Γίνε απαιτητικός στην έρευνά σου όταν ψάχνεις ακαδημία ποδοσφαίρου για το παιδί σου

Βασίλης Σαμπράκος Βασίλης Σαμπράκος
Γίνε απαιτητικός στην έρευνά σου όταν ψάχνεις ακαδημία ποδοσφαίρου για το παιδί σου

bet365

Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την εμπειρία να παρακολουθεί τον μεγάλο Θοδωρή Βουτυρίτσα να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της ακαδημίας ποδοσφαίρου του στην Λάρισα.

Σεπτέμβριος, η στιγμή του χρόνου που ανοίγουν τα ποδοσφαιρικά σχολεία, μαζί με τα κανονικά. Η εποχή του χρόνου που οι γονείς επιλέγουν την ακαδημία του παιδιού - δηλαδή αποφασίζουν είτε πού θα εμπιστευθούν την διαπαιδαγώγηση και την ψυχαγωγία του παιδιού, αν ανήκει σε αυτό το ηλικιακό γκρουπ, είτε σε ποιον θα εμπιστευθούν την εξέλιξη του παιδιού προκειμένου αυτό να διεκδικήσει όσο το δυνατόν πιο εφοδιασμένο και προετοιμασμένο τις πιθανότητές του να γίνει επαγγελματίας.

Σεπτέμβριος, η εποχή που πρέπει να θυμηθούν οι γονείς ότι οι πιθανότητες να γίνει το παιδί επαγγελματίας δεν είναι με το μέρος του. Και με την ευκαιρία, να θυμηθούν ή να μάθουν ότι σήμερα στην δεύτερη επαγγελματική κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου αυτό που παίζεται στις διαπραγματεύσεις είναι το αν μαζί με τα 500 € του μηνιαίου μισθού ο παίκτης θα “πάρει” και το ενοίκιο του σπιτιού. Για τόσα λεφτά, για τέτοιες αμοιβές παίζει επαγγελματικά ποδόσφαιρο η μεγάλη μάζα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών στην δεύτερη κατηγορία.

Τέτοια εποχή συναντώ συχνά ερωτήσεις σχετικά με τα κριτήρια επιλογής μιας ακαδημίας από τους γονείς. Τέτοιες μέρες πάντοτε ακούω από ανθρώπους που κινούνται στο περιβάλλον μου ιστορίες για 6χρονα παιδιά στα οποία ένας προπονητής συμπεριφέρεται σαν να είναι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και απαιτεί από αυτά επαγγελματική πειθαρχία και νοοτροπία, ή για προπονητές παιδικών ομάδων που παίζουν μόνο για τη νίκη, θυμώνουν αν δεν πάρουν την νίκη επειδή στρεσάρονται για να πάρουν νίκες, ή επιλέγουν και διαχειρίζονται την ομάδα τους για να πάρουν την νίκη και όχι για να δώσουν ίσο χρόνο συμμετοχής σε όλα τα παιδιά που έχουν στην ομάδα τους.

Θα μπορούσα να γράψω εκατοντάδες διαφορετικά παραδείγματα και ανέκδοτες ιστορίες, αλλά φαντάζομαι ότι είναι εύκολο να φέρει κανείς στο μυαλό του μια από τις παραπάνω εικόνες. Μαζί με αυτές των γονιών που πιέζουν τα παιδιά τους, που θυμώνουν με τα παιδιά τους αν δεν χτυπήσουν σωστά την μπάλα ή χάσουν μια ευκαιρία, που τους φωνάζουν, που φωνάζουν στον διαιτητή, που φωνάζουν στον προπονητή επειδή τα αντικαθιστά ή δεν τα βάζει εγκαίρως στο παιχνίδι.

Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στην Λάρισα να συζητώ με τον Θοδωρή Βουτυρίτσα, έναν Πρωταθλητή Ελλάδας με την ΑΕΛ, ο οποίος βρίσκει εδώ και δεκαετίες νόημα να επιμένει να ασχολείται με το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο. Έτυχε να βλέπω στο τερέν τα παιδιά της ακαδημίας του, να παίζουν τόσο σωστά, την ώρα που διασκέδαζαν, και να συμπεριφέρονται με τόσο σεβασμό προς τους αντιπάλους τους. Και την ίδια ώρα παρατηρούσα τη στάση του και την συμπεριφορά του προς τα παιδιά, πριν/κατά τη διάρκεια/μετά το παιχνίδι. Ένας αυθεντικός ηγέτης με το παράδειγμα, με νοοτροπία παιδαγωγού (είναι καθηγητής φυσικής αγωγής), ζηλευτή ταπεινότητα αλλά και αυτοπεποίθηση ενός ανθρώπου που δεν αρκέστηκε στην μεγάλη ποδοσφαιρική καριέρα και συνεχίζει να μελετά το ποδόσφαιρο και να παρακολουθεί την εξέλιξη.

