Στο Euro 2016 θα ήταν λάθος να μείνουμε μόνο στα αγωνιστικά. Προσγειωθήκαμε στο Παρίσι μια μέρα πριν το εναρκτήριο λάκτισμα της διοργάνωσης, έχοντας ήδη αρκετά σκοτισμένο το μυαλό μας με αυτά που είχαμε ακούσει. Τόσο, που πήραμε λάθος τρένο, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Η πόλη του Φωτός φερόταν λοιπόν ως ο υπ' αριθμόν ένας στόχος του ISIS. Δημοσίευση εγγράφων, σενάρια, έλεγχοι, στρατός στο αεροδρόμιο και τους δρόμους συνέθεταν ένα σκηνικό που υποτίθεται θα σε έκανε να φυλλάς τα νώτα σου παντού. Δεν αισθανθήκαμε έτσι. Προφανώς το όλο κλίμα σε έβαζε σε ένα τριπάκι, όμως αφενός δεν μπορούσες να ζήσεις τον πυρετό της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης της χρονιάς κοιτάζοντας συνεχώς πίσω από τον ώμο σου, αφετέρου το όλο κλίμα ήταν διαφορετικό από εκείνο που μας είχαν παρουσιάσει. Υπήρχαν έλεγχοι,δηλώσεις αρμοδίων και μπόλικη mediaκή χρυσόσκονη, αλλά η καθημερινότητα στο Παρίσι απείχε αρκετά από το κλίμα φόβου που είχε καλλιεργηθεί.

Έπειτα, ήταν οι κινητοποιήσεις. Βρεθήκαμε με τον Αντώνη στην πραγματικά μεγαλειώδη διαδήλωση των Γάλλων, όπου ο κόσμος έφτανε μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Δεν περιμέναμε, είναι η αλήθεια, ότι θα φάμε δακρυγόνα σε αποστολή κάλυψης του Euro. Μας προκάλεσε επίσης μεγάλη εντύπωση η εναρκτήρια συνέντευξη Τύπου. Ο Ζακ Λαμπέρ, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής της διοργάνωσης ν' απαντάει χωρίς κανένα άγχος για κάθε ερώτηση που έγινε για πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα. Είχε απάντηση σε όλα τα δύσκολα ερωτήματα που του έθεσαν (κυρίως) οι Βρετανοί δημοσιογράφοι. Όταν όμως οι ερωτήσεις έφτασαν στις απεργίες, ήταν σαν να σηκώνει τα χέρια ψηλά. «Είμαστε προβληματισμένοι γι' αυτήν την κατάσταση. Μπορεί ν' αλλάξει τα πάντα. Δεν είναι καλή κατάσταση για μένα. Πρέπει να το παραδεχτώ και είμαι δυσαρεστημένος γι' αυτό. Αλλά δεν μπορούμε να το ελέγξουμε», είπε. Φαινόταν σαν οι διοργανωτές να ανησυχούσαν περισσότερο για πιθανή παράλυση των δομών από τους αποφασισμένους απεργούς, παρά για τους τρομοκράτες. Ο κόσμος, πάντως, παρά τη γενική αντιπάθεια προς τους μεγαλοσυνδικαλιστές, ήταν στο πλευρό τους. Όπως είπε ο και ο Φιλίπ Μαρτίνες του συνδικάτου CGT. «Το να περνάς και καλά και το να συμμετέχεις σε ένα κοινωνικό κίνημα δεν είναι αντιθετικά. Μπορούν να συμβούν την ίδια στιγμή!». Οι Γάλλοι δεν μάσησαν. Δεν αναρωτήθηκαν τι θα πει ο κόσμος, ή μήπως τυχόν χαλούν την ίδια τους τη γιορτή.

Κι ύστερα ήταν τα επεισόδια. Όχι ότι εμείς τα βιώσαμε ιδιαίτερα. Τα όσα γίνονταν στη Μασσαλία, ανάμεσα σε Ρώσους και Άγγλους, φάνταζαν κάτι πολύ μακρινό. Το ίδιο απόγευμα που οι χούλιγκαν δέρνονταν αλύπητα στο Νότο, εμείς βλέπαμε μαζί με Άγγλους και Ρώσους τη μεταξύ τους αναμέτρηση στην τεράστια γιγαντοοθόνη της fan zone, σε καθαρά ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Πειράγματα, συνθήματα, μπύρες. Άντε στο τσακίρ κέφι να ξέφευγε κανείς μεθυσμένος, όμως οι ίδιοι οι δικοί του τον μάζευαν. Το ίδιο συνέβη και τις στιγμές των επεισοδίων σε άλλες πόλεις, όπως η Λιλ. Η πρωτεύουσα έμοιαζε καλά κλεισμένη σε φούσκα, ως η βιτρίνα της διοργάνωσης, στην οποία αν συνέβαινε το παραμικρό, θα έπεφταν κεφάλια.

