι παιχνίδι για ... μεγάλα παιδιά. Είναι επιχειρηματικό, είναι πολιτικό κι αλίμονό μας αλλά είναι και κοινωνικό. Επιστέγασμα όλων είναι κάτι που πρέπει να εκδικαστεί σε ελληνικά δικαστήρια από Έλληνες δικαστικούς λειτουργούς, να γίνουν έρευνες από ανακριτές, εισηγήσεις από εισαγγελείς, να αποφασίσουν δικαστές κλπ

Με το χέρι στην καρδιά θα θέλατε να είστε στη θέση τους; Να ζείτε στην Ελλάδα του 2020, να πηγαίνουν τα παιδιά σας στο σχολείο, να θέλετε να βγείτε για ένα φαγητό, να πάτε ένα θέατρο και να κοιτάτε πίσω από το σβέρκο σας; Να εκδικάσει ποιος και τι; Την πολιτική και οικονομική διαπλοκή; Το φυτίλιασμα των τοπικών κοινωνιών; Τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις βίας και εγκλημάτων κατά της ζωής; Πόσο πιστεύετε πληρώνονται όλα τα παραπάνω; Δεν είναι θέμα μισθού, δεν είναι θέμα συνείδησης, είναι θέμα φόβου. Πιστεύετε ότι γράφω για λατινοαμερικάνικες κοινωνίες των ‘80s ; Για ρίξτε μια ματιά στα ελληνικά ΜΜΕ.

Δεν αρκεί να αναθέτουμε σε ξένους τεχνοκράτες να σχεδιάζουν, να προτείνουν ή να αποφασίζουν. Ποιος θα τα εφαρμόσει στην Ελλάδα σήμερα να μου πείτε. Κι αν μπορείτε να μου πείτε και πόσοι θα τον φυλάνε αυτόν τον κάποιον και για πόσο; Δημοσιογράφοι κυκλοφορούν με σωματοφύλακες, πολιτικοί με φρουρές, δικαστικοί με τι;

Βγάζει ας πούμε η FIFA την τάδε ή τη δείνα απόφαση. Και μετά; Ματς πού θα γίνουν; Ποιος θα κάνει καλά τα πλήθη; Οι τοπικοί εκλεγμένοι βουλευτές που τρέχουν ακάλεστοι σε συλλαλητήρια ή σε πριβέ συναντήσεις, να δηλώσουν την υποταγή τους στη θέληση των πολλών αλλά κατά βάθος του Ενός; Όλο το βάρος της «ευνομούμενης χώρας» μας θα το αναθέσουμε σε κάποιους Έλληνες δικαστές; Μεγάλο το βάρος! Τον Έλληνα Δικαστή δεν τον τιμάς με το να τον προσλαμβάνεις ως άμισθο ή έμμισθο σύμβουλο, με το να τον υπουργοποιείς για να τον χρησιμοποιήσεις ως πολιορκητικό κριό, ούτε καν όταν τον εκλέγεις Πρόεδρο της Δημοκρατίας άνευ αρμοδιοτήτων. Ίσα ίσα που στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, όλα τα παραπάνω μοιάζουν ασυμβίβαστα. Τον τιμάς με το να περιφρουρείς τη Δικαιοσύνη και να σέβεσαι τις αποφάσεις της. Κάθε μέρα, με κάθε κυβέρνηση.

Μετά τους ξένους οικονομολόγους, μετά τους ξένους διαιτητές, μετά τους ξένους ποδοσφαιροπαράγοντες, φέρτε και ξένους δικαστές ή φέρτε και τον Δικαστή Ντρεντ αν θέλετε, γιατί αυτό που θα κληθούν να διαχειριστούν είναι αβάσταχτο. Θα κληθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη σε μια κοινωνία, που θεωρεί δίκαιο το κατά περίπτωση συμφέρον, με εκλεγμένους νομοθέτες «ελαστικούς» στην απονομή δικαιοσύνης, όταν πρόκειται για την εκλογική τους περιφέρεια, με πολίτες-οπαδούς που προτάσσουν τη νίκη έναντι του αθλητισμού. Και καλά, στα ποδοσφαιρικά πράγματα υπάρχει το CAS, θα στείλουμε όλες τις υποθέσεις εκεί και καθαρίσαμε. Για το ευρύτερο πρόβλημα δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο τι θα κάνουμε; Ή για να μιλήσουμε ξεκάθαρα για την ταμπακέρα, ας ξαναδιατυπώσουμε την πάντα επίκαιρη ελληνική ερώτηση. Ποιός κυβερνά αυτήν τη χώρα; Το βλέπω πάντως να πηγαίνουμε σε διεθνή δικαστήρια εκτός από τα ελληνοτουρκικά και για όλα όσα δεν τολμά να ακουμπήσει ποτέ και καμιά ελληνική κυβέρνηση. Απίθανο λέτε;