Ή να βγούμε από την εντατική, ή να τραβήξουμε την πρίζα!

«Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος μόνο σε σχέση ελευθερίας και ευτυχίας με τους συνανθρώπους του, σε συναισθηματική αρμονία με τον εαυτό του, αλλιώς γίνεται σκατό ανθρώπινο, το πιο άχρηστο και επικίνδυνο πράγμα δηλαδή, διότι και το σκατό των ζώων ακόμα είναι ευλογία Θεού για τα λουλούδια και τα φυτά. Μόνο ο άνθρωπος, που τρώει και καταστρέφει τα πάντα, παράγει άχρηστα και επικίνδυνα πράγματα, και για τη φύση, και για τη ζωή»... Λόγια που ανήκουν στον Χρόνη Μίσσιο, έναν Έλληνα συγγραφέα και λογοτέχνη πραγματικά άξιο και σημαντικό στη νεότερη ιστορία τούτου του τόπου για τις ιδέες του, τα πιστεύω του και τις αντιλήψεις του.

Τούτη τη μέρα, έξι χρόνια πίσω (σ.σ.: 2012), ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Μας άφησε όμως μεγάλη προίκα η οποία εννοείται πως (και αυτή όπως τόσες άλλες) περνάει ανεκμετάλλευτη...

Το πιο σημαντικό από τα πράγματα που είχε πει και επιβεβαιώνεται καθημερινά είναι αυτό που αφορούσε την κοινωνία. «Δυστυχώς, για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία η οποία δείχνει να ‘χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα! Να συμβαίνουν τόσο τρομακτικά πράγματα, και μέσα σ’ αυτήν, και στον κόσμο, και γύρω της, και να μην παίρνει χαμπάρι! Να μην αντιδρά με τίποτα!». Πόσο μεγάλη αλήθεια; Λόγια χρόνια πίσω που δεν χάνουν καμία αξία και κυρίως την ουσία ακόμη και για το σήμερα και όσα βιώνουμε στα σημαντικά προβλήματά μας αλλά και στα ''ασήμαντα''...

Επιτρέψτε μου να εστιάσω σε δυο γεγονότα (τα πλέον πρόσφατα) για να διαπιστώσουμε ξανά πόσο «φυτά» -όντως- έχουμε εξελιχθεί, ότι η κοινωνία μας ταλαιπωρείται επί σειρά ετών από... εγκεφαλικό! Δεν δείχνει να 'χει πάθει -όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο Χρόνης Μίσσιος- αλλά έχει πάθει, είναι το δεδομένο.

Θα ξεκινήσω με τον Ζακ Κωστόπουλο τον οποίο δεν γνώριζα καθόλου αλλά με το όλο story του έχω συγκλονιστεί από την πρώτη μέρα που είδα όσα συνέβησαν στο κέντρο της Αθήνας με εκείνον πρωταγωνιστή... Όπως θα ενημερωθήκατε ΟΛΟΙ ο συγκεκριμένος άνθρωπος που δυστυχώς του στέρησαν τη ζωή, ήταν καθαρός, δεν ήταν τελικά υπό την επήρεια κάποιας ουσίας αυτό το «πρεζάκι». Ταυτόχρονα δεν κρατούσε καν κάποιο αιχμηρό αντικείμενο, δεν είχε τα αποτυπώματά του το μαχαίρι που δήθεν βρέθηκε να έχει στην κατοχή του. Δεν είχε κλέψει κάτι και τελικά μάλλον ο σκοπός του δεν ήταν αυτός...

Είναι πλέον πασιφανές ότι ο Ζακ, αυτός ο άγνωστος για μένα άνθρωπος, δολοφονήθηκε επειδή υπέστη μια κρίση πανικού... Σκεφτείτε πόσοι ακόμη επειδή μπορεί να μοιάζουν με «πρεζάκια» μπορεί να είχαν, ή να έχουν, ανάλογη τύχη. Σκεφτείτε και εκείνους που είναι άρρωστοι και έχουν πέσει θύματα ουσιών σ' αυτόν τον τόπο που σε σπρώχνει σε αυτά άλλωστε. Μπορείτε να μπείτε στη διαδικασία να το φανταστείτε; Το αντιλαμβάνεστε; Κι αυτό συνέβη σε μια δημοκρατική χώρα το 2018... Μια μητέρα έχασε το παιδί της, ένας φίλος τον φίλο του, ένας σύντροφος τον έρωτά του, επειδή επάθε μια κρίση πανικού και δεν το κατάλαβαν οι... άνθρωποι που έτυχε να τον συναντήσουν πρώτοι. Τον χτύπησαν μέχρι να σβήσει κάτι τύποι χωρίς (και μετά με) στολή σε ρόλο που προφανώς θα ήθελαν να είχαν προκειμένου να επιβάλλουν το δικό τους νόμο, να αποδώσουν τη δική τους δικαιοσύνη.

