• Ο Κώστας έκλαιγε στο σπίτι
• Θα είχαμε σταματήσει αν δεν πλήρωνε ο πατέρας μου
• Εμένα με ήθελε ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ, τον αδερφό μου ο Αστέρας
• Ο πατέρας μου κάτι έβλεπε σ' εμάς, ήθελε να μας δει ποδοσφαιριστές

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ & ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ

Ο μπαμπάς Τσιμίκας έπαιζε ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά ως κεντρικός αμυντικός. Καθώς πέρασαν τα χρόνια εγκατέλειψε μια και καλή το ποδόσφαιρο και αφοσιώθηκε στην τέχνη της ζαχαροπλαστικής για να ζήσει την οικογένειά του. Έγραψε τον πεντάχρονο γιο του, Στέργιο, στην ακαδημία Νεάπολης και αργότερα έκανε το ίδιο με τον Κώστα, ο οποίος «έκλαιγε στο σπίτι και ήθελε κι αυτός να έρθει μαζί μου».

Οι δυο γιοι του θα μπορούσαν σήμερα να έχουν σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ο Στέργιος δεν θα έπαιζε στον Πανσερραϊκό, ούτε ο Κώστας στη Λίβερπουλ. Ο 27χρονος Στέργιος Τσιμίκας αποκάλυψε στο Gazzetta ότι αν δεν ήταν ο πατέρας του να δώσει χρήματα από την τσέπη του για να πάρει τους γιους του από την ακαδημία, τα πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετική πορεία για τα δύο αδέρφια.

Ο Αστέρας Τρίπολης που ήθελε τον Κώστα και οι Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ που ενδιαφέρονταν για τον Στέργιο. Η αγάπη για τον Πανσερραϊκό και τη Λίβερπουλ και η όμορφη δήλωση για τον Κώστα: «Σκεφτόμουν συνέχεια ότι θα μπορούσε να έχει πάρει άλλη τροπή η καριέρα μου αν φεύγαμε νωρίτερα. Αυτή τη στιγμή δεν το σκέφτομαι, γιατί όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ο αδερφός μου έφτασε εκεί που έφτασε. Ο ένας μπορεί να έχασε, ο άλλος κέρδισε κατά πολύ».

Ο Κώστας έκλαιγε στο σπίτι

Προέρχεσαι από ποδοσφαιρική οικογένεια. Κι εσύ κι ο αδερφός σου παίζετε μπάλα. Όταν ήσασταν μικροί είχε παρασύρει ο ένας τον άλλον σε αυτήν την κατεύθυνση;

«Εγώ ξεκίνησα πέντε ετών. Οι γονείς μου με έγραψαν σε μια ακαδημία στη Θεσσαλονίκη. Ο Κώστας, ο οποίος είναι δύο χρόνια μικρότερος, έκλαιγε στο σπίτι, ήθελε να με ακολουθήσει και τον έγραψαν κι αυτόν οι γονείς μου στην ακαδημία. Εγώ πέντε κι αυτός τριών. Οπότε ο Κώστας παρασύρθηκε από εμένα. Από εκείνη την ακαδημία ήρθαμε στον Πανσερραϊκό. Ο πατέρας μου κατάγεται από τις Σέρρες».

Οι γονείς σας με τι ασχολούνται; Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;

«Ο πατέρας μου δουλεύει σε ξενοδοχείο στη Σκιάθο, ως ζαχαροπλάστης. Κάθε καλοκαίρι πήγαινε στο νησί και τον ακολουθούσαμε όλοι. Ήμασταν έξι μήνες στη Θεσσαλονίκη κι έξι στη Σκιάθο. Τους μήνες που πηγαίναμε στο νησί δούλευε και η μητέρα μου. Τον χειμώνα γυρνούσαμε στη Θεσσαλονίκη και ήμασταν πάλι όλοι μαζί. Έτσι ήταν η ζωή μας».

Η αγάπη σας για το ποδόσφαιρο πώς γεννήθηκε;

«Ο πατέρας μου έπαιζε ερασιτεχνικά και αυτός μας κόλλησε το μικρόβιο. Του άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο. Έπαιζε κεντρικός αμυντικός».

Το πρώτο γκολ που πανηγύρισες ως παιδάκι το θυμάσαι;

«Δεν θυμάμαι να σας πω την αλήθεια. Βλέπω πάρα πολλούς αγώνες, παρακολουθώ πολύ ποδόσφαιρο».

Στον ελεύθερό σου χρόνο δηλαδή θα καθίσεις να δεις παιχνίδια στην τηλεόραση; Τι αγώνες προτιμάς να δεις;

«Από όλα βλέπω. Αγώνες εντός και εκτός Ελλάδας. Λίβερπουλ φανατικά. Εννοείται ότι το αγαπημένο μου πρωτάθλημα είναι το αγγλικό. Το θεωρώ το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο».

Τι σε έκανε να υποστηρίζεις Λίβερπουλ;

«Ο κόσμος που αγαπάει τόσο πολύ την ομάδα, το γήπεδο, η δυναμική της. Όλα αυτά με έκαναν να την υποστηρίζω από μικρός. Τώρα έχω έναν λόγο επιπλέον».

