Ενας Ελληνας – ιδανικό πρότυπο για το παιδί σου

Παρακολουθώντας το klassiker το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου έπιασα τον εαυτό μου να θαυμάζει για ακόμη μια φορά τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, ένα παιδί που, μεταφορικά, μεγάλωσε μπροστά στα μάτια μου, αφού παρατηρώ την εξέλιξη της καριέρας του από τον καιρό που, στα 17 του, βρέθηκε στην ΑΕΚ. Ναι, προφανώς όλοι μας κρύβουμε λίγη φουστανέλα μέσα μας, και κατά συνέπεια ο πατριωτισμός μας οδηγεί σε υπερβολές, ειδικά στα σπορ. Ομως αυτό το παιδί είναι στα 28 του ένα φωτεινό παράδειγμα ποδοσφαιριστή, το οποίο λειτουργεί ως πρότυπο για τα νέα παιδιά του ποδοσφαίρου, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Γερμανίας και γενικότερα της Ευρώπης, όπως εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις αν κάνεις αναζητήσεις με το ονοματεπώνυμό του στα social media.

Στη στιγμή που τον πραγματεύομαι ως πρωταγωνιστή σε αυτό το σημείωμα, ο Σωκράτης είναι ο leader της άμυνας της Ντόρτμουντ, ένας εκ των ηγετών της νέας έκδοσης της Ντόρτμουντ που δημιουργεί ο Τόμας Τούχελ, ένας εκ των αρχηγών, που έχει φτάσει συχνά να φορά το περιβραχιόνιο, ένας εκ των ποδοσφαιριστών που κερδίζουν το πιο θερμό χειροκρότημα ως σαφέστατη ένδειξη αναγνώρισης από το “κίτρινο τείχος” των οπαδών της Ντόρτμουντ στο Signal Iduna Park.

Η παράσταση που έδωσε το απόγευμα του Σαββάτου απέναντι στην καλύτερη επίθεση της Bundesliga και έναν εκ των κορυφαίων σέντερ φορ του πλανήτη ήταν ένα σαφές τεκμήριο που στηρίζει τον ισχυρισμό ότι στην μετά Χούμελς εποχή ο Ελληνας αμυντικός είναι ο νέος ηγέτης της άμυνας της Ντόρτμουντ. Η λήξη του πρώτου ημιχρόνου τον βρήκε να έχει καθαρίσει περισσότερες φάσεις (8) από όσες όλη η άμυνα της Μπάγερν μαζί (7). Η λήξη του παιχνιδιού τον βρήκε να έχει καθαρίσει τις περισσότερες φάσεις από οποιονδήποτε άλλο, 11, σε 11 επεμβάσεις, δηλαδή με το απόλυτο της αποτελεσματικότητας. Είχε απόλυτη αποτελεσματικότητα και στις προσπάθειες που έκανε με τάκλιν (2/2), και κεφάλι (/2), κι όλα αυτά μόνο με ένα φάουλ.

Και, επαναλαμβάνω, το έκανε απέναντι στον Λεβαντόφσκι, τον Μίλερ και τον Ριμπερί. Απέναντι στην Μπάγερν. Με τη μπάλα στα πόδια είχε απόλυτη ακρίβεια στις μεταβιβάσεις του στο αμυντικό 1/3 του τερέν (5/5) και καλή ακρίβεια όσες φορές βρέθηκε στο μεσαίο 1/3 του τερέν (17/22), ενώ έπαιξε την μπάλα μόνο μια φορά προς τα πίσω.

Οσα κάνει στην εκκίνηση της τρέχουσας σεζόν ο Σωκράτης τον δικαιώνουν για την επιλογή του να παραμείνει στο Ντόρτμουντ και να μην επιδιώξει την μετακίνησή του σε έναν άλλο, μεγαλύτερου βεληνεκούς σύλλογο. Δεν ξέρω αν το πράττει επειδή έχει εμπνευστεί από τον Τούχελ, βλέπει ότι η Ντόρμουντ θα “μεγαλώσει” σε επίπεδο Champions League και θέλει να είναι μέλος της σε μια αξιόλογη πορεία, ή και επειδή περνά καλά σε μια ποδοσφαιρική πόλη που του δείχνει μεγάλο σεβασμό. Εχοντας όμως παρακολουθήσει την πορεία του συνόλου των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που έφυγαν από την Ελλάδα για διεθνή καριέρα, δεν θυμάμαι να υπήρξε ποτέ άλλοτε σε τόσο μεγάλη διάρκεια Ελληνας τόσο ευυπόληπτος σε μεγάλο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό σύλλογο.

