Ρότσα για Μαραντόνα: «Ο τελευταίος Αργεντίνος που χάρισε χαμόγελα στον λαό της χώρας»!
Για εμάς που τον λατρέψαμε ως Θεό, αυτός ο ένας χρόνος ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Ακόμη και τώρα όταν σκέφτομαι πως ο Ντιέγκο Mαραντόνα έχει «φύγει», συγκινούμαι και δακρύζω. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι όσο έχω κλάψει για εκείνον, δεν έκλαψα ούτε για την μάνα μου. Σε κάθε βίντεο, σε κάθε αναφορά, σε κάθε συζήτηση, είναι απίστευτο αυτό το συναίσθημα.
Τον Ντιέγκο τον γνώριζα από όταν ήταν 15 χρονών, από το δεύτερο του επαγγελματικό παιχνίδι με την φανέλα της Αρχεντίνος Τζούνιορς. Έπαιζα στην Νιούελς και νικήσαμε 4-2, με δύο δικά μου εύστοχα πέναλτι. Το παιδί φαινόταν σε κάθε επαφή και ενέργεια. Ήταν λες και ο Θεός κατέβηκε στην γη για να παίξει ποδόσφαιρο. Κάναμε μαζί προπονήσεις στην Εθνική αλλά δύο συναντήσεις εκτός γηπέδων, μας ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστές.
Το 1984 όταν πήραμε το πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό, είχε υποσχεθεί στον Γιάννη Ζαβραδινό ότι θα τον πάω στην Αργεντινή. Σταματήσαμε στο Παρίσι και κάτσαμε για τρεις ημέρες. Εκεί, στον πύργο του Άιφελ ήταν μαζί με την συζυγό του, Κλαούντια. Μου λέει «τι κάνεις εσύ εδώ» και πιάσαμε την κουβέντα. «Επιτέλους πήρες το πρωτάθλημα» μου είπε. Ήξερε τα πάντα, μάθαινε τα πάντα. Είχε πάει στην Γαλλία για να εξεταστεί από έναν ειδικό γιατρό και να «κλείσει» την μεταγραφή του εκείνο το καλοκαίρι στην Νάπολι.
Από εκείνη την συνάντηση πέρασαν δύο χρόνια για τον ξαναδώ. Αυτή την φορά η συνάντηση ήταν στην Αθήνα, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Πήγαινε στο Ισραήλ με ενδιάμεσο την Αθήνα. Η πτήση είχε καθυστέρηση έξι ωρών. Πήρε τηλέφωνο στο σπίτι και με ειδοποίησε η γυναίκα μου. Έφυγα από την Παιανία και πήγα να τον συναντήσω. Κάτσαμε πέντε ώρες παρέα, συζητήσαμε για την πατρίδα, το ποδόσφαιρο, την πολιτική. Ο Ντιέγκο ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, ένα ξεχωριστό παιδί.
Nομίζω πως τα προβλήματά του με τα ναρκωτικά και όλα αυτά ξεκίνησαν στην Βαρκελώνη και στην Νάπολι έγιναν ακόμη χειρότερα. Θα σας πω, όμως, κάτι. Εμάς τους Αργεντίνους δεν μας ενδιαφέρουν τα πάθη του. Δεν μας απασχολούν. Γιατί; Επειδή ήταν ο τελευταίος Αργεντίνος που χάρισε χαμόγελα στον λαό της χώρας. Ένωσε τον φτωχό με τον πλούσιο, όταν όλοι μαζί στους δρόμους πανηγυρίζαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό. Ήταν σαν εθνικός ήρωας. Όταν στο τελευταίο του παιχνίδι ως παίκτης της Μπόκα έκανε δηλώσεις, είπε ότι πιο σωστό. «Έκανα τα λάθη μου και τα πλήρωσα. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν λερώνεται».
Το άθλημα δεν είδε και δεν θα ξαναδεί τέτοιο παίκτη. Με ρωτούν «Μέσι ή Μαραντόνα»; Δεν υπάρχει ερώτημα. Αν ο Μέσι έπαιζε σε εκείνη την εποχή, δεν θα άντεχε ούτε έναν χρόνο. Το ποδόσφαιρο τότε ήταν άγριο, δεν υπήρχε καμία προστασία. Ο Ντιέγκο δεν ήταν καλός με το κεφάλι, ήταν κοντός, δεν είχε καλό δεξί πόδι, τα έκανε όλα με το αριστερό και έκανε όλα αυτά τα μαγικά πράγματα, έχοντας και την μεγάλη επιβάρυνση από την ζωή που έκανε. Όπως είπα και πριν, ήταν λες και ο Θεός κατέβηκε στη γη για να παίξει ποδόσφαιρο.
Έφυγε, όμως, νέος και πολύ άδικα. Θεωρώ πως το περιβάλλον του δεν τον προστάτευσε και θα δείτε, θα γίνουν πολλά δικαστήρια. Εγώ αν ήμουν εκεί μαζί του, αν ήμουν τόσο κοντινός του φίλος, θα έδινα και την ζωή μου για να τον προστατεύσω. Εκείνοι όχι μόνο αυτό δεν έκαναν, αλλά όπως διαβάζω υπάρχουν αρκετές «σκιές» γύρω από τον θανατό του.
Νομίζω πως θα έπρεπε η κυβέρνηση της Αργεντινής να θεσπίσει την 25η Νοεμβρίου ως εθνική αργία στην μνήμη του, γιατί ήταν τόσο σημαντικός και ξεχωριστός για τον λαό της χώρας μου.
