Αν δεν έχει πλάκα, δεν είναι σπορ φίλε...

Το 2020 ξεκίνησα υποσχόμενος στον εαυτό μου να γράφω συχνότερα στο gazzetta, όχι γιατί μου το ζήτησε κανείς απαιτητικά αλλά για δική μου ευχαρίστηση κι εξωστρεφή γραπτή ψυχοθεραπεία που μπορεί να αφορά ελάχιστους ή περισσότερους αλλά μου αρέσει η επικοινωνία μαζί τους, μαζί σας δηλαδή.

Οφείλω να ομολογήσω ότι δυο τρία γεγονότα με ξενέρωσαν άσχημα πριν κάν γράψω τα πρώτα μου κείμενα. Ο φόνος του Βούλγαρου οπαδού στη Θεσσαλονίκη, που αρνούμαι να περιγράψω ως θάνατο, γιατί δεν έπαθε ανακοπή ο άνθρωπος στα καλά καθούμενα, οι συνθήκες βίας στα ελληνικά γήπεδα, η παντελής απουσία αίσθησης δικαίου, ότι δηλαδή ο καθένας θα πάρει αυτό που του αρμόζει ως ποινή από αθλητική και μη αθλητική δικαιοσύνη, το χτεσινό σκηνικό στο γήπεδο της Λάρισας, όπου κάποιοι «αυθόρμητοι» στόλισαν τον Δώνη μάλλον απλά γιατί η ομάδα του νίκησε και ακόμα χειρότερα το σκηνικό στη Λήμνο όπου ένας πατέρας με το παιδί του στην αγκαλία καθύβριζε τον αντίπαλο προπονητή του Λαυρίου. Στις καταγγελίες των παραγόντων του Λαυρίου ότι πρόκειται για άνθρωπο των ακαδημιών της Λήμνου, οι άνθρωποι του Ήφαιστου απάντησαν ότι δεν έχει σχέση με την ομάδα μπάσκετ αλλά με την τοπική ομάδα ποδοσφαίρου! Όλα εντάξει τότε, ε;

Αν σκεφτούμε και τα όσα συνέβησαν στη συνάντηση των Big 4 για «το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου» το συμπέρασμα είναι πολύ απλό. Στην Ελλάδα δε θέλουμε αθλητισμό, δε θέλουμε καν πρωταθλητισμό, θέλουμε τη νίκη. Θέλουμε τη νίκη με κάθε τρόπο, κάθε μέσο, επί οποιούδηποτε αντιπάλου, ανεξαρτήτως αν είμαστε καλοί ή κακοί. Αν είμαστε καλύτεροι από τον αντίπαλο και ηττηθούμε, φταίει η μπάλα που είναι πόρνη. Αν νικήσουμε και είμαστε χειρότεροι, «αυτά συμβαίνουν στον αθλητισμό». Εμείς να κερδάμε κι όλοι οι άλλοι να πάνε να ... Επίκαιρη ατάκα μια που ο γνωστός ποινικολόγος-Πρόεδρος-ρήτορας αναπόλησε τις εποχής της 1^ης παράγκας, όπως είπε χτες on camera στο κυριακάτικο διάγγελμά του.

Να δεχτώ ότι η απάντηση σε όλη αυτή τη σπορ τραγικότητα είναι η αρχή του “follow the money”. Αλήθεια για ποια χρήματα μιλάμε; Τα πάνω από το τραπέζι ή τα κάτω από το τραπέζι; Το άθροισμα τηλεοπτικών εσόδων, χορηγιών, μεταπωλήσεων ποδοσφαιριστών, εισιτηρίων διαρκείας, εισιτηρίων απλών που είναι μετρήσιμα και φορολογητέα ή τα χρήματα που «ταξιδεύουν» στην Άπω Ανατολή; Εμείς τι θέση έχουμε σε αυτόν τον ελληνικό «σπορ» πλανήτη; Γιατί συμμετέχουμε; Αν βέβαια συμμετέχουμε... Γιατί ο στερημένος από ωραίο ποδόσφαιρο Έλληνας φίλαθλος να μην ταξιδέψει μια-δυο φορές το χρόνο σε ένα ωραίο ματς του εξωτερικού; Γιατί ο Έλληνας μπασκετόφιλος να μην πάει στο Final 4 ή Final 8 ή ό,τι άλλο τέλος πάντων έχουν το θράσος να διοργανώνουν οι Ισπανοί ή στο Final 4 της Euroleague όπου κατά πάσα πιθανότητα δε θα χρειάζεται να διασταυρωθεί με ελληνικά λουλούδια στο πανευρωπαικό πάρτι;