Ποια ήταν η πιο δυνατή ποδοσφαιρική σου ανάμνηση;

«Όταν στα 17 μου έπαιξα με τον Πανσερραϊκό στη Β' Εθνική και έβαλα το πρώτο μου γκολ εκείνη τη χρονιά. Θυμάμαι είχα σκοράρει εναντίον του Βύζαντα Μεγάρων. Αυτό το γκολ ήταν η πρώτη μου δυνατή ποδοσφαιρική ανάμνηση».

Ποια είναι τα όνειρά σου;

«Ο στόχος μου είναι να αναδειχθώ μέσα από την ομάδα, να ανέβω μέσα από την ομάδα. Να προχωρήσω μπροστά μέσα από τον Πανσερραϊκό».

Είσαι Πανσερραϊκός;

«Ναι φυσικά. Όχι μόνο εγώ, αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που κατάγονται από τις Σέρρες και παίζουν στον Πανσερραϊκό αισθάνονται αυτό το επιπλέον βάρος. Έχουν επιπλέον κίνητρο να είναι καλοί και να βοηθήσουν την ομάδα. Η τωρινή διοίκηση παρέχει όλες τις συνθήκες στους παίκτες για να προχωρήσει η ομάδα μπροστά. Υπάρχει το όραμα να επιστρέψει η ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια η ομάδα θα πρωταγωνιστήσει και θα φτάσει εκεί που πρέπει».

Πώς έζησες το εφετινό πρωτάθλημα της Football League;

«Ήταν κάπως περίεργο γιατί είχαμε να παίξουμε ένα χρόνο λόγω του κορονοϊού. Δεν αποδώσαμε αυτό που θέλουμε ο καθένας ατομικά αλλά και συνολικά ως ομάδα. Είναι μια μεταβατική χρονιά λόγω του κορονοϊού. Σίγουρα θα μπορούσαμε να αποδώσουμε καλύτερα βάσει και του ρόστερ».

Θα είχαμε σταματήσει αν δεν πλήρωνε ο πατέρας μου

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο τί είναι αυτό που σου αρέσει και το οποίο θα ήθελες να αλλάξεις;

«Το ελληνικό ποδόσφαιρο σε σχέση με άλλα ξένα πρωταθλήματα είναι χιλιόμετρα πίσω σε όλους τους τομείς, ειδικά στην κατηγορία που παίζουμε εμείς. Η οργάνωση, οι συνθήκες δουλειάς για έναν ποδοσφαιριστή και τα γήπεδα δεν είναι αυτά που πρέπει».

Γιατί θεωρείς ότι οι Έλληνες παράγοντες και οι προπονητές δεν δίνουν εύκολα την ευκαιρία σε νέους παίκτες να αγωνιστούν;

«Αυτό είναι μια τάση, μια μόδα που υιοθετούν όλες οι ομάδες και δεν συμφωνώ καθόλου. Η Ελλάδα παράγει καλούς παίκτες και πρέπει να στηριχτούν, ώστε να βοηθηθεί και η Εθνική Ελλάδας. Πρέπει να αγωνίζονται περισσότερα Ελληνόπουλα στη μεγάλη κατηγορία».

Είδαμε το παράδειγμα του αδερφού σου, ο οποίος κατάφερε να παίξει στον Ολυμπιακό, αφού πρώτα πήρε παιχνίδια, αλλά εκτός Ελλάδας.

«Πολλά παιδιά προσπαθούν να φύγουν για το εξωτερικό για να παίξουν και να δείξουν την αξία τους, γιατί δεν το καταφέρνουν εδώ. Ο αδερφός μου ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα. Δεν στηρίχθηκε αρχικά από τον Ολυμπιακό και απέδειξε ότι θα έπρεπε να είναι στην ομάδα».

Η δημιουργία των Β' ομάδων θεωρείς ότι είναι θετικό βήμα;

«Τα παιδιά που δεν θα έπαιρναν ευκαιρία στην πρώτη ομάδα θα έχουν μια δεύτερη να αποδείξουν την αξία τους μέσω των δεύτερων ομάδων. Θα τους κάνει καλό».

Σκεφτήκατε ποτέ, εσύ κι ο αδερφός σου, να σταματήσετε το ποδόσφαιρο;

«Όταν παίζαμε στη Θεσσαλονίκη είχε γίνει ένα περιστατικό. Η ομάδα, η ακαδημία Νεάπολης, δεν μας άφηνε να φύγουμε. Δύο χρονιές τις χάσαμε έτσι. Την τρίτη σκεφτήκαμε να μην συνεχίσουμε γιατί δεν μας άφηναν να φύγουμε. Ο πατέρας μου πήρε την πρωτοβουλία να πληρώσει την ομάδα για να μπορέσουμε να φύγουμε. Γι' αυτό ήρθαμε στον Πανσερραϊκό. Αν ο πατέρας μου δεν είχε πάρει αυτήν την πρωτοβουλία, μπορεί να είχαμε σταματήσει και να μην φτάναμε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα».