Παρακολουθώντας έναν άνθρωπο που ήξερε τα πάντα για την ανθρώπινη υπόσταση και την ποδοσφαιρική κατάσταση κάθε ενός εκ των 50+ παιδιών (από τα 250 της ακαδημίας του) που είχε φέρει στο γήπεδο να διαχειρίζεται τα παιδιά και τους γονείς τους ήταν σαν να παρακολουθώ ένα ζωντανό σεμινάριο ανεκτίμητης αξίας σχετικά με το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο. Και την ίδια ώρα είχα μπροστά μου όλη την εξήγηση για το γεγονός ότι αυτός ο προπονητής έχει αναδείξει στην εξέλιξη του χρόνου ένα σωρό παιδιά που έφτασαν να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, με τελευταίο μεγάλο παράδειγμα τον Δημήτρη Πινακά, την ίδια ώρα που έχει καθοδηγήσει ένα σωρό παιδιά προς άλλες κατευθύνσεις - του αθλητισμού και όχι μόνο.

Ο Βουτυρίτσας, κάποιος που έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και έζησε μεγάλες στιγμές, είναι σήμερα ένας που δεν ξεχνά ούτε στιγμή ότι το ποδόσφαιρο για τα μικρά παιδιά σημαίνει πρωτίστως παιχνίδι, διασκέδαση, κοινωνικοποίηση. Είναι κάποιος που δεν τα στρεσάρει, δεν τα πιέζει, δεν τα μεταχειρίζεται σαν εμπορικά αντικείμενα και δεν βλέπει τους γονείς τους σαν ΑΤΜ.

Η εμπειρία μου λέει ότι ένας Βουτυρίτσας υπάρχει σε κάθε περιοχή. Δηλαδή ότι σε κάθε περιοχή υπάρχει ένας ιδιοκτήτης ακαδημίας με παρόμοια νοοτροπία. Κάποιος που δεν ξεχνά ότι αυτό που κάνει είναι πρώτα λειτούργημα και μετά ιδιωτική επιχείρηση. Που αντιμετωπίζει τα παιδιά και τους γονείς σαν ανθρώπους και όχι σαν πελάτες στους οποίους παρέχει μια υπηρεσία επί πληρωμή. Που λετουργεί με ήθος και δεν ξεχνά τις αξίες του, ή με άλλα λόγια έχει να μεταδώσει στα παιδιά ένα αξιακό σύστημα που σε εμπνέει και δεν σου δημιουργεί αποστροφή.

Δικό σου χρέος, εσένα που έχεις παιδί που θέλει να παίζει ποδόσφαιρο, είναι να μη ξεχνάς ότι το παιδί πηγαίνει για να το ευχαριστιέται και όχι για να το ευχαριστιέσαι, ούτε για να αυξάνει τις πιθανότητες να σε κάνει πλούσιο, σε υλικά, με την δική του επιτυχία. Δικό μας χρέος, όσων έχουμε παιδιά που θέλουν να κάνουν αθλητισμό, είναι να επιχειρήσουμε μια αναζήτησή που δεν θα είναι όσο επιπόλαιο είναι το γκουγκλάρισμα που κάνουμε όταν ψάχνουμε καινούργια ξυριστική μηχανή. Κι όταν βρούμε αυτόν που νιώθουμε ότι αξίζει να του εμπιστευθούμε το παιδί, να κάνουμε ακριβώς αυτό: να τον εμπιστευθούμε, όχι να του βγάζουμε την ψυχή με την γκρίνια και να τον αναγκάσουμε να εξελιχθεί σε τύπο σαν αυτούς που περιέγραψα στην εισαγωγή.

Φεύγοντας από την Λάρισα την περασμένη Κυριακή, χαιρόμουν πάρα πολύ που το έζησα για λίγο το παράδειγμα του Θοδωρή Βουτυρίτσα. Χαίρομαι πολύ που υπάρχει, για να συνεχίσει να βγάζει καλά παιδιά, αλλά και για να εμπνεύσει τους επόμενους προκειμένου να βαδίσουν στον δικό του δρόμο. Κι εύχομαι να βρείτε τον δικό σας Βουτυρίτσα. Καλή χρονιά!

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σαμπράκος
Βασίλης Σαμπράκος

Έχει συμπληρώσει 3 δεκαετίες στην αθλητική δημοσιογραφία. Μετά από τόσα χρόνια και τόσα διαφορετικά έργα, δεν λειτουργεί στην δημοσιογραφία για να εκφράζει οπαδικά αισθήματα ή συλλογικές προτιμήσεις. Γράφει και μιλάει για όλους, απευθυνόμενος προς όλους. Και τρελαίνεται στην ιδέα ότι υπάρχει κάπου ένας άνθρωπος, μια μέθοδος ή ένα εργαλείο που θα τον βοηθήσει να κατανοήσει καλύτερα και βαθύτερα το ποδόσφαιρο. Πάνω από όλα, ο Βασίλης Σαμπράκος συστήνεται ως ο συγγραφέας του “Εξηγώντας το θαύμα” ή “The Miracle 2004”, ενός βιβλίου που έφτασε να σταθεί ανάμεσα στα καλύτερα ποδοσφαιρικά βιβλία του 2022 στην Αγγλία.