Τι σχέση έχουμε με τα σπορ στην Ελλάδα; Τι σχέση έχουμε με το fun στοιχείο του αθλητισμού; Ούτε καν σε εφηβικά πρωταθήματα και σχολικούς αγώνες δε θα συναντήσετε τη διασκέδαση, το γέλιο και τη χαρά των σπορ. Μη μιλήσω καλύτερα για την αξιοκρατία του αθλητισμού και αν τη συναντάμε στην Ελλάδα. Εδώ όπου για να κάνει αθλητική καριέρα ένα παιδί δεν αρκεί το ταλέντο αλλά η οικογένεια πρέπει να κάνει ένα σοβαρό προυπολογισμό για να «σπρώξει» το παιδί ο μάνατζερ. Πιστεύατε ότι υπάρχουν ακόμα κυνηγοί ταλέντων;

Από ποιον θα κοπεί ο γόρδιος δεσμός ιδιοκτητών-ομοσπονδιακών παραγόντων-χαρτζηλικωμένων της εξέδρας-στρατευμένων δημοσιογράφων-τοπικών πολιτικάντηδων; Από την Πολιτεία; Τα βλέπουμε νομίζω όλοι εδώ και πολλά χρόνια τα αυγά που δεν πρέπει να σπάσουν. Από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες; Γιατί; Από την αγάπη τους στα σπορ; Πόσοι από αυτούς πιστεύετε αθλούνται; Πόσοι πιστεύετε έχουν αθληθεί στη ζωή τους; Αν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα σπορ σαν εργαλείο ισχύος, εξηγήστε μου γιατί δε θα το κάνουν. Αν είναι ερωτευμένοι με την προβολή τους, πως θα την αποχωριστούν; Γρήγορη ερώτηση. Ποιός είναι πρόεδρος της Λίβερπουλ που πάει τρένο για την Πρέμιερ φέτος; Αυτό ακριβώς εννοώ.

Δεν είμαι τόσο ανόητος να πιστεύω ότι στο εξωτερικό δεν υπάρχουν όλα τα σύγχρονα αντιαθλητικά φαινόμενα της εμπορευματοποίησης, του ντόπινγκ, του παράνομου στοιχηματισμού, της πολιτικής σκοπιμότητας, της βασιλείας των μάνατζερ. Στις πιο ακραίες επαγγελματικές λίγκες του πλανήτη όμως φροντίζουν και την εικόνα, φροντίζουν τις συνθήκες, «σκηνοθετούν» ωραίες αθλητικές ιστορίες, αναζητούν συνεχώς νέους ήρωες, ενισχύουν τον αδύναμο για να είναι πιο ανταγωνιστικός και οι αναμετρήσεις πιο ενδιαφέρουσες. Πραγματικά δημιουργούν έναν ταξικό αθλητισμό που δεν είναι προσιτός σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, όχι τουλάχιστον από κοντά, αλλά δεν ξεφτιλίζουν για 5 ευρώ ή για 5 δολλάρια την ανθρώπινη ύπαρξη, που είναι αμφίβολο αν θα επιστρέψει σπίτι αρτιμελής!

Συνήθως όταν γράφω ένα τέτοιο κείμενο, ο αντίλογος έχει να κάνει με τη μαυρίλα μου. «Πες μια λύση κι άσε τις περιγραφές και τις σάλτσες ρε Κιούση» Θα σας μαυρίσω κι άλλο νομίζω. Η λύση έρχεται από ψηλά κι από χαμηλά ταυτόχρονα. Από τη Δικαιοσύνη και από το σπίτι. Από το ελληνικό κράτος που αδυνατεί ή είναι απρόθυμο να δημιουργήσει συνθήκες δικαίου στην ελληνική κοινωνία και κατ’ επέκταση στον ελληνικό αθλητισμό κι από την ελληνική οικογένεια που πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της αντί να τα παρκάρει στην τηλεόραση ή στο tablet. Είμαι τόσο αισιόδοξος όσο πιθανό είναι να αλλάξουν αυτά τα δύο πράγματα στη ζωή μας. Ως τότε ας παραδεχτούμε δημόσια, δεν ασχολούμαστε με τα σπορ, ασχολούμαστε με τις νίκες και τις ήττες. Κι όλα αυτά πολύ μακριά από τον αθλητισμό, τον πραγματικό αθλητισμό. Κι όλα αυτά χωρίς καν να αθλούμαστε!