Εμένα με ήθελε ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ, τον αδερφό μου ο Αστέρας

Είχατε προτάσεις και δεν σας άφηναν να φύγετε;

«Ναι. Ενώ υπήρχαν προτάσεις, ζητούσαν πολλά λεφτά. Υπήρχε σκέψη να σταματήσουμε. Τότε ενδιαφέρονταν ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, ο Αστέρας Τρίπολης, ο Ατρόμητος. Τον αδερφό μου τον ήθελε ο Αστέρας, εμένα οι υπόλοιπες».

Θεωρείς ότι θα πρέπει να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο που να προστατεύει τα παιδιά; Ο δικός σας πατέρας πήρε αυτήν την πρωτοβουλία, είχε την οικονομική δυνατότητα να το κάνει. Άλλα παιδιά ίσως δεν έχουν την ίδια τύχη, δεν μπορούν να δοθούν τα χρήματα με αποτέλεσμα να χάνονται, δεν εξελίσσονται, δεν προωθούνται και δεν κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.

«Σίγουρα θα υπάρχουν τέτοια παραδείγματα και εννοείται ότι πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος. Δεν ξέρω πόσα παιδιά, πόσα ταλέντα έχουν χαθεί έτσι επειδή έπεσαν σε κάποιον που ήθελε να έχει οικονομικό συμφέρον από το παιδί».

Θεωρείς ότι αυτές οι δύο χρονιές που έχασες σου αφήνουν ένα αγκάθι; Ένα γιατί; Θεωρείς ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά η καριέρα σου; Ο αδερφός σου είναι δύο χρόνια μικρότερος, άρα περισσότερα εσένα επηρέασε.

«Όταν ήμουν σε εκείνη την ηλικία το σκεφτόμουν συνέχεια ότι θα μπορούσε να έχει πάρει άλλη τροπή η καριέρα μου. Αυτή τη στιγμή δεν το σκέφτομαι, γιατί όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ο αδερφός μου έφτασε εκεί που έφτασε. Ο ένας μπορεί να έχασε, ο άλλος κέρδισε κατά πολύ».

Όταν πήγε ο Κώστας στον Ολυμπιακό και αργότερα στη Λίβερπουλ, για εσένα η πίεση αυξήθηκε; Πολλοί μπορεί να είχαν την περιέργεια αν κι εσύ είσαι το ίδιο καλός και τα βλέμματα θα ήταν καρφωμένα πάνω σου...

«Δεν το νιώθω. Στο ποδόσφαιρο όταν αγωνίζομαι, δεν το νιώθω. Έξω από το γήπεδο, όταν κάποιος έρθει να μου μιλήσει, εννοείται ότι το νιώθω».

Ο πατέρας μου κάτι έβλεπε σ' εμάς, ήθελε να μας δει ποδοσφαιριστές

Οι γονείς σας πώς αντιμετώπισαν το γεγονός ότι θέλατε να γίνετε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές;

«Εγώ ήμουν καλός μαθητής και όταν έγινε εκείνο το περιστατικό με την ακαδημία, αποφάσισα να καθίσω να διαβάσω. Τότε ήμουν 16 ετών και ο αδερφός μου 14. Ο πατέρας μου έβλεπε κάτι σ' εμάς. Είχε το μικρόβιο που σας είπα, ήθελε να μας δει να παίζουμε. Ήθελε να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο».

Πώς βλέπεις το μέλλον της καριέρας σου; Θα ήθελες να μείνεις για χρόνια στον Πανσερραϊκό;

«Με τις συνθήκες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή είμαι απόλυτα καλυμμένος. Αν μου δινόταν η δυνατότητα θα ήθελα να μείνω για χρόνια. Θα ήθελα να μείνω και να γίνω μια από τις σημαίες της ομάδας».

Νιώθετε ότι εδώ στην πόλη των Σερρών είστε κάτι σαν τοπικοί ήρωες ή όχι;

«Γενικά στην πόλη των Σερρών αρέσει το ποδόσφαιρο. Θέλουν να βλέπουν τον Πανσερραϊκό και έξω στην καθημερινή ζωή το νιώθουμε αρκετές φορές. Έρχεται ο κόσμος να μας μιλήσει για την ομάδα. Μας παροτρύνει, μας λέει τι θέλει να δει. Υπάρχει συζήτηση με τον κόσμο».

Ποιο είναι το πιο ωραίο και το πιο άσχημο πράγμα που έχεις ακούσει ως ποδοσφαιριστής του Πανσερραϊκού;

«Το πιο ωραίο που μου έχουν πει είναι ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας. Κάτι αρνητικό δεν θυμάμαι. Τις αποδοκιμασίες και τις βρισιές τις έχουμε συνηθίσει...».

Έχεις ταξιδέψει στο Λίβερπουλ για να βρεθείς δίπλα στον Κώστα;

«Δεν τα κατάφερα ακόμα, αλλά είναι στα άμεσα σχέδιά μου».