Το περιστατικό με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου έγινε την 21η Σεπτεμβρίου του έτους που διανύουμε. Για δυο μήνες ακριβώς υπήρχε μια συνεχής κουβέντα και χωρίς ΚΑΜΙΑ λογική σχετικά με την ευθύνη που ΔΕΝ(;;;) μπορεί να υπάρχει για τους τύπους που επιτέθηκαν στο θύμα επειδή -λέει- ήταν «πρεζάκιας» και πήγε να κλέψει!!! Στην Ελλάδα του 2018 υπήρχε στα σοβαρά τέτοια κουβέντα... Δεν εξετάζω καν το γεγονός ότι δεν γνώριζαν καν αν ο συγκεκριμένος ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, που τον κάνει ασθενή όχι εγκληματία, αλλά το συμπέρασμα από ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας που έχει δεδομένα πάθει εγκεφαλικό.

Έπειτα άρθρα, συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων σχετικά με το κατά πόσο έχουν δίκιο να κάνουν όσα έκαναν σε έναν αβοήθητο άνθρωπο (πόσο μάλλον αν ήταν όντως άρρωστος) επειδή ήταν -λέει- «πρεζάκιας». Άσχετοι και δήθεν σχετικοί επί του θέματος κατέθεταν την άποψή τους για την βία στο κέντρο της Αθήνας, τις μικροκλοπές από τα... πρεζάκια και το κακό που κάνουν! Γιατί; Μα είναι προφανές. Διότι προσπαθούσαν μέσα από αυτά τα αστεία εγχειρήματα να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο: την δολοφονία ενός ανθρώπου που στη χειρότερη (και χωρίς καν υπενθυμίζω να το γνωρίζουν από τα αποτελέσματα της εξέτασης) περίπτωση ήταν απλά άρρωστος!

Τα αποτελέσματα της εξέτασης ήρθαν για να δικαιωθεί ένας δολοφονημένος: από ισχαιμικό επεισόδιο, που προκλήθηκε από πολλαπλά τραύματα, πέθανε ο Ζακ Κωστόπουλος έξω από το κοσμηματοπωλείο της οδού Γλάδστωνος, στην Ομόνοια. Αυτό ακριβώς αναφέρεται στο δεκασέλιδο ιατροδικαστικό πόρισμα, που αναμενόταν να διαβιβαστεί στον αρμόδιο ανακριτή που χειρίζεται την υπόθεση. Πιο αναλυτικά, το πόρισμα αναφέρει ότι:

«Ο θάνατος οφείλεται σε ισχαιμικού τύπου αλλοιώσεις του μυοκαρδίου σε έδαφος πολλαπλών τραυμάτων σώματος». Την ίδια ώρα, στο πόρισμα των ιατροδικαστών Νίκου Καλογριά και Σουλτάνας Μαριανού αναφέρεται ότι καθαρές είναι και οι τοξικολογικές εξετάσεις. Να υπενθυμίσουμε ότι όπως είχε κυκλοφορήσει μια – δυο μέρες νωρίτερα, στον οργανισμό του δολοφονημένου 33χρονου Ζακ εντοπίστηκε μόνο πολύ μικρή ποσότητα αλκοόλ και καθόλου ουσίες! Ε και; Μην αφήνουμε μια λεπτομέρεια να χαλάσει την υπέροχη και βολική ιστορία που βίαζε το θύμα και τον έκανε ακόμη και θύτη...

Στο τέλος της ιστορίας υπάρχουν εκείνοι που υπέφεραν, υποφέρουν (και θα υποφέρουν) όλο αυτό το διάστημα από όσα βίωσαν οι ίδιοι και ο Ζακ έως ότου δικαιωθεί... Μπορεί να σκεφτεί κανείς το δράμα των γονιών; Της μητέρας που χάνει το γιο της τόσο άδικα, τον οποίο της στέρησαν χωρίς λόγο και αιτία; Του πατέρα που χάνει το παιδί του με τόσο άσχημο και επίπονο τρόπο; Τους φίλους του που στερούνται ένα τόσο αγαπημένο τους πρόσωπο; Τον σύντροφό του (ακόμη και το σκυλάκι του) που υποχρεώνεται να χάσει για πάντα τον έρωτά του και την αγάπη του, επειδή έτσι;

Ποιος στ' αλήθεια τους σκέφτηκε όταν έλεγαν «ο πρεζάκιας» (στη πιο... soft αντίδραση); Όταν σημείωναν ούτε λίγο – ούτε πολύ ότι: «τα ήθελε ο κώλος του»; Τον πόνο τους ποιος τον σκέφτηκε γαμώτο...;;; Ειδικά των γονιών του που στα μάτια τους έβλεπαν το μωρό τους δολοφονημένο και ταυτόχρονα να υπάρχουν κάποιοι να τον διασύρουν για τη ζωή που ήθελε να ζει... Για όλους τους γονείς το παιδί τους, όσο μεγάλο κι αν είναι, παραμένει πάντα μικρό, πάντα το μωρό τους που τους χρειάζεται. Σκέφτεται κανείς μωρέ πια; Πώς γίναμε έτσι διάολε; Ποιος έχει το δικαίωμα να κρίνει τους ανθρώπους από το χρώμα, τη σεξουαλική προτίμηση, τον τρόπο ζωής, από την όποια ασθένεια μπορεί να τον ταλαιπωρεί;