Όλα τα παραπάνω ήταν δεδομένο ότι συνέθεταν μια πραγματικότητα έξω από το ποδόσφαιρο. Τa ποδοσφαιρικά κείμενα και οι συνεντεύξεις ανακόπτονταν από απεργιακές ανταποκρίσεις και ψάξιμο για το τι διάβολο γίνεται με τρομοκρατία και επεισόδια. Όχι ότι μας χάλασε. Αντίθετα, έδωσε μια ξεχωριστή νότα σε όλη τη δουλειά, το βασικό κομμάτι της οποίας ήταν φυσικά το Εuro αυτό καθεαυτό. Η επικρατούσα άποψη θέλει το επίπεδο των ομίλων να ήταν χαμηλό, δεδομένης και της αλλαγής στο σύστημα πρόκρισης. Ωστόσο είδαμε ωραία πράγματα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Η τακτικά σφιχτή Πολωνία κέρδισε αρκετό κόσμο στη φάση των ομίλων και ανέδειξε πρωταγωνιστές. Η Κροατία του ασύγκριτου Μόντριτς το ίδιο. Η Ισλανδία μας θύμισε κάτι από Ελλάδα 2004 και η πρόκρισή της στο τελευταίο ματς των ομίλων με τη Αυστρία μας χάρισε εικόνες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Προσωπικά, αν και ποτέ ποδοσφαιρικά δεν με κέρδισε, η Γερμανία μου έμοιαζε από την αρχή το ακλόνητο φαβορί. Κι ας έχανε ευκαιρίες κι ας είχε φλυαρία κι ας πειραματιζόταν με τον Γκέτσε στην κορυφή. Στοίχισε επίσης το ότι δεν είχαν οι Ιταλοί ματς των ομίλων στο Παρίσι, προκειμένου να απολαύσουμε από κοντά την απόλυτα προσηλωμένη μηχανή που είχε δημιουργήσει ο Κόντε, διαψεύδοντας πολλούς που ήθελαν την Σκουάντρα Ατζούρα να απογοητεύει, στερούμενη τα αστέρια του παρελθόντος. Ήταν εκπληκτικό επίσης αυτό που έγινε στην πρεμιέρα, στο Γαλλία-Ρουμανία. Η λύτρωση στο τέλος με τον Παγιέ χάρισε στους Γάλλους έναν νέο ποδοσφαιρικό ήρωα. Το όνομά του έπαιζε παντού. Άπαντες πίστευαν ότι βρήκαν τον νέο ηγέτη για την πορεία προς την κούπα. Τους τα χάλασε όμως ο Σάντος, παρότι πέρασε κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα τους ομίλους. Η εικόνα των μουτρωμένων Πορτογάλων στη μικτή ζώνη και η κριτική στον Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν σε πρώτο πλάνο στα γκρουπ. Ο Βιεϊρίνια μας έλεγε πριν το ματς-θρίλερ με τους Ούγγρους ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για την ομάδα του. Κι όμως, οι Ίβηρες όχι απλά πέρασαν, αλλά με όπλο το team spirit κατέκτησαν και την Κούπα.

Από τις παρουσίες στις κερκίδες δεν θα ξεχάσω ποτέ τους Ιρλανδούς. Δεν μπορεί όλο το διάστημα του Euro να μην πήρε, έστω και φευγαλέα, το μάτι σας κάποιο από τα κατορθώματα τους. Τα παιδιά με τα πράσινα έδωσαν το δικό τους στίγμα και έκαναν τους πάντες να τους λατρέψουν. Αυτή η ρομαντική αφέλεια, η γραφικότητα για πολλούς που έβγαζαν στις αντιδράσεις και τις μεταμφιέσεις τους, ήταν απόλυτα αυθεντική. Κάθε ξεχωριστή συνάντηση μαζί τους στα γήπεδα ή στους δρόμους της πόλης σε έκανε να αναρωτηθείς που διάολο χάσαμε αυτή την προσέγγιση του παιχνιδιού. Μετέτρεπαν τα πάντα σε γιορτή. Από τα επεισόδια των Άγγλων γειτόνων, μέχρι τις αντιπαλότητες στα ματς. Οι τύποι είχαν μια μοναδική ιδιότητα να πίνουν μέχρι τελικής πτώσεως, αλλά να μην γίνονται βίαιοι, τουλάχιστον στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.