Δεν βιάζομαι να του βάλω την ταμπέλα του πιο επιτυχημένου Ελληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό, διότι ακόμη όχι απλώς δεν έχει ολοκληρώσει την καριέρα του, αλλά βρίσκεται στην καλύτερη ηλικία, στην ακμή, η οποία στους κεντρικούς αμυντικούς έχει συνήθως μεγαλύτερη διάρκεια συγκριτικά με τους μέσους και τους επιθετικούς. Με το παιχνίδι του ο Σωκράτης σου δίνει την αίσθηση ότι ακόμη δεν έχει φτάσει στο ταβάνι του, ότι δεν το έχει ξεπεράσει.

Αν ήταν περισσότερο ... διπλωμάτης με τα ελληνικά media, ο Σωκράτης θα είχε εισπράξει από την ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία μεγαλύτερη αναγνώριση αυτής που έχει σήμερα, ή τουλάχιστον τέτοια θα ήταν η επικρατούσα αίσθηση. Θα τον άκουγες και θα τον έβλεπες πολύ περισσότερο. Και τα καμώματά του θα διαφημίζονταν περισσότερο από όσο προβάλλονται σήμερα. Ποτέ του όμως ο Παπασταθόπουλος δεν αισθάνθηκε ότι έχει ανάγκη από τέτοια στηρίγματα. Ούτε όταν στα 18 του βρέθηκε δανεικός από την ΑΕΚ στη Νίκη Βόλου, ούτε κατά τη διάρκεια της διετούς δοκιμασίας του στην Ιταλία, όταν μετά το πρώτο ευρωπαϊκό “σάλτο” με τη Τζένοα βρέθηκε στην απραξία της Μίλαν, επέστρεψε αλλά δεν έπαιξε στη Τζένοα και μετανάστευσε περίπου δοκιμαστικά στη Βέρντερ μέχρι να την πείσει με τις εμφανίσεις του να τον αγοράσει. Ο Σωκράτης δεν ένιωθε ότι έχει ανάγκη από υποστυλώματα διότι πάντοτε πίστευε πολύ στο “εγώ” του. Από αυτή την πίστη αντλούσε από πιτσιρίκος μια μεγάλη εσωτερική δύναμη, κι αυτό ήταν διαχρονικά το συγκριτικό πλεονέκτημά του έναντι όλων των ποδοσφαιριστών της γενιάς του.

Τον Σωκράτη δεν τον θαυμάζω μόνο για τα παραπάνω, ούτε μόνο επειδή διαχρονικά “προκαλεί” το ενδιαφέρον μόνο με τα εντός αγωνιστικού χώρου καμώματα και όχι με την εξωγηπεδική δράση του. Τον αντιλαμβάνομαι ως υπόδειγμα και για την συμπεριφορά του απέναντι στην Εθνική ομάδα. Είναι ένας εξ αυτών που “έσκασαν” στη διάρκεια της μαύρης διετίας, από αυτούς που προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη, από αυτούς που δεν κρύβονταν πίσω από πλάτες και σκιές και αναλάμβαναν την ευθύνη που αναλογούσε στους ποδοσφαιριστές. Είναι ελάχιστες οι φορές που έχω ακούσει για δική του συμπεριφορά που έβγαζε “εγώ” με την κακή έννοια, ή που έβαζε το “εγώ” πάνω από την Εθνική ομάδα. Ακόμη και στην μαύρη εθνική περίοδο άκουγα καλά πράγματα για τις πράξεις, τις πρωτοβουλίες, τις ενέργειές του.

Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες όποτε τύχει να βρεθώ σε χώρους ακαδημιών ποδοσφαίρου είναι να κοιτάζω τις φανέλες των μικρών παιδιών και να πιάνω κουβέντα με τους γονείς για τα κριτήρια επιλογής της φανέλας. Στεναχωριέμαι που οι γονείς αφήνουν αβασάνιστα τα παιδιά τους να ζητούν μια Κριστιάνο ή Μέσι φανέλα, χωρίς να το ψάχνουν λίγο περισσότερο. Ναι, το αντιλαμβάνομαι, ο Σωκράτης δεν είναι επιθετικός και γι' αυτό δεν “πουλάει” το ίδιο. Είναι όμως μια σίγουρη επιλογή για το παιδί. Αν του τον ξεχωρίσεις, έχεις την εγγύηση ότι ο μικρός σου πάντοτε θα τον καμαρώνει. Κι όσο θα του μιλάς για αυτόν και τις πράξεις του, θα του δίνεις καλό παράδειγμα. Εξαιρετικό. Εντός και εκτός τερέν. Ναι, αυτός είναι ένας Ελληνας ποδοσφαιριστής – πρότυπο για το παιδί σου.