Μήπως όμως ήμασταν πάντα έτσι και εθελοτυφλούμε όλα αυτά τα χρόνια;

Λίγες μέρες μετά την δολοφονία θαρρώ, συγχωρέστε με που δεν θυμάμαι ακριβώς το πότε, υπήρξε μια... επίσκεψη στο χώρο που έσβησε τόσο άδοξα ένας άνθρωπος, ένας γιος, ένας φίλος, ένας σύντροφος, από κάτι ανθρωποειδή οι οποίοι πέταξαν φέιγ βολάν στα οποία έγραφαν: «πρεζάκια και gay δεν είστε αναγκαίοι»! Δεν το χωράει ανθρώπινος νους... Το όλο έργο είναι σοκαριστικό και το χειρότερο από όλα είναι πως πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Στους τύπους που δεδομένα δεν πρέπει να υπάρχουν καν ανάμεσά μας επιτρέπεται από μια κοινωνία φυτό να σκυλεύσουν (επί της ουσίας) το πτώμα ενός δολοφονημένου.

Σιχαμένα πλάσματα που επαναλαμβάνω δυστυχώς υπάρχουν ανάμεσά μας και κάποιοι μπορεί να μεγαλώνουν παιδιά και να τα μαθαίνουν να μισούν το διαφορετικό, το αντίθετο, το... απέναντι από εμάς τους ''ανώτερους''! Αυτοί που εκτός από τους ξένους, τους έγχρωμους, τους ομοφυλόφιλους, τους ναρκομανείς, σιχαίνονται και τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν (για παράδειγμα)! Τέτοιοι γελοίοι, τέτοια σιχάματα είδαμε στο ΟΑΚΑ στην Εθνική στο ματς με αντίπαλο την Εσθονία όπου βρήκαν πεδίο να... δράσουν. Μια χούφτα ηλιθίων, 20 μάξιμουμ άτομα, που επιτρέψαμε να στέκονται εκεί 90 λεπτά και να βιάζουν: την ιστορία μας, την προσωπικότητά μας, τον χαρακτήρα μας... Τους αφήσαμε να μας ''διαφημίζουν'' εκτός συνόρων ως «οι ηλίθιοι φασίστες»...

Η ευθύνη είναι δική μας. Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να πάμε ΟΛΟΙ εκεί και να τους πετάξουμε έξω από το γήπεδο με κλωτσιές και φάπες... Μα καθίσαμε και βλέπαμε εκφράζοντας την απέχθειά μας για το φαινόμενο μέσα από τα social media. Ανεβάσαμε τις φωτογραφίες και αφού ρίξαμε το ανάθεμά μας (και εγώ μέσα σε όλους τους άλλους) θεωρήσαμε ότι είχαμε κάνει πράξη την... υποχρέωσή μας: να καταδικάσουμε το γεγονός! Δεν φτάνει πλέον διάολε... Όχι δεν αρκεί και είναι ξεκάθαρο πλέον. Αυτό σημαίνει: κοινωνία σε εγκεφαλικό... Ακριβώς αυτό.

Πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε γιατί καθημερινά υπάρχουν πολλοί Ζακ Κωστόπουλοι ανάμεσά μας. Και είναι, δεν είναι ασθενείς («πρεζάκια» ντε) και είτε επεδίωκαν να κλέψουν είτε όχι, καθημερινά δολοφονούνται. Στο δρόμο με το χειρότερο τρόπο και με την κοινωνία μας να παρατηρεί και στις περισσότερες περιπτώσεις να μοιράζεται στα δυο: είτε να... επικροτεί είτε έστω να αποδοκιμάζει! Από μακριά και χωρίς τίποτα να αλλάζει... Δίχως τίποτα να διορθώνεται...

Δεν αρκεί πλέον η συγγνώμη στον (και τον κάθε) Ζακ... Ούτε στην Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου... Δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία. Πρέπει είτε να βγούμε από την... εντατική είτε να τραβήξουμε την πρίζα και να αποδεχτούμε ότι αποτύχαμε: σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι ο κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά!

Υγ: Σε αυτό που αφορά την Εθνική και την παρουσία των ηλιθίων (και) σαν οπαδοί της ΑΕΚ πρέπει να επιληφθούν του θέματος. Ξέρω ότι θα το κάνουν. Είναι η ηθική υποχρέωση ΟΛΩΝ των οπαδών των ομάδων, αλλά πολύ περισσότερο των Ενωσιτών...