Οι ιστορίες που έδωσαν σε αυτό το Euro αποτελούν μια ξεχωριστή ανασκόπηση από μόνες τους. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκλονιστική πρόκριση των Ισλανδών και το πως το βίωσαν στο τελευταίο ματς με την Αυστρία. Μου έκανε πολύ εντύπωση το πόσο προσιτοί ήταν οι Γερμανοί διεθνείς, σε αντίθεση με την επικρατούσα γνώμη γι' αυτούς. Το χαμό που προκαλούσε σε κάθε του εμφάνιση ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, από τον οποίο μέχρι και οι δημοσιογράφοι ζητούσαν αυτόγραφο. Και την μεγαλύτερη από όλες, η λάμψη στα μάτια του Φερνάντο Σάντος όταν κατάλαβε πως απέναντί του είχε δημοσιογράφους από τη δεύτερη χώρα του. Σε πλήρη αντίθεση με το σκοτάδι στα μάτια εκείνων που τον οδήγησαν στην έξοδο από την Εθνική και κατέστρεψαν τις βάσεις του οικοδομήματός του. Μολονότι στις αρχές οι 16 μέρες μου φαίνονταν «βουνό», δεν κατάλαβα πότε πέρασαν. Και η επιστροφή όταν άρχιζαν τα νοκ-άουτ, λόγω υποχρεώσεων πίσω στο γραφείο, άφηναν μια γλυκόπικρη γεύση για τα όσα θα έχανα. Έμεινε όμως πίσω ο Αντώνης, ο οποίος... λάτρεψε το Παρίσι και θα σας γράψει για τα όσα έγιναν από του «16» και έπειτα. Καλή χρονιά!

ΠΟΙΟ ΠΑΡΙΣΙ; ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ
Που κολλάει το Καρπενήσι με το Euro και την κατάκτηση από την Πορτογαλία θα με ρωτήσετε. Πουθενά θα σας απαντήσω εγώ. Ομως έτσι ένιωθα από την στιγμή που ο Θάνος Σαρρής γύρισε στην Ελλάδα μετά από 16 μέρες κι έκατσα εγώ στη Γαλλία για τις υπόλοιπες 17.

Τυχερό θα με χαρακτηρίσετε οι περισσότεροι. Euro, μπαλίτσα, εξωτερικό. Τι άλλο θες ρε Σαούλη και γκρινιάζεις; Η αλήθεια είναι πως το θέμα του ποδοσφαίρου το έζησα. Απόλαυσα στην φάση των «16» την... ρομποτική Ιταλία του Αντόνιο Κόντε. Αλλο να το βλέπεις από την τηλεόραση κι άλλο να παρακολουθείς μια μηχανή 11 ποδοσφαιριστών που τα έκαναν όλα τέλεια κόντρα στην Ισπανία στο Stade de France.

Μπορεί το Ουαλία-Βόρειος Ιρλανδία που επίσης είδα από κοντά να μην είχε την ίδια ποιότητα με άλλα ματς αλλά πραγματικά χάρηκα την νοοτροπία που έχουν οι συγκεκριμένοι για το ποδόσφαιρο. Οι Ουαλοί πανηγύριζαν με τα παιδιά τους μέσα στο Parc des Princes την ώρα που οι Βορειοιρλανδοί γνώριζαν την αποθέωση από τον κόσμο τους. Μάλιστα συνέχιζαν να τραγουδούν το «Will Grigg's on fire» με αποτέλεσμα στο τέλος να σηκωθεί όλο το υπόλοιπο στάδιο για να τους χειροκροτήσει.

Οι φίλαθλοι από το Παρίσι όσο πέρναγαν οι μέρες γύρναγαν στις πατρίδες τους, το χρώμα μειωνόταν και δυστυχώς για μένα οι Γάλλοι δεν έλεγαν να μάθουν Αγγλικά ώστε να μπορέσουμε να έχουμε μια επικοινωνία. Στην προημιτελική φάση είδα από κοντά το τελευταίο παιχνίδι των Ισλανδών στην διοργάνωση μιας και πέτυχαν τους Γάλλους σε μέρα που τους έπιαναν τα πάντα (5-2). Ομως και πάλι η τρίχα σηκώθηκε κάγκελο με όλα όσα έκαναν οι Ισλανδοί στο τέλος του αγώνα και το πως αποχαιρέτησαν το Παρίσι οι φίλαθλοί τους...

Τους ημιτελικούς την έβγαλα στην Fan Zone. Παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα τα τσιμέντα έλιωναν από την ζέση στο Παρίσι οι θερμοκρασίες μ' έκαναν να κυκλοφορώ με ζακέτα και οι πιθανότητες βροχής καθημερινά ήταν στο 50% (ναι τόσο... τυχεράκιας). Καταλαβαίνετε ότι δεν γινόταν να μην ήμουν με τους Πορτογάλους στον τελικό. Βασικά ήμουν αντί-Γαλλία. Ας το έπαιρνε σπίτι του και ο Κλάτενμπεργκ. Οι Γάλλοι να μην πανηγύριζαν εκείνο το βράδυ κι όλα καλά. Να 'ναι καλά ο Εντερ που το... κόλλησε και γλίτωσα μεθυσμένους Παριζιάνους να πανηγυρίζουν μέχρι το πρωί.

Οσο για τον τελικό; Ναι. Είμαι τυχεράκιας. Οτι έχετε δει σε διαφημίσεις, ότι έχετε φανταστεί για έναν τελικό το έζησα από κοντά. Με ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση που το σήκωσε ο Φερνάντο. Είχα συμπληρώσει 33 μέρες στο Παρίσι και στην Γαλλία χωρίς να έχω γευτεί ένα πιτόγυρο. Η ώρα της επιστροφής είχε φτάσει.

P.S. Δεν έχω πάει Καρπενήσι...